ZapytajÂą: „Kto daÂł wam NaukĂŞ? Odpowiedzcie: „Mahatma ze Wschodu. ZapytajÂą: „Gdzie On mieszka?„ Powiedzcie: „Miejsce pobytu Nauczyciela (Guru) nie tylko nie moÂże byæ podawane, ale nawet nie powinno byæ wymawiane. Pytanie wasze pokazuje, jak dalecy jesteĹ“cie od pojmowania Nauki. Nawet z ludzkiego punktu widzenia powinniĹ“cie rozumieæ, jak niewÂłaĹ“ciwe jest wasze pytanie. ZapytajÂą: „Kiedy mogĂŞ siĂŞ przydaæ? Powiedzcie: „Od tej chwili i na wieki. ZapytajÂą: „Kiedy przygotowaæ siĂŞ do pracy? Powiedzcie: „Nie tracÂąc ani chwili. „Kiedy rozlegnie siĂŞ zew? Powiedzcie: „Nawet Ĺ“pijcie czujnie. „Jak w tym czasie pracowaæ? Powiedzcie: „PodnoszÂąc jakoϾ pracy.

Trzeba przejawiæ dyscyplinĂŞ ducha; bez niej nie zdoÂłacie staæ siĂŞ wolnymi. Dla niewolnika jest ona wiĂŞzieniem, dla wolnego - ogrodem przepiĂŞknym i uzdrawiajÂącym. Dopóki dyscyplinĂŞ duchowÂą odczuwa siĂŞ jako wiĂŞzy, dopóty drzwi sÂą zamkniĂŞte. W okowach nie moÂżna wznieϾ siĂŞ po stopniach. DyscyplinĂŞ ducha moÂżecie rozumieæ jako skrzydÂła. Kto zrozumie dyscyplinĂŞ duchowÂą jako oĹ“wiecenie przyszÂłych Ĺ“wiatów, ten juÂż jest gotów. Kto dostrzeÂże ewolucjĂŞ, ten podejdzie do niej z uwagÂą, pogodnie usuwajÂąc z drogi zanieczyszczenia. NajwaÂżniejsze jest to, iÂż nie bĂŞdzie w nim strachu. I odrzuciwszy wszystko niepotrzebne, uzyska prostotĂŞ. ÂŁatwo zrozumieæ, Âże uĹ“wiadomienie sobie ewolucji zawsze jest piĂŞkne. ZapytajÂą jeszcze: „Dlaczego na poczÂątku drogi daje siĂŞ duÂżo miÂłego i wiele siĂŞ przebacza? Dlatego, Âże na poczÂątku rozdmuchujÂą siĂŞ wszystkie ognie i wezwany idzie pÂłonÂąc jak pochodnia. Od niego zaleÂży wybór jakoĹ“ci wÂłasnego ognia. Kto rozumie dyscyplinĂŞ duchowÂą, pojmie równieÂż doskonalenie ognia i dojdzie do wspóÂłpracy dla Dobra Powszechnego. Koniec drogi moÂże byæ oĹ“wietlony tysiÂącem ogni Dobra Powszechnego. Ów tysiÂąc ogni zapali tĂŞczĂŞ aury. Oto dlaczego dyscyplina duchowa to skrzydÂła!

1. NiegdyĹ“ setkĂŞ wojowników uwaÂżano za si³ê. Potem tysiÂąc stanowiÂło wojsko. Z czasem sto tysiĂŞcy zwyciĂŞÂżaÂło Ĺ“wiat. NastĂŞpnie podniosÂły siĂŞ miliony, ale i one nie zmieniÂły orbity ducha. ZbiorĂŞ wiĂŞc pod sztandarem Ducha miliard. To bĂŞdzie znak Mojego wojska. ZauwaÂżcie, kiedy speÂłni siĂŞ ten znak. I utwierdzi siĂŞ siedem sztandarów!

2. Duch tylko wtedy jest doskonaÂły, gdy uĹ“wiadomi sobie Kosmos. Zdarza siĂŞ to czĂŞsto, ale nie potrafimy siĂŞ utwierdziæ w Ĺ“wiadomoĹ“ci Obcowania z PrawdÂą. I niebo wydaje siĂŞ Âżywe, a mówimy: „Muchy latajÂą. Tak sÂą tÂłumaczone najlepsze dotkniĂŞcia niewidzialnych skrzydeÂł. PróÂżnia jest SkarbnicÂą BoskoĹ“ci, wy zaĹ“ wyczuwacie drogĂŞ BoskoĹ“ci.

3. RozmyĹ“lajcie codziennie, jak doprowadziæ do koñca Moje DzieÂło. Uczcie nastĂŞpców; uczcie piĂŞkna. Utwierdzajcie ich oko. Po cóÂż lata, jeÂżeli moÂżna zakoñczyæ w ciÂągu tygodni. ÂŁatwiej znieϾ pojedynczy ryk, aniÂżeli pozwoliæ pleĹ“nieæ myĹ“lom. Dlatego mówiĂŞ: PójdŸmy. Dlatego siÂły pomno¿ê.

4. Ja zeĹ“lĂŞ - tĂŞ WolĂŞ MojÂą czyñcie. OstroÂżnie dotykajcie tego, co ziemskie; kiedy jest siĂŞ w drodze - nie trzeba przysmaków.

5. Dla pracy wewnêtrznej nale¿y odrzuciæ tarczê k³amstwa.

6. ChcĂŞ powiedzieæ o karmie czystej i ostroÂżnie przeÂżytej. OstroÂżnie dotykajcie osmolonych wĂŞzÂłów losu. Znacznie bardziej niebezpiecznie jest dotykaæ juÂż skostniaÂłych, minionych wydarzeñ, które za wami siĂŞ wlokÂą. Dlatego uprzedzam: Niewykonanie wskazañ, nieuszanowanie Hierarchii szkodzi bardziej, niÂż siĂŞ wydaje. Nurt karmy moÂżna pokryæ lodem zrozumienia. StrzeÂżcie siĂŞ jednak, aby nie zniszczyæ tej zasÂłony przez niezrozumienie lub okrucieñstwo i zawziĂŞtoϾ, na Tarczy Naszej zakazane. Powtarzam: Trzymajcie siĂŞ wskazanej wam drogi.

7. Do kogo mówiæ? MuÂł moÂże ciÂągn¹æ wóz. CzyÂż duch czÂłowieczy nie zmusi ciaÂła do radowania siĂŞ w trudzie? MuÂł niesie jeŸdŸca, by zdoÂłaÂł skryæ siĂŞ przed deszczem. CzyÂżby duch czÂłowieczy trwoÂżyÂł siĂŞ nurtem karmy?

8. O Mistrzu naleÂży pamiĂŞtaæ, tarczĂŞ trzeba utrzymywaæ w czystoĹ“ci. ZeĹ“lĂŞ ca³¹ obronĂŞ. ZeĹ“lĂŞ wszystkie moÂżliwoĹ“ci, ale trzymajcie mocno niæ ³¹cznoĹ“ci. PoĹ“ród nierozumnego tÂłumu zasÂłoñcie ogieñ ducha. Czytajcie MojÂą ksiĂŞgĂŞ i nie przeraÂżajcie siĂŞ wieĹ“ciami o nieszczĂŞĹ“ciach, Ĺ“lepiec bowiem nie widzi tego, co wam jest pokazane. Dla poÂżytku jednak radzĂŞ: Wspominajcie czĂŞĹ“ciej ImiĂŞ Moje. Czy myĹ“licie, Âże przyjemnie jest oglÂądaæ martwe krainy? Lecz zauwaÂżcie upadek Ĺ“wiata kÂłamstwa. KÂłamstwo, kÂłamstwo, kÂłamstwo zgiñ!

9. Naukê trzeba rozumieæ lepiej, nale¿y pomys³owo j¹ stosowaæ. Uœmiechajcie siê do ma³ych kamieni.

10. Nauczyciel mówi: Umiejcie wyczuwaæ wiĂŞzy, które po³¹czyÂły was przejawieniem cudów. ÂŁykiem cudownym podwiÂązane jest wasze obuwie na dalekÂą drogĂŞ. Jak przeszÂłoϾ, tak uÂłoÂży siĂŞ i przyszÂłoϾ. Nie moÂżna mieæ wytchnienia od przeznaczonych spotkañ. I nie sposób zliczyæ orĂŞdzi na stronicach Âżycia. Tak oto wszystko jest przygotowane, ale nie rwijcie Tkaniny Mojej. Wicher nierozsÂądku porywa najlepsze rysunki Moich wysÂłanników. Nie naleÂży rozsypywaæ skarbów danych dla objawienia Ĺ“wiatu. MaÂłoletnioϾ nie jest usprawiedliwieniem. Lepiej Ĺ“wiĂŞciæ zwyciĂŞstwo po pierwszej bitwie, aniÂżeli b³¹dziæ pod ziemiÂą. Dlatego mówiĂŞ: Razem idŸcie i jednÂą osÂłoñcie siĂŞ TarczÂą. Niech kaÂżdy oczyĹ“ci oddech, nie wzniecajÂąc kurzawy gniewu. I zbierajÂąc kwiaty oddania, zrozumie poÂżytek drogi. CzyÂż prowadzĂŞ was gwaÂłtem? Przemoc nie jest Nam wÂłaĹ“ciwa. Lecz skoro idziemy razem, jakÂże nie dawaæ rad! Dlatego mówiĂŞ: Lepiej. Dlatego mówiĂŞ: Lepiej myĹ“lcie i nie potykajcie siĂŞ.

11. Na Naszej wadze d¹¿enie ducha wa¿y najwiêcej. Powodzenie w ¿yciu umacniane jest jedynie elektrycznoœci¹ modlitwy bohaterstwa. Nauka ducha stwarza pancerz cia³a. Czuj¹c b³yskawice œwiata, zacznijcie now¹ ksiêgê na nadchodz¹c¹ zimê. Uczê m¹drego pojmowania przysz³oœci. Powodzenie powinno iœæ œladem Moich ludzi. Powinniœcie m¹drze spotykaæ Moje s³upy milowe.

12. Ofiara, ofiara, ofiara; nastĂŞpnie – otrzymanie; a nastĂŞpnie - tryumf ducha.

13. Ka¿dy ma cel przed sob¹. Dajê bramê odpowiedni¹ dla ducha; mo¿na przez ni¹ wejœæ w œwiat przeobra¿ony, gdzie rozum otrzymuje dom na wszystkich ziemiach. Duch uczy siê lataæ, gdy nieszczêœcie wyostrzy wzrok Promieñ œwiadomoœci Nieskoñczonoœci oœwietla pos³ane Dobro. Jest droga ziemi i droga skrzyde³ - rozpoznaj i wybierz.

14. Chmury dookoÂła, ale Gwiazda Zaranna juÂż wschodzi.

15. Ka¿da chwila rozumienia ducha k³adzie diament do skarbnicy mo¿liwoœci.

16. CzĂŞsto dziĂŞki chorobom zwiĂŞkszajÂą siĂŞ osiÂągniĂŞcia. Ĺ’w. Franciszek i Ĺ“w. Teresa czĂŞsto chorowali. Pitagoras cierpiaÂł na serce. Nawet najlepsze zurny traciÂły struny.

17. MÂądroϾ matek przewiduje okultystyczne warunki przy narodzinach dziecka. Duch matki wie, Âże wróg usiÂłuje zaszkodziæ nowemu wĂŞdrowcowi. W przejĹ“ciowym okresie ci¹¿y Âłatwiej jest podsun¹æ truciznĂŞ. ÂŁatwo wzbudziæ gniew matki I napeÂłniæ dom Ĺ“mieciem niezadowolenia. MÂądrze czyniÂą matki, starajÂąc siĂŞ skierowaæ wzrok ku postaciom Ĺ“wiĂŞtych lub teÂż czerpaæ radoϾ z piĂŞkna przyrody.

18. Daj¹c - otrzymujemy. Gardz¹c rzeczami, otrzymujemy niebiañsk¹ szatê.

19. Forma jest o¿ywiona przez treœæ i nie ulega zapomnieniu.

20. Ĺ’miaÂło ujmijcie w dÂłonie waszÂą tarczĂŞ. O jedno proszĂŞ: Nie osÂłabiajcie siÂły zÂłotem. Nauka Moja nie lubi zÂłota.

21. Nie mo¿e byæ zmi³owania, gdy¿ prawo karmana musi siê wype³niæ co do joty. Karman dogoni, lecz jej jakoœæ mo¿na zmieniæ przez dobrowolne poœwiêcenie siê dla nieznajomych ludzi.

22. Siejcie lepiej, Siewcy! Wkrótce ziemia bĂŞdzie gotowa! JeÂżeli nie pomoÂże siĂŞ Ĺ“wiatu w sposób szczególny - glob nie wytrzyma.

23. WezwĂŞ do Domu Mego tych, którzy siĂŞ przybliÂżajÂą. WiszÂący miecz napeÂłnia ducha bólem.

24. Wykonajcie pomyĹ“lnie dzieÂło miÂłe dla Mnie i poÂżyteczne dla was, przyjacielskÂą pracĂŞ, przygotowujÂącÂą Mój Dom. GromadŸcie obrazy miÂłoĹ“ci. W miÂłoĹ“ci szukajcie rozumienia, jak lepiej przyozdobiæ Dom. Dobra pytajcie, jaka treϾ przystoi Domowi. CzeϾ wam podpowie, jak przejawia siĂŞ piĂŞkno w czystym Domu. Przejawy waszej pracy sÂą kwiatom podobne. Nie wezmĂŞ ani obola, lecz stokrotnie oddam prawicÂą.

25. Nawet zwykÂła gospodyni powie: „Nie brudŸcie schodów, gdyÂż bĂŞdziecie musieli po sobie sprzÂątn¹æ. Podobnie ci, którzy przebijajÂą aurĂŞ Mistrza i zwiÂązanych z Nim ludzi, czyniÂą dziury w swojej aurze. Nie kara to ani zemsta, lecz zwrotna iskra. Niech wiĂŞc wystrzegajÂą siĂŞ oni naruszania Naszych spraw, szczególnie teraz, gdy napiĂŞcie elektrycznoĹ“ci jest tak duÂże. Powiedzcie: „Lepiej nie dotykajcie tym i innym, którzy nie wierzÂą, Âże piorun uderza i przy sÂłoñcu. Ale bÂłogosÂławieni, którzy wzmacniajÂą pancerz aury.

26. OdpowiedŸ mo¿na daæ tylko czystym sercom. Umiejcie po³¹czyæ moc mi³oœci z surowoœci¹.

27. Dobro i zdrowie sÂą w ufnoĹ“ci; to, co potrzebne, zawsze przygotowane jest przez Mój Promieñ. B³¹d rozdziera tkankĂŞ ciaÂła.

28. Nie trzeba uwaÂżaæ za stratĂŞ ustÂąpienie rĂŞkom podstĂŞpnym. Wyznawca mÂądroĹ“ci lubi wybiegaæ wzrokiem daleko naprzód. ZÂłoĹ“liwe obmowy powstrzymujcie uĹ“miechem bez rozdraÂżnienia. Powodzenie umĂŞczonych ludzi podobne jest do strugi maÂłej fontanny, ale mÂądry gospodarz swÂą pracÂą sprowadzi wodĂŞ z oceanu i bĂŞdzie siĂŞ rozkoszowaæ wiecznÂą ochÂłodÂą fontanny.

29. DoϾ juÂż mówienia o wrogach, gdy bohaterstwo moÂże zapaliæ wielkie Ĺ’wiatÂło. SamotnoϾ doniesie wieϾ lepiej niÂż gwar tÂłumów.

30. Balia Ĺ“wiata przepeÂłniona jest bakcylami. Tkanina okrywajÂąca drÂży, lecz czarodziejski kwiat powinien byæ zerwany na Ziemi rĂŞkami ludzkimi. Jestem z wami, lecz gdy stajĂŞ siĂŞ milczÂący, znaczy to, iÂż przyjmujĂŞ na tarczĂŞ strzaÂły wam posÂłane. W jednoĹ“ci oczekujcie tego dnia, gdy wiedza wejdzie w Mój Dom. JuÂż narodzili siĂŞ nosiciele wiedzy.

31. Powiem o cudzych mostach i bramach. W drodze napotyka siĂŞ cudze mosty; trzeba je przechodziæ szybko, nie patrzÂąc w dóÂł, ÂżywiÂąc tylko jedno pragnienie: prĂŞdzej dojϾ do brzegu. Nie namyĹ“lajcie siĂŞ równieÂż przed cudzÂą bramÂą, lecz ¿¹dajcie przejĹ“cia nie naruszajÂąc swego spokoju, albowiem droga wasza jest postanowiona. Trzeba czystymi myĹ“lami zamkn¹æ pory przed zÂłym powietrzem. A gdy jest ciĂŞÂżko, powtarzajcie: „Jednak idĂŞ do przepiĂŞknego ogrodu, nie bojĂŞ siĂŞ bram wyznaczonych. Dlaczego tarcza jest nade mnÂą? - Aby mnie osÂłaniaæ. JeÂżeli powstanÂą nowe zapory, przejdĂŞ je, bo siĂŞ nie lĂŞkam!

32. Po co pogr¹¿aæ siĂŞ w Ĺ“wiecie astralnym? RadujÂą siĂŞ ci, którzy cierpieli, którzy pÂłonĂŞli duchem i pracowali. Ale siewcy sÂą tu, a Âżniwiarze tam. Nastaje obfity urodzaj na wszystkie ziemskie ziarna. JÂądro roĹ“nie; zrozumienie zdobywa nowe wymiary przyszÂłych ziaren. Po cóÂż wiĂŞc zapytywaæ Ĺ“wiat astralny!

33. Teraz o zwiastunie. Nawet w Âżyciu Ĺ“pieszycie na spotkanie listonosza; tak samo trzeba wyciÂągaæ rĂŞkĂŞ ku Naszej przesyÂłce. Ĺ’ciana kolczastych zapór przeszkadza Naszym zwiastunom, ale wy macie cudowne noÂżyce do przecinania zasieków. PomóÂżcie jasnÂą aurÂą dotrzeæ do was. Trudno jest go³êbiowi lecieæ we mgle. ProwadzĂŞ drogÂą najszybszÂą, a w chwili zaæmienia gotów jestem posÂłaæ zwiastuna, lecz otwórzcie mu drzwi, ciĂŞÂżko bowiem koÂłataæ stojÂąc na deszczu. Pokochajcie samotnoϾ myĹ“li, gdy iskry zrozumienia splatajÂą wieniec poznania. I jak Ja porĂŞczyÂłem za was, tak wy powierzcie Mi siebie. RĂŞkÂą Mocy utwierdzam drogĂŞ ku WyÂżynom. Przyjmijcie dobro, gdy posÂłowie Moi przeka¿¹ wieϾ: „On przyszedÂł! Przeznaczona jest godzina szczĂŞĹ“cia i kwiaty na drodze. CóÂż was obchodzÂą dÂługie rĂŞce, psy i tygrysy? Twórzcie wielkie dzieÂło Boga Âżywego.

