I. Duchowa Praktyka Oddania

DziĹ“ chciaÂłbym siĂŞ z wami podzieliæ tym, co mam najcenniejszego. ÂŻyciem w zgodzie z WolÂą Boga (Sanskr. IĹ“warapranidhana). Jak Âżyæ w Bogu, jak sprawiæ, aby Bóg prawdziwie mieszkaÂł w was wszystkich. ChciaÂłbym opowiedzieæ o tym, jak moÂżna doĹ“wiadczyæ mocy BoÂżej i jak rozpocz¹æ Âżycie peÂłne uĹ“wiĂŞcenia i chwaÂły BoÂżej. NawoÂłujÂą do tego przywódcy róÂżnych religii i Ĺ“wiĂŞci róÂżnych czasów. ChciaÂłbym, aby wszyscy ludzie byli przyjacióÂłmi Boga i znali Go, i doĹ“wiadczali w swym codziennym Âżyciu.

A Ty przyjacielu jak myœlisz? Czy to jest mo¿liwe? Jeœli dla jednych ludzi jest to mo¿liwe, to podpowiem ci, te mo¿liwym te¿ mo¿e byæ dla Ciebie. Opowiem wam dziœ, jak zanurzyæ siê w mocy Boga i jak poddaæ siê Jego woli, aby w nim œwiadomie ¿yæ, poruszaæ siê i dzia³aæ.

Jeden jest Bóg i Ojciec (Baba) wszystkich, który jest i dziaÂła ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. Dla nas istnieje tylko Jeden Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, przez którego wszystko siĂŞ staÂło i dziĂŞki któremu takÂże my jesteĹ“my. Bóg, który stworzyÂł Ĺ“wiat i wszystko, co na nim jest, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w Ĺ“wiÂątyniach zbudowanych rĂŞkÂą ludzkÂą. W rzeczywistoĹ“ci jest On niedaleko od kaÂżdego z nas. W Kim Âżyjemy, poruszamy siĂŞ i jesteĹ“my. Jeden jest Pan wszystkich i On rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywajÂą.

PrzystĂŞpujÂący do Boga musi wierzyæ (ufaæ), Âże Bóg jest i Âże wynagradza tych, którzy Go szukajÂą. Przez wiarĂŞ poznajemy, Âże sÂłowem Boga (AUM) Ĺ“wiaty zostaÂły stworzone, i Âże to, co widzimy nie powstaÂło z rzeczy widzialnych. Bez wiary nie moÂżna podobaæ siĂŞ Bogu. Wiara jest porĂŞkÂą tych dóbr, których siĂŞ spodziewamy, dowodem tych rzeczywistoĹ“ci, których nie widzimy. BÂądŸcie poddani Bogu, przystÂąpcie bliÂżej Boga, to i On zbliÂży siĂŞ do was. UniÂżcie siĂŞ przed Panem, a wywyÂższy was. Dla tego, kto wierzy wszystko jest moÂżliwe, bo Bóg wszystko moÂże.

Nauka pochodz¹ca od Boga nie jest w sumie teori¹, ale jest ukazywaniem ducha i mocy Bo¿ej. Wiara nasza nie powinna opieraæ siê na m¹droœci ludzkiej, zmys³owej, lecz na mocy Bo¿ej. Duch przenika wszystko, nawet g³êbokoœci samego Boga. Tego co boskie nie zna nikt, tylko Duch Bo¿y.

Otrzymujemy Ducha, który jest z Boga dla poznania darów BoÂżych. CzÂłowiek zmysÂłowy nie pojmuje tego, co jest z BoÂżego Ducha. Ci, którzy ÂżyjÂą wedÂług ciaÂła, d¹¿¹ do tego, czego chce ciaÂło. Ci, którzy ÂżyjÂą wedÂług Ducha, d¹¿¹ do tego, czego chce Duch BoÂży (Brahman). ÂŻyjemy wedÂług Ducha, jeĹ“li tylko Duch BoÂży mieszka w nas. Ten, kto nie ma w sobie Ducha BoÂżego, ten do Boga nie naleÂży i nie zna Boga.

Bóg z tymi, którzy Go miÂłujÂą (prema) i wierzÂą (Ĺ“raddha) w Niego wspóÂłdziaÂła we wszystkim dla ich dobra. Wszyscy ci, którzy przyjmujÂą do siebie Ducha Ĺ’wiĂŞtego stajÂą siĂŞ dzieæmi BoÂżymi. Duch BoÂży wspiera swym Ĺ“wiadectwem naszego ducha, nasze wnĂŞtrze (duszĂŞ, serce, umysÂł), gdyÂż jesteĹ“my dzieæmi BoÂżymi. Dla tych, którzy otrzymali Ducha, jest on mocÂą, mÂądroĹ“ciÂą i miÂłoĹ“ciÂą Bo¿¹. Duch prowadzi nas przez Âżycie i Ĺ“wiat zgodnie z wolÂą Bo¿¹.

JesteĹ“my Ĺ“wiÂątyniÂą Boga Âżywego, jeĹ“li tylko Duch BoÂży mieszka w nas. CiaÂło nasze jest Ĺ“wiÂątyniÂą Ducha Ĺ’wiĂŞtego, który w nas jest, a którego otrzymujemy od Boga. Nie naleÂżymy wiĂŞc juÂż do samych siebie, ale jesteĹ“my wÂłasnoĹ“ciÂą i dziedzictwem Boga i Ojca naszego. Ĺ’wiÂątynia Boga jest Ĺ“wiĂŞta dziĂŞki Duchowi BoÂżemu.

Wszyscy w jednym Duchu BoÂżym zostajemy zanurzeni, aby stanowiæ jedno CiaÂło BoÂże - ciaÂło dzieci Boga. Wszyscy zostajemy napojeni jednym Duchem, który jest wodÂą ÂżywÂą, pochodzÂącÂą od Boga i Ojca naszego.

Królestwo BoÂże (Dewaczan, aram. Malkutha) to sprawiedliwoϾ, pokój i radoϾ w Duchu Ĺ’wiĂŞtym. Królestwo BoÂże przejawia siĂŞ nie w sÂłowie, ale w mocy (siddhi), którÂą daje Bóg WszechmogÂący. Chwalcie wiĂŞc Boga w waszych ciaÂłach i w waszych wnĂŞtrzach. PrzyjdŸ Królestwo Twoje i bÂądŸ wola Twoja BoÂże i Ojcze nasz.

Prawo Ducha (Ryta) daje ¿ycie (prañah) w Bogu i wyzwala spod w³adzy grzechu i œmierci. D¹¿noœci Ducha prowadz¹ do ¿ycia i pokoju. D¹¿noœci cia³a nie podporz¹dkowuj¹ siê ³atwo Prawu Bo¿emu (Karmanah). Duch Bo¿y posiada jednak ¿ycie i jeœli przy pomocy Ducha uœmiercaæ bêdziemy sk³onnoœci i d¹¿noœci cia³a - bêdziemy ¿yli.

Dla Âżycia potrzeba nam, aby to, co Ĺ“miertelne przyodziaÂło siĂŞ w niezniszczalnoϾ. CiaÂło i krew bowiem jako zniszczalne nie mogÂą posi¹œæ Królestwa BoÂżego. Dlatego wszyscy musimy byæ odmienieni. Za sprawÂą Ducha Pañskiego, coraz bardziej jaĹ“niejÂąc (dŸjoti), upodabniamy siĂŞ do Jego obrazu. Na obraz i podobieñstwo BoÂże jesteĹ“my bowiem przez Niego stworzeni. Pan jest Duchem, dlatego i my ciÂągle napeÂłniamy siĂŞ Duchem.

Najmilsi, oczyϾmy siĂŞ z wszelkich brudów ciaÂła i ducha naszego, dopeÂłniajmy naszego uĹ“wiĂŞcenia. Ĺ’wiĂŞtymi bÂądŸmy, bo Bóg jest Ĺ’wiĂŞty. BÂądŸmy pomocnikami (Brahmaæarja) Boga jako Jego anioÂłowie (dewau). UsiÂłujcie doĹ“wiadczaæ Ducha BoÂżego, którzy przemawia przez was, o ile Go otrzymaliĹ“cie. Bóg ukazuje w was moc swojÂą i wolĂŞ poprzez Ducha Ĺ’wiĂŞtego. Siebie samych badajcie czy trwacie w wierze, siebie samych doĹ“wiadczajcie.

Wszyscy, którzy zostajÂą zanurzeni w Bogu, przyoblekajÂą siĂŞ w Boga. Oni sÂą w Bogu, a Bóg jest w nich. Przed Bogiem i w Bogu wszyscy sÂą równi. Bóg bowiem nie ma wzglĂŞdu na osoby (nie rozróÂżnia). Na dowód tego, Âże jesteĹ“my dzieæmi BoÂżymi, Bóg wysyÂła do serc naszych Ducha swego, który woÂła: Ojcze! Bóg jest naszym Ojcem i WÂładcÂą, i Panem (IĹ“wara = WÂładca, Pan, Ojciec), a Duch Ĺ’wiĂŞty (Brahman), którego nam daje jest naszÂą MatkÂą, która nas pielĂŞgnuje jako dzieci BoÂże, abyĹ“my wzrastali w Bogu.

Owocami Ducha BoÂżego sÂą: miÂłoϾ, radoϾ, pokój, cierpliwoϾ, uprzejmoϾ, dobroæ, wiernoϾ, ÂłagodnoϾ, opanowanie, prawoϾ, sprawiedliwoϾ, prawda, prawdomównoϾ, szczeroϾ i ÂżyczliwoϾ. Musimy pielĂŞgnowaæ w sobie drzewo Âżycia, aby wydawaÂło wÂłaĹ“ciwe owoce.

Badamy w Duchu co jest miÂłe Panu i Bogu naszemu. JesteĹ“my naĹ“ladowcami Boga, jako Jego dzieci umiÂłowane. Wzrastamy w Duchu, abyĹ“my przeszli okres niemowlĂŞctwa i stopniowo dorastajÂąc stali siĂŞ Synami i Córkami BoÂżymi.

Nape³nijmy siê Duchem Bo¿ym, aby nasze wnêtrze i zewnêtrze zosta³o oczyszczone i przemienione przez Boga. Duch Bo¿y pozwala nam przemawiaæ do siebie w pieœniach i hymnach (bhadŸany) pe³nych mocy. Duch uczy nas œpiewaæ Bogu w naszych sercach, wys³awiaæ Boga i Ojca w naszym wnêtrzu. Dziêkujemy zawsze za wszystko Bogu i Ojcu naszemu. Staramy siê byæ mocni w Panu, Bogu naszym poprzez si³ê i moc Jego potêgi.

Duch BoÂży jest pieczĂŞciÂą (jantra), którÂą zostajemy naznaczeni przez Boga i Ojca naszego jako Jego dzieci. Niech nasze czyny i sÂłowa dokonujÂą siĂŞ w mocy Ducha Ĺ’wiĂŞtego. OtrzymujÂąc kontakt z Bogiem poprzez Ducha Jego oddajemy siĂŞ (dhana) Mu na sÂłuÂżbĂŞ (sewa), a jako owoc zbieramy uĹ“wiĂŞcenie (Ĺ“aktipath).

MocÂą Boga zostajemy stopniowo wyzwoleni (wairagja) od grzechu poprzez caÂłkowite oczyszczenie (Ĺ“uddhi) ciaÂła, duszy, serca i umysÂłu. Nasze wnĂŞtrze i zewnĂŞtrze musi zostaæ oczyszczone z wszelkich brudów, a nasze ciaÂło i nasz ludzki duch musi zostaæ przemieniony (parinama) mocÂą Ducha BoÂżego i przyodziany w czystoϾ, nieskazitelnoϾ i nieĹ“miertelnoϾ.

