PowyÂższy rysunek pokazuje listĂŞ zamienników, których uÂżyliĹ“my
w tekĹ“cie ze wzglĂŞdu na brak niektórych znaków w zestawie fontów

SÂłownictwo wielu indyjskich jĂŞzyków, jak tamilski, telugu, hindi, kaszmiri, guarati, marathi, bengalski, oryjski, malayalamski, kannadyjski, assamski czy maithili zawiera bardzo wiele sÂłów pochodzÂących z prastarego jĂŞzyka Niebian jakim jest Sanskŗt. SÂłowa majÂą jednak czĂŞsto zmienionÂą koñcówkĂŞ, a jedynie ten sam rdzeñ, a szczególnie czĂŞstym jest pomijanie wystĂŞpujÂącego w sanskriti przydechowego [H] (:), które dopeÂłnia pojĂŞcia i daje im wÂłaĹ“ciwÂą, niebiañsko-duchowÂą wibracjĂŞ odpowiedniÂą dla studiowania przedmiotów ezoterycznych takich jak yoga, tantra czy ayurveda! Osoby poszukujÂące dobroczynnych, peÂłnych znaczeñ i wibracji powinny zwróciæ na to uwagĂŞ, gdyÂż czĂŞsto w popularnych opracowaniach na tematy orientalne uÂżywa siĂŞ tych uproszczeñ i wariantów z potocznej mowy, z ludowych jĂŞzyków INDII, z pominiĂŞciem waÂżnych, istotnych niuansów takich jak Visarga, koñcowe, przydechowe [H] dajÂące gardÂłowÂą wymowĂŞ tego prawie niemego, gardÂłowego poszumu oznaczonego w pisowni oryginalnej dwukropkiem (:), a w których sÂłowach zakoñczonych na samogÂłoski z VisargÂą daje specyficzne szumiÂące A[H], U[H], O[H], I[H], E[H], AI[H], etc. Oto lista podstawowych pojêæ w jakich pozbawienie koñcowej visargi deformuje tak numerologicznÂą wibracjĂŞ, jak i trochĂŞ przekrĂŞca caÂłe znaczenie w stosunku do tego, co jĂŞzyk Niebian faktycznie zawiera.