34. Sens bĂŞdzie jasny, gdy spojrzycie z gór. NaleÂży dostrzegaæ iskry; wkrótce zacznÂą siĂŞ one zlewaæ w pÂłomieñ nowego rozumienia podstaw. NieÂłatwo jest zbudowaæ Âłuk miĂŞdzy drogami peÂłnego zachodu i wschodu. Nosiciele ducha nie poznajÂą jeden drugiego. PrzysÂłuchujcie siĂŞ i zapisujcie gÂłosy dziwnych postaci na drodze waszej. Potem po³¹czycie te wiadomoĹ“ci, pokazujÂąc drabinĂŞ praktycznych moÂżliwoĹ“ci. NóÂż uwagi siĂŞ wyostrza i wiêŸ siĂŞ wzmacnia, gdy iskry umiejĂŞtnoĹ“ci natĂŞÂżajÂą moc, nie dotykajÂąc karmy.

35. WytÂłumaczĂŞ, dlaczego waÂżne jest zwracanie uwagi na otrzymywane sÂłowa i obrazy. Uczniowie Nasi wykonujÂą æwiczenia myĹ“li, w których z caÂłej wiadomoĹ“ci podawana jest jej czêœæ lub nawet jedno sÂłowo. I wyczuwajÂąc kierunek myĹ“li, kaÂżdy dopeÂłni przekaz wedÂług swego rozumienia, odczuwajÂąc zjawisko sobie najbliÂższe. Z czasem jednak osobiste zostaje wyparte przez Ĺ“wiadomoϾ ogólnÂą i na podstawie jednego sÂłowa powstaje zÂłoÂżona konstrukcja - otrzymuje siĂŞ szyfr ducha.

36. Okultystycznie koÂło (Æakram) jest symbolem ludzkiego organizmu, rozszerzonego przez moÂżliwoĹ“ci. Figury Ĺ“rodkowe peÂłniÂą zaszczytne funkcje serca. Wzrost organizmu, a takÂże jego uszkodzenia odbijajÂą siĂŞ na sercu. Wymachiwanie rĂŞkami wywoÂłuje zmĂŞczenie, a tym bardziej nieuĹ“wiadomienie sobie d¹¿eñ. Znacie juÂż przypowieϾ o korowodzie i o tarczach. Wiecie juÂż, Âże najlepszÂą liczbÂą dla koÂła jest siedem. Piêæ - to odpowiednik koñczyn ciaÂła. Dodatki mogÂą peÂłniæ jedynie funkcje specjalne albo sÂą wyrównaniem warunków karmicznych. Trudno jest utworzyæ koÂło, ale jeszcze trudniej dokonaæ zmian, nie moÂżna bowiem zastÂąpiæ serca koñczynÂą. I nie wolno wprowadziæ ducha niezorganizowanego. W takim wypadku istniejÂą bliscy Ĺ“wiadkowie, którzy z daleka nie bĂŞdÂą obci¹¿ali arterii serca.

37. Teraz o karmie (karmanie). JeĹ“li do rozpoznanego ciĂŞÂżaru dodaæ powiÂązania karmiczne, to jakÂże ciĂŞÂżko jest nieϾ caÂłe niezorganizowane myĹ“lenie. UlgĂŞ moÂże przynieϾ ostroÂżne dotykanie powyÂżej percepcji nerwowych. Lecz ludzkie myĹ“lenie tak Âłatwo ciska odwaÂżniki na szale, byleby tylko zrzuciæ swój ciĂŞÂżar ciÂągnÂący ku ziemi. Ale przy kaÂżdym ruchu rĂŞki boli biedne serce.

38. Trudno jest nie przysparzaæ sobie wrogów. Trzeba znaæ kamienie le¿¹ce u progu, lecz martwiæ siĂŞ nimi nie naleÂży.

39. Nie jedno, nie dwa, ale mnóstwo serc skierowanych jest do was. I sieæ moÂżliwoĹ“ci splatana jest wprawnymi rĂŞkami; tylko nie rwijcie sieci. ZwaÂżajcie na zjawiska zachodzÂące kaÂżdego dnia. Porzuæcie zbytek. Przybierzecie oblicze szczególne, odnajdziecie je w zgodnoĹ“ci z naturÂą Mego Kraju. AÂż do granic mózgu powinniĹ“cie siĂŞ zag³êbiæ w Ĺ“wiadomoϾ Moich moÂżliwoĹ“ci. KwaĹ“nieæ nikomu nie przystoi.

40. Komary nie sÂą zadowolone z powiewu wiatru - ani dolecieæ, ani uci¹æ. Nie trzeba czyniæ nowych wrogów, przeznaczeni przyjdÂą sami.

41. Tylko harmonijna bateria mo¿e kontrolowaæ si³ê. Promieñ mo¿e mieæ znaczenie jedynie wtedy, gdy dzia³acie zgodnie ze Wskazaniem.

42. Gdy bĂŞdziecie mówiæ w Moim Imieniu, powiedzcie: RĂŞka Stwórcy zawsze jest w ruchu, dlatego wszystko siĂŞ porusza. Widzicie na pierĹ“cieniu dwie spirale, po jednej moÂżna siĂŞ podnieϾ, po drugiej opuĹ“ciæ. Nawet Arhat moÂże siĂŞ opuĹ“ciæ naduÂżywajÂąc cudu. Zachowujcie staÂłoϾ nie tylko w czasie obcowania ze MnÂą, lecz i wówczas, gdy dziaÂłacie samodzielnie, bo tylko wtedy hartuje siĂŞ pomysÂłowoϾ ducha. A gdy bĂŞdziecie podejrzewani o miÂłoϾ do Nas, obroni was Moja Tarcza. ZeĹ“lĂŞ siedem okazji do wykazania pomysÂłowoĹ“ci. Wiele szyb moÂżna potÂłuc, ale zÂły jest dom bez dachu. Z woli Hierarchii moÂżecie zachowaæ skarb powierzony. Otoczcie siĂŞ niezbĂŞdnym pragnieniem i patrzÂąc na pierĹ“cieñ, powtarzajcie: „Nie opuszczĂŞ siĂŞ!„

43. Zachwyt jest potĂŞÂżnÂą si³¹ posuwajÂącÂą na drodze do Nas. Stare jest dla starych. Znak Mój naleÂży zachowaæ w nowej ksiĂŞdze, w nowym duchu, w nowym dziaÂłaniu.

44. Gdy kropla deszczu dzwoni o szybĂŞ to Mój znak! Gdy ptak siĂŞ trzepoce to Mój znak! Gdy wicher liĹ“cie unosi to Mój znak! Gdy lód w sÂłoñcu topnieje to Mój znak! Gdy fale zmywajÂą ból duszy to Mój znak! Gdy skrzydÂło oĹ“wiecenia dotknie zmÂąconej duszy to Mój znak! Liczcie stopnie, gdy wchodzicie do Ĺ’wiÂątyni, bo co siódmy stopieñ nosi Mój znak! Gdy okaÂżecie nowe zrozumienie Mojego znaku, ujrzycie na horyzoncie bÂłyskawice Ĺ’wiatów. Drzwi wam otworzyÂłem, lecz wejϾ musicie sami.

45. NiezÂłomnie mówiĂŞ: Dopóki ze MnÂą, dopóki bez rozdraÂżnienia, dopóki bez powÂątpiewania - niezliczone sÂą potoki moÂżliwoĹ“ci. Niewypowiedziane sÂą SiÂły, które wam sÂłu¿¹. Ci, którzy niosÂą Kamieñ, promieniujÂą gwiazdami dobra. KaÂżdego dnia dane sÂą nowe moÂżliwoĹ“ci. Pleæcie kosze na gwiazdobranie. RozĹ“cielcie pÂłótna namiotów, by zebraæ dary - tak prowadzĂŞ.

46. W godzinach porannych pracujcie, wieczorem radujcie siĂŞ w ImiĂŞ Moje. W nowÂą drogĂŞ!

47. Promieñ Mój - oddechem waszym. RĂŞka Moja - sztandarem waszym. Tarcza Moja - dumÂą waszÂą. Dom Mój - ostojÂą waszÂą. Góra Moja - cudem waszym. ÂŻyczenie Moje - prawem waszym. Zjawienie siĂŞ Moje - szczĂŞĹ“ciem waszym. Duch Naszego Braterstwa niech przebywa z wami.

48. Wnikn¹wszy dziêki Nauce w istotê zes³anego szczêœcia, trzeba iœæ pewnym krokiem, wiedz¹c, i¿ zmartwychwstaje wielka nadzieja ludzkoœci, na Kamieniu oparta. W modlitewnym nastroju bêdziemy oczekiwaæ naszego losu.

49. ObÂłudne gÂłosy usiÂłujÂą naĹ“mieciæ, ale pamiĂŞtajcie, Âże rozdraÂżnienie jest jak kurz - unikajcie go. UczĂŞ na zjawiskach Âżycia, kaÂżdego dnia dajĂŞ znaki. Jak pÂłatki róÂż sypiÂą siĂŞ znaki, gdyÂż czas juÂż bliski. MyĹ“lcie o Nowym wiecie, myĹ“lcie o pochodzie narodów.

50. PÂłacĂŞ stokrotnie, lecz to, co utracone, stokrotnie wstrzymuje. O, piÂłko losu! Gdzie trafisz i dokÂąd odskoczysz? Ĺ’wiatÂło jest ci przeznaczone - zd¹¿, piÂłko, dolecieæ! Zaniechaj zdradzieckich obrotów!

51. Kiedy staniecie u Ĺ“ciany pÂłaczu, pamiĂŞtajcie - radoϾ nadchodzi! Powiadam wam: Ku Wschodowi siĂŞ obróæcie, ZorzĂŞ MojÂą ujrzycie! JakÂże piĂŞkna jest mirra, w którÂą w czas siĂŞ zaopatrzono! Drogi jest kwiat zasadzony w Mojej godzinie! Z kielicha godziny Mojej nie wylejcie! Cud idzie! Odziedziczcie go, którzy czekacie! Naczynie czasów pradawnych wróciÂło!

52. Dlaczego dziwicie siĂŞ danym terminom? Nie zgadujemy, lecz widzimy. Pytacie, jak macie siĂŞ zbieraæ. Powiem: SchodŸcie siĂŞ w modlitewnym nastroju. Zachowujcie milczenie, nie czyñcie haÂłasu przedmiotami, nie wykrzykujcie, albowiem skrzydÂła ducha rosnÂą w ciszy. Modlitewnie poĹ“wiêæcie czas na Obcowanie z Nami, przyniesiemy bowiem to, co do Obcowania najlepsze. Przewód Obcowania ³¹czy cudownÂą drabinĂŞ z najwyÂższymi przejawami Stwórcy - drabinĂŞ Ducha. Musicie walczyæ w Âżyciu. Musicie wyczuæ, kiedy nadejdzie moment, by przywoÂłaæ RĂŞkĂŞ MojÂą.

53. Jak oczekiwaæ rozwoju spraw? Jak fale majÂą rytm, tak samo sprawy rosnÂą w miarĂŞ podnoszenia siĂŞ i w oczekiwaniu pÂłynnego narastania. PojÂąwszy godzinĂŞ werbla, uchwyæcie krok Âżycia. W chwilach ciszy ukÂładajcie naukĂŞ na póÂłce doĹ“wiadczeñ. Jak czytaæ pisma MĂŞdrców? NaleÂży w odosobnieniu dostosowaæ czytane sÂłowa do róÂżnych swych nastrojów. Oto jestem nowo narodzony. Oto jestem starcem. Oto jestem wygnañcem. Oto jestem wÂładcÂą. Oto jestem niewidzÂący. Oto Ĺ“wiaty poznaÂłem. Do wszystkich ŸródeÂł przykÂładajcie poznawanÂą wielkoϾ Lotosu.

54. Nie naleÂży siĂŞ krygowaæ; jako lwy idŸcie. Dobro upiĂŞksza waszÂą zbrojĂŞ. ObjawiĂŞ siĂŞ wam jako wĂŞdkarz i RĂŞkĂŞ wÂło¿ê w kolisko groŸby. UwaÂżam, Âże trzeba siĂŞ uczyæ na przykÂładach napaĹ“ci. Ogieñ Ziemi chce siĂŞ wydobyæ. Wskazanie Moje dla uczniów, Moja uzasadniona proĹ“ba: IdŸcie nieugiĂŞcie, lecz bez irytacji. Irytacja powoduje, iÂż naczynie wasze staje siĂŞ kruche jak szkÂło. Raczej srebrny kielich przystoi Kamieniowi. PowstrzymujĂŞ ulewĂŞ drobnych strzaÂł. ZbliÂża siĂŞ czas, gdy pradawna rĂŞkojmia siĂŞ speÂłni.

55. W duchu zachowajcie NaukĂŞ duchowÂą; tylko duch moÂże sprowadziæ Królestwo BoÂże na ziemiĂŞ. Równie prosto jak Moje sÂłowa przybliÂży siĂŞ Królestwo Ducha. Równie prosto odmiecione zostanÂą suche liĹ“cie minionej zimy. Nie ma przeszÂłoĹ“ci, jest Ĺ“wiatÂło przyszÂłoĹ“ci - z nim idŸcie. WezwaÂłem was z odmĂŞtu Âżycia. Ja, Ja, Ja zĂŞby wasze zaostrzyÂłem. PoÂłoÂżyÂłem przed wami barwĂŞ sztandaru. Zrozumcie naukĂŞ w caÂłym rozmachu skrzydeÂł. Do Mnie tylko górna prowadzi droga; doÂłem nie moÂżna dotrzeæ. Wskazania Moje trzymajcie pod mÂądrym kluczem. MyĹ“lami wznoĹ“cie siĂŞ najodwaÂżniejszymi, gdyÂż bÂłyskawicÂą po³ê namiotu waszego podniosÂłem. W duchu zapomnijcie o marnoĹ“ci. Ĺ’wiatÂło przeznaczone jest wielkie! Tak idŸcie!

56. Czyste myĹ“li sÂą zaĹ“miecane przez nieproszone sÂądy miejscowych ludzi. Zza lasów Ÿle sÂłychaæ. W waszych ulubionych pracach trzeba prawa Moje obroniæ.

57. PragnĂŞ wam powiedzieæ: IdŸcie ca³¹ si³¹ ducha, odwaÂżniej. WiĂŞzy ziemi nie przeszkodzÂą. Powodzenie poprowadzi odwaÂżnych. Jak górskim kwiatom trudno jest choæby jednÂą noc spĂŞdziæ na bagnie, tak i wam nie jest Âłatwo. Cios wroga dŸwiĂŞczy na strunach, ale pazurami nie sposób stworzyæ symfonii. Tarcza Moja odwiodÂła od was wiele wÂłóczni.

58. ÂŁatwo jest kopaæ dóÂł, lecz trudno zbudowaæ dom. Cudze drwiny zaĹ“miecajÂą kÂąty. Lecz piórem skrzydÂła zetrzecie kurz, dlatego chroñcie skrzydÂło.

59. Mój Znak moÂże was doprowadziæ. Miejcie przed oczami Mój Dom. Tylko tym bohaterstwem osiÂągniecie. Przeznaczeniem waszym jest omijaæ tÂłumy, posyÂłajÂąc im najwyÂższe Dobro. Czyste jest srebro z gór, trzeba jedynie znaleŸæ do niego drogĂŞ. A bÂłoto tych dni jest niczym w porównaniu ze Ĺ“wiatÂłem przyszÂłoĹ“ci. MyĹ“l posĂŞpnÂą Âłatwiej zrozumieæ, gdy siĂŞ spojrzy na ludzki oddech, który jak dym zasnuwa powietrze. Cierpienia udzielajÂą siĂŞ poprzez fale eteru. Nie powinna Ziemia przed wyznaczonym terminem rozbiæ Âłañcucha przez nas samych ukutego.

60. Wielkie jest Ĺ“wiatÂło dane przez NaszÂą NaukĂŞ. Tylko nowe dla nowych.

61. Wystarczy zaufaæ znakom, by stworzyæ fale siÂły; tak obustronnie pomagamy przy Ĺ“wietlanym zjawisku. NoĹ“cie w sobie Ĺ“wietlanÂą, piĂŞknÂą myĹ“l – ujrzenia Naszego Domu. Gdy odczuwacie przejawy bohaterstwa, pamiĂŞtajcie, Âże wtedy zapala siĂŞ cudowna niæ. Jest Mi lekko na duszy, gdy uĹ“wiadamiam sobie, Âże nikt was nie zatrzyma. PosyÂłam radoϾ. BÂądŸcie uwaÂżni. BÂądŸcie spokojni - skoñczÂą siĂŞ konwulsje.

62. SÂąd lekkiego umysÂłu koÂłem siĂŞ toczy. Chwat prosi o Âłuk, ptaka sam dosiĂŞgnie.

63. Powodzenie trzeba pielêgnowaæ jak kwiat.

64. Oko Moje - œwiat³em waszym! Rêka Moja - obron¹ wasz¹! Serce Moje - kotwic¹ wasz¹! Jedynie mi³oœæ utrzymuje niæ osi¹gniêæ ducha. Odmêt ognia nie poch³onie.

65. Pocisk leci naprzód - drogi powrotnej nie ma.

66. Powodzenie dodaje skrzydeÂł. O wy, którzy szukacie bohaterstwa, zachowam was na grzbiecie fali, a nad przepaĹ“ciÂą postawiĂŞ jak na baszcie niedostĂŞpnej.

67. Ci, którzy ÂżyczÂą zÂła innym, sami gasnÂą. Ciemne sÂą czasy. Mocno trzymajcie tarczĂŞ. Kto odstÂąpi, rozleci siĂŞ jak rozbryzgana piana.