Przy kaÂżdej sposobnoĹ“ci modlimy siĂŞ w Duchu. Prawdziwi czciciele oddajÂą Bogu czeϾ w Duchu i Prawdzie (satja). D¹¿ymy do tego, co w górze, do poznania g³êbokoĹ“ci Boga samego. Duch przyodziewa nas w szatĂŞ serdecznego miÂłosierdzia, dobroci, pokory, cichoĹ“ci, cierpliwoĹ“ci, przebaczenia, pokoju BoÂżego i miÂłoĹ“ci. Cokolwiek czynimy lub mówimy, czynimy to tak, jakbyĹ“my wykonywali to Bogu lub mówili do Boga. Trwajmy gorliwie w duchowej praktyce (sadhana), czuwajÂąc wĹ“ród dziĂŞkczynienia i modlitwy (dŸapa).

Bóg daje nam swego Ducha Ĺ’wiĂŞtego. Bóg sam nas naucza wszystkiego i oczyszcza poprzez Ducha. Stawajmy siĂŞ wiĂŞc coraz doskonalsi, bo Bóg jest doskonaÂły. WolÂą Bo¿¹ jest nasze uĹ“wiĂŞcenie, bo Bóg nam daje swego Ducha, aby nas uĹ“wiĂŞciæ i abyĹ“my byli Jego dzieæmi. Bóg stworzyÂł czÂłowieka czystym i powoÂłaÂł go do Ĺ“wiĂŞtoĹ“ci, przeto poprzez Ducha moÂżemy utrzymywaæ swe ciaÂło i wnĂŞtrze w Ĺ“wiĂŞtoĹ“ci i we czci dla Stwórcy i Ojca Naszego.

Wszyscy ci, którzy majÂą w sobie Ducha BoÂżego sÂą dzieæmi Ĺ“wiatÂłoĹ“ci. Dlatego nie gaĹ“my w sobie Ducha poprzez powrót do grzechu. Niech Ĺ“wiatÂło, które jest w nas Ĺ“wieci przed ludŸmi przykÂładem Âżycia BoÂżego. Celem BoÂżego nakazu jest miÂłoϾ nieobÂłudna, pÂłynÂąca z czystego serca, dobrego sumienia i wiary nieobÂłudnej. PoboÂżnoϾ przydatna jest do wszystkiego, dlatego jako dzieci BoÂże pod¹¿amy za niÂą.

DoÂłóÂżmy starania, aby kaÂżdy z nas sam, osobiĹ“cie stan¹³ przed Bogiem jako godny uznania pracownik (sewaka), który trzyma siĂŞ prostej linii prawdy. Ci, którzy wierzÂą w Boga, niech starajÂą siĂŞ usilnie o peÂłnienie dobrych czynów (satwakarmah). Jest to dobre i poÂżyteczne dla ludzi. UwaÂżajmy, aby nikt z nas nie odstÂąpiÂł od Boga Âżywego i nie zgasiÂł Ĺ“wiatÂłoĹ“ci w sobie. ZachĂŞcajmy siĂŞ wzajemnie kaÂżdego dnia dla wspólnego Âżycia w Duchu Ĺ’wiĂŞtym.

NiemoÂżliwym jest tych, którzy zajaĹ“nieli Ĺ“wiatÂłem Ducha, a nawet zakosztowali darów BoÂżych i mocy przyszÂłego wieku, a jednak odpadli, odnowiæ ku nawróceniu (zawróciæ do Boga). WystawiajÂą oni bowiem Boga na poĹ“miewisko. Dlatego teÂż wszyscy ponoszÂą wielkÂą odpowiedzialnoϾ za siostry i braci, którzy otrzymujÂą kontakt z Bogiem poprzez Ducha, a jednak odpadajÂą. Wszyscy, którzy otrzymaliĹ“my kontakt z mocÂą Boga jesteĹ“my Jego pomocnikami i przyjacióÂłmi.

Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrañ, ale zachĂŞcajmy siĂŞ nawzajem do wspólnych spotkañ i wspólnej duchowej praktyki. Potrzebujemy wytrwaÂłoĹ“ci, aby speÂłniajÂąc wolĂŞ Bo¿¹ dostÂąpiæ obietnicy, którÂą jest zbawienie - przyodzianie siĂŞ w bia³¹ szatĂŞ nieskazitelnoĹ“ci i nieĹ“miertelnoĹ“ci duchowej i cielesnej, a w koñcu i caÂłkowite wyzwolenie. Wspólnota, wspólne d¹¿enie i jednoϾ w praktyce pozwala nam przyoblec siĂŞ w zbrojĂŞ wytrwaÂłoĹ“ci i cierpliwoĹ“ci. ZachĂŞta do praktyki w trudnych chwilach jest wielkÂą i nieocenionÂą pomocÂą dla tych, którzy Ducha BoÂżego otrzymali.

JeÂżeli dobrowolnie grzeszymy, znaczy dziaÂłamy niezgodnie z prawem BoÂżym (Ryta), albo teÂż wbrew wÂłasnemu sumieniu po otrzymaniu kontaktu z mocÂą Boga, nie ma dla nas ofiary przebÂłagalnej za grzechy, ale jest Âżar ognia trawiÂącego, który spalaæ nas bĂŞdzie i trawiæ. Tym Âżarem ognistym sÂą siedmiokrotnie wielkie cierpienia i kary za przestĂŞpstwo. Moc BoÂża karze tych, którzy wystawiajÂą Jedynego na poĹ“miewisko. Cierpienie dosiĂŞgnie wiĂŞc takiego czÂłowieka i Âżadna ofiara nie moÂże go zmazaæ. Powstrzymuje to Pielgrzyma na drodze do Domu Pana.

Starajcie siĂŞ o pokój i zgodĂŞ ze wszystkimi i o uĹ“wiĂŞcenie swego wnĂŞtrza i zewnĂŞtrza, bez którego nikt nie moÂże zobaczyæ Boga. Baczcie, aby nikt nie pozbawiÂł siĂŞ Âłaski BoÂżej (Ĺ“aktipath). Bóg jest dla wszystkich dobrotliwy i daje chĂŞtnie tym, którzy Go poproszÂą czystym sercem. ÂŁaski Boga sÂą niezliczone, bowiem u Niego wszystko jest moÂżliwe. KaÂżdy dar jest przeznaczony dla ciebie - dzieciĂŞcia obietnicy.

Po tym poznajemy, Âże trwamy w Bogu, a Bóg w nas, bo On w swej dobrotliwoĹ“ci udziela nam dary ze swego Ducha. Po darach duchowych, znakach Âłaski (siddhi) poznajemy, Âże Bóg nas zna i nas miÂłuje jako dzieci swoje. Dary sÂłu¿¹ce uĹ“wiĂŞceniu i oczyszczeniu sÂą pierwszymi, które daje nam Bóg dla naszego dobra i dla naszego rozwoju. Jest to zresztÂą przedmiot naszej praktyki duchowej.

Po tym, iÂż nie wyrzÂądzamy zÂła, jakiejkolwiek krzywdy, równieÂż poznajemy, Âże trwamy w Bogu, a Bóg w nas. Owocem Ducha jest czynienie dobra innym. WyrzÂądzajÂąc krzywdĂŞ innym wyrzÂądzamy krzywdĂŞ nasieniu BoÂżemu, które jest w nich, a w sumie i temu, który wszystko stworzyÂł.
Trwanie w Bogu poznamy i po tym, iÂż przestrzegamy BoÂżego prawa, które opisane jest w Przykazaniach (Jama i Nijama). ChociaÂż moÂże to byæ czasem trudne do zrozumienia, jest to w istocie prawo, które zapewnia dla nas wszystkich wolnoϾ i swobodĂŞ, istnienia, a szczególnie wolnoϾ od cierpieñ, bólu i zÂła, czyli caÂłej zasÂłony wiecznego ŸródÂła radoĹ“ci (mudhita) i szczĂŞĹ“liwoĹ“ci (ananda), które sÂą w Bogu. Przykazania: Nie zabijaj, Nie cudzoÂłóÂż, Nie po¿¹daj, Nie kradnij, Nie oszukuj, Nie kÂłam, Czcij Ojca i MatkĂŞ swojÂą, to przedsmak wypeÂłniania miÂłoĹ“ci i Âżycia zgodnie z wolÂą Boga. Jest to margines bezpieczeñstwa i swobody Âżycia dla wszystkich stworzeñ. Kto wypeÂłnia przykazania, ten trwa w miÂłoĹ“ci, a kto Boga miÂłuje, ten wypeÂłnia Jego przykazania. Duch Ĺ’wiĂŞty WszechmogÂącego Boga uczy jasno, jak Âżyæ zgodnie z WolÂą Boga i przestrzegaæ Jego praw.

ChciaÂłbym, aby wszyscy bracia i siostry, którzy pragnÂą otrzymaæ od Boga w darze Ducha Ĺ’wiĂŞtego wiedzieli o darach duchowych, znakach Âłaski od Ojca naszego. Duch objawia siĂŞ wszystkim poprzez dary wspólnego dobra, gdy tylko jesteĹ“my wystarczajÂąco oczyszczeni, aby je otrzymaæ. Starajmy siĂŞ wiĂŞc i troszczmy o dary duchowe. KaÂżdy dar otrzyma czciciel (bhakta) Jedynego Boga, o ile tylko bĂŞdzie gwarancja przed Bogiem, iÂż jest gotowy na jego otrzymanie. Duchowe wÂładze winny byæ stosowane dla dobra Ĺ“wiata i zgodnie z wolÂą Boga. I to jest pieczêæ gwarancji.

ChciaÂłbym, abyĹ“cie wszyscy mówili jĂŞzykami. Dar jĂŞzyków jest jednym z pierwszych znaków. Nie przeszkadzajcie w korzystaniu z daru jĂŞzyków. Kto mówi jĂŞzykiem, mówi Bogu i buduje siebie samego, aby siĂŞ uĹ“wiĂŞcaæ. Wspólne uĹ“wiĂŞcanie, to wÂłaĹ“nie nasza wspólna praktyka. ChciaÂłbym teÂż, abyĹ“cie potrafili tÂłumaczyæ jĂŞzyki, a jest to kolejny dar Ducha. Szczególnym darem jest prorokowanie, które wspaniale buduje wspólnotĂŞ duchowÂą. Duch objawia siĂŞ teÂż poprzez takie dary, jak Âłaska Ĺ“piewania hymnów i pieĹ“ni dziĂŞkczynnych, dar nauczania, objawiania rzeczy skrytych, rozpoznawania duchów, dar mÂądroĹ“ci sÂłowa, uzdrawiania chorych, rozumienia cudzych myĹ“li, wskrzeszania umarÂłych, wytwarzania poÂżywienia, jak i poprzez wiele innych darów, znaków Âłaski i dojrzaÂłoĹ“ci naszego oddania Bogu i oczyszczenia.

Duch Prawdy doprowadza kaÂżdego do caÂłej Prawdy. Bóg uczy swoje dzieci i wychowuje je. We wspólnocie duchowej (dharmasanghah) Bóg i Ojciec nasz jest naszym mistrzem, nauczycielem i przewodnikiem (GURU). Przed Bogiem kaÂżdy z nas jest równy. Szczególny dar jaki jest ukazany, to testowanie swych zamiarów z wolÂą i zamiarem Boga. Testowanie pokazuje jak mamy Âżyæ w peÂłni poddania i posÂłuszeñstwa Bogu, który przejawia siĂŞ poprzez nas.

Tak mocno doĹ“wiadczamy kontaktu z mocÂą i wolÂą Boga, z Duchem Ĺ“wiĂŞtym jak mocno sami otworzymy siĂŞ na boskie dziaÂłanie (krija) w swoim wnĂŞtrzu. CiaÂło i dusza (psychika) ma moÂżliwoϾ trwania w bezpoĹ“redniej jednoĹ“ci z Duchem, który jest tym, co boskie w naszym wnĂŞtrzu. Duch moÂże przeĹ“wietliæ nasze ziemskie jestestwo, jeĹ“li tylko mu na to pozwolimy.