PrzykÂładowo zapis czĂŞsto uÂżywanego sÂłowa „GURU” powinien tak w rodzaju mĂŞskim jak i Âżeñskim brzmieæ „Guru[h]”, a jedynie w rodzaju nijakim „Guru”, co oznacza, Âże faktycznie tak mĂŞÂżczyzna jak i kobieta peÂłniÂą rolĂŞ „Ĺ’rī Guru[h]”, a zapisywanie „Guru” jest generalnie potocznÂą degeneracjÂą boskiego wzorca danego dla tego wysublimowanego pojĂŞcia oznaczajÂącego NadprzyrodzonÂą IstotĂŞ sprawujÂącÂą duchowe kierownictwo nad spoÂłecznoĹ“ciÂą, narodem czy ludzkoĹ“ciÂą. Sam duchowy trening okreĹ“lany mianem „Yoga” powinien brzmieæ jako „Yoga[h]” podobnie „Laya[h]”, zamiast potocznego dla hindi i innych ludowych jĂŞzyków „Laya”. Nawet czĂŞĹ“ciej uÂżywane pojĂŞcie „PrawoĹ“ci”, popularna „Dharma” to jednak w jĂŞzyku niebiañskich, boskich anioÂłów „Dharma[h]”, a zadziwiajÂącym jest fakt, Âże degeneracyjne pozbawienie sÂłowa koñcówki ma miejsce akurat w przypadku bardzo wielu duchowo-mistycznych, istotnych dla rozwoju czÂłowieka pojêæ. Mistycy wiedzÂą, Âże kaÂżda gÂłoska symbolizuje jaki¹œ fazĂŞ czy aspekt rozwoju, jak¹œ cechĂŞ do rozwiniĂŞcia, stÂąd degeneracja pojĂŞcia to pozbawienie moÂżliwoĹ“ci rozwoju czy osiÂągniĂŞcie czegoĹ“ istotnego, a za degeneracjÂą pojêæ idzie wypaczenie ideii i caÂłych systemów treningowych, takich jak „Hathayoga[h]” w coĹ“ co nie prowadzi do swego ostatecznego celu symbolizowanego wÂłaĹ“nie przez koñcowÂą gÂłoskĂŞ Visarga. Zapis i badanie pojĂŞcia w jĂŞzyku sanskrytu muszÂą byæ dokÂładne, a szczególnie ci co z naboÂżnoĹ“ciÂą podchodzÂą do mantrycznych sÂłów powinni o te formalne, dokÂładne zapisy transkrypcyjne bardzo dbaæ i sprawdzaæ brzmienie oryginalnych pojêæ w ich pierwotnym, podstawowym zapisie, odpowiednim dla badania wibracji. A kaÂżdy widzi, Âże „Yoga[h]” to trochĂŞ coĹ“ innegi niŸli „Yoga”, a juÂż szczególnie znawca sanskryckiej, orientalnej ezoteryki i numerologii. SÂłowa takie jak „ĀĹ“rama[h]”, „Ādhara[h]”, „Ānanda[h]” majÂą nie tylko wyraŸnie dÂługie Ā na poczÂątku, ale i wibracjĂŞ Visarga, przydechowe [H] na koñcu, stÂąd ich znieksztaÂłcenie do postaci Ashram, Aszram, Adhara czy Ananda jest podobnym zjawiskiem jak korupcja i wypaczenie polityczne w stosunku do praworzÂądnych zaÂłoÂżeñ. DÂługie Ā w sposób naturalny wymaga akcentowania w wymowie, a specyficzna gÂłoska [H] na koñcu daje wibracyjno-mantryczny, duchowy urok kaÂżdemu sÂłowu czy pojĂŞciu jakie jest istotne w praktykowaniu, a nawet w filozofii. Miejsce znane jako aszram to aÂż cztery powaÂżne zmiany o obrazie wypaczeñ w stosunku do tego, co ustanowili staroÂżytni mĂŞdrcy jogi i tantry, a co byÂło (nieczytelne) w rodzaju duchowej przystani o charakterze, nastroju i wÂłaĹ“ciwoĹ“ciach „ĀĹ“rama[h]”. zmiana niektórych b³êdnych przyzwyczajeñ jest konieczna, aby nie ulec wypaczeniom, które generujÂą skoruptowane przez demoniczne siÂły - niebiañskie, kluczowe pojĂŞcia-idee. PraktykujÂący „Yoga[h]” powinni osiÂągaæ, realizowaæ ideaÂł „Ānanda[h]”, a nie coĹ“ co nawet w rdzeniu nie jest doñ podobne, bo „Ananda” zawiera nawet b³¹d w pierwszej literze uniemoÂżliwiajÂąc zrobienie prawidÂłowego poczÂątku, co powoduje b³êdne podejĹ“cie od niebiañskiej ideii, zÂłe jego zrozumienie u wszystkich, co przyswajajÂą owo wypaczenie. Przenoszenie pojêæ do innych jĂŞzyków musi je dokÂładnie oddawaæ, gdyÂż jĂŞzyk niebiañski dziaÂła na zasadzie rezonansu akustycznego, tak, Âże wibracje typu „Ananda”, „Yoga” czy „Dharma” poruszÂą zupeÂłnie lub czĂŞĹ“ciowo coĹ“ innego niŸli wibracje wzniosÂłych ideaÂłów takich jak „Ānanda[h]”, „Yoga[h]” czy „Dharma[h]”. WaÂżne sÂłowa tak czĂŞsto uÂżywane jak „Nada”, „DÂżapa” (Japa), „DÂżaya” (Jaya), to jednak w swej istocie „Nāda[h]”, „Japa[h]” czy „Jaya[h]”, co pokazuje na stopieñ degeneracji i wynikajÂące stÂąd niezrozumienie, a potem i nieporozumienia miĂŞdzy grupami, które z powodu uÂżywania zafaÂłszowanych pojêæ wskazujÂą jedynie róÂżniÂące siĂŞ od siebie, pomylone i pomieszane cele, czasem nawet sprzeczne z oryginaÂłem.