68. IdŸcie pewnym krokiem. Chroñcie serce, bo gdy ono ogarnia caÂły Ĺ“wiat, trzeba pieczoÂłowicie nieϾ naczynie. IdŸcie naprzód bez wierzgania. PowstrzymujÂąc rozdraÂżnienie, stwarzacie nowÂą powÂłokĂŞ dla ducha. Nawet koñ lepiej cwaÂłuje, gdy nie jest spieniony.

69. Jak iskry wytwarzajÂą ozon, tak praca duchów tka pomoc. Tylko otwórzcie czyste okno, a pomoc juÂż leci.

70. Niewidzialne nauczanie trwa nieustannie. RóÂżnicĂŞ w rozwoju ducha poznaje siĂŞ tylko na granicy stopni. Wzrost ducha mierzy siĂŞ niewidzialnym termometrem.

71. Trzeba zebraæ ca³e mêstwo, przejœæ jako lwy - tak powstaje bohaterstwo. Nie ¿a³uj¹c przesz³oœci, b¹dŸcie gotowi w ka¿dej chwili podnieœæ tarczê.

72. Wszystkim nakazujĂŞ mĂŞstwo - nawet go³¹b niech lwem siĂŞ stanie. Nie Nam potrzebne jest wasze mĂŞstwo, lecz wam. UĹ“miechem powstrzymacie zburzenie Ĺ“wiÂątyni. Jedynie mĂŞstwem moÂżecie opanowaæ lot. Wszystko dokona siĂŞ we wÂłaĹ“ciwym czasie. DomyĹ“lcie siĂŞ, Âże trzeba powtarzaæ: MĂŞstwo i cierpliwoϾ. Niech ludzie przyjrzÂą siĂŞ pracy przy polerowaniu kamienia: jak pewnie i ostroÂżnie porusza robotnik rĂŞkÂą, i to tylko za dniówkĂŞ. Nieporównywalna jest wartoϾ pracy twórcy.

73. Wiedza (Vidya) przychodzi jedynie przy gotowoĹ“ci ducha. Rozkaz i strach - tylko dla wrogów.

74. Dam wszystkim wedÂług ich zasÂług - kto wiĂŞcej ofiarowaÂł, wiĂŞcej otrzyma. OsrebrzĂŞ kaÂżdÂą samoofiarĂŞ. PoskromiĂŞ kaÂżde zapominalstwo. Dam radoϾ! Kto obawia siĂŞ niebezpieczeñstw ognistej drogi, niech zamarza z karaluchami. Niech was zadowoli strumieñ cudownej ÂŁaski, gdyÂż grad siecze boleĹ“nie - lepiej jest otrzymaæ Mój Promieñ.

75. Kto pod¹¿a za Nowym Œwiatem, otrzyma srebrny pastora³.

76. Powiadam: Wszystko ma lekcjê przeznaczon¹. Kto nie zlêknie siê wznieœæ do Nas?

77. Nitkê mo¿emy daæ, ale ig³ê musicie nawlec sami; materia³ jest podany, lecz przetkn¹æ musicie sami. IdŸcie Najwy¿sz¹ Drog¹. ¯agiel musi byæ œnie¿nobia³y.

78. Przez ogieñ, przez dym, przez cuda, przez wiarĂŞ – idŸcie! Ĺ’wieæcie mÂłodoĹ“ciÂą ducha, bÂądŸcie najmÂłodsi i najruchliwsi. ÂŻagiel bohaterstwa jest najmocniejszy.

79. Jedynie radosnym uniesieniem ducha mo¿na przejœæ most jaœniej¹cy. Siejê znaki; zbierajcie, wykazuj¹c pomys³owoœæ.

80. Moc wasza bĂŞdzie wzrastaæ, ale nie zasÂłaniajcie pÂłomieni, bo poparzycie rĂŞce. Niech pÂłomieñ wiary Ĺ“wieci swobodnie. Mistrz Ĺ“ledzi kaÂżdÂą myĹ“l i gotów jest wybraæ najlepsze ziarna jedynego ducha.

81. MORYA i pojmowanie Nauki Buddhy doprowadzajÂą do zrozumienia w Âżyciu prawa ustanowionego na Górze Ĺ’wiatÂła. Prawo Jego najlepiej pomoÂże na drodze do wiedzy. Nauka Jego jest MojÂą radoĹ“ciÂą. RĂŞka Moja przyprowadzi do wiedzy. UĹ“miechnijcie siĂŞ, gdy nĂŞdzarzy duchowych nazwÂą uczonymi. UĹ“miechnijcie siĂŞ, gdy lekcewa¿¹co powiedzÂą o rozumieniu ducha, gdy bĂŞdÂą czytaæ sfaÂłszowane ksiĂŞgi, gdy czyste myĹ“li bĂŞdÂą straszyæ maÂłodusznych.

82. Uczcie siê uwa¿aæ Polecenie za nieodwo³alne. Zdziwicie siê, gdy fale ludu podnios¹ rêkojmiê staro¿ytnoœci.

83. Choroby ducha sÂą tak samo zaraŸliwe, jak i choroby ciaÂła - jest to zwykÂłe naukowe pojĂŞcie. Uderzenie w stóÂł wstrzÂąsa przedmiotami; tym bardziej cios ducha wstrzÂąsa nerwami. MoÂżecie dotykaæ starych rzeczy, ale w Ĺ“wiadomoĹ“ci odpĂŞdzajcie szkodliwoϾ nawarstwieñ.

84. W miÂłoĹ“ci wykuwajcie i utrwalajcie sztukĂŞ panowania nad sobÂą. Nauka Moja nie moÂże zmniejszyæ nierozsÂądku obcych oszczerców. WidzĂŞ, jak okropnie rozbijÂą sobie czoÂła, lecz na wszystko przyjdzie czas. Kiedy zbliÂżamy siĂŞ do Przykazañ Chrystusa i Buddy, cóÂż znaczÂą wtedy Ĺ“miecie u progu? Tyle, co muszelka po ostrydze.

85. Poœpieszcie siê - trudno jest zebraæ zgubione ziarna.

86. Uczcie odnosiæ cud do Nauki, aby pokazaæ tarczĂŞ na wszystkich drogach. Wyczuwam kaÂżdÂą poÂżytecznÂą dla was chwilĂŞ. Front Nasz stoi murem. UĹ“miech, jak bÂłyskawica, przebiega przez wszystkie oblicza przy kaÂżdym waszym trafnym ruchu. Jak ogrodnik, usuwajÂąc mrok zielska sprawia, iÂż ogród okrywa siĂŞ pÂąkami, tak i My obserwujemy ruchy rÂąk wybrañców. Cieszy Nas kaÂżdy przejaw pomysÂłowoĹ“ci, tarczĂŞ bowiem wykuwa siĂŞ z dwóch stron. RozlegÂłe jest Moje DzieÂło i wszyscy w nim majÂą zapewnione miejsce. SzerokoĹ“ciÂą spojrzenia odmierzycie swojÂą czêœæ. NiewyobraÂżalne moÂżliwoĹ“ci czekajÂą tuÂż za drzwiami. Dajcie Nam powód do radoĹ“ci.

87. Dobrze jest przebywaæ na sÂłoñcu; niebo gwiaŸdziste teÂż przynosi harmoniĂŞ nerwów. Natomiast ksiĂŞÂżyc, przeciwnie, nie jest dla nas. Czyste Ĺ“wiatÂło ksiĂŞÂżyca poraÂża pranĂŞ. Magnetyzm ksiĂŞÂżyca jest wielki, ale nie jest dobry dla odpoczynku. CzĂŞsto ksiĂŞÂżyc wywoÂłuje przygnĂŞbienie, tak jak i ludzie poÂżerajÂący energiĂŞ ÂżyciowÂą. Przejawy siÂły magicznej zwiĂŞkszajÂą siĂŞ przy ksiĂŞÂżycu. Czysta prana powinna odpowiadaæ na przyciÂąganie, w przeciwnym razie nastÂąpi nie cud, lecz zniszczenie skarbnicy Âżyciowej. Podczas wypoczynku dobrze jest siĂŞ Ĺ“miaæ, Ĺ“miech bowiem przeczyszcza tarczycĂŞ. Przeczyszczanie gruczoÂłów ma pierwszorzĂŞdne znaczenie.

88. Szambala - to niezbĂŞdne miejsce, gdzie Ĺ“wiat duchowy ³¹czy siĂŞ z materialnym. Jak w magnesie jest punkt najwiĂŞkszego przyciÂągania, tak brama Ĺ“wiata duchowego otwarta jest do Przybytku Gór. WysokoϾ Gaurizankaru sprzyja magnetycznemu prÂądowi. Drabina Jakubowa - to symbol Naszego Przybytku. Kalkin-Mesjasz schodzi po drabinie, ukazujÂąc naczynie Ĺ’wiatÂłoĹ“ci. Duchy przejawiajÂą pÂłomieñ wedÂług ich istoty. Promienie Kalkina-Chrystusa, jak kamieñ probierczy, sÂą rĂŞkojmiÂą przyszÂłej pracy. ZadoϾuczynienie to ukazuje MORYA:., na kogo zwrócony jest SÂąd MiÂłosierdzia. Znak NajwyÂższego Wtajemniczenia pÂłonie u naszych uczniów jak Ĺ“wieca. Pierwszy znak zapala siĂŞ w duchu; nastĂŞpnie, gdy materia dobrowolnie d¹¿y za duchem, znak przejawia siĂŞ w ciele. Ta godzina jest dla Nas Ĺ’wiĂŞtem. Wtedy ÂŁañcuch Nieba rozciÂąga siĂŞ do Naszej Ĺ’wiÂątyni, i tu, na ziemi, sÂłychaæ muzykĂŞ sfer. UpiĂŞkszony i nowym Ogniem oĹ“wietlony jest firmament i tÂłum duchów obcuje z ziemskimi straÂżnikami. Ĺ’nieÂżne Olbrzymy strzegÂą Wielkiej Tajemnicy.

89. PrzesÂądy moÂżna usun¹æ przez okazywanie szacunku dla wrodzonych siÂł czÂłowieka. NaleÂży wiedzieæ, jak ludzie oczekujÂą Mojego PrzyjĹ“cia. Pragnienie ludzi wykuwa nowy stopieñ schodów.

90. GĂŞstoϾ materii jest przeszkodÂą dla wszystkich doĹ“wiadczeñ ducha. Dotyczy to zarówno ludzi, jak i caÂłej przyrody. Dla dostĂŞpu trzeba roztapiaæ materiĂŞ. Podczas roztapiania powstaje szczególny gaz, który siĂŞ asymiluje z substancjÂą ducha. OĹ“rodki nerwów czÂłowieka wydzielajÂą gaz przy kaÂżdej ekstazie szczĂŞĹ“cia lub nieszczĂŞĹ“cia. Powstaje juÂż pracownia ducha. Dlatego niepomyĹ“lnoϾ zwÂą nawiedzeniem Pañskim, wszelkie zaĹ“ senne Âżycie - Ĺ“mierciÂą ducha. Ekstazy w przyrodzie to: burze, trzĂŞsienia ziemi, wybuchy wulkanów i przypÂływy. Zaczyna dziaÂłaæ podobna pracownia ducha, dlatego bÂłogosÂławione sÂą wszelkie iskry ekstazy. Roztopiona materia poddaje siĂŞ ulepszeniu i powstajÂą nowe formuÂły. Zamiast dÂługotrwaÂłych badañ wystarczy odbiæ pierwiastki w Naszych zwierciadÂłach i gromadziæ nowe formuÂły. Pozostaje do wykonania druga czêœæ pracy: cierpliwie i w porĂŞ podaæ je ludziom. Po ogniach ekstazy przesuwa siĂŞ Nasz Promieñ, koÂłaczÂąc do serca. GdzieÂż jest owo szczĂŞĹ“cie lub nieszczĂŞĹ“cie, które otworzyÂło wejĹ“cie? DotykajÂąc roztopionej materii, czujecie puls Ziemi i serce powinno wytrzymaæ jej przyciÂąganie. Ci, którzy bĂŞdÂą uczestniczyæ w tej pracy, muszÂą chroniæ serce. Dlatego mówiĂŞ: Chroñcie serce, resztĂŞ da siĂŞ Âłatwo naprawiæ. Ono reprezentuje materiĂŞ, podczas gdy nerwy podlegajÂą duchowi. Na pukanie ducha otwierajÂą siĂŞ drzwi splotu sÂłonecznego. KaÂżdy zaĹ“ cios materii uderza w serce. KaÂżdy, kto pragnie zetkn¹æ siĂŞ z formu³¹ materii, powinien chroniæ serce. Nasza medycyna poucza, jak oddechem opancerzaæ serce, lecz o tym innym razem.

91. Emanacja nerwów jest niewaÂżka, bezwonna, niewidzialna, pochodzi bowiem od ducha. Produktem serca jest krew wraz ze wszystkimi ziemskimi miarami. Gdy mówiĂŞ, Âże trzeba odczuæ sercem, to znaczy, iÂż naleÂży to odnieϾ do planu ziemskiego. Jedynym pomostem miĂŞdzy rozumieniem ducha a przyjĂŞciem przez ziemiĂŞ sÂą biaÂłe ciaÂłka krwi. Wy jednak wiecie, jaka bitwa towarzyszy ich istnieniu. BiaÂłe ciaÂłka krwi, poddane dziaÂłaniu siÂł ziemi i niosÂące wiedzĂŞ ducha, czyÂż nie wydajÂą siĂŞ wam jak Biali Bracia? Dlatego tak trudno o harmoniĂŞ na ziemi. Ale dla pracy tam, gdzie duch zstÂąpiÂł w materiĂŞ, muszÂą byæ warunki obu planów. Nie moÂżna oddalaæ siĂŞ od ziemi i trzeba przebywaæ w duchu. Dla opanowania formuÂł ziemskich trzeba mieæ mocny przewód serca, poniewaÂż refleks znaków ziemi niesie niebezpieczne iskry. Dla ziemi wszystko musi siĂŞ dokonaæ na planie ziemskim. W tym tkwi gÂłówna przyczyna istnienia Braterstwa tutaj. Dlatego teÂż tu, na ziemi, trzeba dojϾ do Nas, odkryæ Nas jak rudĂŞ srebra, najlepszÂą pod ziemskÂą skorupÂą.

92. Obecnie dokonuje siĂŞ doniosÂły akt pojmowania duchowej Nauki z Gór. Dobrze jest poj¹æ wÂładanie rzeczami bez poczucia wÂłasnoĹ“ci. Dobrze jest mieæ rzeczy, chroniæ je i napeÂłniaæ dobrÂą aurÂą z myĹ“lÂą przekazania ich innym. RĂŞka twórcza dziaÂła w domu bez przywiÂązania do wÂłasnoĹ“ci, a to, co ulepszone, poniesie dalej. I znak rĂŞki dajÂącej zachowa siĂŞ nieprzerwanie - w tym jest usprawiedliwienie posiadania rzeczy. Zrozumienie tego rozwi¹¿e najtrudniejsze zagadnienia. MówiĂŞ to Ĺ“wiatu, gdyÂż gÂłównÂą przyczynÂą jego zguby jest przywiÂązanie do nie istniejÂącej wÂłasnoĹ“ci. Powiedzenie tego nowym ludziom oznacza uleczenie ze strachu staroĹ“ci. WÂładanie bez poczucia wÂłasnoĹ“ci otworzy drogĂŞ wszystkim bez umownego dziedziczenia. Kto moÂże ulepszaæ, ten posiada. Dotyczy to ziemi i lasów, i wód – wszystkie osiÂągniĂŞcia mechaniki i róÂżnego rodzaju wynalazki podlegajÂą temu samemu prawu. ÂŁatwo sobie wyobraziæ, jak bardzo zyska twórczoϾ ludzi, szczególnie gdy sobie uĹ“wiadomiÂą, iÂż jedynie duch daje najlepsze rozwiÂązanie. Do ogniska ducha popÂłynÂą pytania: Jak lepiej? I miecze ducha rozgromiÂą wszelkÂą przewrotnoϾ. ZaprawdĂŞ korzystniej jest zrobiæ lepiej; proste to prawo - jak i wszystko w duchu.

93. Tak dalece spiĂŞtrzyÂły siĂŞ wydarzenia, Âże organizmy ludzi wraÂżliwych dygocÂą. WstrzÂąs nerwów naleÂży zaliczyæ do zaburzeñ kosmicznych. Niczego nie naleÂży wystawiaæ na ulewĂŞ, lecz po niej sÂłoñce szczególnie jaĹ“nieje.

94. JaÂłmuÂżna pieniĂŞÂżna powinna byæ zaniechana. MoÂżna pomóc przez pracĂŞ lub rzeczy. Nie powinno byæ bezrobotnych, gdy ludzie skierujÂą siĂŞ na' drogĂŞ ducha. NaszÂą rzeczÂą jest pokazanie doskonalenia siĂŞ w dobru nie dla Ĺ“wiata niewidzialnego, ale dla samego siebie. Wzywamy do pójĹ“cia NaszÂą drogÂą.

95. Zbierzcie najbardziej nieszczĂŞĹ“liwych, najbardziej nieznanych mÂłodych uczniów; ukaÂżcie im dar obdarzania ludzkoĹ“ci. PoradŸcie im, by pisali ustawy w Ĺ’wiÂątyni. Dawno juÂż Ĺ“wiat nie widziaÂł zebrania w Ĺ’wiÂątyni. I Kalkin-Chrystus okaÂże miÂłosierdzie tym, którzy poznajÂą. Chcemy widzieæ Ĺ’wiÂątyniĂŞ piĂŞknÂą i ÂżywÂą. I nikt nie wypĂŞdzi idÂących ku Ĺ“wiatÂłu, biada bowiem takiemu. Cuda zostanÂą przyjĂŞte na tablicach wiedzy. Niech kaÂżdy oĹ“wiecony duchem idzie Ĺ“miaÂło do Ĺ’wiÂątyni. Albowiem droga Nasza prowadzi do przeobraÂżenia ziemi w paÂłac. ZniknÂą biedni. KtóÂż nie zechce przyj¹æ bogactwa?