Wszyscy narodzeni z Boga (upanajani) zostajÂą napojeni jednym Duchem, bo jeden jest Duch i jedna wiara, i jedno tylko zanurzenie w Duchu. Dzieci Boga sÂą poprzez Ducha Jego ciaÂłem na ziemi, sÂą Jego poszczególnymi czÂłonkami. Bóg sam jest Duchem, a pierwiastek, który Ĺ“pi w nas utajony czekajÂąc dnia przebudzenia naleÂży do Niego. Wszyscy posiadajÂący Ducha sÂą kimĹ“ jednym w Bogu.

Nam nie potrzeba poĹ“rednika w postaci ludzkiej, bo Bóg jest Jeden i sam poĹ“redniczy Duchem. My sami w swej praktyce duchowej, a w koñcu caÂłym Âżyciem stajemy przed Bogiem. Manifestujemy swojÂą boskoϾ w kaÂżdej chwili swego Âżycia, a to, co nie jest boskie w nas zostaje odrzucone i spalone w ogniu. Pozwólmy siĂŞ wiĂŞc w caÂłej peÂłni prowadziæ Duchowi BoÂżemu, abyĹ“my Âżyli zgodnie z wolÂą Bo¿¹. Zbierzemy plon tego, co posiadaliĹ“my w przeszÂłoĹ“ci i caÂłkowicie uĹ“wiĂŞceni wejdziemy do Królestwa BoÂżego (Dewaczan).

Jesteœmy budowani jako duchowa œwi¹tynia, by stanowiæ œwiête kap³añstwo, tak ka¿dy z nas jak i wszyscy razem. Jest to skutkiem tego, i¿ Duch chwa³y, Bo¿y Duch na nas spoczywa. B¹dŸmy wiêc poddani i pos³uszni Bogu i Ojcu naszemu. Przystêpujemy bowiem bli¿ej Boga, aby On przyst¹pi³ bli¿ej nas.

Wiedzmy, iÂż kaÂżdy, kto siĂŞ narodziÂł z Boga, nie grzeszy, gdyÂż trwa w nim nasienie BoÂże. On nie moÂże zgrzeszyæ (zb³¹dziæ, zÂło-czyniæ) , bo siĂŞ narodziÂł z Boga. Narodzony z Boga - Duch - strzeÂże Go, a ZÂły (Szatan, DiabeÂł, PiĹ“aæa) go nie dotyka. Ci, którzy trwajÂą w grzechu, w oddzieleniu od Boga sÂą dzieæmi zÂła, dzieæmi grzechu. Dzieci Ĺ“wiata przemijajÂą tak jak Ĺ“wiat i jego po¿¹dliwoĹ“ci. Dzieci BoÂże ÂżyjÂą na wieki, a ostatni wróg ich, którego pokonujÂą, to Ĺ“mieræ, wzorem wielu Ĺ“wiĂŞtych i proroków.


II. Przezwyciê¿anie sk³onnoœci

OdÂłóÂżmy na bok skÂłonnoĹ“ci naszej duszy, naszego serca i myĹ“li, naszego umysÂłu. Nasze ciaÂło jest Ĺ“wiÂątyniÂą Ducha, wiĂŞc spróbujmy odczuæ wewnÂątrz siebie tÂą moc. Wszystko, co potrzebujemy zrobiæ, to caÂłkowicie i szczerze poddaæ siĂŞ Bogu. SiÂły i skÂłonnoĹ“ci naszego ciaÂła i naszej psychiki, wszelkie namiĂŞtnoĹ“ci muszÂą zostaæ odsuniĂŞte, abyĹ“my mogli swobodnie trwaæ w poddaniu. Dlatego dobrze jest gdy jesteĹ“my wĹ“ród innych braci i sióstr, których kontakt z mocÂą Boga jest mocny, silny i pewny. Jest to gwarancja, iÂż siÂły psychiki i ciaÂła bĂŞdÂą posÂłusznie poddane przeĹ“wietleniu Ducha - BoÂżej Ĺ“wiatÂłoĹ“ci.

Oto, czego chce od nas Bóg, jaka jest Jego wola, o której mówiÂą wszyscy Jego czciciele, a równieÂż i wyznawcy. BĂŞdziesz miÂłowaÂł Boga swego caÂłym sercem swoim, ca³¹ duszÂą swojÂą, caÂłym umysÂłem swoim i ca³¹ swojÂą mocÂą. Bóg pragnie, aby Go miÂłowaæ wnĂŞtrzem i zewnĂŞtrzem. Bóg czeka na ciebie, abyĹ“ okazywaÂł czeϾ Jemu, swemu Panu, abyĹ“ chodziÂł tylko Jego drogami, abyĹ“ sÂłuÂżyÂł tylko Jemu z caÂłego serca i z caÂłej duszy, abyĹ“ przestrzegaÂł Jego przykazañ i praw. Wybierz Âżycie, abyĹ“ ÂżyÂł miÂłujÂąc Pana, Boga swego, sÂłuchajÂąc Jego gÂłosu i lgnÂąc do Niego.

Tak jawi nam siĂŞ caÂłkowite poddanie Bogu (total surrender). Bogu, swemu Ojcu oddajemy czeϾ, Jemu sÂłuÂżymy i Jego miÂłujemy. Chodzimy Jego drogami i przestrzegamy Jego przykazañ. Lgniemy do Niego i sÂłuchamy Jego gÂłosu. W milczeniu naszym, Bóg zaczyna do nas przemawiaæ. StrzeÂżcie siĂŞ, abyĹ“cie nie stawiali oporu Temu, który do was przemawia.

Bóg naprawdĂŞ nie ma wzglĂŞdu na osoby ani na wyznania, ani na sekty. W kaÂżdym narodzie miÂły Mu jest ten, kto siĂŞ Go boi i postĂŞpuje sprawiedliwie. BojaŸñ BoÂża jest oderwaniem siĂŞ od zÂła, wyrwaniem z niewoli skaÂżenia i grzechu. SprawiedliwoϾ, to postĂŞpowanie zgodnie z wolÂą i zamiarem Wszechmocnego Boga. NapeÂłniajmy siĂŞ wiĂŞc naszÂą pociechÂą i obietnicÂą - Duchem BoÂżym.

Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, Âże Bóg go kusi. Bóg bowiem, ani nie podlega pokusie ku zÂłemu, ani teÂż nikogo nie kusi. WÂłasna po¿¹dliwoϾ wystawia na pokusĂŞ i nĂŞci kaÂżdego. Po¿¹dliwoϾ gdy pocznie rodzi grzech, a skoro grzech dojrzewa, przynosi cierpienie, choroby i Ĺ“mieræ. ReligijnoϾ czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraÂża siĂŞ w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpÂływów Ĺ“wiata.
MiÂłoϾ BoÂża (Premah) rozlana zostaje w serach naszych przez Ducha Ĺ’wiĂŞtego, który zostaÂł nam dany. MiÂłoϾ zaĹ“ polega na tym, abyĹ“my postĂŞpowali wedÂług Jego przykazañ. Zatem MiÂłoϾ jest wypeÂłnieniem przykazañ i praw BoÂżych. Przez Ducha otrzymujemy moÂżliwoϾ doskonaÂłego trwania w Prawie BoÂżym i poznajemy Jego Zasady. SÂłuchajmy wiĂŞc gÂłosu Boga, który mówi do nas przez Ducha. Bóg jest prawdziwym i Jedynym Bogiem, i nie ma innego. Jest On Âżyciem wiecznym, tym, co nieĹ“miertelne, niezniszczalne i wszechmocne. O ile trwamy w Bogu, nie grzeszymy, Âżaden zaĹ“ z tych, którzy grzeszÂą, nie widziaÂł Go, ani nie poznaÂł. Bóg strzeÂże swoje dzieci, narodzonych z Ducha, o ile tylko tego pragnÂą szczerze i odwracajÂą siĂŞ od grzechu. Uporczywy powrót do grzechu Ĺ“ciÂąga karĂŞ w formie cierpieñ i powodowaæ moÂże zagaszenie pÂłomienia Ducha, co jest powtórnym grzechem oddzielenia siĂŞ od mocy BoÂżej.

Nasza po¿¹dliwoœæ (raga) pochodz¹ca od cia³a, nasze si³y psychiczne tkwi¹ce w duszy, sercu i umyœle mog¹ buntowaæ siê przeciw Bogu i ci¹gn¹æ do grzechu (kleœa). ¯¹dze te jednak maj¹ byæ umartwione i poskromione, czemu s³u¿y przeœwietlenie Duchem. Moc Bo¿a oczyszcza i spala nasienie grzechu. To, co cielesne ma przemieniæ siê w to, co duchowe. Duch ludzki, dusza i cia³o ma zintegrowaæ siê z Duchem Bo¿ym. W sumie przejawiamy sob¹ coraz pe³niej nasz¹ boskoœæ. Jesteœmy bowiem na obraz Boga i na Jego podobieñstwo stworzeni.

CzÂłowiek ma w sobie kilka pÂłaszczyzn. PierwszÂą jest nasze ciaÂło, drugÂą psychika (dusza), trzeciÂą jest Duch BoÂży. CzwartÂą pÂłaszczyznÂą jest Chrystus, Wisznu albo Buddha (Kalkin) w nas, a piÂątÂą i najwyÂższÂą to Bóg i Ojciec nasz Stwórca (Parambrahma). Plany czy pÂłaszczyzny ciaÂła i psychiki dzieli siĂŞ czĂŞsto na cztery elementy: poziom mineralny (ciaÂło, siÂła, ruch, reakcje, ziemia), roĹ“linny (dusza, instynkty, emocje, morze, woda), zwierzĂŞcy (pragnienia, myĹ“lenie, obrazy, ogieñ) i ludzki (myĹ“lo-czucie, wyobraÂżenia, powietrze, wiatr). Mamy tu wiĂŞc odpowiednio ciaÂło (siÂła, moc), duszĂŞ, umysÂł i serce. Psychika jest wnĂŞtrzem, a ciaÂło zewnĂŞtrzem. Co jest ponad tym czy moÂże w g³êbi tego, to Duch BoÂży, Chrystus i Bóg Ojciec. Psychika bywa nazywana teÂż podĹ“wiadomoĹ“ciÂą albo niÂższÂą jaŸniÂą (trójcÂą). Duch, Chrystus i Ojciec (Duch, Syn, Ojciec) nazywa siĂŞ WyÂższÂą JaŸniÂą albo NadĹ“wiadomoĹ“ciÂą. W sumie jest to nierozdzielna Trój jednoϾ. Bóg sam wszak jest Duchem. IstotÂą poddania jest to, aby WyÂższe Trzy przelewaÂło swoje Ĺ“wiatÂło w NiÂższe Trzy i aby ta podwójna trójca dziaÂłaÂła zgodnie i w harmonii, jako caÂłoϾ.

SiÂły psychiczne w szczególnoĹ“ci lubiÂą zwodziæ nas i odciÂągaæ od praktyki duchowej, od napeÂłniania siĂŞ Duchem BoÂżym, bo wÂłaĹ“nie to uĹ“mierca je, oczyszcza i przemienia, tak aby byÂły poddane i posÂłuszne Bogu. CaÂłym bowiem sobÂą, ciaÂłem, duszÂą, sercem i umysÂłem powinniĹ“my uskuteczniaæ nasze autentyczne duchowe poddanie.

Niekiedy mówi siĂŞ, iÂż spocznie na nas Duch Pana, Duch mÂądroĹ“ci i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaŸni oraz Duch jednoĹ“ci. Duch BoÂży dojrzewa w nas dajÂąc swoje cechy, czyli duchowe owoce i Ĺ“wiadczy w ten sposób o g³êbi duchowej, w którÂą wnikamy. Tak teÂż mówimy o Duchu woli, mocy, Ĺ“wiatÂła, inteligencji, miÂłoĹ“ci, mÂądroĹ“ci i pokoju czy o Duchu sprawiedliwoĹ“ci, pokory, i nadziei. JeÂżeli u kogoĹ“ dojrzewa jeden z owoców tego drzewa Âżycia jakim jest Duch, niech uwaÂża, aby nie posÂądzaÂł kogoĹ“ u kogo dojrzewa inny owoc o to, Âże jest innego Ducha. To siĂŞ nie raz juÂż zdarzyÂło wĹ“ród poczÂątkujÂących, nowonarodzonych dzieci BoÂżych. Wtedy nastĂŞpujÂą konflikty i rozdarcia wĹ“ród sióstr i braci, a niedojrzaÂłe owoce odpadajÂą od wiary (dharma).