IdeaÂły  takie jak „Tyāga[h]” zmienione do postaci „Tyaga” wyprowadzajÂą w dziedzinie tego rodzaju treningi na manowce, tak, Âże jest aranÂżowany w niewÂłaĹ“ciwy sposób, a nawet Ÿle zrozumiany od poczÂątku praktyki. Nawet popularnie wspomniana „Moksha” czy „Moksza”, to jednak „Moksha[h]”, gdzie „SH” oznacza dla jĂŞzyka polskiego dokÂładnie dŸwiĂŞk „SZ”, w tym wypadku. Z caÂłego „Wyzwolenia Ducha”, „WolnoĹ“ci Ducha” nic nie wyjdzie z powodu porzucenia tego, co na cel wskazuje, a co zapisane jest w koñcowej gÂłosce [H], a wielu chcÂąc siĂŞ rowijaæ gÂłównie przez kontemplacje i medytacjĂŞ uÂżywa tych b³êdnych pojêæ dryfujÂąc na manowce „Wyzwolenia”, bo medytujÂą na „MokszĂŞ”, za pomocÂą sÂłowa „Moksha” zamiast prawidÂłowo „Moksha[h]” z VisargÂą, jak to powinno prawidÂłowo byæ.

RytuaÂł „Homa” nigdy do koñca nie bĂŞdzie prawidÂłowy i ulegnie licznym dewiacjom, jeĹ“li praktykujÂący nie zacznÂą wykonywaæ rytuaÂłu „Homa[h]”. A niebiosa osiÂągnie czÂłowiek nie poprzez wybieranie sie na „Swarga”, ale poprzez wybieranie siĂŞ na „Swarga[h]”. Podobnie z pojĂŞciami typu „Kszana”, „Guna”, czy nawet „Pada”, bo kontempluje siĂŞ chwilĂŞ, „Ksha[n]a[h]”, gdzie jest miĂŞksze „[n]” i koñcowe [H], kontempluje siĂŞ „Gu[n]a[h]”, której nie naleÂży wymawiaæ „Guna” czy wykonuje siĂŞ „Pāda[h]”, a nie jak¹œ pomylonÂą „PadĂŞ”, jak robiÂą profani nale¿¹cy do jakiejĹ“ owczarni, niestety z uporem maniaka rogatej! Nawet idaeÂł samej Ĺ’cieÂżki czy Drogi, to nie tyle „Marga” ile „Mārga[h]”, ale to zwykle wiedzÂą ci, co uczÂą siĂŞ od prawdziwych Mistrzów i ich autentycznych duchowych Uczniów i WysÂłanników „Āæārya” (a nie Aczarya)!

IdeaÂł znany jako „Mantra[h]”, to wibracyjnie coĹ“ trochĂŞ innego niŸli „Mantra”, a osiÂąg znany jako „Viveka[h]”, to trochĂŞ co innego niŸli „Viveka”. Podobnie teÂż „UpadeĹ“a[h]” to coĹ“ g³êbszego niŸli „UpadeĹ“a”, a juÂż na pewno coĹ“ lepszego niÂżeli „Upadesha”, jak najczĂŞĹ“ciej siĂŞ b³êdnie zapisuje jednÂą gÂłoskĂŞ kradnÂąc, a drugÂą zmieniajÂąc. IdeaÂł znany w niebiosach jako „Sañgha[h]” okazuje siĂŞ na tej Ziemi czymĹ“ trochĂŞ innym niÂż potoczne „Sanga” oraz „Sangha”, a to z uwagi na przekrĂŞcanie nawet trzech gÂłosek na piêæ wystĂŞpujÂących w tym waÂżnym pojĂŞciu. Aby zrealizowaæ niebiañski ideaÂł, trzeba go poczuæ i rozumieæ w jego orginalnych anielskich, dewaicznych wibracjach w jakich dla ludzkoĹ“ci zostaÂł zesÂłany, a nie tylko fragmentycznie z licznymi przekrĂŞceniami. Popularne schronienie to „Samaya[h]”, a nie „Samaya”, zaĹ“ imiĂŞ BoÂże to bardziej „Hāra[h]” niÂżeli „Hara”, podobnie jak i Ĺ“wiĂŞty wtajemniczony w ocean ciszy i bÂłogoĹ“ci to „Ha[m]sa[h]”, a nie „Hansa” czy „Hanza”. Podobnie pojĂŞcie „Sāra[h]” nie powinno byæ pozbawione ani dÂługiego Ā, ani [H] jak czĂŞsto widaæ w postaci „Sara”, jak i „Sarpa” winna pamiĂŞtaæ, Âże jest „Sarpa[h]”, co kontemplatony i medytatony swoich wÂłasnych, zwykle mocno wypaczonych Ĺ“cieÂżek pseudojogicznych i pseudotantrycznych powinni sobie na staÂłe wbiæ do gÂłowy i do swoich publikacji dodaæ stosownÂą erratĂŞ b³êdów oraz dobry sÂłowniczek! Nawet lew, Âżeby nie straciæ niebiañsko-lwiej natury duchowej winien brzmieæ jako „Si[m]ha[h]”, a nie byæ wymawianym jako „Sinha” czy „Simha”, co uparcie lansujÂą wszelkiej maĹ“ci specjaliĹ“ci od wypaczania jogi, czĂŞsto na domiar zÂłego. swoje krañcowe nieuctwo podpierajÂąc doktorem albo wrĂŞcz profesurÂą!
 