96. CieszĂŞ siĂŞ, widzÂąc, Âże rozumiecie szczegóÂły Moich Poleceñ. KaÂżde wydarzenie przygotowujĂŞ przewidujÂąc wszystkie szczegóÂły, tak samo i wy postĂŞpujcie; Âłatwiej bĂŞdzie siĂŞ spotkaæ. Wiele z tego, co sÂądzone, nie moÂżna traktowaæ lekko, ale bĂŞdÂąc domyĹ“lnym moÂżna nie zmieniæ Ĺ“cieÂżki. WaÂżna jest napiĂŞta uwaga - duch czuwajÂący wyprzedza rozumienie. Promieñ Mój gotów jest zapaliæ bÂłyskawicĂŞ myĹ“li. Tak oto przejdziemy poĹ“ród wszystkich niebezpieczeñstw i niepowodzenie zmieni siĂŞ w pomyĹ“lnoϾ.

97. Maitreja zsyÂła odwagĂŞ. Maitreja przyjmie dar. Maitreja czuje jego miÂłoϾ. Maitreja bÂłogosÂławi na radosnÂą pracĂŞ. Maitreja zsyÂła na ziemiĂŞ pracĂŞ w imiĂŞ cudu. IdŸcie Ĺ“wietliĹ“cie! RadoĹ“ciÂą jest dla Mnie prowadziæ uĹ“miechniĂŞtych. Dostrzegajcie NaukĂŞ Ĺ’wiatÂłoĹ“ci w kaÂżdym przejawie. PomysÂłowoϾ jest cechÂą Moich uczniów (Czela).

98. Uka¿ê wam cud potrzebny narodom. Poznacie, jak dotrzeæ do serc ludzi. Ruch rĂŞki uzaleÂżniony jest od ramienia, a Ĺ“wiadomoϾ od mózgu. Trzeba wywoÂłaæ wybuch mózgu, a wówczas Ĺ“wiadomoϾ poleci naprzód jak pocisk armatni. Nauka duchowa mknie na skrzydÂłach wydarzeñ. Powiedzcie: „DziĹ“ poczekam, gdyÂż dzieñ jutrzejszy i beze mnie nadejdzie, i dlatego trzeba siĂŞ pokrzepiæ. Jak powiedzieæ, kiedy i jakÂą starzyznĂŞ trzeba sprzedaæ na targu? Nie pokaÂżemy, kiedy przywdziejemy nowe. Niech myĹ“lÂą, Âże nie ma co wÂłoÂżyæ. Nawet klucze od kufra nie powinny brzĂŞczeæ. Okna zasÂłonimy firankami.

99. Prawo przejĹ“cia w Ĺ“wiat ducha jest nieskomplikowane. Nie moÂżna zrównaæ wszystkich stanów.

Jak pyÂł wulkanu niezliczone sÂą duchy, które powracajÂą w Ĺ“wiat ducha. Rzecz prosta, materia jest stanem ducha, lecz krew lub jej ekwiwalent tak róÂżni siĂŞ od Âżywionego pranÂą ducha, iÂż granice sÂą zerwane we wszystkich Ĺ“wiatach. Duch z trudem uĹ“wiadamia sobie opuszczenie materii. Duch, który jest przywiÂązany do ziemi, obleka siĂŞ w ciaÂło astralne, stwarzajÂące mu uÂłudĂŞ ziemi tutaj, w ognisku ¿¹dz i wyrzutów sumienia. Duch zaĹ“, który uleciaÂł z jedynym d¹¿eniem ku górze, moÂże omin¹æ plan astralny, bo ciaÂło astralne jest tylko zbytecznym Ĺ“mieciem. Im mniej Ĺ“mieci, tym czystsza Ĺ“wiadomoϾ. Trudno tu, na ziemi, zrozumieæ, Âże moÂżna opuĹ“ciæ materiĂŞ nie gardzÂąc niÂą, lecz oddajÂąc na nowe ksztaÂłtowanie. Oddanie jakiejkolwiek rzeczy jest najlepszym przykÂładem. Najlepszy ofiarodawca wymyĹ“li najlepszy podarunek. ToteÂż materia, która oblekaÂła wielkiego ducha, przyniesie wiĂŞkszy poÂżytek - nic bowiem nie ginie. OczywiĹ“cie Ĺ“wiadome obcowanie dostĂŞpne jest tylko wielkim duchom, jeÂżeli zwrócenie siĂŞ jest w dostatecznym stopniu pozbawione zagadnieñ materii i krwi. Duch ÂżywiÂący siĂŞ pranÂą nie harmonizuje z krwiÂą, dlatego Ĺ“wiat moÂżna dzieliæ wedÂług poziomu krwi. Inna granica nie istnieje. Ziarno ducha nieprzerwanie kontynuuje Âżycie, a balon emanacji nerwowych unosi ducha na wyÂżyny przez niego uksztaÂłtowane. ToteÂż sÂłusznoϾ majÂą ci, którzy mówiÂą o nieĹ“miertelnoĹ“ci jako o fakcie naukowym. Ostatnia myĹ“l w chwili opuszczenia materii podobna jest do strzaÂły. Chwila ta decyduje o kierunku lotu, reszta przydana jest zgodnie z pragnieniem. Umiejmy wiĂŞc pragn¹æ. Zbudujmy tĂŞczĂŞ, aby po³¹czyæ stopnie wznoszenia siĂŞ ducha.

100. Pomówmy o Ĺ“mierci. Ĺ’mieræ to nie wiĂŞcej niÂż strzyÂżenie wÂłosów - jest to takie samo pozbycie siĂŞ materii. Zagadnienie Kierownictwa rozstrzyga siĂŞ zgodnie z tym samym prawem przyciÂągania i odpychania. Zasada oddawania i pomocy silna jest w Ĺ“wiecie duchowym, dlatego kaÂżde zwrócenie siĂŞ ducha przebywajÂącego w materii wywoÂłuje odpowiedŸ. Rzecz w tym, kto pyta. MoÂżna przyciÂągn¹æ i zatrzymaæ przy sobie wysokie siÂły. Tak samo moÂżna przyciÂągn¹æ i umocniæ przy sobie najniÂższe duchy. Ten, kto pragnie - otrzyma. Gdy ludzie zrozumiejÂą poÂżytek czystego oddawania, osiÂągnÂą bogactwo. Duch - to Ĺ“wiatÂło piĂŞknoĹ“ci gwiazd. Jednak maÂło duchów ³¹czy siĂŞ ze Ĺ’wiatÂłem, wiĂŞcej przebywa w ciaÂłach astralnych. Lepiej pÂłon¹æ jak gwiazda, zachowujÂąc wiedzĂŞ i moÂżnoϾ powrotu na planetĂŞ dla niesienia pomocy. MoÂżna wybraæ lepszy los - czyÂż moÂżliwoĹ“ci dajÂącego nie sÂą oczywiste? Trzeba d¹¿yæ w górĂŞ ku Ĺ“wiatÂłu, Âżeby okazywaæ pomoc, a wówczas nie bĂŞdzie roz³¹ki. Gdyby ci, którzy zostali, uwaÂżali odchodzÂących za posÂłanych ku Ĺ“wiatÂłu i po Ĺ“wiatÂło, wtedy obcowanie byÂłoby wÂłaĹ“ciwsze. Im wyÂższy jest duch, tym wiĂŞcej widzi - zaleÂży to od ducha. Wysoki duch czuje, dokÂąd d¹¿y, i leci jak strzaÂła. Ciemny zaĹ“ obija siĂŞ za piecem. Cenne jest wiĂŞc Ĺ“miaÂłe pragnienie szukania, albowiem kaÂżdy, kto szuka, odnajdzie. JeÂżeli pragnienia ducha sÂą wysokie, moÂże on znaleŸæ wzniosÂłe idee i realizujÂąc je, przyczyniaæ siĂŞ do doskonaÂłoĹ“ci.

101. Prawo (Dharma) napeÂłniania przestrzeni dziaÂła podobnie jak cement. Legendy, proroctwa i wszelkiego rodzaju znaki majÂą znaczenie nie dla poszczególnych osób, lecz dla cementowania przestrzeni. Nasze rozmowy otwierajÂą ksiĂŞgĂŞ wzrostu rozumienia ducha. Nie poprzez cuda, lecz w ustalonym porzÂądku kaÂżdego dnia pracujemy. ZarĂŞczam, Âże nawet od zal¹¿ków rybiej ikry moÂżna siĂŞ uczyæ. W kuleczce ikry zawarty jest peÂłny organizm. RóÂżnobarwna otoczka myĹ“li nasyca przestrzeñ.

102. Chmura to nie cud, nikczemnoϾ to nie bohaterstwo, burzenie to nie rozumne dziaÂłanie, lecz obudzony duch osiÂąga rozumienie natychmiast. Dlatego teÂż Braterstwo odrzuciÂło cuda. A znaki, jak sztandary, mogÂą tylko towarzyszyæ zdarzeniom. Cudów jako sposobu przekonywania naleÂży zaniechaæ, gdyÂż cuda nigdy nie przekonywaÂły. KtoĹ“ mówi o osobistym obcowaniu, ale powietrze jest dla wszystkich, choæ wielu nie chce zrozumieæ jego poÂżytku - wÂłaĹ“nie, poÂżytku. Nowe d¹¿enia mogÂą zrodziæ siĂŞ na mogiÂłach dawnych przesÂądów - oto jeszcze jedna zdobycz. MówiÂłem wam juÂż o pojmowaniu duchem. Gdy Promieñ ³¹czy Mistrza z uczniem, wówczas gÂłówne rozumienie przekazywane jest dziĂŞki odczuwaniu ducha. Nie list, nie znak, lecz nieomylna wiedza ducha kieruje postĂŞpkami uczniów. Ta nieomylna wiedza jest najszybszym przewodem. Nie umysÂłowe rozwiÂązania, ale wÂłaĹ“nie wiedza ducha. PosyÂłam wam strzaÂły prostych osiÂągniêæ. Najprostsza Ĺ“cieÂżka nie dla wszystkich jest dostĂŞpna, a jeĹ“li moÂżecie jÂą ogarn¹æ - wasze szczĂŞĹ“cie.

103. I usÂłyszano zew Macierzy. Nie magiÂą, lecz duchem przejdziecie. CzyÂż magia moÂże wzmocniæ Kamieñ? I ludzie równieÂż nie wzmocniÂą siĂŞ magiÂą. Gdy kaÂżdy zrozumie, Âże droga ducha jest prosta i przynosi zew Macierzy Ĺ’wiata, wtedy kaÂżdy znajdzie BramĂŞ otwartÂą. Bez lamentu i wywoÂływañ kaÂżdy moÂże dotkn¹æ aparatu Âżycia nie umysÂłem, lecz duchem. RĂŞce wyciÂągnÂą siĂŞ nie aby bÂłagaæ, lecz aby zbieraæ. Zew Macierzy wskaÂże BramĂŞ, przez którÂą pora wejϾ - wÂłaĹ“nie, Zew Macierzy. Gdy bĂŞdÂą zapomniane dziecinne kaprysy, wtedy dopiero Macierz moÂże wezwaæ. Uczta gotowa – nadeszÂła godzina, gdy nowy stóÂł jest juÂż zastawiony! ChodŸcie, dopóki naczynia nie sÂą zbyt gorÂące! Wielu nie potrafi przeÂłkn¹æ pÂłonÂących potraw, najĹ“mielszy jednak, jak królewicz z bajki, poÂłknie ogieñ Ĺ“wiata. I Ĺ“cieÂżka ognia oĹ“wietli najbliÂższÂą drogĂŞ.

104. MyĹ“limy o was. PosyÂłamy NaukĂŞ. Ona wskaÂże, jak iϾ po pionowej skale, przemieniajÂąc jÂą w przepiĂŞknÂą dolinĂŞ. LudzkoϾ czuje, Âże po ostrzu miecza iϾ nie moÂżna. I oto posÂłana jest ostatnia moÂżliwoϾ: ukazanie Bramy. PomyĹ“lnoϾ to tylko oznaka wyboru wÂłaĹ“ciwego kierunku. Powodzenie to tylko zrozumienie chwili. Nauka to tylko podniesienie kurtyny teatru. Cudownie jest byæ wykonawcÂą Ĺ“wiatowego misterium! IdŸcie Ĺ“wietliĹ“cie! Tylko caÂły Âłañcuch jest cenny. RĂŞka Moja Ĺ“le promienie z gór. NiezwÂłocznie rozpoczniemy NowÂą ErĂŞ. UczĂŞ nie marzyæ, lecz wsÂłuchiwaæ siĂŞ w bieg wydarzeñ.

105. Pamiêæ i Ĺ“wiadomoϾ. Jak pamiêæ dla przeszÂłoĹ“ci, tak Ĺ“wiadomoϾ – dla przyszÂłoĹ“ci. Dlatego zastĂŞpujemy pamiêæ Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą. PamiĂŞciÂą nie mogĂŞ przenikn¹æ w obrĂŞb SÂłoñca, Ĺ“wiadomoϾ natomiast otwiera bramĂŞ. Muzeum i biblioteka zastĂŞpujÂą Nam pamiêæ, zatem uczeñ nie powinien narzekaæ na utratĂŞ starej pamiĂŞci. Po prostu ma³¹ rzecz zastĂŞpuje wielka. Ĺ’wiadomoϾ podobna jest do rozumienia ducha. Wzrasta ona ogarniajÂąc ca³¹ istotĂŞ jak pÂłomieñ. W procesie tym odÂłamki pamiĂŞci, jak ÂżuÂżle, przeszkadzajÂą pÂłoniĂŞciu. Wiedzieæ - nie oznacza pamiĂŞtaæ. Ten, który osiÂąga, biegnie bez oglÂądania siĂŞ. Ludzie powinni pamiĂŞtaæ o przetworzeniu Ĺ“wiadomoĹ“ci. SkÂąd czerpiemy siÂły do Naszych doĹ“wiadczeñ? Ze Ĺ“wiadomoĹ“ci sÂłonecznej, która spÂływa w postaci prany. PowyÂżej myĹ“li ziemskiego nawarstwienia pÂłynÂą prÂądy mÂądroĹ“ci SÂłoñca i w tych rejonach zaczyna siĂŞ wielka zapowiedziana Nauka. Wzywamy do ogarniĂŞcia WszechĹ“wiata (Brahmandy). Lecz tylko instrument Ĺ“wiadomoĹ“ci pozwoli na nowe doĹ“wiadczenia po³¹czenia ducha z materiÂą. Karma nie moÂże skomplikowaæ harmonijnego ciaÂła. Dlatego ze wzglĂŞdów praktycznych poÂżyteczna jest droga wznoszenia siĂŞ.

106. Za korzeniami Wiecznej Prawdy (Satyam) wiele jest kurzu. Nasta³ czas, by usun¹æ naroœla.

107. Trzeba lepiej rozumieæ MojÂą ksiĂŞgĂŞ. Nauka o tym, jak chodziæ po ziemi, dana jest dla tych, którzy niebo uwaÂżajÂą za Âżywe. Nauczycielem (Guru) jest ten, kto moÂże mocno stÂąpaæ po ziemi. Powtarzam: Trzeba dobrze zrozumieæ NaukĂŞ w Âżyciu, nie porzucajÂąc ziemi. NaleÂży czujnie wnikaæ w wydarzenia kaÂżdego dnia. Gdy nadejdzie termin, nawet mrówka bĂŞdzie zwiastunem.

108. WznoszÂąc siĂŞ na wyÂżyny Kosmosu, naleÂży znaleŸæ wÂłaĹ“ciwy stosunek do ziemi. W kaÂżdej chwili My jesteĹ“my gotowi porzuciæ wszystko, co ziemskie, a jednoczeĹ“nie kochamy kaÂżdy kwiat. MÂądroϾ polega na tym, Âżeby wiedzieæ, o czym zachowaæ wspomnienie: o koronie czy o zapachu frezji, o okrzykach zwyciĂŞstw czy o pieĹ“niach pasterzy. Najmilsze jest to, co najmniej do nas naleÂży - jest to najlepszy bagaÂż w drodze. Pieϖ daje nam zdrowie, a kwiat zaleczy rany. Dlatego mówiĂŞ: SzczĂŞĹ“liwi, którzy zrozumieli dŸwiĂŞk i barwĂŞ. Od najdawniejszych czasów prorocy znali znaczenie dŸwiĂŞku i barwy. StaroÂżytna nauka o dŸwiĂŞku dzwonów jest wielce znaczÂąca. Wieñce i girlandy przypominajÂą o pojmowaniu ich leczniczej siÂły. KaÂżdy zgodnie z barwÂą swego promieniowania odczuwa upodobanie do okreĹ“lonych kolorów. BiaÂły i lila pokrewne sÂą fioletowemu, niebieski - b³êkitnemu, toteÂż radzĂŞ mieæ wiĂŞcej tych kolorów w pokoju. MoÂżna dobieraæ je w Âżywych kwiatach. RoĹ“liny dobrane barwÂą sÂą bardziej lecznicze. Zalecam, by mieæ wiĂŞcej frezji. Promieñ Nasz srebrzystoĹ“ciÂą najbardziej przypomina biaÂłe kwiaty. Barwa i dŸwiĂŞk to Nasza najlepsza uczta.

109. Tr¹ba powietrzna wywo³ana przestêpstwami dusi star¹ Ziemiê. Czad unosi siê mrocz¹c umys³. ¯elazny natrysk jest ponad si³y. Trzeba byæ ostro¿nym! Powodzenie jest nie w poœpiechu, lecz w zrozumieniu czasu. Rêka losu prowadzi ku nieuniknionym terminom. Pragnijcie Nowego Œwiata. Nie My wstrz¹samy pañstwami. My jedynie usuwamy to, co zepsute. Wa¿n¹ rzecz¹ jest zrozumienie rytmu przyp³ywu - albo wysoka radoœæ zrozumienia, albo zag³ada.

110. Nie traktaty, nie rozum, lecz przewód ducha przynosi odczucie Kosmosu. Tryb wspóÂłczesnego Âżycia odwiódÂł ludzkoϾ od wszelkiego rozumienia potĂŞgi WszechĹ“wiata. Wnika ona w sfery nadziemskie jedynie na pograniczu snu. Kto moÂże doceniæ to Ĺ“wiĂŞte mgnienie, ten juÂż uchyliÂł zasÂłonĂŞ. Nie widzenie, lecz Ĺ“wiadomoϾ jest waÂżna. Cenne jest nie to, co wymuszone przez trening, lecz to, co przychodzi jako swobodne objawienie. NadchodzÂący czas musi udzieliæ trójnogu pytii kaÂżdemu wraÂżliwemu duchowi. Jest to swego rodzaju demokratyzacja oznak arystokratyzmu. KaÂżdy jednak ma we wnĂŞtrzu niezawodnÂą wagĂŞ i oszukanie jej jest niemoÂżliwe. KaÂżdy niezwÂłocznie odwaÂży zasÂłuÂżonÂą czÂąstkĂŞ. Odpowiada to Nowej Erze i Âłatwo dociera do psychiki ludzi. RozumiejÂąc nurt ludzkiej myĹ“li, Âłatwo jest wnioskowaæ o skutkach.