III. Duchowe Wyrzeczenie (Renuncjacja)

CaÂłkowite poddanie Bogu, a tego On od nas pragnie, abyĹ“my sÂłuÂżyli Mu, wymaga odsuniĂŞcia wszystkiego co wÂłasne w naszym wnĂŞtrzu. Kto chce iϾ za MnÂą niech siĂŞ zaprze samego siebie i niech Mnie naĹ“laduje. Nikt, kto nie wyrzeka siĂŞ wszystkiego co posiada, a nadto i siebie samego, nie moÂże byæ uczniem moim. Dzieci chodzÂą za swymi rodzicami, tak i my musimy pójϾ za gÂłosem naszego Boga i Ojca, który mówi przez Ducha Ĺ’wiĂŞtego, mówi o naszych wnĂŞtrzach. Duch doprowadzi nas do peÂłnej dorosÂłoĹ“ci w Bogu, do synostwa BoÂżego.

Kto peÂłni wolĂŞ Ojca, który jest w niebie, ten jest mym bratem, siostrÂą i matkÂą. Tak mawiajÂą ci, którzy ÂżyjÂą prowadzeni Duchem Ĺ’wiĂŞtym. JedynÂą drogÂą dla czÂłowieka, aby uzyskaæ kontakt z Duchem BoÂżym, z czynnÂą mocÂą Boga jest szczere i Âżarliwe poddanie siĂŞ. Inne drogi przybliÂżajÂą ten kontakt, ale poddanie, caÂłkowite oddanie Bogu daje ten kontakt, który w istocie jest manifestowaniem wewnĂŞtrznego ŸródÂła boskoĹ“ci. Pozwala to doĹ“wiadczyæ Ducha BoÂżego, moc Ĺ’wiĂŞtych proroków wszystkich czasów.

Nasze poddanie musi byæ ca³kowite i szczere, i ¿arliwe (tapah) i musi obejmowaæ ca³¹ nasz¹ osobê (swah). W koñcu poczujemy, i¿ ca³ym sob¹ wierzymy, wys³awiamy i wielbimy Jedynego, Wszechmog¹cego Boga i Ojca naszego.

Na kontakt z moc¹ Bo¿¹, na doœwiadczanie Ducha Œwiêtego winniœmy spokojnie, cierpliwie i ufnie oczekiwaæ. Musimy trwaæ w ufnoœci (œraddha), poddaniu (dhana) i szczeroœci (sathja) wzglêdem Boga, bo kontakt z Duchem Œwiêtym jest darem dobrotliwoœci i mi³osierdzia Bo¿ego.


RozwaÂżenie Duchowego Oddania (Samoofiarowania).

Zanim zdecydujemy siĂŞ oddaæ siebie Bogu i otrzymaæ prowadzenie Ducha, warto odpowiedzieæ sobie na kilka pytañ. Czy aby ja naprawdĂŞ chcĂŞ Âżyæ tak jak Âżyje Bóg, manifestowaæ sobÂą boskoϾ na ziemi, czy chcĂŞ byæ Ĺ“wiĂŞtym BoÂżym? Czy pragnĂŞ duchowego Âżycia, duchowej mÂądroĹ“ci? Bóg moÂże zmieniæ mój sposób Âżycia na ziemi i mój charakter. Czy ja siĂŞ na to zgadzam? Czy chcĂŞ przejawiaæ swÂą czystÂą, pierwotnÂą naturĂŞ? Czy chcĂŞ mieæ ³¹cznoϾ z tym, co boskie we WszechĹ“wiecie i z tymi, którzy tworzÂą wielkie duchowe Braterstwo? Na takie i podobne pytania warto sobie odpowiedzieæ, zanim zechcemy stan¹æ przed Bogiem, który jest w nas i napeÂłniaæ siĂŞ Nim w Duchu.

Pomocnik (Sadguru, Aæarja) jest tym, który prosi Boga, aby osoba pragnÂąca tego, otrzymaÂła kontakt z Duchem BoÂżym. Pomocnik sam ma kontakt z tym wielkim Âżyciem i dziĂŞki temu jego proĹ“ba dociera do Boga, a Bóg w miÂłosierdziu swoim doĹ“wiadcza tych, którzy w Niego uwierzyli i pragnÂą byæ Mu poddani caÂłym sobÂą. Pomocnikiem winien byæ czÂłowiek, u którego Duch zrodziÂł juÂż swoje owoce, i który jest ciÂągle prowadzony Duchem. Jego oczyszczenie i uĹ“wiĂŞcenie winno byæ przez Boga poĹ“wiadczone dobrymi darami - znakami przynaleÂżnoĹ“ci do grona Ĺ“wiĂŞtych w duchowym Braterstwie.

Dla dzieci BoÂżych, nowonarodzonych z Ducha nie ma Âżadnych szczególnych rad ani reguÂł co do duchowej praktyki. To Bóg uczy i prowadzi tych, co sÂą Jemu poddani. Praktyka w Duchu BoÂżym nie narzuca Âżadnych reguÂł, gdyÂż dzieci BoÂże powoÂłane sÂą ÂłaskÂą Boga do wolnoĹ“ci. Tylko Bóg ma OjcowskÂą wÂładzĂŞ nad swoimi dzieæmi. Duch BoÂży, nasza matka prowadzi nas. Wszystko co czyni pomocnik, to przekazanie kontaktu z mocÂą Boga, a Ĺ“ciĹ“lej proĹ“ba wyraÂżona przed Bogiem, aby w swej ÂłaskawoĹ“ci tego kontaktu udzieliÂł. MoÂże on teÂż, jak i kaÂżdy praktykujÂący opowiedzieæ braciom i siostrom o swoim doĹ“wiadczaniu, jeĹ“li jest to uÂżyteczne dla wspólnego budowania i umacniania w praktyce.

Bóg uczy nas swego Prawa, Duch uczy jak wielbiæ i czciæ Ojca, jak postĂŞpowaæ wÂłaĹ“ciwie, jak Âżyæ wÂłaĹ“ciwie, jak mówiæ wÂłaĹ“ciwie. Bóg - prowadzi nas przez Ĺ“wiat za rÂączkĂŞ, jako swoje dzieci, pomaga nam przezwyciĂŞÂżaæ wszelkie przeszkody. Cokolwiek moÂżemy powiedzieæ o praktyce, to doĹ“wiadczenie, to, co Bóg nam pokazuje abyĹ“my czynili i za czym postĂŞpowali. Zawsze dobrze jest testowaæ, badaæ czy dana rzecz jest takÂą jakiej Bóg, by sobie dla nas ÂżyczyÂł.


IV. Zasady Praktykowania SAÆINDAH (SUBUDH)

DoĹ“wiadczenie tych, którzy ÂżyjÂą w Duchu jest takie, aby od poczÂątku praktykowaæ poddanie Bogu dwa lub trzy razy w tygodniu przez kilkanaĹ“cie minut. DoĹ“wiadczenie prowadzi do praktyki na stojÂąco z zamkniĂŞtymi lub przymkniĂŞtymi oczyma tak, aby nie zwracaæ uwagi na otoczenie, mieæ swobodĂŞ ewentualnego poruszania, prostÂą godnÂą postawĂŞ i odczuwaæ Ducha BoÂżego w sobie. DoĹ“wiadczenie pomocników i Bogu poddanych pokazuje, Âże najefektowniejsze sÂą grupy spotkaniowe kilku osobowe (3 - 12 osób) spoĹ“ród ludzi, którzy dobrze siĂŞ na codzieñ znajÂą i w miarĂŞ moÂżliwoĹ“ci mieszkajÂą blisko siebie.

Niech grupa (gana, æakra) buduje siĂŞ w gronie przyjacióÂł, którzy pragnÂą przejawiæ boskoϾ. To fundament Braterstwa i wielka pomoc dla tych, którzy zaczynajÂą praktykĂŞ. Kiedy rozwijamy siĂŞ bowiem w Duchu po pewnym czasie wzrasta potrzeba praktyki, aÂż dochodzimy do codziennych spotkañ na wielbienie Boga w czci, bojaŸni i poddaniu (bhakti). BliskoϾ uÂłatwia czĂŞstsze spotkania, pomaga zachĂŞcaæ siĂŞ wzajemnie do wspólnych spotkañ, uÂłatwia wymianĂŞ doĹ“wiadczeñ, które sÂą naukÂą przekazanÂą przez Ducha. BliskoϾ uÂłatwia teÂż okazjonalne spotkania róÂżnych czÂłonków grupy, co wzmaga nasze oddanie i sÂłuÂżbĂŞ Bogu.

DoĹ“wiadczenie wielu dzieci Boga wskazuje, Âże od poczÂątku praktyki lepiej, gdy kobiety odbierajÂą moc Bo¿¹ osobno i mĂŞÂżczyŸni osobno, acz nie wszystkich grup to dotyczy. Wspólne spotkania mieszane mogÂą powodowaæ, Âże niektórzy bĂŞdÂą nĂŞkani wÂłasnymi namiĂŞtnoĹ“ciami, co przeszkadza w caÂłkowitym poddaniu. RównieÂż przychodzÂące ruchy ciaÂła mogÂą czasem byæ uznane za gorszÂące pÂłeæ przeciwnÂą. Trzeba wtedy wiĂŞcej zrozumienia i zaufania, trzeba wiedzieæ, iÂż jest to wstĂŞpne oczyszczenie brudów ciaÂła i psychiki i mocniej siĂŞ poddaæ. W praktyce duchowej akceptuje siĂŞ wszystko jeĹ“li ma ona byæ prawdziwa.

Dopiero po wstĂŞpnym okresie oczyszczania, co trwa zwykle kilka lat, wspólne spotkania osób obu pÂłci sÂą Âłatwiejsze, chociaÂż zdarza siĂŞ czĂŞsto, iÂż grupa moÂże praktykowaæ razem od poczÂątku. CzĂŞsto Duch wskazuje, aby oczyszczanie z namiĂŞtnoĹ“ci i wstydu, i tym podobnych brudów przechodzone byÂły osobno. Sprzyja to swobodzie, zaufaniu i wyluŸnieniu u wszystkich braci i sióstr.

Zbiorowe praktyki wiêkszej liczby dzieci Bo¿ych jak pokazuje doœwiadczenie wskazane s¹ raz lub dwa razy w tygodniu. Wtedy spotykaj¹ siê cz³onkowie, bracia i siostry z wielu grup w danym mieœcie czy okolicy.

Ci, którzy otrzymali od Boga dar pomagania w otrzymywaniu prowadzenia Duchem (Sadguru), winni spotykaæ siĂŞ dwa, trzy razy w miesiÂącu dla wspólnej praktyki o charakterze oczyszczajÂącym oraz dla wymiany wÂłasnych doĹ“wiadczeñ w tym jak pomagajÂą wytrwaæ innym na duchowej drodze przemiany. Nie jest to regu³¹, ale jest dobre dla nich i dla braci, i sióstr ze wspólnot i grup, do których nale¿¹.

OczywiĹ“cie pomocnicy nie majÂą Âżadnej wÂładzy nad grupÂą, sÂą bowiem wyznaczeni przez Boga dla przekazywania kontaktu i dla pomocy w Âżyciu duchowym. Jak pokazuje doĹ“wiadczenie, jeĹ“li w grupie pojawiajÂą siĂŞ przywódcy i osoby próbujÂące nad niÂą dominowaæ, to Bóg doprowadzi szybko takÂą grupĂŞ do rozkÂładu. Owoce Ducha nie bĂŞdÂą siĂŞ w niej pojawiaæ, a zamiast tego bĂŞdÂą ciÂągÂłe spiĂŞcia i konflikty. Bóg jest jedynym panem, wÂładcÂą i nauczycielem.