Warto zwróciæ uwagĂŞ na takich kilkanaĹ“cie pojêæ zakoñczonych gÂłoskÂą przydechowego, prawie niemego [H], króre jednak daje specyficznie magicznÂą wymowĂŞ kontemplowanych jako ideaÂły do realizacji sÂłów i pojêæ o istotnym mantrycznym, ochronno-wibracyjnym charakterze. Kto juÂż dojÂżaÂł do podjĂŞcia Ĺ’cieÂżki Duchowego Rozwoju powinien sobie poszukaæ jakiegoĹ“ dobrego „Guru[h]”, a nie nijakiego „Guru”, odwiedzaæ w tym celu „Sādhu[h]”, a nie „Sadhu” i zacz¹æ æwiczyæ „Yoga[h]”, a nie tam coĹ“, co brzmi moÂże bardziej swojsko, ale i z faÂłszywÂą nutkÂą jako jakaĹ“ „Yoga”. OczywiĹ“cie naleÂży teÂż jakiegoĹ“ lokalnego „Svami” czy „Suami” albo „Swami” zmieniæ na „Svāmī”, takiego z dÂługim "Ā" i z dÂługim "Ī" w wymowie, bo wiĂŞkszÂą bĂŞdzie szansa, Âże ktoĹ“ bĂŞdÂący „Svāmī” to jednak i „Guru[h]” czy choæby Ĺ“wiĂŞty „Sādhu[h]” niŸli w przypadku caÂłego stada „Svamis” i „Suamich”.

Tych, co wierzÂą w „BuddĂŞ” naleÂży zamieniæ na tych, co wierzÂą w „BuddhĂŞ”, bo jednak „Budda” to jest wielkie nic, a „Buddha”, to ktoĹ“ jako tako OĹ“wiecony, Przebudzony w Duchu! Pdobnie radzi siĂŞ unikaæ wszelkich „Siddów” na rzecz „Siddhów”, bo trudno przewidzieæ co to jest „Sidda”, ale za to wiadomo, Âże „Siddha” to istota ponadludzka cechujÂąca siĂŞ magiczno-charyzmatycznÂą MocÂą. PoszukujÂąc mÂądroĹ“ci i wiedzy warto pamiĂŞtaæ, Âże róÂżni „DÂżniani” nie bardzo wiadomo czego siĂŞ wyuczyli, zaĹ“ „Jòānī” przez gÂłoskĂŞ „JĂ’A”, dÂługie „Ā” i dÂługie „J” na pewno jest wiedzÂącym MĂŞdrcem BoÂżym, Mistrzem Wiedzy Ezoterycznej i Mistycznej wszelkiego rodzaju. DÂługie samogÂłoski to naprawdĂŞ inna jakoϾ wibracyjna niŸli któtkie samogÂłoski, które w jĂŞzyku Hindi na koñcu, caÂłkiem zanikajÂą w wymowie, powodujÂąc stopniowe oddalenie siĂŞ od pierwotnych ideaÂłów takich jak „Jòānī”, co w jĂŞzyku polskim wymawia siĂŞ jak „DŸniaanii”, gdzie podkreĹ“lamy wymowĂŞ „J” jako odpowiadajÂącÂą DŸ, wymowĂŞ Ă’ z falÂą u góry jako gÂłoskĂŞ „Ă‘ia” lub „Ă‘ja”, ale i nade wszystko dÂługie samogÂłoski „ā” oraz „ī” co jest straszliwie tendencyjnie olewane przez profanów i niszczycieli tak zwanej Jogi pod szyldem „Joga” zÂłoĹ“liwie wystĂŞpujÂących! Nieuctwo, bezmyĹ“lne upraszczanie, lenistwo, to wszystko sÂą cechy negatywne, bardzo szkodliwe w kaÂżdej duchowej, mistycznej i religijnej dziaÂłalnoĹ“ci.