111. Umiejcie obróciæ napaĹ“ci na poÂżytek. Pragnijcie mieæ wielu wrogów, lecz nie czyñcie ich sobie! Zakoñczmy to, co zostaÂło rozpoczĂŞte wczoraj. ZapÂłata za zÂłe i dobre czyny powinna byæ przyĹ“pieszona. Pierwszym warunkiem religii powinno byæ dostarczenie praktycznych rozwiÂązañ w Âżyciu. ZapÂłata w niebie jest czymĹ“ abstrakcyjnym; naleÂży przybliÂżyæ zapÂłatĂŞ na ziemi. Ludzie mogÂą poj¹æ obecnie wyczuwalny, wszechpotĂŞÂżny cud odnowienia moÂżliwoĹ“ci. StÂąd albo rĂŞka Niewidzialnego Przyjaciela, albo ostry miecz. I pamiĂŞtajÂąc o niezwÂłocznej nagrodzie, ludzie znajdÂą nowÂą Ĺ“cieÂżkĂŞ do Ĺ’wiÂątyni. Nie trzeba prosiæ Bóstwa. KaÂżdy sam jest twórcÂą wÂłasnego szczĂŞĹ“cia.

112. WielkoϾ Kosmosu nie pozostawia miejsca dla rozsÂądku; ona zdumiewa i wznosi. WiedzĂŞ ducha osiÂąga siĂŞ wiedzÂą ducha. Zwróæcie uwagĂŞ na srebrnÂą niæ ³¹czÂącÂą z Duchem - Przewodnikiem; a od Niego prowadzi dalej niæ srebrna aÂż do WÂładcy Planety. Tworzy siĂŞ jakby sieæ czerpiÂąca z przewodu ³¹czÂącego z NajwyÂższym Duchem. WyÂższa indywidualizacja nie obawia siĂŞ zjednoczenia i posyÂła po srebrnej nici dary odkryæ do najwyÂższych sfer. To samo moÂże zachodziæ przy narodzeniu ducha, gdy WyÂższy Duch posyÂła mu swój przewód. ZapamiĂŞtajcie, Âże kaÂżdy przypadek moÂżliwy jest w Ĺ“wiecie ducha. Nie dziĂŞki wymyĹ“lonej formule, lecz dziĂŞki nieopisanej mocy ducha ksztaÂłtujÂą siĂŞ nowe moÂżliwoĹ“ci. I trudne to, i cudowne.

113. CieszĂŞ siĂŞ z proroczych moÂżliwoĹ“ci, bo tylko one zapewniajÂą najlepszÂą ewolucjĂŞ w przyszÂłoĹ“ci. Poznanie przeszÂłoĹ“ci bez pierwiastka przewidywania nie prowadzi naprzód.

114. Oczyszczenie religii ma na celu ustalenie nowego, bezpoĹ“redniego stosunku do Ĺ“wiata duchowego. Kryszna, Zarathuszthra, Buddha, Chrystus i najbliÂżsi ich pomocnicy nie posÂługiwali siĂŞ magicznymi formuÂłami, lecz dziaÂłali i tworzyli w caÂłkowitym stopieniu siĂŞ z Duchem. Dlatego w nowej ewolucji naleÂży poniechaæ dawnych sztucznych sposobów. PamiĂŞtajcie o przyczynie i skutku. Mechaniczny niby jogizm (eurojogi, jogoterapie) nie zdoÂła pomóc odnowieniu Ĺ“wiata. Nauczyciel siedzÂący pod drzewem i zabraniajÂący zawsze odpowiada potrzebie czasu. SkÂąd bierzecie si³ê i zdolnoϾ nauczania? ÂŁÂączÂąc siĂŞ z Wielkim Duchem (Brahmanem), uznajÂąc przyczynĂŞ i pobudkĂŞ, budujemy niezwÂłoczny skutek. Wzywamy Tych, którzy wczeĹ“niej przeszli wielkÂą drogĂŞ rozwoju osobistej Ĺ“wiadomoĹ“ci i odpowiedzialnoĹ“ci. I wezwania nasze dochodzÂą, podniesione tysiÂącem rÂąk. Nie trzeba wymagañ, nie trzeba grozy - zjednoczenie porusza masy. PragnÂąc dobra, przyjmujemy dziedzictwo Wielkich Dobroczyñców. Pozostawiamy naczynie ducha otwarte na przyjĂŞcie bÂłogosÂławionej pomocy. I nic zÂłego nie dotknie, bo pragniemy dobra potwierdzonego duchem. I troskliwie odniesiemy pajĂŞczynĂŞ pism do skarbca, poszliĹ“my bowiem do ÂŹródeÂł. Gotowi, peÂłni wyrzeczenia, uciĹ“nieni, radoĹ“ni, tryumfujÂący, milczÂący, przynoszÂący i dajÂący, nauczeni w tym Âżyciu przez Ĺ“wiatÂło SÂłoñca - takimi pragniemy was widzieæ, takimi teÂż was posyÂłamy. I duch wasz przyj¹³ polecenie. Nie królewskÂą wÂładzÂą, nie alchemiÂą, nie magiÂą wywoÂływañ, lecz wprost z Âżycia idziemy i przychodzimy do Was, Starsi Bracia i Siostry, by otrzymaæ przechowane przez Was arki, przez nas nagromadzone, idziemy bowiem do Ĺ’wiÂątyni Wielkiego Ducha. I znów wrócimy do Was, bo takimi pragnĂŞliĹ“cie nas widzieæ. I brzemiĂŞ przez Was naÂłoÂżone doniesiemy jako Kielich NieĹ“miertelnoĹ“ci.

115. CzÂąstki ciaÂł niebieskich nie przypadkowo spadajÂą na sÂąsiednie sfery - sÂą to swego rodzaju drogi ³¹cznoĹ“ci. WspóÂłczesna nauka nie zauwaÂża tych znaków. Nie to jest waÂżne, Âże aerolit moÂże zawieraæ karaty diamentów, lecz waÂżne jest jego znaczenie jako psychomagnesu. TÂą drogÂą ludzie mogÂą rozszerzyæ sferĂŞ ³¹cznoĹ“ci. W przyszÂłoĹ“ci, przy koordynacji materii, cecha psychomagnesu bĂŞdzie miaÂła doniosÂłe znaczenie. PrzecieÂż materia w koñcu musi z³¹czyæ siĂŞ z duchem; moÂże staæ siĂŞ plastyczna jak szkÂło. JuÂż na poczÂątku nowej ewolucji moÂżna stosowaæ nowe sposoby leczenia, dzielÂąc ludzi wedÂług promieni ciaÂł niebieskich. WyjĹ“cie poza granice planety jest najbliÂższÂą zdobyczÂą. Nie obserwatorem Ĺ“wiatów, lecz Ĺ“wiadomym wspóÂłuczestnikiem jest czÂłowiek i droga jego wiedzie nie przez kaÂłuÂże, lecz przez jasnoϾ sfer. Wystarczy wyczucie. Po co szukaæ Ĺ’wiatÂła? Duch wie, co jest dla niego dostĂŞpne, co jest przeznaczone. Inaczej po cóÂż drabina Naszego Braterstwa? OparÂła siĂŞ ona o ziemiĂŞ i niknie w niebiosach.

116. Mê¿nie przyjmijcie straszliwe ataki. Duch wasz powinien cieszyæ siê ka¿dym dzia³aniem. Gdy kury gdacz¹ - bêdzie deszcz i dobry urodzaj. Du¿o jest py³u przy gumnie, lecz z gumna pochodzi chleb.

117. W powtarzaniu jest si³a. Religie nie wykorzysta³y tego w³aœciwie, lecz w ¿yciu pancerz ten jest konieczny. Trzeba ponownie siê okryæ.

118. „Ten, kto zdoÂła usÂłyszeæ gÂłos swego ducha, nad przepaĹ“ciÂą siĂŞ wzniesie - tak mówiÂł Ĺ“w. Sergiusz. „Ten, kto w lasy poszedÂł, nie moÂże sÂłyszeæ ludzkiej mowy. Ten, kto na ÂłoÂżu zasn¹³, nie usÂłyszy ptaszÂąt, sÂłoñca zwiastunów. Ten, kto przemilczy widomy cud, oka siĂŞ zrzeknie. Ten, kto zmilczy na woÂłanie brata o pomoc, drzazgi z nogi swojej nie wyjmie. Tak mówiÂł Ĺ“w. Sergiusz. O Ĺ“w. Sergiuszu trzeba bĂŞdzie mówiæ; ludzie zechcÂą o Nim usÂłyszeæ. Opiszemy wiĂŞc postaæ Ĺ“w. Sergiusza, ubarwimy, opowiemy o jego Âżyciu i powtórzymy jego przysÂłowia.

119. Pomówmy o aurach. Aura jajowata wÂłaĹ“ciwa jest ciaÂłu astralnemu. Zwykle jest wÂąska, promieniujÂąca z caÂłego ciaÂła na szerokoϾ dwóch cali. W miarĂŞ uduchowienia zaczyna rosn¹æ w górnych oĹ“rodkach. Najpierw od splotu sÂłonecznego, a potem podnosi siĂŞ do oĹ“rodków mózgu, tworzÂąc tak zwanÂą aurĂŞ sÂłonecznÂą. Charakterystyczne sÂą przypÂływy krwi przy przemieszczaniu siĂŞ aury, jak gdyby prÂąd napiĂŞcia przesuwaÂł swoje ciĹ“nienie. MoÂżliwe sÂą nawet omdlenia. W koñcowym etapie promieniowanie z koñczyn dolnych znika i formuje siĂŞ na ksztaÂłt koÂła. Organizm staje siĂŞ szczególnie wraÂżliwy, zwÂłaszcza na dŸwiĂŞki i barwy. W tym przejĹ“ciowym czasie zalecany jest spokój. Aura sÂłoneczna bywa dziesiĂŞcin - lub piĂŞtnasto calowa. Naturalnie rozmiary jej siĂŞ zwiĂŞkszajÂą. PomijajÂąc niedogodnoĹ“ci przesuwania siĂŞ aury, moÂżna powinszowaæ temu, kto osiÂągnie górne promieniowanie. OstroÂżnie trzeba stworzyæ moÂżliwoϾ spokoju. PóŸniej narasta jak gdyby nowy pancerz i nerwy skóry siĂŞ wzmacniajÂą. Nie moÂżna oddzieliæ tego, co fizyczne, od tego, co duchowe. Równowaga jest chwiejna i po organizmie przepÂływajÂą fale. Nie naleÂży nazywaæ tego chorobÂą, lecz w kaÂżdej chwili pomagaæ organizmowi wzmocniæ siĂŞ w nowym stanie.

120. Jak dawniej odczuwano samotnoϾ, tak teraz powinno siĂŞ odczuwaæ wiedzĂŞ ducha. Oto wskazówki na drogĂŞ, na kaÂżdy nowy stopieñ. Nie przeszkadzajcie pragnieniom ducha. Æwiczcie siĂŞ w rozwadze, uzgadniajÂąc ze Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą duchowÂą. Pytajcie siebie samych: „Czego pragnie duch? WaÂżny jest stopieñ wiedzy ducha. Przy zbliÂżaniu siĂŞ do niego wydaje siĂŞ, Âże duch jest bardzo daleki. To tylko zÂłudzenie; przeciwnie, duch koÂłacze mocno. WaÂżne jest, aby dziaÂłaæ bezpoĹ“rednio, uchwyciæ wiedzĂŞ ducha. Jak pragniecie, tak czyñcie. Stosujcie to najpierw w drobnych sprawach, nie ryzykujcie w wielkich.

121. Porównajmy teraz wiedzĂŞ ducha z rozkazem woli. Wiedza rozkwita, dajÂąc obronĂŞ i oĹ“wietlajÂąc podstawy. Rozkaz woli d¹¿y w obce sfery, podbija i przy³¹cza. Rozkaz oznaczany jest symbolem miecza i strzaÂły. Symbolem wiedzy ducha jest kwiat. Rozkaz moÂże byæ zakomunikowany uczniowi szybkÂą przesyÂłkÂą z zewnÂątrz, podczas gdy wiedza ducha rozkwita od wewnÂątrz i Âżadna magiczna paÂłeczka nie moÂże jej wywoÂłaæ. WÂłaĹ“nie, jak kwiat w oznaczonym terminie rozkwita wiedza. Jak pomóc kwiatowi? Postawcie go w miejscu zacisznym, oĹ“wietlonym przez sÂłoñce oraz zabroñcie go ruszaæ i obrywaæ listki. Bez wiedzy ducha nie moÂżna podnieϾ na wyÂższy poziom wiedzy przeznaczonej dla ludzkoĹ“ci.

122. Rozwój spraw jest podobny do rozwoju kwiatu lilii. Przy pÂłocie ukryÂła siĂŞ biaÂła siostra. Nie ma przyjacióÂłek, ale Âłodygi juÂż zwiastujÂą pojawienie siĂŞ nowych. Wcielenie w kwiaty jest nieczĂŞste. Inni d¹¿¹ do bardziej masywnych ksztaÂłtów drzew, bo czar kwiatów nie zawsze jest dostĂŞpny, by po raz drugi do nich powróciæ. Nie ma zakazu skrócenia jednego z wcieleñ zwierzĂŞcych za poĹ“rednictwem roĹ“liny. Nie powiem, Âżeby Ĺ“wiadomoϾ wielu owadów przewyÂższaÂła Ĺ“wiadomoϾ piĂŞknych kwiatów. MÂądrze jest przeczekaæ niektóre wcielenia za poĹ“rednictwem kwiatu. „Ĺ’pieszcie siĂŞ, Ĺ“pieszcie; ja poczekam pod przeĹ“licznym dachem, aby was wyprzedziæ. Tak oto Ĺ“cieÂżka piĂŞkna skraca drogĂŞ.

123. Oszustowi powiedz: „JakÂże poÂżyteczne jest dla mnie twoje oszustwo. ZÂłodziejowi powiedz: „Widaæ nadszedÂł czas, abym otrzymaÂł nowe rzeczy, lecz zaprawdĂŞ lepiej dla ciebie nie tykaæ mych rzeczy. ZÂłorzeczenie i grabieÂż obrócÂą na ciebie piorun. NóÂż twój stĂŞpi siĂŞ o niewidzialny pancerz, uszkodzisz najmocniejszÂą twÂą broñ. I dokÂąd pójdziesz wyszczerbiony i spopielony? PowiedziaÂłem wam o uĹ“miechu i mocy. I tym, którzy pÂłynÂą ze MnÂą, moÂżna daæ miecz w dniu corocznych wspomnieñ. Prawo oddawania tryumfuje i ci, którzy oddali - bĂŞdÂą otrzymywaæ. Dlaczego idziecie z Nimi? ÂŁatwo i poÂżytecznie jest z Nimi iϾ. Jak lot sokoÂła - szybko, jak przeobraÂżenie Jonasza - niespodziewanie, jak pÂłomieñ - niewyczerpanie! Samym tylko ofiarowaniem w duchu osiÂągacie na ziemi Ĺ“wiatÂło i prawdĂŞ. Niewyczerpane jest to ÂŹródÂło! Na ziemi poĹ“ród zastraszania, pozbawieni pomocy i jakby strÂącani na dóÂł - oni dajÂą, proponujÂą, obdarzajÂą i d¹¿¹ za gwiazdÂą. I dlatego radoĹ“nie jest Nam w rocznicowÂą noc. A oni nie tylko idÂą i rozĹ“wietlajÂą aury, lecz postanawiajÂą iϾ niepowstrzymanie; toteÂż napeÂłnia Nas radoϾ.

124. Koñczymy Ĺ“wiĂŞto i zaczynamy pracĂŞ. OkreĹ“lmy, co czyniæ: dziaÂłaæ. W tym wiecznym dziaÂłaniu jest Nasze Ĺ“wiĂŞto. IdÂąc za Naszym przykÂładem, dziaÂłajcie bez zasmucenia. Pragnijcie dziaÂłaæ w spokoju, Ĺ“wiadomi tego, Âże zdrój Nasz spÂływa na was nieustannie. I kiedy myĹ“licie: „GdzieÂż Oni sÂą, Ci, którzy obiecali?, My stoimy za wami i radujemy siĂŞ, mierzÂąc wzrost kwiatu waszej aury. PrzecieÂż to Nasz ogród. Poza granicami dali - Ĺ’wiatÂło ³¹czy serca.

125. Widzenia sÂą rzeczywiste, tak samo jak fototelefon. MoÂżna je uwaÂżaæ za bardziej realne niÂż Ĺ“wiat fizyczny. Istotne jest ŸródÂło, z jakiego pochodzÂą, lecz duch nad tym panuje. Na dobre pytanie bĂŞdzie dobra odpowiedŸ. Powiem rzecz waÂżnÂą: Ludzie zbyt maÂło zajmujÂą siĂŞ badaniem widzeñ. WÂłaĹ“nie wedÂług charakteru widzeñ moÂżna najlepiej opisaæ historiĂŞ intelektu. BadajÂąc nawet prymitywne opisy widzeñ, dostrzegamy pewne okresy. OczywiĹ“cie u duchów wraÂżliwych formy widzeñ sÂą charakterystyczne. Gdy Chrystusa zaczĂŞto traktowaæ jako nieosiÂągalne boÂżyszcze, nastĂŞpowaÂł okres widzeñ Chrystusa w najbardziej Âżyciowych formach. OkazywaÂł siĂŞ bliski, uczestniczÂący w Âżyciu. Krótko mówiÂąc, na kaÂżdy powszechny b³¹d przychodzi korekta. W dniach poniÂżenia kobiety moÂżna zauwaÂżyæ ukazywanie siĂŞ Matki Boskiej. Obecnie, gdy trzeba ukazaæ ciÂągÂłoϾ Âłañcucha ³¹czÂącego ziemiĂŞ z niebem, ma miejsce jednoϾ przejawów na róÂżnych pÂłaszczyznach. Gdy po Ĺ“mierci Augustyna KoĹ“cióÂł zacz¹³ pogr¹¿aæ siĂŞ w mroku Ĺ“redniowiecza, Chrystus zamkniĂŞty byÂł za zÂłotym ogrodzeniem. By to przeÂłamaæ, sam Chrystus zstĂŞpowaÂł nawet w pomniejszonych Postaciach, aby znowu ukazaæ wzniosÂłoϾ obcowania w jednoĹ“ci. MÂądroϾ staroÂżytnoĹ“ci dobrze pojmowaÂła fale potrzeb Ĺ“wiata. OczywiĹ“cie jedna jest droga z Jedynego ÂŹródÂła. Zarówno najwyÂższe duchy, jak teÂż czuÂłe ziemskie aparaty znajÂą tĂŞ jednoϾ. I Ĺ“wiat NajwyÂższej RzeczywistoĹ“ci bÂłyska w okna otchÂłani wiru kr¹¿enia planety, która przyciÂągnĂŞÂła czÂąstki ducha. W przyszÂłoĹ“ci, przy zrównowaÂżeniu materii z duchem, oko bĂŞdzie obdarzone jasnowidzeniem. Obecnie widzi ono tylko fragmenty. Dlatego staroÂżytni tak troskliwie ochraniali ten naturalny teleskop. Najsilniejsze wÂłaĹ“ciwoĹ“ci teleskopowe miaÂły kobiety. A pierwszym warunkiem zachowania ich byÂł spokój.