Pomocnik jest tym, który ma duÂżo obowiÂązków wobec czÂłonków grupy, jest ich sÂługÂą, pomaga im Âżyæ w zgodzie z wolÂą Boga, rozwiÂązywaæ trudne sprawy, testowaæ. Celem bowiem praktyki jest doskonalenie charakteru, Âżycia, caÂłego siebie w zgodzie z wolÂą NajwyÂższego Boga. Dlatego teÂż kontakt z mocÂą Boga jest Duchowym przeÂżyciem i doĹ“wiadczeniem. DuchowoϾ jest prawdziwie wolna od impulsów ciaÂła, od wpÂływów namiĂŞtnoĹ“ci serca i umysÂłu, od instynktów, uczuæ, po¿¹dañ, wyobraÂżeñ. DuchowoϾ, jak uczy Bóg, jest czysta i nieskalana, i wszystkoogarniajÂąca.

Jednym z doĹ“wiadczeñ jest to, iÂż trzeba byæ ostroÂżnym w przekazywaniu kontaktu ludziom uwikÂłanym w naÂłogi, szczególnie zaĹ“ w narkomanie, alkoholizm, nikotynizm i miĂŞsoÂżerstwo. Wielu z tych ludzi szuka bowiem tylko ciekawych przeÂżyæ, ¿¹dni sÂą doĹ“wiadczeñ i sensacji, i cudownych moÂżliwoĹ“ci, a nie Âżycia w poddaniu i sÂłuÂżbie Bogu Wszechobecnemu. ÂŁatwo wiĂŞc mogÂą potem odpaϾ i Ĺ“ciÂągn¹æ na siebie surowÂą karĂŞ, Bo¿¹ karĂŞ za odstĂŞpstwo, powtórne po grzechu pierworodnym odstĂŞpstwo od Boga ÂŻywego.

Pomocnik przed otwarciem musi dowiedzieæ siĂŞ, czy kandydat na dzieciĂŞ BoÂże jest akceptowany przez Boga i czy Bóg zechce Go otworzyæ. DoĹ“wiadczenie pokazuje, Âże wielu ludzi powinno czekaæ i ugruntowaæ siĂŞ w wierze w Boga i w chĂŞci poddania tak, aby byÂły szczere przez kilka miesiĂŞcy. Zwykle jest to nie dÂłuÂżej niÂż trzy miesiÂące, ale bywa i kilka lat. Przez okres oczekiwania, nadziei na ÂłaskĂŞ Boga w postaci daru Ducha Ĺ’wiĂŞtego kandydat ma czas na zapoznanie siĂŞ z pomocnikami, otrzymanie niezbĂŞdnych wyjaĹ“nieñ i zapoznanie z czÂłonkami grupy.

Kontakt z mocÂą Boga powinni otrzymaæ ludzie, którzy mogÂą Ĺ“wiadomie tego pragn¹æ i wyraziæ wÂłasnÂą wolĂŞ do praktyki. Nie moÂże to byæ naĹ“ladownictwo ani igraszka. Wymagana jest dorosÂłoϾ, niewolnikiem i poddanym Boga moÂżna staæ siĂŞ tylko z wÂłasnego wyboru. Dlatego teÂż nie otwiera siĂŞ dzieci i co wiĂŞcej, Bóg na to nie pozwala. Wolna wola przystÂąpienia do Boga jest niezbĂŞdna. Poziom dojrzaÂłoĹ“ci i dorosÂłoĹ“ci do praktyki winien byæ testowany przez pomocników. DoĹ“wiadczenie pokazuje, Âże wiek 16-19 lat jest tym minimum, które wystarczy, a to jest zaleÂżne od skali rozwoju i jego tempa róÂżnego w róÂżnych regionach Ĺ“wiata czy wrĂŞcz u poszczególnych ludzi. Kontakt z mocÂą Boga jest dany dla praktyki oczyszczania i uĹ“wiĂŞcania. Nie moÂże on byæ igraszkÂą ani zabawkÂą w rĂŞkach nierozwaÂżnych lub niedojrzaÂłych osobników.

Pomocnicy jak pokazuje doĹ“wiadczenie powinni dziaÂłaæ w grupie po dwóch lub wiĂŞcej. Ich rady i pomoc jest wtedy bardziej wywaÂżona i wszechstronna. Oprócz tego równowa¿¹ siĂŞ w swoich punktach widzenia i gdy zachodzi koniecznoϾ mogÂą testowaæ. Dobre jest jak grupa posiada dwóch lub wiĂŞcej pomocników. UniemoÂżliwia to teÂż odstĂŞpstwo od zasady duchowej drogi, iÂż uczy nas Bóg, gdyÂż jeden drugiego bidzie napominaÂł. Jest to wÂłaĹ“ciwe w oczach Boga.

Przekazywanie kontaktu winno byæ dokonywane dla kobiet przez kobiety, a dla mĂŞÂżczyzn przez mĂŞÂżczyzn. Na ogóÂł, choæ nie jest to regu³¹, Bóg Âżyczy sobie takiego sposobu przekazywania kontaktu. Powód jest ten sam jak przy rozdzielaniu praktyki w poczÂątkowym okresie. Jest wiĂŞksza swoboda i wiĂŞksza zdolnoϾ akceptacji tego, co przychodzi od Boga. Poczucie nieskrĂŞpowania w pod¹¿aniu za pojawiajÂącymi siĂŞ ruchami ciaÂła jest wiĂŞksze. RównieÂż nowy czÂłonek Braterstwa nie jest naraÂżony na wpÂływ siÂł psychicznych, pochodzÂących z namiĂŞtnoĹ“ci do przeciwnej pÂłci. O ile Bóg na to pozwala, moÂżliwe jest odstÂąpienie od reguÂły pÂłci i otwieranie w grupach mieszanych. Wymaga to kaÂżdorazowo testowania.

Wspólna praktyka kobiet i mĂŞÂżczyzn moÂże byæ przyjĂŞta, gdy tylko kaÂżda z osób jest naprawdĂŞ zdolna chroniæ siĂŞ, odgradzaæ od wpÂływu siÂł psychicznych. SiÂły te mogÂą dostarczaæ czegoĹ“ niezgodnego z poczuciem moralnoĹ“ci lub budzÂącego niesmak, szczególnie w poczÂątkowym okresie oczyszczenia. Trzeba rozwin¹æ wysoki stopieñ tolerancji albo osiÂągn¹æ wolnoϾ pochodzÂącÂą z oczyszczania i przemiany tych siÂł i energii, które pochodzÂą z namiĂŞtnoĹ“ci. Wspólna, okazjonalna praktyka braci i sióstr moÂże byæ nawet wskazana dla osób bliskich lub praktykujÂących dla pog³êbienia oczyszczenia swoich zwiÂązków karmicznych.

Grupa wspólnie praktykujÂąca oczyszcza teÂż swoje wiĂŞzi karmiczne, zwiÂązki zawarte w przeszÂłoĹ“ci. StÂąd mogÂą pojawiæ siĂŞ awersje poszczególnych ludzi do siebie lub jakieĹ“ skÂłonnoĹ“ci czy upodobania. Wszystko to jest oczyszczeniem i potrzeba to rozumieæ, odsuwaæ od siebie i przetrwaæ. W niektórych przypadkach osoby o silnie przeÂżywanych zwiÂązkach powinny dodatkowo robiæ praktykĂŞ oczyszczajÂącÂą zwiÂązek z pomocnikiem. Zrozumienie, skÂąd przychodzÂą reakcje negatywne do poszczególnych osób pozwala im wypÂłyn¹æ na powierzchniĂŞ i odejϾ, przez co zwiÂązki z przeszÂłoĹ“ci zostanÂą oczyszczone.

DoĹ“wiadczenie pokazuje teÂż, iÂż kandydat powinien wyznaæ swojÂą wiarĂŞ w Boga i wyraziæ wolĂŞ wielbienia Go. WierzĂŞ w Jedynego WszechmogÂącego Boga i wyraÂżam wolĂŞ wielbienia tylko Boga - oto, co dobrze jest, jeĹ“li wypowie kandydat do otwarcia w obecnoĹ“ci pomocników. Pomocnicy sÂą jednoczeĹ“nie Ĺ“wiadkami woli wielbienia Boga. Praktyka otwierajÂąca, kontynuowana jest tak dÂługo, aÂż osoba otrzymujÂąca kontakt zacznie odbieraæ moc Boga. Zwykle trwa to godzinĂŞ do póÂłtorej godziny. JeĹ“li jednak osoba nie odbiera, nie czuje odbioru, to przez kolejne dni praktyka jest ponawiana, aÂż osoba bĂŞdzie mogÂła odbieraæ bez wÂątpliwoĹ“ci, czy jest duchowo otwarta i czy ma kontakt z mocÂą Bo¿¹. Zanurzenie w Duchu musi byæ odbierane i wiadome.

PraktykujÂący poddanie Bogu oczyszczajÂą swoje wnĂŞtrza, oczyszczajÂą duszĂŞ, serce i umysÂł oraz ciaÂło. ZawartoϾ zaĹ“, wszelkie brudy wymiatane sÂą z wnĂŞtrza na powierzchniĂŞ, a w koñcu i spalane. Wiele osób przechodzi to jako intensywne, ciĂŞÂżkie doĹ“wiadczenie. Ze wzglĂŞdu teÂż na oczyszczanie praktyka jest zamkniĂŞta i nikt, kto nie jest dzieckiem BoÂżym przez nowonarodzenie - otrzymanie kontaktu nie moÂże w niej uczestniczyæ. ZresztÂą pierwsza praktyka ma charakter oczyszczajÂący. Dlatego teÂż i dzieci nie powinny znajdowaæ siĂŞ w pomieszczeniu praktyki. Z tego samego powodu teÂż unika siĂŞ raczej praktyk na otwartej przestrzeni, o ile osoby nie potrafiÂą ograniczyæ miejsca swego przebywania. Zanieczyszczenia naszych wnĂŞtrz, wypÂływajÂące na powierzchniĂŞ mogÂłyby dotkn¹æ osób trzecich czy dzieci, gdyÂż tylko kontakt z mocÂą Boga daje przed tym ochronĂŞ.


V. O Rozwoju Duchowym

Nie trzeba nam wiele mówiæ o tym, czym jest rozwój Duchowy, rozwój Ĺ“wiadomoĹ“ci, ale trzeba nam tego doĹ“wiadczaæ poprzez dziaÂłanie zgodne z wolÂą Boga. DuchowoĹ“ci nie moÂżna nikogo nauczyæ. Musi ona wypÂłyn¹æ z naszego wnĂŞtrza jako peÂłnia manifestacji naszej boskoĹ“ci. Tego trzeba doĹ“wiadczaæ caÂłym sobÂą.

Ĺ’wiĂŞtych nie ksztaÂłci siĂŞ na Âżadnych uczelniach. Bóg doprowadza do Ĺ“wiĂŞtoĹ“ci tych, którzy ÂżyjÂą w zgodzie z Jego WolÂą i przemieniajÂą siĂŞ przez caÂłkowite zanurzenie w Duchu BoÂżym. Ostatnim etapem rozwoju dzieci BoÂżych jest ich ciÂągÂłe trwanie w Duchu i caÂłkowite zanurzenie w Jedynym przez kaÂżde dwadzieĹ“cia cztery godziny kaÂżdej doby.

Duchowe Âłakomstwo jak pokazuje doĹ“wiadczenie jest teÂż niewskazane. Szybko spÂłyca praktykĂŞ i powoduje odpadniĂŞcie od Boga. CiaÂło, dusza i Duch rozwijajÂą siĂŞ nierówno. CiaÂło wolniej od duszy, a dusza wolniej od Ducha. Przerost jest wiĂŞc niewskazany w praktyce i niech, ktoĹ“ po otwarciu nie mniema, iÂż periodyczne praktyki sÂą mu niepotrzebne, bo jego caÂły czas Duch prowadzi. CiaÂło jednak i dusza sÂą bardziej oporne i praktyka jest gÂłównie dla nich, aby byÂły przeĹ“wietlane.