Pamietanie, Âże naleÂży pojecie wymawiaæ z dÂługim „Ū”, a nie krótkim jak w sÂłowach „Ĺ’ūnya”  (a nie Szunja, czy Siunia), Sūkshma (a nie Sukszma), podobnie w „Sthūla” (a nie Sthula, czy Stula), co daje odpowiedni akcent i rytm  dla wibracji, a takÂże przy innych dÂługich w oryginale samogÂłoskach jest bodaj podstawowÂą korektÂą, podobnie jak pamiĂŞtanie o koñcowej wibracji gÂłoski visarga, [H], wszĂŞdzie tam, gdzie ona w rzeczywistoĹ“ci duchowej wystĂŞpuje. Szumne deklaracje rzekomego uduchowienia i zaawansowania w jakiejĹ“ jodze czy tantrze trzeba poprzeæ jak¹œ minimalnÂą fachowoĹ“ciÂą, zawsze i wszĂŞdzie, kiedy naucza siĂŞ innych od podstaw, tak Âżeby mogli mieæ poszukujÂący jasny i czysty Drogowskaz bez wypaczeñ i znieksztaÂłceñ w podstawowych czy istotnych dla realizacji celach.

Rodzaj potrafi siĂŞ zmieniaæ w zaleÂżnoĹ“ci od pÂłci, stÂąd trzeba pamietaæ, Âże choæ i kobieta i mĂŞÂżczyzna brzmiÂą dobrze tylko jako „Guru[h]”, to przy okreĹ“leniu piĂŞkna, mêŸczyzna jest poprostu „Sundara[h]”, a kobieta zawsze jest „Sundarī", zaĹ“ rodzaj nijaki „to”, „ono” zawsze jest piĂŞkne, czyli „Sundaram”. Na widok krajobrazu kontempluje siĂŞ „Sundaram”, to piĂŞkno, ale na widok pieknej kobiety myĹ“limy „Sundarī”, ona jest piĂŞkna, widzimy jÂą piĂŞknÂą. Podobnie z kobietÂą, która osiÂągnĂŞÂła BoskÂą WiedzĂŞ i MÂądroϾ to „Jòāninī”, gdzie dÂługie „Ā” oraz ostatnie „Ī”, a nie „Jòānī” jak w przypadku MĂŞdrca-mĂŞÂżczyzny, co jest czĂŞĹ“ciej uÂżytkowane. JeĹ“li chodzi o osoby realizujÂące ideaÂł znany w Niebiosach jako „Yoga[h]”, to pojĂŞcie typu „Yogin” stanowi rdzeñ czy pierwiastek wyrazowy, zaĹ“ mĂŞÂżczyzna to „Yogī”, a kobieta to „Yoginī”, gdzie w obu wypadkach zwraca uwagĂŞ dÂługie wyraŸne „Ī” na koñcu wyrazu. W odróÂżnieniu od Misia Yogi, mĂŞÂżczyzna praktykujÂący system „Yoga[h]” to akurat „Yogī” majÂący Âżeñski odpowiednik w postaci "Yoginī"!
 