126. BÂłogosÂławiony przekazuje: „Wszystko dla wszystkiego i zawsze. ZauwaÂżcie cztery prawa: Prawo OgarniĂŞcia, Prawo NieustraszonoĹ“ci, Prawo BliskoĹ“ci, Prawo Dobra. Nie trzeba wyjaĹ“niaæ Praw NieustraszonoĹ“ci i Dobra, Âłatwo zrozumieæ Prawo OgarniĂŞcia, naleÂży jednak wyjaĹ“niæ Prawo BliskoĹ“ci. ZbliÂżywszy siĂŞ do postaci wyznaczonych przez terminy, napotyka siĂŞ szczególnie nasyconÂą atmosferĂŞ: jakby k³êby dymu zaĹ“cieÂłajÂącego niebo i ziemiĂŞ. To, co przed chwilÂą byÂło jasne, zaczyna siĂŞ rozdrabniaæ i rozpada siĂŞ niby w wichrze. Okres ten jest ciĂŞÂżki nawet cieleĹ“nie. Podawane sÂą jednak przy tym pewne terminy sÂłu¿¹ce za drogowskazy. WiedzÂąc, Âże przeznaczeni ludzie zwiÂązani sÂą nieod³¹cznie z terminami, powinniĹ“my spokojnie przeÂżyæ ten okres, jakby aklimatyzujÂąc siĂŞ wĹ“ród nowych gazów. Trzeba pamiĂŞtaæ, Âże w tym czasie nie tylko Mistrz, ale i caÂłe Braterstwo obserwuje, i jeÂżeli bĂŞdÂą docieraæ poszczególne gÂłosy, nie naleÂży siĂŞ dziwiæ. Dobrze jest w tym czasie otoczyæ siĂŞ kwiatami.

127. W starych ksiĂŞgach magicznych moÂżna znaleŸæ termin: Illuminatio Regale, co znaczy: OĹ“wiecenie Królewskie. Jest to zasada o tak wielkiej doniosÂłoĹ“ci, Âże Hermes zakoñczyÂł traktat sÂłowami: „BÂłogosÂławieni, którzy obrali drogĂŞ OĹ“wiecenia. Symbol pomazania królów ma takÂą samÂą podstawĂŞ. Wszyscy znawcy Mocy Tajemnej zgodnie stwierdzajÂą wyÂższÂą harmoniĂŞ w przejawach potĂŞgi OĹ“wiecenia. Dlatego pomazanie króla symbolizuje, Âże nie oddalajÂąc siĂŞ od ziemi, wyraÂża on wolĂŞ niebios. Ponad umownymi formuÂłami, zakrzepÂłymi w przesÂądy, istnieje jak gdyby rozsiana w powietrzu wiedza. WznieĹ“ piorunochron i zbierz strza³ê niebieskÂą. Dla jednego jest to niebezpieczne, lecz innemu sÂłuÂży za najlepsze uzbrojenie. I caÂła przyszÂłoϾ jest oparta na osiÂągniĂŞciu OĹ“wiecenia. Najtrudniejszy telefon bĂŞdzie w rĂŞkach czÂłowieka. PoczÂątkowo przewody mogÂą siĂŞ mieszaæ, bo napiĂŞcie jest wielkie - trzeba braæ kaÂżdy fragment. Ale doĹ“wiadczenie jest tak bardzo waÂżne, Âże naleÂży zastosowaæ ca³¹ cierpliwoϾ. PrzecieÂż to jest Illuminatio Regale staroÂżytnych. I jedynie przez doĹ“wiadczenie i w odpowiednio dÂługim czasie osiÂąga siĂŞ w doskonaÂłoĹ“ci. Przewód o maÂłym napiĂŞciu moÂżna osiÂągn¹æ z ÂłatwoĹ“ciÂą, ale o wyÂższym - tylko stopniowo. Sami rozumiecie, z jakÂą ostroÂżnoĹ“ciÂą trzeba dopuszczaæ Naszego przewodu.

128. Nie dla Âżartu wspominane sÂą planety za Uranem - czĂŞsto duch uderzony wirem kosmicznym moÂże siĂŞ oswoiæ i obserwowaæ, ale to tylko kwestia czasu i techniki. Nasze dÂługotrwaÂłe doĹ“wiadczenie przygotowuje do wielu rzeczy, równieÂż i do dÂługotrwaÂłej pracy. Wiele z Naszych doĹ“wiadczeñ trwa caÂłe wieki. JeÂżeli wiĂŞc czujecie nieskoñczonoϾ pracy, znacie jeszcze jedno Nasze uczucie: zapeÂłnienie caÂłego czasu. I dŸwiĂŞki, i kwiaty sÂą niezbĂŞdne do dalszych lotów. DŸwiĂŞki Âżycia sfer i emanacja Âżyciowa kwiatów rzeczywiĹ“cie wchodzÂą w recepturĂŞ Amrity. Dla czÂłowieka nie bĂŞdÂącego medium, nie usuwajÂącego siĂŞ z Âżycia cenne jest dojĹ“cie do dróg prowadzÂących wzwyÂż. Gdzie rozsÂądek, gdzie lĂŞk, gdzie zaczyn przesÂądów, tam trudno jest Âżyæ biaÂłym kwiatom. I prosto, prosto, prosto ofiarowujcie miÂłoϾ, mĂŞstwo i gotowoϾ. Nie na czasie sÂą nadĂŞte pĂŞcherze oraz wywyÂższanie siĂŞ, skoro Chrystus Jezus rybakom umywaÂł nogi. W prostocie Âżycia, ze Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą dostojeñstwa sÂłuÂżenia Nowemu Ĺ’wiatu miÂłoϾ ku temu, co godne otwiera BramĂŞ.

129. Tak samo jak i was, obserwujemy rozwój: obserwujemy od kolebki dzieci na caÂłym Ĺ“wiecie i oceniamy ich najlepsze myĹ“li. Naturalnie, nieczĂŞsto duch dochodzi do przeznaczonego mu rozwoju i wielka jest liczba tych, którzy odpadli, lecz tak jak z piĂŞknego ogrodu, cieszymy siĂŞ z kaÂżdej czystej myĹ“li. Nie dziwcie siĂŞ wiĂŞc, iÂż Wielki Nauczyciel (Mahaguru) powtarza proste zdania. UtrwalajÂąc te myĹ“li dajemy niekiedy moÂżliwoϾ umocnienia siĂŞ doskonaÂłemu kwiatowi ducha. Dlatego chociaÂż zajmujemy siĂŞ wielkimi odkryciami kosmicznymi i Ĺ“wiatowymi wydarzeniami, to równie troskliwie hodujemy kwiaty ducha. Tak róÂżnorodna jest praca Naszego Braterstwa. Jest myĹ“l wiodÂąca w g³¹b - i powierzchnia ducha siĂŞ nie koÂłysze. Inna myĹ“l - lecÂąca w przestrzeñ - jest jak pocisk niosÂący Âładunek wybuchowy. Promieñ towarzyszy lecÂącemu pociskowi. KaÂżdy duch wie, kiedy myĹ“l leci jak bumerang. Jest rzeczÂą szczególnie po¿¹danÂą, aby zabarwiaæ myĹ“l swojÂą barwÂą, ale dopiero otwarte oĹ“rodki nadajÂą myĹ“li nie jej wÂłasnÂą barwĂŞ, lecz otulajÂą myĹ“l barwÂą czÂłowieka - wtedy zaczyna siĂŞ prawdziwa indywidualnoϾ. Nie treϾ myĹ“li jÂą zabarwia, lecz wszystko, co jest wysyÂłane, zostaje nasycone kolorem indywidualnoĹ“ci. Tak fizycznie tworzy siĂŞ promieñ. TĂŞcza (Dhanwa) to najlepszy znak; kaÂżde napomknienie o tĂŞ czy wskazuje na rozwój trzeciego oka.

130. Kalkin-Chrystus mówiÂł: „Nie w Ĺ“wiÂątyni, lecz w duchu modliæ siĂŞ bĂŞdziecie. Istotnie, najgorszy jest religijny przesÂąd. CzĂŞsto nawet ekstazy religijne mogÂą powodowaæ wiĂŞcej szkody niÂż poÂżytku. TÂłum zmieniÂł je w pospolitÂą procesjĂŞ, dlatego waÂżnÂą rzeczÂą jest pokazaæ ÂżyciowoϾ Tych, którzy stojÂą na wszystkich szczeblach drabiny. Czas zrzuciæ brylanty profanujÂące Ĺ“wiĂŞte obrazy. IdÂąc za testamentem Kalkina-Chrystusa, czas spaliæ relikwie. Czas wejϾ do Ĺ’wiÂątyni Rozumienia Ducha, ofiarujÂąc siÂły doskonalÂące wiedzĂŞ prawdziwej potĂŞgi ducha. Nie w dalekich laboratoriach, nie w celach, ale w Âżyciu bĂŞdziecie zbieraæ prawdziwe notatki, gdzie Chrystus nie w faÂłdach chitonu, lecz w piĂŞknie pracy zbiera poszukujÂących wolnoĹ“ci ducha. IleÂż to razy Ĺ“wiĂŞci powracali na ziemiĂŞ, zbytnio bowiem wynosili przed tÂłumem swój zachwyt, zamiast budowaæ Âżycie. JesteĹ“my stanowczo przeciwni klasztorom jako antytezie Âżycia; NaszÂą pomoc znajdÂą jedynie rozsadniki Âżycia - zespoÂły najlepszych przejawów pracy. WÂłaĹ“nie, trzeba dojϾ w Âżyciu. Niepotrzebna jest religijnoϾ w powszechnie przyjĂŞtym rozumieniu. Potrzebne sÂą fakty Ĺ“wiadomego obcowania z Przybytkiem Ĺ’wiatÂła. Pragniemy przynieϾ poÂżytek i, odrzucajÂąc magiĂŞ, idziemy Ĺ“wiadomie do praktycznego ÂŹródÂła. W tej prostocie zawarta jest caÂła kolejna Tajemnica, jeszcze tak niedostĂŞpna dla ludzi brnÂących po pas w przesÂądach. Trudno im zrozumieæ prostotĂŞ, piĂŞkno i nieustraszonoϾ. Nie zamĂŞczajcie siĂŞ; wszystko Nas cieszy. NocÂą nie naleÂży rezygnowaæ ze snu. Trzeba wypracowaæ radosnÂą czujnoϾ. RadoϾ jest to coĹ“ szczególnego moÂżna jÂą zastÂąpiæ terminem „moÂżliwoϾ. Po prostu naleÂży trzymaæ wewnĂŞtrzne furtki otwarte.

131. NieustraszonoϾ - to Nasz przywódca. PiĂŞkno - to Nasz promieñ zrozumienia. Prostota to Nasz klucz od tajemnych drzwi szczĂŞĹ“cia. Piszcie szczególnie o prostocie, bo nic tak nie zagradza drogi, jak opasÂła nadĂŞtoϾ. Trzeba ze wszystkich siÂł niszczyæ zal¹¿ki zarozumiaÂłoĹ“ci, nie wpadajÂąc w bigoteriĂŞ. ZdawaÂłoby siĂŞ, Âże to stara prawda, lecz obecnie trzeba jÂą powtarzaæ. KaÂżdy musi zrozumieæ sam, kiedy mu brak prostoty. Nie dziwcie siĂŞ, bo promieñ dotyka promieñ oĹ“rodków; powstaje wysokie napiĂŞcie. Promieñ byÂł znany dawno, ale zastosowaæ go nie byÂło ani czasu, ani okazji. Z wyjÂątkiem krĂŞgosÂłupa wszystkie oĹ“rodki poniÂżej pasa sÂą wrogie dla doĹ“wiadczenia. Powinien on byæ podporzÂądkowany splotowi sÂłonecznemu. Trzeba patrzeæ nie na dzieñ dzisiejszy, ale w przyszÂłoϾ. Nurek powinien zachowaæ zapas tlenu. Patrz tylko w przyszÂłoϾ.

132. O ile pewnoϾ siebie w dziaÂłaniu jest bÂłogosÂławiona, o tyle zarozumiaÂłoϾ jest zgubna. ZarozumiaÂłoϾ jest wrogiem prostoty. Nawet wielkie umysÂły ulegajÂą tej chorobie i nie raz muszÂą powracaæ i pracowaæ w pocie czoÂła, dopóki nie pozbĂŞdÂą siĂŞ tej Âłuski. Jednym z przeszkadzajÂących warunków jest brak prostoty. KtoĹ“ moÂże nosiæ Âłapcie i nie byæ prostym. Prostota uÂłatwia zbudowanie najwiĂŞkszej Ĺ“wiÂątyni. Prostota, piĂŞkno i nieustraszonoϾ - Chrystus i Budda nie gÂłosili nic innego. I dobrze, jeĹ“li duch jest przejĂŞty tymi przykazaniami. ZauwaÂżcie, Âże staramy siĂŞ nawet mówiæ najprostszymi sÂłowami, byleby tylko przybliÂżyæ upadek WieÂży Babel. Powiedzcie wiĂŞc: SÂłowniki w popióÂł obrócimy, jeÂżeli one obróciÂły Chrystusowe spiÂżowe sÂłowa w stertĂŞ zwierzĂŞcych pojêæ. Powiedziane jest prosto: „Nie módlcie siĂŞ inaczej, jak w duchu. Budda przeszedÂł przez Ĺ“wiat, a ludzie o Nim zapomnieli. Chrystus cierpiaÂł - zapomnieli. NiechÂże teraz podniosÂą swój miecz nad sobÂą, kaÂżdy wedÂług wÂłasnego d¹¿enia. Poszperajcie, ludzie, w swych Âłachmanach; biaÂłe szaty przygotowane sÂą dla wszystkich. MaÂłpiÂą toaletĂŞ oddamy do cyrku razem z nadĂŞtymi gÂłupcami. Tak, tak, tak. Lepiej z dzikusami niÂż w aptece faÂłszywych Ĺ“rodków - tak powiedzcie.

133. Uczniowie Nasi stanowiÂą mikrokosmos Braterstwa, dlatego ludzie nie odnoszÂą siĂŞ do nich obojĂŞtnie. Stopniowo dostrzegajÂą u nich równieÂż szczegóÂły Naszego ÂŻycia: nieskoñczonoϾ pracy, brak poczucia skoñczonoĹ“ci nawet wiedzy, samotnoϾ i brak domu na ziemi, rozumienie radoĹ“ci jako uĹ“wiadomienia sobie moÂżliwoĹ“ci, bo najlepsze strzaÂły tak rzadko dolatujÂą. Gdy zaĹ“ widzimy serca ludzi d¹¿¹cych do tego samego ogrodu, jakÂże siĂŞ nie radowaæ! NieustraszonoϾ wobec nieskoñczonoĹ“ci pracy jest szczególnie waÂżna. ZaprawdĂŞ lekko jest, gdy uĹ“wiadomimy sobie nieskoñczone moÂżliwoĹ“ci aparatu czÂłowieka. W¹¿ splotu sÂłonecznego pomaga przemóc zaburzenia oĹ“rodków; dlatego w¹¿ byÂł symbolem króla. Gdy pierĹ“cienie wĂŞÂża zaczynajÂą siĂŞ wiæ, organizm staje siĂŞ szczególnie wraÂżliwy. Kwiaty przekazujÂą swÂą emanacjĂŞ ÂżyciowÂą przez wÂłókna tkanki biaÂłych ciaÂłek, broniÂących twierdzy wĂŞÂża. W przyrodzie w¹¿ lubi kwiaty; równieÂż i w¹¿ splotu sÂłonecznego nimi siĂŞ Âżywi. Ĺ’winie depczÂą kwiaty, lecz bez rezultatu. Nie korzystajÂąc z emanacji Âżyciowej kwiatów, moÂżna pomin¹æ najlepsze lekarstwa. StÂąd pragnienie, by widzieæ kwiaty nie zerwane. Zamiast zachwycaæ siĂŞ niebem i odrywaæ od ziemi, lepiej przywoÂłaæ WyÂższe SiÂły na ziemiĂŞ. I ta moÂżliwoϾ wniesie nowe Âżycie.