Wspólne praktyki, szczególnie przez pierwszych, kilka lat wzmacniajÂą kontakt poszczególnych braci i sióstr, oczyszczajÂą ŸródÂło Ducha, który w nas tryska strumieniem wody Âżywej. Ci, których kontakt jest mocniejszy, pomagajÂą teÂż wzmocniæ swój przewód pozostaÂłym braciom i siostrom. Jest to bardzo waÂżne w kilkuletnim okresie niemowlĂŞctwa.

KaÂżdy odbiera duchowe prawdy wedÂług moÂżliwoĹ“ci swojego pojmowania, a w miarĂŞ praktyki moÂżliwoĹ“ci te zwiĂŞkszajÂą siĂŞ. KaÂżdy czÂłowiek jawi siĂŞ jako inny od drugiego, choæ wszyscy sÂą stworzeni przez tego samego Boga i w Nim równi. Dlatego teÂż nie ma reguÂły na to, co czyniæ w praktyce, ani jak wielbiæ Boga i nie ma duchowych reguÂł. SwojÂą praktykĂŞ i naukĂŞ kaÂżdy sam w swym wnĂŞtrzu odbiera bezpoĹ“rednio od Boga. WolnoϾ w Bogu nie zna ograniczeñ. Zna tylko wybór tego, co wÂłaĹ“ciwe i pomocne, i rady, które przybliÂżajÂą duchowy cel.

Duch daje nam to czego my potrzebujemy, a nasze przeÂżycia i sposób wielbienia Boga jest osobisty, tak samo jak i dary duchowe czy sposób oczyszczania. Tak samo nasz sposób odbioru Ducha Ĺ’wiĂŞtego i odczucia z tym zwiÂązane sÂą indywidualne. W DuchowoĹ“ci rozwija siĂŞ indywidualnoϾ, która jednak nie odrzuca innych od siebie, ani nie próbuje dominowaæ. Co jest dobre dla jednego czÂłowieka, moÂże byæ zÂłym dla drugiego. PrawidÂłowe dla jednego moÂże okazaæ siĂŞ b³êdnym dla drugiego!

W duchowej praktyce nie rozróÂżniamy wiĂŞc tego, co dobre i tego co zÂłe, tego co prawidÂłowe i tego co b³êdne. Duchowa praktyka pokazuje tylko to, co jest wÂłaĹ“ciwe i odpowiednie. Bóg bowiem nie jest uwikÂłany w dobro i zÂło, gdyÂż byÂłby skaÂżony tak jak czÂłowiek. Grzech pierworodny jawi siĂŞ jako skaÂżenie poznawaniem i rozróÂżnianiem dobra i zÂła. Jest to wielkie oddzielenie siĂŞ od Boga. On zaĹ“ czyni to, co jest wÂłaĹ“ciwe, a reszta dla Niego nie istnieje.

Dlatego teÂż dzieci Boga nie powinny kÂłóciæ siĂŞ ze sobÂą ani spieraæ o koncepcje duchowoĹ“ci, ani o prawdy wzglĂŞdne, ani o cokolwiek. Wystarczy spytaæ Boga czy coĹ“ jest wÂłaĹ“ciwe. PamiĂŞtajmy jednak, aby nie wykorzystywaæ testingu dla udowadniania wÂłasnych racji. Co jest dla nas wÂłaĹ“ciwe i stosowne, to jest zgodne z wolÂą Boga. Na nic wiĂŞcej Bóg nie pozwala. Taki jest sens poddania woli BoÂżej.

Innym doĹ“wiadczeniem praktykujÂących w Duchu BoÂżym jest post - caÂłkowite powstrzymanie siĂŞ od pokarmów, a nawet i napojów. Umacnia on naszÂą wiarĂŞ, i dodatkowo oczyszcza ciaÂło. Nie moÂżemy byæ ociĂŞÂżali wskutek obÂżarstwa. Przez doĹ“wiadczenie postne, jak pokazuje nasza praktyka, odbiór mocy BoÂżej staje siĂŞ mocniejszy, Âżywszy i czystszy. Praktykuje siĂŞ posty jednodniowe, trzydniowe i tygodniowe, a równieÂż dÂłuÂższe, do czterdziestu dni - wzorem Ĺ“wiĂŞtych wszystkich czasów. Dajemy tym Ĺ“wiadectwo wyrwania siĂŞ z niewoli pokarmów dla caÂłkowitego oddania siebie Bogu. W czasie postu zaleca siĂŞ wstrzemiêŸliwoϾ i ograniczenie wszelkich przyjemnoĹ“ci zmysÂłowych.

Post wzmacnia w nas wÂłasnÂą wiarĂŞ oraz wiarĂŞ naszych braci i sióstr, którzy widzÂą ofiarĂŞ dla WszechmogÂącego Boga. Poprzez post Âłatwiej teÂż zapanowaæ nad po¿¹dliwoĹ“ciÂą i pokusami wÂłasnej niÂższej natury. JednodniowÂą przerwĂŞ w jedzeniu moÂżna praktykowaæ raz lub dwa razy w tygodniu, niekoniecznie w czasie wspólnych praktyk, choæ moÂże to byæ powiÂązane. Trzydniowy post moÂże byæ robiony raz lub dwa razy w miesiÂącu, a siedmiodniowy dwa lub trzy razy w roku. DÂłuÂższe okresy postu zaleca siĂŞ nie czĂŞĹ“ciej, niÂż raz na rok, chociaÂż jest to sprawÂą indywidualnÂą i moÂżna jÂą testowaæ.

Poprzez post moÂżemy teÂż jasno zobaczyæ jak silne sÂą w nas siÂły psychiczne, które przeciwstawiajÂą siĂŞ Duchowi i czy potrafimy je juÂż przezwyciĂŞÂżyæ. Widzimy swojÂą wÂłasnÂą wolnoϾ lub niewolĂŞ w sidÂłach po¿¹dañ, skÂłonnoĹ“ci, nawyków i namiĂŞtnoĹ“ci. Post jest wiĂŞc lustrem i sprawdzianem wiary i postĂŞpów w praktyce. Ostatecznym zaĹ“ punktem praktyki jest zupeÂłna obojĂŞtnoϾ i wolnoϾ od pokarmów i trosk Ĺ“wiatowych. Jest to zerwanie kajdan nawyków jedzenia i picia.

W czasie postu nie tylko ukraca siĂŞ jedzenie, picie czy palenie, o ile ktoĹ“ z naÂłogiem takim zostaÂł dopuszczony do praktyki. RównieÂż ukraca siĂŞ plotkowanie, oszczerczÂą mowĂŞ, krytykowanie innych, myĹ“lenie o sobie i wÂłasnych interesach, i tym podobne sprawy. Takie postĂŞpowanie oznacza szczeroϾ poszczenia i caÂłkowite odsuniecie wpÂływów niÂższej natury na naszÂą osobĂŞ. Przez post poznajemy, czy nasze postĂŞpy duchowe nie sÂą samo - oszustwem, czy praktyka jest naprawdĂŞ szczera.

Post, to æwiczenie i doskonalenie siebie, tak, abyĹ“my poznali i odczuwali jak siÂły niÂższe dziaÂłajÂą na wnĂŞtrze nasze i na nasze ciaÂło. Przez post uczymy siĂŞ te wpÂływy odrzucaæ od siebie, odsuwaæ tak, aby Duch BoÂży mógÂł prawdziwie w nas zamieszkaæ, a nie byæ tylko goĹ“ciem w swej Ĺ“wiÂątyni dwa lub trzy razy w tygodniu.

DoĹ“wiadczeniem dzieci Boga praktykujÂących w Duchu BoÂżym jest równieÂż to, Âże spoÂżywanie alkoholu we wszelkiej postaci (piwo, wino, wódka, likiery, etc.) jak równieÂż zaÂżywanie narkotyków czy palenie papierosów jest niewskazane. Ĺ’rodki te pobudzajÂą niÂższe siÂły, siÂły zÂłe i demoniczne, wszelkÂą po¿¹dliwoϾ, namiĂŞtnoϾ, zÂłoϾ i nienawiϾ. Ĺ’rodki te sÂą, i owszem, zewnĂŞtrznÂą manifestacjÂą wewnĂŞtrznych psychicznych brudów. CzÂłowiek BoÂży winien siĂŞ od tego uwolniæ i nigdy ku temu nie skÂłaniaæ. Alkohol, papierosy i inne narkotyki niszczÂą w znacznej mierze owoce Ducha, efekty praktyki duchowej. JakaÂż korzyϾ oczyszczaæ siĂŞ i brudziæ, i znów oczyszczaæ, i znów brudziæ. Te korzenie zÂła w ciele teÂż wiĂŞc dobrze jest jak najszybciej odci¹æ, aby Duch przynieϾ mógÂł rzeczywiste owoce i caÂłkowitÂą przemianĂŞ.

Trudno odbieraæ kontakt, trudno napeÂłniaæ siĂŞ mocÂą Bo¿¹, jeĹ“li niszczymy efekty praktyki. Jest to dziaÂłanie przeciwko Duchowi BoÂżemu i przynosi nam szkodĂŞ. Ĺ’rodki takie jak narkotyki czĂŞstokroæ niszczÂą wewnĂŞtrznÂą zdolnoϾ odbierania kontaktu, dlatego sÂą szczególnie niedobre. Pomocnicy winni wszystkim takim osobom szczególnie pomagaæ w wyzbyciu siĂŞ tych szkodliwych naÂłogów, aby przez nie nie gasiæ wewnĂŞtrznego Ĺ“wiatÂła. Poprzez narkotyki, w tym alkohol i papierosy, wiele braci i sióstr ponownie odpada, co czyni ich Âżycie bolesnym. O ile osoba z naÂłogami w ogóle zostaÂła otwarta, to niech praktyka sÂłuÂży teÂż ku jak najszybszemu porzuceniu tych nawyków.

Innym doĹ“wiadczeniem pomocników i wszystkich prowadzonych Duchem jest to, Âże przy znacznym rozwoju duchowym, kiedy osoba bardzo przybliÂża siĂŞ do pola duchowego w swym Âżyciu, wszelkie pokarmy obci¹¿ajÂące ciaÂło stajÂą siĂŞ niewÂłaĹ“ciwe. CiĂŞÂżkimi pokarmami sÂą wszystkie te, które pochodzÂą z ciaÂł zabitych zwierzÂąt. Duch prowadzi czÂłowieka do jego naturalnego, roĹ“linnego pokarmu i nie naleÂży siĂŞ temu przeciwstawiaæ, wrĂŞcz przeciwnie, dla efektywnoĹ“ci praktyki lepiej w tym sobie pomóc. KaÂżda chwila jest dobra, aby porzuciæ miĂŞsoÂżerstwo, zwyczaj niewÂłaĹ“ciwy w oczach Boga. Zabijanie zwierzÂąt jest przeciwne naturze boskiej i obce ludziom Ducha, jak i obcy jest jakikolwiek w tym udziaÂł.

InnÂą pomocnÂą sprawÂą jest to, iÂż wszystkie te efekty i puÂłapki, o których mówimy, bywajÂą doĹ“wiadczane przez dzieci Boga i jest lepiej, jeÂżeli osoba rozpoczynajÂąca praktykĂŞ poddania jest z nimi zaznajomiona. Nie trzeba nic wymuszaæ na si³ê, ale warto wiedzieæ jakie sÂą znamiona postĂŞpu i jakie sÂą znamiona upadku. Na poczÂątku najwaÂżniejszym zdaje siĂŞ byæ caÂłkowite i szczere poddanie Bogu, jak równieÂż posÂłuszne i ufne pod¹¿anie za wskazaniami Ducha. PamiĂŞtajmy, iÂż wolnoϾ (wairagja) od po¿¹dañ siÂł psychicznych i trosk o sprawy materialne, wolnoϾ od naÂłogów, wolnoϾ od nawyku miĂŞsoÂżerstwa, to znamiona postĂŞpu w oczyszczaniu caÂłej naszej osobowoĹ“ci na równi ze wszystkimi pojawiajÂącymi siĂŞ owocami Ducha i darami Âłaski BoÂżej.