Dobrze wprowadzony adept caÂłkowicie pogr¹¿ony w praktyce, kultywujÂący metodĂŞ znanÂą jako „Sannyāsam” to „Sannyāsī”, zaĹ“ adeptka to „Sannyāsinī” podczas gdy popularny „Sannyāsin” to stan bycia, z którego rodzaj wyprowadzamy samÂą duchowÂą praktykÂą to „Sādhanā”, choæ w innych ludowych jĂŞzykach Indii zjada siĂŞ ostatnie dÂługie „Ā”, a jeszcze fatalniejszÂą jest wymowa typu „Sadhana” z lokalnym akcentem na „dha”, jak to siĂŞ robi w jĂŞzyku polskim. JeĹ“li pamietaæ, Âże to „Sevā”, a nie „Seva” czy „Sewa” (czytane seÂła) jest istotnym czynnikiem i kulminacjÂą caÂłego procesu „Sādhanā”, to mamy pewien obraz zasadniczego upadku duchowej kultury z powodu utracenia zwiÂązku z najistotniejszymi od poczÂątku ideaÂłami dajÂącymi w skutkach duchowy wzrost i rozkwit. RytuaÂł taki jak „Pūjā” teÂż inaczej brzmi ze swymi dÂługimi samogÂłoskami niÂżeli ich znieksztaÂłcenie w postaci „Puja” czy „PudÂża”, a przecieÂż literka zapisywana jako „J” brzmi bardziej jak polskie „DŸ”, niÂżeli „DÂż”, przynajmniej w pradawnym jĂŞzyku Niebian jakim jest Sanskŗt!

PamietajÂąc, Âże najwyÂższy ideaÂł przedmiotu praktyki takiego jak „Yoga[h]” to jest „Samādhi[h]” bĂŞdziemy mieæ na uwadze, Âże nie interesuje nas czyjeĹ“ tam „Samadi” ani teÂż jakoweĹ“ „Samadhi”, samorodnego jogoszusta czy innego hochsztaplera! Oprócz Ĺ“wiĂŞtobliwych „Sādhu[h]” poszukamy teÂż, milczÂące oceany bÂłogoĹ“ci takie jak „Muni[h]”, ale pamiĂŞtajmy o unikaniu „Muni” i „Sadów”, choæ te ostatnie mogÂą byæ ŸródÂłem owoców do jedzenia i tylko w tym znaczeniu, bo jak widaæ karygodnym dewiacjom niebiñskich pojêæ przez pÂłytkie umysÂły chyba nie ma koñca w Âżadnej epoce istnienia Ĺ“wiata i ludzkoĹ“ci. Rytualnie teÂż praktykujemy „Ārati[h]”, a nie jakieĹ“ udziwnione „Arti” czy „Aarati”, a takÂże rozwija siĂŞ i rozprzestrzenia energiĂŞ pokoju i pacyfikacji w postaci „Ĺ’ānti[h]”, a nie „Shanti”, „Szanti” czy „Szanty”, co caÂłkiem juÂż oĹ“miesza DuchowoϾ. Moc czy potĂŞga sama w sobie „Ĺ’akti[h]”, wÂłaĹ“nie w takiej formie powinna byæ rozwijana i kultywowana, a nie jako dewiacja mocy w postaci „Shakti” czy „Szakti” ani teÂż „Sziakty”, co wskazuje na kompletnÂą nieznajomoϾ i brak tejÂże Mocy! Warto teÂż pamietaæ o pojĂŞciach takich jak „Pātakam”, które oznacza grzech, a to dla zaznaczenia ignorancji tych, co utrzymujÂą gÂłupio jakoby jakaĹ“ joga uczyÂła, Âże nie ma grzechu ani zÂła. Termin „Patanam” oznacza proces upadania, a sÂłowo „Patati” okreĹ“la to, co jest juÂż upadÂłe, wbrew twierdzeniom niewiedzÂących, którzy w zaĹ“lepieniu wÂłasnym beÂłkotem twierdzÂą jakoby Ĺ’wiety Sanskŗt nie przewidywaÂł takich pojêæ, co jest kompletnÂą bzdurÂą i uÂłudÂą.
 