134. ZaÂłamanie promieni tworzy dŸwiĂŞki, które wchodzÂą w symfoniĂŞ muzyki sfer. MoÂżna sobie wyobraziæ krystalicznoϾ subtelnoĹ“ci o potĂŞdze wichru. W mózgu jest oĹ“rodek zwany dzwonem. Jak rezonator zbiera on symfoniĂŞ Ĺ“wiata i najg³êbszÂą ciszĂŞ moÂże przemieniæ w groŸny akord. Napisane jest: „Kto ma uszy, niechaj sÂłucha. Rdzeñ krĂŞgowy nazywany jest wÂłóczniÂą, chcÂąc bowiem odeprzeæ ciosy, musimy napi¹æ ten przewód. Podobnie oĹ“rodki ramion zwane sÂą skrzydÂłami, gdyÂż przy peÂłnym poĹ“wiĂŞcenia bohaterskim czynie promienie ich siĂŞ wzmagajÂą. Legenda o skrzydÂłach jest bardzo obrazowa; podobnie jak pragnienie staroÂżytnych noszenia na piersi okrÂągÂłej blachy. CiemiĂŞ zwane jest studniÂą, poniewaÂż fale obcych wpÂływów przedostajÂą siĂŞ tÂą drogÂą. W staroÂżytnoĹ“ci nakrycie gÂłowy zwiÂązane byÂło z symbolem kapÂłañstwa, teraz zaĹ“ umieszcza siĂŞ na nim nazwĂŞ firmy tak ludzie wyÂłysieli duchowo. Zakoñczymy orĂŞdziem skierowanym do nowo przybyÂłych. Wiele musicie poznaæ, Âżeby otrzymaæ mÂądroϾ spokoju i dziaÂłania. Oblicza masek trzeba rozpoznaæ i umieæ ImiĂŞ Moje uczyniæ puklerzem kaÂżdego dziaÂłania. PrzyjdĂŞ wszak do ziemi wskazanej - i nawet Ĺ“wiecy w tej zorzy nie wolno przespaæ; uczcie siĂŞ przeto czujnoĹ“ci. I umiejcie otoczyæ siĂŞ jasnymi szatami. Gdy zaĹ“ poczujecie znuÂżenie, pamiĂŞtajcie, Âże My nie znamy bezczynnoĹ“ci. Starajcie siĂŞ mieæ takie same obyczaje i kochajcie kwiaty i dŸwiĂŞk. Jako Lwy idŸcie, ale chroñcie maluczkich, oni pomogÂą wam otworzyæ drzwi Moje. Zrozumcie!

135. Gdy trzeba bĂŞdzie zniszczyæ wiele ziemskich aparatów na skutek ich szkodliwoĹ“ci, wtedy nastanie czas, Âżeby przybliÂżyæ ludzkoϾ za pomocÂą aparatu naturalnego. Aparat to stopieñ pierwotny. Kiedy duch zastÂąpi wszystkie aparaty, bĂŞdzie to prawdziwa zdobycz. Uzbrojenie czÂłowieka bez koniecznoĹ“ci korzystania z maszyn - czyÂż to nie jest osiÂągniĂŞcie?! BiegÂły w literze moÂże dziaÂłaæ tylko na powierzchni Ziemi; biegÂły w duchu moÂże dziaÂłaæ poza wszelkimi granicami. KsztaÂłtowanie nowych Ĺ“wiatowych po³¹czeñ nie jest Âłatwe. Likwidowane centra próbujÂą utrudniaæ wysiÂłki nowych. PrzeÂżyjemy burzĂŞ i ulewĂŞ - zwierciadÂło Nasze jest jasne.

136. Subtelne byÂło odczucie, Âże trzeba zebraæ caÂłe mĂŞstwo, aby dojϾ. BywajÂą nudne i niebezpieczne przejĹ“cia i przetrzymaæ je moÂżna jedynie pokÂładajÂąc nadziejĂŞ w Przewodniku (Guru). On powinien doprowadziæ i nie nadszarpn¹æ siÂł. JeÂżeli On by siÂły nadszarpn¹³, czymÂże je zastÂąpiæ? WzniosÂła misja kobiet musi byæ wypeÂłniona przez kobietĂŞ. W Ĺ’wiÂątyni Macierzy Ĺ’wiata powinna byæ kobieta. Macierz Ĺ’wiata zjednoczy kobiety. Obecnie zadanie polega na tym, aby stworzyæ kobiecie duchowo-królewskie stanowisko. Przekazanie bezpoĹ“redniego komunikowania siĂŞ z SiÂłami WyÂższymi potrzebne jest kobiecie jako bodziec psychiczny. Rzecz prosta, nowa religia spowoduje powstanie niezbĂŞdnego szacunku. Wyczuwam silne napiĂŞcie prÂądu, a takÂże napiĂŞcie w atmosferze. Wkrótce jednak zmieni siĂŞ ciĹ“nienie ciaÂł niebieskich. ZbliÂżanie siĂŞ nawet przyjaznej planety jest ciĂŞÂżkie, bo nowe promienie tnÂą nowe warstwy atmosfery. Naturalnie lepsze to od wpÂływu KsiĂŞÂżyca, lecz nowe napiĂŞcie nie jest jeszcze rozÂłoÂżone.

137. G³êbokim symbolem byÂło wskazanie Maitreya-Chrystusa na dzieci. Równie prosto zbliÂżymy siĂŞ do Bram Wielkiej Wiedzy. Wprawdzie ukÂładamy skomplikowane i Ĺ“cisÂłe formuÂły, ale metoda odnajdywania leÂży w Ĺ“wiadomoĹ“ci duchowej. WÂłaĹ“nie tÂą Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą znajdujemy nowe sposoby w³¹czenia nowych sfer Ĺ“wiatów dostĂŞpnych dla myĹ“lenia, aÂż do jego granic. Ĺ’wiadomoϾ bowiem, ogarniajÂąc nowe sfery, pogr¹¿a siĂŞ jakby w bezdennym oceanie. Tak wielka i potĂŞÂżna jest twórczoϾ Kosmosu.

138. Uruswati - czas juÂż powiedzieæ, Âże tak zwiemy gwiazdĂŞ, która niepowstrzymanie zbliÂża siĂŞ do Ziemi. Od dawna jest ona symbolem Macierzy Ĺ’wiata i Epoka Macierzy Ĺ’wiata ma siĂŞ rozpocz¹æ, gdy Jej gwiazda niebywale zbliÂży siĂŞ do Ziemi. Wielka Epoka juÂż siĂŞ zaczyna, gdyÂż duchowe rozumienie zwiÂązane jest z MacierzÂą Ĺ’wiata. Nawet ci, którzy znajÂą ten termin, patrzÂą w zadziwieniu na fizyczne przybliÂżenie siĂŞ tego, co sÂądzone. DoniosÂłe jest nadejĹ“cie bardzo wielkiej Epoki, która w sposób istotny zmieni Âżycie na Ziemi. Wielka Epoka! Tak bardzo siĂŞ radujĂŞ widzÂąc, jak nowe promienie przenikajÂą pokÂłady Ziemi. JeĹ“li nawet sÂą one poczÂątkowo trudne do zniesienia, to jednak emanacja ich wnosi nowe elementy, tak potrzebne jako bodziec. Nowe promienie docierajÂą do Ziemi po raz pierwszy od jej uksztaÂłtowania. DziĹ“ jest poczÂątek przebudzenia kobiet. DziĹ“ do Ziemi dotarÂła nowa fala i zapÂłonĂŞÂły nowe ogniska, albowiem substancja promieni przenika g³êboko. RadoĹ“nie jest odczuwaæ zbliÂżanie siĂŞ Nowej Epoki.

139. Potrzeba kÂłamania zmusza kapÂłanów starych religii do popychania ludu w otchÂłañ ciemnoty. MoÂżna, podobnie jak to zrobiÂł MojÂżesz, zostawiæ ich u podnóÂża góry, lecz tablice naleÂży ukazaæ. Jakie wszystko zdawaÂło siĂŞ byæ znikome! Uczniowie Nasi, zjawiajÂąc siĂŞ ostatni raz na ziemi, doznajÂą uczucia samotnoĹ“ci i oderwania. Jedynie Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą pojmujemy wartoϾ ziemi, ale nic nie zmusza do oglÂądania siĂŞ za siebie, jeÂżeli duch juÂż nagromadziÂł swój skarb. NajwaÂżniejsze jest zmodyfikowanie ludzkiego uczucia radoĹ“ci. I jakaÂż moÂże byæ radoϾ, gdy siĂŞ sobie uĹ“wiadamia niedoskonaÂłoϾ Âżycia? Lecz gdy duch dotyka rozmiarów Kosmosu, wtedy radoϾ zamienia siĂŞ w Ĺ“wiadomoϾ moÂżliwoĹ“ci. I kiedy Ja szepn¹³em: „Twoja radoϾ odejdzie, miaÂłem na myĹ“li przemianĂŞ ludzkiej radoĹ“ci w kosmicznÂą przejawionÂą koncepcjĂŞ, jak gdyby dostanie siĂŞ w przestrzeñ pozbawionÂą powietrza. Promienie nowego Âżycia okrywajÂą lepiej niÂż zasÂłona przeciw moskitom i nie trzeba d¹¿yæ ze wszystkich siÂł ku ziemi - na tym polega harmonia, gdy pracujemy dla ziemi. Dla obcych to istna bzdura; zrozumiecie jednak, Âże naleÂży chwytaæ i rozwijaæ kaÂżdÂą czystÂą myĹ“l ziemskÂą, nie dotykajÂąc teraŸniejszoĹ“ci. I nie abstrakcyjne dobro, lecz znajomoϾ praw zmusza do wymówienia tych prostych sÂłów, które tak obci¹¿ajÂą, a które trzeba napisaæ, gdyÂż kiedy od Chrystusa aÂż po ŸdŸbÂło trawy przeprowadzona jest linia, dopiero wówczas wypeÂłniona jest przestrzeñ dziaÂłania. Wielka jest wiedza o tym, Âże Ĺ“mierci nie ma. Ludzie o tym zapomnieli, w przeciwnym razie Âżyliby inaczej.

140. OpowieϾ Marii Magdaleny (Miryai Magdala). „Znacie mój tryb Âżycia, gdy nocami nas znali, a odwracali siĂŞ od nas w dzieñ. I do Chrystusa nocami chodzili, w dzieñ zaĹ“ odwracali twarze. „PomyĹ“laÂłam sobie: Oto jestem najniÂższa i dlatego wstydzÂą siĂŞ mnie przy sÂłoñcu, lecz NajwyÂższego Proroka równieÂż w dzieñ unikajÂą. Tak wiĂŞc najniÂższego i najwyÂższego unikajÂą w równej mierze. „PostanowiÂłam Go znaleŸæ i w dzieñ wyciÂągn¹æ do Niego rĂŞkĂŞ. WÂłoÂżyÂłam swój najpiĂŞkniejszy chimation i naszyjnik smyrneñski i wÂłosy wonnoĹ“ciami skropiÂłam. Tak poszÂłam, by powiedzieæ ludowi: Oto przy Ĺ“wietle sÂłoñca unikane przez ciebie niskie i wysokie spotyka siĂŞ. „A kiedy ujrzaÂłam Go siedzÂącego poĹ“ród rybaków, pÂłótniankÂą tylko okrytego, pozostaÂłam po drugiej stronie ulicy i nie mogÂłam podejϾ. MiĂŞdzy nami przechodzili ludzie, jednakowo nas unikajÂąc. „Tak rozstrzygnĂŞÂło siĂŞ moje Âżycie, bo On powiedziaÂł do ucznia, którego najbardziej miÂłowaÂł: «WeŸ szczyptĂŞ prochu i zanieĹ“ tej kobiecie, aby byÂło na co zamieniæ jej naszyjnik. ZaprawdĂŞ w tym popiele wiĂŞcej jest Ĺ“wiatÂła niÂż w jej kamieniach. Z popioÂłu bowiem mogĂŞ stworzyæ kamieñ, ale z kamienia - tylko prochy. „ResztĂŞ juÂż wiecie. Nie potĂŞpiÂł On mnie, lecz zwaÂżyÂł tylko me wiĂŞzy i wiĂŞzy hañby rozsypaÂły siĂŞ w proch. „RozstrzygaÂł najproĹ“ciej; nigdy nie zawahaÂł siĂŞ posÂłaæ najzwyklejszego przedmiotu, który jednak decydowaÂł o caÂłym Âżyciu. PrzesyÂłek tych dotykaÂł, jak gdyby je uduchowiajÂąc. „Droga Jego byÂła pusta, lud bowiem otrzymawszy od Niego dar, rozbiegaÂł siĂŞ poĹ“piesznie. I pragn¹³ dÂłonie bÂłogosÂławiÂące poÂłoÂżyæ, ale pusto byÂło. „Furie pohañbienia goniÂły Go i obÂłudnie machaÂły ga³êziami, gdy byÂł juÂż osÂądzony. Cena zabójcy okazaÂła siĂŞ godnÂą tÂłumu. „Zaiste, rozbiÂł Âłañcuchy, daÂł bowiem wiedzĂŞ nie przyjÂąwszy zapÂłaty.

141. Jak rozmaicie przebiegajÂą plany budowania! KiedyĹ“ My mówiliĹ“my: „Oddaj wszystko. Teraz poszliĹ“my dalej i mówimy: „WeŸcie wszystko, lecz nie uwaÂżajcie za swoje. Prosty umysÂł zdoÂła poj¹æ, ii nie moÂżna zabraæ ze sobÂą rzeczy ziemskich. ZostaÂły one jednak stworzone przy wspóÂłudziale ducha i dlatego nie naleÂży ich lekcewaÂżyæ. CzyÂż moÂżna przejϾ obojĂŞtnie obok kwiatów natury? DzieÂła pracy teÂż sÂą kwiatami - ludzkoĹ“ci. JeĹ“li ich zapach i kolor sÂą niedoskonaÂłe, trzeba ubolewaæ.

142. KaÂżda poÂżyteczna myĹ“l spotyka siĂŞ z aprobatÂą - uderzenie w strunĂŞ wywoÂłuje oddŸwiĂŞk. Jasne i Ĺ“miaÂłe sformuÂłowanie myĹ“li jest bardzo poÂżyteczne. Nas moÂże cieszyæ zarówno Ĺ“redniowieczna lutnia, jak i Walkiria Wagnera. Dobry jest równieÂż staroÂżytny chiñski instrument krysztaÂłowy. CzystoϾ jego tonu odpowiada czystoĹ“ci barw. ZwÂą go harfÂą tĂŞczowÂą. Promienie doskonale oddajÂą dŸwiĂŞk trÂąby, natomiast pierĹ“cienie wirowe sÂą niezastÂąpione jako akord strun. ZaprawdĂŞ warto Âżyæ majÂąc takie perspektywy.

143. Zgodnie z rytmem ruchu Ĺ“wiatowego potrzebne jest powtórne narastanie. PoĹ“piech przeciwdziaÂła ksztaÂłtowaniu Ĺ“wiata. Formowanie siĂŞ krysztaÂłów i kwiatów ukazuje, jak ksztaÂłtuje siĂŞ doskonaÂłoϾ.

144. Ludzie majÂą mgliste pojĂŞcie o zwiÂązku Chrystusa z Gautama BuddhÂą.

145. O stosowaniu Moich leków. Wszystkie siÂły królestwa roĹ“linnego powinny byæ skierowane do jednego celu, dla którego istniejÂą, to znaczy do wzmocnienia ÂżywotnoĹ“ci. MoÂżna leczyæ wszystkie dolegliwoĹ“ci przeciwstawiajÂąc im ÂżywotnoϾ. Niektóre roĹ“liny sÂą jak gdyby zbiornikami prany. Drzewa iglaste gromadzÂą jÂą jak igÂły elektrycznoϾ. I jako po³¹czenie miĂŞdzy niebem a wnĂŞtrzem ziemi, peÂłna jest ona Âżywych czuÂłków, gromadzÂących i przechowujÂących istotne odnowienie duchowej tkanki. Ignorancja moÂże ukrywaæ chorobĂŞ, lepiej jednak spaliæ jÂą w ogniu Âżycia. Nie sztucznym, wycieñczajÂącym pobudzeniem, lecz mocÂą Âżycia przywraca siĂŞ równowagĂŞ. Nie trzeba szukaæ ÂżywotnoĹ“ci wĹ“ród mineraÂłów, poniewaÂż od dawna sÂą pozbawione wpÂływu prany. Inne jest bowiem ich przeznaczenie. Jedynie sÂłoñce daje Âżycie. Gleba mineralna stanowi wprawdzie podnóÂże Âżycia, ale faktycznie podobna jest do pedaÂłu instrumentu, który bez strun jest bezuÂżyteczny. Tak oto Moje leki bĂŞdÂą oddziaÂływaæ ogólnie na istotĂŞ ludzkÂą, bĂŞdÂą wzmacniaæ jej ÂżywotnoϾ bez zabijania, gdyÂż roĹ“liny Âłatwo przechodzÂą w stan nastĂŞpny. Szczepienia sÂą dobre, jeÂżeli odpowiadajÂą im siÂły Âżywotne, w przeciwnym razie sÂą niszczycielskie. Istota peÂłna siÂł Âżywotnych nie potrzebuje szczepienia, posiada bowiem tak zwany immunitet sÂłoneczny. MaÂło siÂł Âżywotnych posiadajÂą wieĹ“niacy, bo prana pomaga tylko wówczas, gdy jest przyjmowana Ĺ“wiadomie. OdÂżywianie ducha moÂże odbywaæ siĂŞ tylko Ĺ“wiadomie. WymieniajÂąc lekarstwa naleÂży jeszcze dodaæ, Âże w Lemurii ceniono skóry zwierzÂąt piÂżmowych. Ponadto w rytuaÂłach wtajemniczania królów staroÂżytnego Horassanu pojawiaÂła siĂŞ czara cedrowej Âżywicy. Druidzi czarĂŞ Âżywicy cedrowej zwali kielichem Âżycia. Znacznie póŸniej, po utracie Ĺ“wiadomoĹ“ci ducha, zastÂąpiono jÂą krwiÂą. Ogieñ Zarathuszthra powstaÂł przez spalenie Âżywicy w kielichu.

146. PóÂł nieba obejmuje niezwykÂłe zjawisko. Ogromny krÂąg jaĹ“nieje wokóÂł niewidzialnego ciaÂła niebieskiego, promienie pobiegÂły po jego brzegach. Furie przeraÂżenia pochowaÂły siĂŞ do jaskiñ, zduszone blaskiem znaku. Ludzie zdobyli najlepsze umiejĂŞtnoĹ“ci. RĂŞka dajÂąca mÂądrze Âżyje. I stare ziemie niechaj odpocznÂą. Komu daæ nowÂą ziemiĂŞ? Temu, kto przyniesie szczyptĂŞ starej Wiedzy. WĂŞzeÂł narodów umocowany jest w pustym miejscu. Niech przyjdÂą ci, którzy odeszli. JeÂżeli morza mogÂą pokrywaæ góry, a pustynie zastĂŞpowaæ dno morskie, to czyÂż nie moÂżna wyobraziæ sobie cudu zaludnienia pustyni? Rolnik, zwykÂły osadnik, daje wypocz¹æ roli, pozwalajÂąc jej zarosn¹æ mrokiem zielska. Podobnie naleÂży planowaæ zmianĂŞ miejsc urodzaju. Nowemu naleÂży siĂŞ nowe miejsce. Wyczuwam, ie duch ludzki siĂŞ wzniesie, lecz przyjmijcie najbardziej nieszczĂŞĹ“liwych: „PrzyjdŸcie, którzyĹ“cie nadzy, a odziejemy was; przyjdŸcie, którzyĹ“cie mali, a damy wam wyrosn¹æ; przyjdŸcie, którzyĹ“cie niemi, a damy wam sÂłowo; przyjdŸcie, którzyĹ“cie Ĺ“lepi, albowiem u nas ujrzycie przeznaczony majÂątek. Czyja to dÂłoñ wyciÂąga siĂŞ do zamku Domu Mojego? WĂŞdrowcze, nie masz swojego, przeto wejdziesz. Tak dojdziemy.