Trzy OczyszczajÂące Kryzysy/Kuszenia

KaÂżdy z poddanych Bogu, jak zauwaÂżono, przechodzi przez trzy etapy, które nazwaæ moÂżna kryzysami albo kuszeniami. Pierwszy etap - to ten, w którym wnĂŞtrza osób eksponujÂą siĂŞ w sposób gwaÂłtowny. Osoby jakby zapomniaÂły o dobrych manierach i zachowaniu w spoÂłeczeñstwie. CzÂłowiek wydaje siĂŞ byæ gorszym i zÂłym. Ukazana zostaje prawda o nieczystoĹ“ci wewnĂŞtrznej, o bagnie, które jest w nim. Jednak wewnĂŞtrzne zanieczyszczenia wypÂływajÂą na zewnÂątrz, wymywane czystym strumieniem mocy BoÂżej. Trwa to od kilku miesiĂŞcy do kilku lat w róÂżnych przypadkach.

Drugi etap powoduje, ¿e osoba staje siê jakby spokojniejsza, opanowana i zachowuje siê raczej poprawnie. Si³y ni¿sze nie s¹ jednak wytêpione, po prostu drzemi¹ i czyhaj¹ na stosowny moment do ataku na nas. Wskazana jest czujnoœæ w tym momencie. Wysubtelnia siê nasza wra¿liwoœæ i czujnoœæ, i czucie wewnêtrzne. Praktyka bywa s³abo odczuwalna i st¹d ³atwoœæ odpadniêcia w tej fazie rozwoju samoœwiadomoœci.

Trzeci etap przynosi poczucie prawdy i mocy p³yn¹cej z Ducha. Jest on subtelny i delikatny z natury. Osoba zaczyna zachowywaæ siê jak nauczyciel lub mistrz, lub doradzaæ i pouczaæ. Rady zreszt¹ bywaj¹ s³uszne i poprawne. Osoba czêsto wpada w fanatyzm i zaœlepienie na punkcie swojej osoby i praktyki, ma sk³onnoœci do izolacji od grupy, co powoduje odpadniecie. Osoba czêsto usi³uje dominowaæ duchowo nad innymi, czym zra¿a do siebie rozwijaj¹ce siê dusze, szkodzi im i czêsto rozbija grupê.

KaÂżdy z tych etapów w naszym duchowym niemowlĂŞctwie jest formÂą kryzysu. Szczególnie trzeci kryzys jest subtelny. Co innego dar wiedzy i mÂądroĹ“ci, i mÂądre go stosowanie, a co innego duchowa dominacja. Trzeba uwaÂżaæ, aby nie popaϾ w Ĺ“lepe zauÂłki. Przy pierwszym kryzysie ktoĹ“ moÂże mieæ wraÂżenie, iÂż duchowa praktyka czyni go zÂłym, i Âże sama w sobie jest czymĹ“ zÂłym, a to tylko wÂłasne wnĂŞtrze pokazuje prawdĂŞ o sobie. RolÂą pomocnika duchowego jest, poprzez wspólnÂą praktykĂŞ, pomóc osobie kryzys, kuszenie przezwyciĂŞÂżyæ, aÂż wszystko powróci do normy.

Etapy te w jakiejĹ“ skali natĂŞÂżenia przebywa kaÂżdy z praktykujÂących, który odbiera kontakt z Duchem BoÂżym. Fazy te Ĺ“wiadczÂą tylko o prawidÂłowoĹ“ci i prawdziwoĹ“ci naszego rozwoju duchowego. Dary duchowe mogÂą nam byæ ukazane w kaÂżdej fazie praktyki. JĂŞzyki Ducha pojawiajÂą siĂŞ zwykle juÂż od poczÂątku praktyki duchowej. Dary Ducha naleÂży pielĂŞgnowaæ i uÂżywaæ z pokorÂą, inaczej bowiem mogÂą zanikn¹æ. Trzeba je bardzo szanowaæ i na kaÂżdy objaw ÂŁaski WszechmogÂącego Boga zwracaæ subtelnie uwagĂŞ.


VI. Zasady poddawania Intencji i testowanie

DoĹ“wiadczeniem dzieci BoÂżych jest i to, Âże kiedy pojawiajÂą siĂŞ trudne do rozwiÂązania sytuacje i problemy w naszym Âżyciu, a których rozwiÂązania nie znajdujemy, to naleÂży sprawĂŞ poddaæ Bogu i poprosiæ o Jego interwencjĂŞ w praktyce duchowej. Intencje i proĹ“by trzeba testowaæ czy sÂą zgodne z wolÂą Boga. Potem przedkÂładamy je tuÂż przed rozpoczĂŞciem duchowej praktyki. Wtedy nasze b³êdy i zagmatwane sytuacje zostanÂą wÂłaĹ“ciwie przez Boga rozwiÂązane. Musimy byæ przy tym cierpliwi i ufnie oczekiwaæ na realizacjĂŞ woli BoÂżej.

Osoba praktykuj¹ca powinna jednak najpierw przejœæ pocz¹tkowy okres oczyszczania, by umocniæ siê w wiernoœci Bogu i poddaniu, i umocniæ kontakt z Duchem Œwiêtym. Dlatego wszelkie sprawy nale¿y poddawaæ Bogu z pomocnikami, b¹dŸ z innymi cz³onkami grupy, Nale¿y na to przeznaczyæ osobn¹ praktykê. Doœwiadczenie te¿ pokazuje, i¿ jednorazowo tylko jedn¹ sprawê nale¿y Bogu poddawaæ.

Z doĹ“wiadczenia teÂż wynika, a tego sam Bóg nas uczy, te kaÂżdorazowo przez zasadniczÂą naszÂą praktykÂą dobrze czyniæ krótkie poddanie z intencjÂą odprĂŞÂżenia i zrelaksowania naszego ciaÂła i naszego wnĂŞtrza. Trwa to zwykle dwie do piêæ minut, a rzadko dÂłuÂżej. Odsuwa to wpÂływy siÂł niÂższych od naszego wnĂŞtrza, aby mogÂło staæ siĂŞ ono ŸródÂłem wody Âżywej, jakÂą jest Duch Ĺ’wiĂŞty.

Kiedy podstawÂą Âżycia staje siĂŞ Bóg i duchowe Jego wielbienie, wtedy we wszystkich sprawach Âżycia pojawiajÂą siĂŞ rozwiÂązania zawsze najlepsze z moÂżliwych. Jest to cudowny dar prowadzenia dla dzieci BoÂżych od ich Ojca. Dobrym jest stan¹æ na wÂłasnych nogach. Kiedy przejdziemy okres niemowlĂŞctwa i kryzysy, zaczynamy staæ na wÂłasnych nogach i polegaæ na wÂłasnym odbiorze mocy Boga, jego przewodnictwie. DuchowoϾ jest indywidualnym rozwojem samoĹ“wiadomoĹ“ci i dlatego wskazane jest uzyskanie samodzielnoĹ“ci w praktyce. Trwa to od kilku miesiĂŞcy do kilku lat, nigdy jednak nie powinniĹ“my zrywaæ wiĂŞzi z grupÂą, a raczej dbaæ o budowanie Braterstwa.

Kiedy jut potrafisz praktykowaæ samodzielnie i twój odbiór jest dobry i czysty, moÂżesz spróbowaæ wstaæ wczeĹ“nie rano i napeÂłniæ siĂŞ Duchem, i prosiæ Boga o ochronĂŞ i przewodnictwo. Bóg jest Wszechmocny i moÂże On zmieniæ bieg Twojego Âżycia tak, aby wszystko znajdowaÂło siĂŞ na wÂłaĹ“ciwym miejscu. Tak moÂżna otrzymywaæ prowadzenie i kierownictwo na kaÂżdy dzieñ naszego Âżycia. Podjecie takiej praktyki moÂżna testowaæ teÂż, czy jest ona zgodna dla ciebie z wolÂą Boga i rozpoczĂŞta we wÂłaĹ“ciwym momencie Âżycia.

ModlitwÂą dzieci BoÂżych jest odbiór tego, co przychodzi w praktyce poddania i róÂżne rodzaje wielbienia Boga czy oczyszczenia mogÂą siĂŞ pojawiaæ. Nie jest to modlitwa czy w ogóle praktyka wÂłasnowolna, ale najodpowiedniejsza dla Ciebie. Bóg wie dobrze, czego Tobie najbardziej potrzeba i Ty moÂżesz to otrzymaæ. RównieÂż Ty moÂżesz prosiæ Boga, aby odmieniÂł bieg twojego Âżycia, czy interweniowaÂł w róÂżnych sprawach, o ile tylko testing pokazuje, iÂż Bóg zamiar akceptuje.

Pomocnicy powinni udzielaæ rad i wskazówek tylko wtedy, gdy sÂą o takowe proszeni przez grupĂŞ czy osobĂŞ. Gdy jakaĹ“ osoba prowadzi styl Âżycia niegodny dzieci BoÂżych (kradnie, kÂłamie, popada w alkoholizm, etc.) powinno siĂŞ w grzeczny sposób uĹ“wiadomiæ, iÂż takie dziaÂłania powstrzymujÂą rozwój duchowy, a w koñcu mogÂą i zgasiæ Ĺ“wiatÂło Ducha. Trzeba staraæ siĂŞ pomóc zrzuciæ nagromadzony brud poprzez praktykĂŞ, ale to moÂże byæ robione w kóÂłko bez postĂŞpu przy niewÂłaĹ“ciwym stylu Âżycia.

Bóg uczy swe dzieci, iÂż wszystkie takie dziaÂłania, jak palenie papierosów, narkotyki, spoÂżywanie alkoholu, miĂŞsoÂżerstwo, homoseksualizm, zÂłodziejstwo, szerzenie oszczerstw, miotanie przekleñstw i tym podobne zatrzymujÂą duchowy rozwój, uniemoÂżliwiajÂąc postĂŞp. SÂą to dziaÂłania wymierzone przeciwko prowadzeniu Duchem Ĺ’wiĂŞtym. Jedynie usilne robienie praktyki z peÂłnÂą ufnoĹ“ciÂą i poddaniem, i wiarÂą w wielkoϾ, moc i potĂŞgĂŞ WszechmogÂącego Boga pomoÂże komuĹ“, kto b³¹dzi, poprawiæ te dziaÂłania i zaprzestaæ ich. Jest to naprawianie swojej osobowoĹ“ci.

Moc Bo¿¹ odbieramy w pokoju i ciszy. Nasze wnĂŞtrze nie powinno byæ zakÂłócane przez pragnienia serca i duszy, i umysÂłu. ObecnoϾ kogoĹ“, kto uÂżywa siÂł psychicznych jest odczuta zwykle jako przeszkoda. Wszystko, co moÂżna zrobiæ, to jeszcze wiĂŞcej napeÂłniæ siĂŞ Duchem, aby ta przeszkoda u brata czy siostry zniknĂŞÂła. Wystarczy byæ wyciszonym, aby móc dobrze odbieraæ, a wtedy pojawia siĂŞ ochrona przed wszelkimi dziwnymi zjawiskami i zÂłymi siÂłami. W czasie praktyki nie naleÂży usiÂłowaæ oddziaÂływaæ na nikogo, kto znajduje siĂŞ w grupie, kaÂżdy sam bowiem staje przed Bogiem.


VII. Rady i pouczenia koñcowe.

KaÂżde DzieciĂŞ Królestwa BoÂżego niech uwaÂża na siebie kaÂżdego dnia. Nie mówmy Ÿle o innych i nie osÂądzajmy ich, nie bÂądŸmy zazdroĹ“ni czy poirytowani, ani nie plotkujmy. Nie bierzmy siĂŞ za sprawy, które nas nie dotyczÂą. To trzeba robiæ codziennie, znaczy trzeba unikaæ tych stanów emocji i tego rodzaju niepotrzebnego gadania. Nie jest dobrym ciÂągle od nowa siĂŞ brudziæ. Duchowa praktyka sÂłuÂży temu, aby siĂŞ od tych brudów uwolniæ.