JeĹ“li ktoĹ“ nie moÂże zrozumiæ, Âże „Guru[h]” to ktoĹ“ znacznie wiĂŞcej niŸli nauczyciel czy lider, przypominamy, Âże lider to „Netā”, a nauczyciel to „Ĺ’ikshaka[h]” i nawet jeĹ“li „Guru[h]” ma jakieĹ“ cechy czy funkcje liderskie i nauczycielskie to jest istotÂą zupeÂłnie innego rodzaju, jak to siĂŞ piĂŞknie opisuje pod postaciÂą pojĂŞcia „Gurudeva”, AnioÂła Przewodnictwa. PojĂŞcie „Guru[h]” sugeruje samo w sobie boskie pochodzenie ze swej natury, juÂż z urodzenia, a nie z wyksztaÂłcenia jakiego nabywa osoba dla peÂłnienia roli nauczyciela czy lidera spoÂłecznoĹ“ci! Warto mieæ Ĺ“wiadomoϾ, Âże choæ istniejÂą ucieleĹ“nienia mÂądroĹ“ci takie jak mĂŞdrzec „Jòānī” czy kobieta „Jòāninī”, to jednak samo osiÂągniĂŞcie MÂĄDROĹ’CI nie czyni jeszcze z nikogo „Guru[h]”, podobnie jak do takiego tytuÂłu nie uprawnia bycie „Muni[h]” czy teÂż „Sādhu[h]” ani bycie adeptem – „Yogī” czy adeptkÂą - „Yoginī” odwiecznej Drogi Zjednoczenia jakÂą jest „Yogamārga[h]”, wÂłaĹ“nie z dÂługim „Ā” i koñcowÂą VisagrÂą dŸwiĂŞczÂącÂą jako Ĺ“ciĹ“niĂŞte w gardle, syczÂące [H]. OczywiĹ“cie dla prawidÂłowej wymowy naleÂży „O” zawsze wymawiaæ jako gÂłoskĂŞ dÂługÂą, akcentujÂącÂą w danej frazie.

JeĹ“li ktos myĹ“li, Âże jakaĹ“ „RadÂża-Joga” czy „Raja-Yoga” to jego droga to moÂże byæ w pomieszaniu wynikajÂącym z nieznajomoĹ“ci Drogi Królewskiej jakÂą jest „Rāja-Yoga[h]”, to autentyczna z dÂługim „Ā” w sylabie „Rā”, gdzie „ja” czyta siĂŞ jako „DŸa”, a nie „dÂża”, z dÂługim „o” w „Yo”, oraz z VisargÂą, gÂłoskÂą [H] jako koñcowÂą wibracjÂą o istotnym mistycznie znaczeniu. JuÂż samo powtarzanie ze skupieniem prawidÂłowej nazwy metody, moÂże naprowadziæ na jej autentycznÂą nieskoruptowanÂą b³êdami i spaczeniami formĂŞ. Joginowie jak siĂŞ spolszcza istotne pojĂŞcie nie baczÂąc, Âże „Yogī” czy „Yoginī” to ktoĹ“ zaawansowany i bardzo ugruntowany w „Yogamārga[h]”, czasem muszÂą zaprotestowaæ choæby sÂłownie przeciwko wrzucania im miĂŞsa zwierzÂąt na talerz czy przeciwko represjonowaniu kogoĹ“ za coĹ“, a to z tej przyczyny, Âże trzeba zÂło napiĂŞtowæ i odrzuciæ, podobnie jak grzech, stÂąd warto pamiĂŞtaæ pojĂŞcie takie jak „Prativāda[h]”, co dosÂłownie oznacza „PROTEST” i to w formie skutecznej, jako mowĂŞ remprymendy zmuszajÂącÂą osobĂŞ czyniÂącÂą coĹ“ niewÂłaĹ“ciwego do powstrzymania szkodliwych dziaÂłañ. „Prativāda[h]” to przeciwdziaÂłanie, protest, reprymenda, przywracanie mowÂą wÂłaĹ“ciwego, prawidÂłowego stanu rzeczy! Wojownicy walczÂący o wyzwolenie Indii spod kolonialno-faszystowskiej, imperialistycznej okupacji czĂŞsto uÂżywali pokojowego protestu jogicznego, uÂżywali swej MOWY Z MOCÂĄ jako „Prativāda[h]”! A zresztÂą skuteczny obroñca czy nawet adwokat to „Prativādī” o czym z powodów chociaÂżby historycznych, a nie tylko obronnych powinno siĂŞ pamiĂŞtaæ. WiedzÂąc, Âże „Devatā” to stan „Anielskiej Ĺ’wiatÂłoĹ“ci” ucieleĹ“nienie „Deva”, Bóstwa, Boga na Ziemi, Âłatwo zrozumiemy kim musi byæ „Gurudeva” i jaka to Âłaska spotkaæ „Gurudeva” inkarnowanego jako „Guru[h]” w ludzkie ciaÂło.