JeÂżeli czujesz siĂŞ zaniepokojony, rozdraÂżniony, obawiasz siĂŞ czegoĹ“, jeĹ“li czujesz siĂŞ skrzywdzony czy uwielbiony przez ludzi, jeĹ“li kÂłócisz siĂŞ z kimĹ“ albo smucisz, to wchodzi w twoje serce i duszĂŞ, rani wnĂŞtrze i skaÂża je. Jest to brudzenie. Nie jest dobrze brudziæ siĂŞ i czyĹ“ciæ - w ten sposób psychika siĂŞ zuÂżywa, a Ty siĂŞ starzejesz i chorujesz. KaÂżda nasza czêœæ ma staæ siĂŞ czysta. Trzeba mieæ caÂły czas czyste serce. Nawet jeĹ“li ktoĹ“ krzywdzi Ciebie, zostaw to, przebacz tej osobie i zapomnij o tym. Nie pozwól, aby cokolwiek dostawaÂło siĂŞ do twego wnĂŞtrza.
W Tobie niech bĂŞdzie radoϾ i szczĂŞĹ“liwoϾ. Wtedy bĂŞdziesz mógÂł prawdziwie uwielbiaæ Boga, Kiedy Âżadne brudy nie bĂŞdÂą kalaÂły twego wnĂŞtrza, nic nie bĂŞdzie w stanie CiĂŞ osÂłabiæ i zawsze moÂżesz zachowaæ spokój, harmoniĂŞ i szczĂŞĹ“liwoϾ.

DoĹ“wiadczenie pokazuje tez, iÂż przez pewien czas osoby nowonarodzone w Duchu przechodzÂą cierpienie. Z jednej strony jest to próba cierpliwoĹ“ci i szczerego d¹¿enia. Cierpienie z drugiej strony oznacza, iÂż brud z naszego wnĂŞtrza usuniĂŞty jest na powierzchniĂŞ i spalony zostaje ogniem. Odczucie cierpienia jest wÂłaĹ“nie tym ogniem spalajÂącym brudy. To skutki naszych przeszÂłych czynów, sÂłów lub myĹ“li, dajÂą teraz swoje owoce. To, co byÂło wewnÂątrz jest usuniĂŞte przez Duchowe Ĺ’wiatÂło, które teraz zajmuje centrum naszej istoty. To nasze grzechy (Punja, b³êdy i winy) dajÂą w efekcie cierpienie (dukha). Dlatego tak waÂżnym jest, abyĹ“my zdali sobie sprawĂŞ z tego, czym jest grzech i odsunĂŞli go od siebie.

Wielu ludzi ciÂągle grzeszy, brudzi swoje wnĂŞtrza, czy to Ĺ“wiadomie, czy nieĹ“wiadomie, gdy plotkuje o innych ludziach, nie lubi ich, odczuwa awersje czy antypatie; odczuwajÂąc zazdroϾ, wchodzÂąc w konflikty, kradnÂąc, narkotyzujÂąc siĂŞ czy na wiele innych sposobów. Sensem praktyki jest uwolnienie od wszelkich tego typu rzeczy, od wszelkich uwikÂłañ w sprawy materialne i Ĺ“wiatowe. Oznacza to wolnoϾ od grzechów albo wewnĂŞtrznÂą czystoϾ. Dobrze jest wiĂŞc cierpliwie znosiæ te cierpienia, aby oczyszczenie zostaÂło dopeÂłnione.

W koñcu osoba dochodzi do stanu ca³kowitej czystoœci, wolnoœci od ska¿eñ i œwiata, do pe³nej szczêœliwoœci i wewnêtrznego spokoju. Ca³y czas wtedy w sobie modli siê w Duchu, uwielbiaj¹c Boga ca³ym sob¹. Oto cel i sens praktyki w Duchu Bo¿ym. Przez poddanie i wiarê, i mi³oœæ do Wszechmog¹cego Boga.

NajwaÂżniejszÂą dla dzieci Boga jest miÂłoϾ ku Niemu, przejawiajÂąca siĂŞ w ufnym pod¹¿aniu za Nim i w Âżyciu zgodnym z Jego wolÂą. Na drugim miejscu jest miÂłoϾ do siebie samego i miÂłoϾ do siebie nawzajem. Jak kochasz siebie, tak kochasz innych. JeÂżeli miÂłujesz tych, którzy sÂą wokóÂł ciebie, odsuniesz siĂŞ teÂż od wyrzÂądzania krzywdy im i sobie w taki sposób jak to juÂż opisaliĹ“my. MiÂłoϾ bowiem poznaæ po tym, iÂż usuwa wszelkie zÂło spoĹ“ród nas.

PamiĂŞtajmy o starej prawdzie. JeĹ“li ludzie walczÂą ze sobÂą wzajemnie i tworzÂą konflikty - znajdujÂą siĂŞ caÂłkowicie poza boskim dziaÂłaniem. Konflikty i walki, tak wewnÂątrz jak i na zewnÂątrz oddzielajÂą od duchowego centrum, którym jest sam Bóg. Unikajmy wiĂŞc konfliktów i wszelkich nieporozumieñ, które sÂą znamionami walki.

Jedynie mĂŞÂżnie przeciwstawiajmy siĂŞ siÂłom psychicznym, które kuszÂą, aby oddzieliæ siĂŞ od Boga, popaϾ w grzech i zbrukaæ nasze uĹ“wiĂŞcane duchowym Ĺ’wiatÂłem wnĂŞtrza. NaturÂą duchowej praktyki jest odbieranie, otrzymywanie (prathjaja) od Boga tego, co dla nas wÂłaĹ“ciwe i niezbĂŞdne. Wszystko, co mamy zrobiæ, to pod¹¿aæ za tym, cokolwiek siĂŞ dzieje w praktyce. Musimy byæ czujni i uwaÂżni na BoÂże dziaÂłanie. Musimy uwaÂżnie sÂłuchaæ gÂłosu Boga, który przemawia do nas i prowadzi nas.

PraktykĂŞ duchowÂą robimy z cierpliwoĹ“ciÂą, oddaniem i wytrwaÂłoĹ“ciÂą (sahan). Niechaj zawsze jest w nas wiara we Wszechmoc Boga. Dla nas jest tylko On Jeden - którego uwielbiamy, w którego mÂądroϾ, pokój i miÂłoϾ wierzymy. Od Niego otrzymujemy duchowy pokarm i On prowadzi nas do swego Domu - do Królestwa BoÂżego, do Dewaczanu. Od Niego pochodzi sÂąd - bĂŞdÂący karÂą za grzechy, które zostaÂły popeÂłnione. DziĂŞki Niemu odwracamy siĂŞ od grzechu i wszelkiej nieczystoĹ“ci, by Âżyæ po BoÂżemu w peÂłnym uĹ“wiĂŞceniu. On udziela nam darów swej Âłaski w postaci znaków i moÂżliwoĹ“ci duchowych oraz w postaci wszelkich owoców Ducha, których szczerze pragniemy.

Bóg pokazuje teÂż nam, co powinniĹ“my prawdziwie robiæ na tym Ĺ“wiecie. WÂłaĹ“ciwa praca pojawia siĂŞ, gdy tylko ciaÂło, psychika i Duch trwajÂą w równowadze i harmonii. Wtedy moÂżna byæ, w powierzonej przez Boga pracy, szczĂŞĹ“liwym i bezpiecznym. PilnoϾ i szczeroϾ w praktyce duchowej kaÂżdego do tego doprowadzi. Zdaæ siĂŞ w Âżyciu na przewodnictwo samego Boga Ojca i posÂłusznie pod¹¿aæ za Nim - oto, co jest do uczynienia. Moc BoÂża doprowadza kaÂżdego do jego celu - peÂłnego przejawienia boskoĹ“ci na ziemi.

NajwyÂższy rodzaj religii (dharma), to bycie w Bogu caÂły czas, zjednoczenie siĂŞ z Nim, co jest osiÂągane przez poddanie swej woli tej, która pochodzi od Boga. Ja i Ojciec jedno jesteĹ“my - oto znamiĂŞ prawdziwego zjednoczenia z Bogiem. Kiedy Bóg dziaÂła i Ja dziaÂłam, kiedy Ojciec mój mówi, ja mówiĂŞ - oto peÂłna zgodnoϾ woli ludzkiej i woli BoÂżej. Oto znamiona caÂłkowitego oddania.

Na tym poziomie praktyki, wszyscy aktywnie i prawdziwie Bogu poddani, tworzÂą Duchowe Braterstwo. Wtedy przychodzi moc natychmiastowej realizacji kaÂżdego Âżyczenia i zamiaru. KaÂżde zaĹ“ dzieÂło Syna czy Córki Boga jest Jego dzieÂłem i zamiarem. Jest to teÂż Królestwo WolnoĹ“ci, Prawdy i PotĂŞgi (Waikuntha). Ludziom zmysÂłowym, zdogmatyzowanym moÂże wydaæ siĂŞ to jak bajka, ale dla ludzi Ducha jest to prawdziwe i rzeczywiste doĹ“wiadczenie.

Trwajmy mĂŞÂżnie i czujnie przy Panu, naszym Bogu (IĹ“warah). Manifestujmy siebie jako boskie przejawienie na ziemi. BÂądŸmy caÂłkowicie Ĺ“wiĂŞtymi, wolnymi od zÂłudzeñ, grzechów i cierpieñ. BÂądŸmy wolni od Ĺ“mierci na wieki przez obudzenie duchowego pierwiastka, który jest w kaÂżdym z nas. Wiele systemów i wyznañ stawia obudzenie wÂłasnej, pierwotnej natury (swarupa) - duchowego nasienia za swój cel. Jest to dla nich najprawdziwszym duchowym oĹ“wieceniem. ÂŁaskÂą Jedynego Boga jest, aby kaÂżdy, kto szczerze pragnie duchowego pokarmu, mógÂł go otrzymaæ. StÂąd i przekazywanie kontaktu, które jest centralnym duchowym doĹ“wiadczeniem wszystkich religii.

Duchowe p/oddanie i praktykowanie tego jest rdzeniem religijnego, duchowego doœwiadczenia i jako takie przynale¿y do wszystkich wyznañ i religii, bêd¹c dla nich obietnic¹ i dziedzictwem. Joga nazywa to Iœwarapranidhan¹, co objaœnia 23-ci werset Jogasutr wed³ug Patañd¿alego. Praktyka prowadz¹ca do urzeczywistnienia p/oddania ¯ywemu Bogu zwana jest w tradycji Himalaya (w laja jodze) Saæindah, a w jogach zwi¹zanych z aœram¹ Guru Morja jest to Subudh.


Niech Was Bóg Prowadzi!

Niniejsze opracowanie polecane jest wszystkim zainteresowanym DuchowÂą PraktykÂą (Sadhana, Latihan KedÂżiwan) P/oddania ÂŻywemu Bogu (IĹ“warapranidhanah). W szczególnoĹ“ci wiele skorzystajÂą osoby praktykujÂące PierwszÂą Krija, JogĂŞ (Krija Sadhana) w Zakonie Misterium (Laja Joga), gdzie Saæinda jest podstawowÂą pracÂą inicjacyjnÂą pozwalajÂącÂą postĂŞpowaæ po tej Ĺ’cieÂżce Duchowej (Marga). Wielce skorzystajÂą teÂż osoby studiujÂące Poddanie Oddechu Bogu, gdyÂż ta forma jogicznej pracy bazuje na wiedzy o tym iÂż Prana, to esencja Âżycia wchÂłaniana wraz z oddechem, a Dhana to p/oddanie siĂŞ. Mamy zatem p/oddanie siĂŞ oddechowi/Âżyciu Boga w Nas, gdyÂż IĹ“wara to po prostu Bóg WewnÂątrz Nas.