147. Czas juÂż pozbyæ siĂŞ niedoskonaÂłoĹ“ci materii. Aby to osiÂągn¹æ, ludzie powinni uĹ“wiadomiæ sobie wagĂŞ ducha, inaczej bowiem stan ogólny zrównuje ze sobÂą moÂżliwoĹ“ci jednostek, jak gdyby fale oceanu zachowywaÂły wspólny rytm. Dlatego najwyÂższy czas podnieϾ narody, mieczem lub bÂłyskawicÂą, byleby wywoÂłaæ krzyk ducha.

148. GdybyĹ“cie ujrzeli klisze pierwszych tworów, przerazilibyĹ“cie siĂŞ. NajwiĂŞksza trudnoϾ polega na tym, iÂż na materiĂŞ moÂżna oddziaÂływaæ tylko materiÂą. Zbudowanie mostu od ducha do Braterstwa nie byÂło tak trudne, ale ustanowienie normalnej ³¹cznoĹ“ci pomiĂŞdzy Braterstwem a ludŸmi jest niewypowiedzianie trudne. Ludzie jak papugi powtarzajÂą wspania³¹ formu³ê: „Ĺ’mierciÂą Ĺ“mieræ zwyciĂŞÂżyÂł, lecz nie myĹ“lÂą o jej znaczeniu. Postanowiono uzaleÂżniæ przyszÂłe losy od Âżyciowych warunków wspóÂłpracy ducha. TrudnoϾ tkwi w nowym podziale ludzkoĹ“ci. Dawny prymitywny podziaÂł na kasty, na klasy i wedÂług zawodów zostaÂł zastÂąpiony zÂłoÂżonym róÂżnicowaniem Ĺ“wiatÂłocienia. Zjawisko to dokona selekcji najwartoĹ“ciowszych warstw ludzkoĹ“ci. Bez wdawania siĂŞ w szczegóÂły naleÂży wprowadziæ powszechny Ĺ“wiatÂłocieñ, jakby powoÂłanie do nowej armii. JakÂże trudno przeprowadziæ selekcjĂŞ bez stosowania szczególnych miar!

149. Fale prÂądów narastajÂą spiralnie. Zasada spiralnego wiru jest zaÂłoÂżona we wszystkim.

150. Macierz Ĺ’wiata (Bogini) - to symbol Pierwiastka ÂŻeñskiego w nowej epoce i Pierwiastek MĂŞski dobrowolnie oddaje mu Skarb Ĺ’wiata. JeÂżeli Amazonki byÂły symbolem siÂły Pierwiastka ÂŻeñskiego, to obecnie trzeba koniecznie ukazaæ duchowÂą, doskona³¹ stronĂŞ kobiety. W imieniu Chrystusa-Mesjasza popeÂłniano wielkie zbrodnie, dlatego Kalkin-Chrystus przyobleka dziĹ“ inne szaty. NaleÂży oczyĹ“ciæ wszystko ze sztucznych ozdób. Nie mówimy o z lekka upiĂŞkszonych dzieÂłach, lecz nawet w pismach Orygenesa dokonano poprawek. Dlatego czas juÂż zmieniæ poÂłoÂżenie Ĺ“wiata. SprĂŞÂżyny przed terminem nie mogÂą dziaÂłaæ; przyĹ“pieszenie oznacza piÂłowanie strun.

151. Nie znamy granic mo¿liwoœci osi¹gniêæ ducha. Ziarno ducha jest samowystarczalne, z aury mo¿na jednak wnioskowaæ o kierunku. S¹ myœli skierowane do wewn¹trz i wch³oniête przez potencja³ ducha. S¹ myœli nie ujawnione na planie ziemskim.

152. Mo¿na wybudowaæ miasto, mo¿na te¿ daæ najlepsz¹ wiedzê, lecz najtrudniej jest odmyæ prawdziwy wizerunek Mesjasza-Chrystusa. Myœlcie, jak otrzeæ cia³o Chrystusa. Zbieraj¹c okruchy pojêæ ludu o Zbawicielu i zamieniaj¹c chiton na ubranie robocze mo¿na znaleŸæ Oœwiecenie. Œwi¹tynia rêkami ludzkimi powinna byæ zbudowana!

153. Gwiazda Allahabadu wskazaÂła drogĂŞ. OdwiedziliĹ“my Sarnath i GajĂŞ. WszĂŞdzie spotykaliĹ“my siĂŞ ze zniewaÂżaniem religii. W drodze powrotnej, o peÂłni ksiĂŞÂżyca, Chrystus powiedziaÂł pamiĂŞtne sÂłowa. Podczas nocnego przemarszu przewodnik zgubiÂł drogĂŞ. Po poszukiwaniach znalazÂłem Chrystusa siedzÂącego na piaszczystym wzgórzu i patrzÂącego na piaski zalane Ĺ“wiatÂłem ksiĂŞÂżyca. PowiedziaÂłem: „ZgubiliĹ“my drogĂŞ; trzeba zaczekaæ, aÂż zabÂłysnÂą gwiazdy. „Rassul Morja, cóÂż Nam po drodze, gdy oczekuje Nas caÂła Ziemia? I wziÂąwszy bambusowÂą trzcinĂŞ, zakreĹ“liÂł kwadrat dokoÂła odcisku Swej stopy, dodajÂąc: „ZaprawdĂŞ powiadam: nogÂą czÂłowieczÂą. NastĂŞpnie, odcisnÂąwszy dÂłoñ, takÂże zamkn¹³ jÂą w kwadrat: „ZaprawdĂŞ powiadam: rĂŞkÂą czÂłowieczÂą. MiĂŞdzy kwadratami nakreĹ“liÂł coĹ“ w rodzaju kolumny, którÂą pokryÂł jakby poÂłowÂą sfery i rzekÂł: „Oto jak Aum dotrze do Ĺ“wiadomoĹ“ci czÂłowieka! Oto uczyniÂłem sÂłupek, a nad nim Âłuk i zaÂłoÂżyÂłem fundament na cztery strony. Kiedy nogami ludzkimi i rĂŞkami ludzkimi zostanie zbudowana Ĺ“wiÂątynia, w której rozkwitnie zaÂłoÂżony przeze Mnie sÂłupek, niech drogÂą MojÂą przejdÂą budowniczowie. Dlaczego czekamy na drogĂŞ, skoro ona jest przed Nami? I powstawszy, zatarÂł trzcinÂą rysunek. „Gdy wymówione zostanie ImiĂŞ Ĺ’wiÂątyni, wówczas wystÂąpi rysunek. PrzypominajÂąc MojÂą konstelacjĂŞ - kwadrat i dziewiêæ gwiazd zajaĹ“nieje nad Ĺ’wiÂątyniÂą. Znaki stopy i dÂłoni nakreĹ“lone bĂŞdÂą na kamieniu wĂŞgielnym. Tak oto Sam powiedziaÂł w wigiliĂŞ nowiu. A Âżar pustyni byÂł wielki. Gwiazda Zaranna - to znak Wielkiej Epoki, która pierwszym promieniem bÂłyĹ“nie z Nauki Chrystusa. KtóÂż bowiem ma wysÂławiaæ Macierz Ĺ’wiata, jeĹ“li nie Kalkin-Chrystus, bo Ĺ“wiat poniÂżyÂł Chrystusa. Dajcie Nam ÂŁuk Sklepienia, abyĹ“my mogli wejϾ.

154. DotkniĂŞcie promienia Braterstwa wzmacnia przenikliwoϾ odczuwania, dlatego naleÂży zwracaæ uwagĂŞ na kaÂżde odczucie. Zarówno maÂłe, jak teÂż doniosÂłe wydarzenia uderzajÂą w aurĂŞ niczym w struny. RosnÂąca aura ma swoje zalety; róÂżnorodnie dŸwiĂŞczÂą te skrzydÂła Eola. CiĂŞÂżar Ĺ“wiata wygrywa na nich swe symfonie. Nie moÂżna powiedzieæ, Âżeby czÂłowiek opromieniony aurÂą byÂł nieruchomy. ZewnĂŞtrzna powÂłoka aury faluje jak morze. JakimÂże zadaniem dla uczonego jest przeĹ“ledziæ odÂżywianie aury od wewnÂątrz oraz odbicie z zewnÂątrz! ZaprawdĂŞ Ĺ“wiatowa bitwa! Symbolem brzemienia Ĺ“wiata jest czÂłowiek niosÂący kulĂŞ. Wszystkie skomplikowane odczucia wzmagajÂą siĂŞ aÂż do bólu. MoÂże powstaæ wraÂżenie, Âże siĂŞ jest miĂŞdzy mÂłotem a kowadÂłem. OsiÂągniĂŞcie tĂŞczowej aury jest tak praktyczne dlatego, iÂż stanowi ona asymilacjĂŞ wszystkiego, co istnieje. Nawet najlepsze jednobarwne aury muszÂą zalewaæ sobÂą poÂżary, czerpiÂąc ze swego oceanu. Natomiast tĂŞczowa aura Âłatwo odbija i przyjmuje promienie. Dlatego teÂż najpraktyczniejszym dziaÂłaniem jest bohaterstwo. Ocean bohaterstwa jest wielki - nie byÂło czasów, kiedy Ĺ“wiat nie byÂłby arenÂą. MyĹ“li o przebudowie opasaÂły ca³¹ kulĂŞ ziemskÂą. To, co napeÂłniaÂło przedtem wieĹ“ lub kraj, teraz zalewa caÂły Ĺ“wiat! UĹ“wiadomienie sobie tej skali napeÂłnia zbiornik waszego oceanu.

155. W razie niepojmowania posiedŸcie razem w milczeniu i myĹ“lcie o jednym. Wkrótce zrozumiecie, jak dalece praktyczna jest taka milczÂąca narada. Skierujmy si³ê duchowÂą w jedno ÂłoÂżysko. Powstanie wyÂładowanie o niezwykÂłej mocy, spotĂŞgowane jeszcze przez magnes i uzgodniony rytm. Jest prawem, Âże dwie zgodne myĹ“li siedmiokrotnie zwiĂŞkszajÂą si³ê. To nie magia, lecz podejĹ“cie praktyczne.

156. Umiejcie piĂŞknie spotykaæ fale. Nie raczenie siĂŞ sÂłodyczami, lecz kucie miecza. Nie ocukrzone palce, lecz mocna prawica wojownika ducha. WyjϾ naprzeciw wroga nie uznajÂąc go i dojϾ do Bramy nie oglÂądajÂąc siĂŞ - oto Nasza droga. Znamy krok przeznaczonych zwyciĂŞzców. Przede wszystkim nie skaczcie na drodze. NajwaÂżniejsze, ÂżebyĹ“my mogli zachwycaæ siĂŞ niezwyciĂŞÂżonoĹ“ciÂą waszego kroku. Bardziej przystoi promieniowi oĹ“wietlaæ idÂących, niÂż skakaæ za skaczÂącymi. Ludzie potrafili wiele, rzadko jednak umieli piĂŞknie koñczyæ. O zorzy porannej i wieczornej, w pochodzie i w odwrocie, w locie i w nurkowaniu pomyĹ“lcie o Nas - ObserwujÂących. PiĂŞknie bĂŞdzie i godziwie. CzyÂż mamy otwieraæ kartĂŞ historii, gdy olbrzymy miaÂły trudnoĹ“ci z przekroczeniem strumyka? Gdy to, co Âłatwe, byÂło zaciemnione brzydotÂą i umysÂł chwiaÂł siĂŞ, gubiÂąc piĂŞkno sÂądów. Lecz skomplikowane zadania to dla matematyka jedynie radoϾ. Wtedy pozostaje potĂŞga milczenia, o której byÂła juÂż mowa.

157. Ogieñ spala niedoskonaÂłe myĹ“li. Inaczej jak zebraæ kolebkĂŞ prawdziwych osiÂągniêæ? Bardzo waÂżne jest doĹ“wiadczenie przepuszczenia myĹ“li przez promieñ. KaÂżdy wyraÂża wÂłasnÂą istotĂŞ aury, ale poszczególne myĹ“li majÂą róÂżnÂą wartoϾ, zaleÂżnie od swej duchowej konsystencji. Wówczas ciaÂło myĹ“li moÂże byæ wypróbowane specjalnym promieniem. ObecnoϾ wewnĂŞtrznego uduchowienia oĹ“wietla myĹ“l barwÂą aury, a jeÂżeli myĹ“l jest niska, spala siĂŞ pod wpÂływem promienia. To nie tylko sprawdzian myĹ“li, ale i dezynfekcja przestrzeni. MoÂżna sobie wyobraziæ, jak promieñ przenika przestrzeñ i natrafia na cudowne skarby, a takÂże na czerwone i pomarañczowe ogniki - jak gdyby zbrodniczych trucicieli. Jak oczyszczaæ warstwy nad ZiemiÂą, które nawet dla oka sÂą brunatno-pomarañczowej barwy? NajwaÂżniejsze - to niszczyæ bakterie niskich myĹ“li, które sÂą bardziej zaraŸliwe niÂż choroby. Troszczyæ siĂŞ trzeba nie o wymówione sÂłowa, lecz o myĹ“li. Zanim wypowie siĂŞ jedno sÂłowo, rodzi siĂŞ dziesiêæ myĹ“li.

158. Trzeba powiedzieæ o prawdziwoĹ“ci podstawy. ZauwaÂżyliĹ“cie, iÂż Ĺ“wiat astralny nazywamy zatÂłoczonym. PodkreĹ“lamy, Âże go omijamy. Wiecie juÂż, Âże ciaÂła astralne majÂą objĂŞtoϾ oraz wagĂŞ i Âże unoszÂą na sobie wiele wÂłaĹ“ciwoĹ“ci Âżycia ziemskiego. WzglĂŞdnoϾ ziemskiej wiedzy jest znana. Naturalnie niema³¹ czêœæ wzglĂŞdnoĹ“ci unoszÂą ze sobÂą ciaÂła astralne, lecz przez uwolnienie siĂŞ od ziemskiej powÂłoki uzyskujÂą twórczoϾ ducha. I moÂżecie sobie wyobraziæ, jak odbija siĂŞ wzglĂŞdnoϾ wiedzy na tych konstrukcjach. Obok wymyĹ“lonego Olimpu moÂżna spotkaæ potwornÂą fabrykĂŞ, której nie zrealizowano na ziemi. ZdarzajÂą siĂŞ i harmonijne oazy, na ogóÂł jednak przewaÂża fantastyczne cmentarzysko ludzkich przeÂżyæ. Nie naleÂży siĂŞ pogr¹¿aæ w kliszy astralnej, bo otrzyma siĂŞ tylko faÂłszywe wyobraÂżenie. Dlatego wÂłaĹ“nie szkodliwe sÂą zwykÂłe media. Nie bĂŞdziemy wyliczaæ skutków czadu ziemskiej kuchni. WaÂżniejszÂą rzeczÂą jest zrozumienie, jak moÂżna zmniejszyæ nastĂŞpstwa wzglĂŞdnoĹ“ci. MoÂżna je zmniejszyæ tylko rzeczywistÂą prawdÂą. Ale prawdĂŞ moÂżna sobie uĹ“wiadomiæ jedynie dziĂŞki duchowoĹ“ci, dlatego obudzenie duchowoĹ“ci stanowi warunek kosmiczny.

159. RadoϾ jest szczególnÂą mÂądroĹ“ciÂą - tak powiedziaÂł Chrystus. Nic tak nie zbiera esencji prany, jak roĹ“liny. Nawet samo obcowanie z roĹ“linami moÂże zastÂąpiæ pranajamĂŞ. I godzi siĂŞ zrozumieæ, jak uwaÂżnie naleÂży zag³êbiaæ wzrok w budowĂŞ roĹ“lin. System porów roĹ“lin rozszerza siĂŞ nie tylko poprzez nowe liĹ“cie i kwiaty, lecz i przez usuwanie czĂŞĹ“ci obumarÂłych. Prawo odÂżywiania Ziemi za pomocÂą czuÂłków roĹ“lin daje moÂżnoϾ czerpania z tego zbiornika, powonieniem i wzrokiem, cennej siÂły Âżywotnej, tak zwanej naturovaloris, uzyskiwanej przy Ĺ“wiadomym d¹¿eniu. Cenne sÂą Âżywe roĹ“liny, które nie utraciÂły ÂżywotnoĹ“ci. MogÂą byæ takÂże poÂżyteczne preparaty suszone na sÂłoñcu. NaleÂży jednak unikaæ roĹ“lin w stadium rozkÂładu, rozkÂład bowiem we wszystkim jest jednakowy i przyciÂąga najbardziej niedoskonaÂłe duchy. ToteÂż trzeba dawaæ baczenie na stan Ĺ“ciĂŞtych kwiatów. Woñ rozkÂładu naleÂży poczuæ; nie wyglÂąd, lecz zapach daje pierwsze oznaki. Kiedy nie jest pora na kwiaty, dobrze jest mieæ maÂłe drzewka iglaste. Jak maszyna elektrostatyczna nagromadzajÂą one ÂżywotnoϾ - sÂą bardziej skuteczne niÂż prawidÂłowe oddychanie. Zamiast rytualnego oddychania moÂżna otrzymaæ najbardziej skondensowany zapas prany. Rzecz prosta spokój jest warunkiem wzmacniajÂącym dziaÂłanie. ÂŻywe pojmowanie mocy przyrody daje odĹ“wieÂżenie moÂżliwoĹ“ci bez magii.

160. Nie moÂżna oddzieliæ warunków ziemi od tego, co jÂą otacza, gdyÂż Ĺ“wiat mentalny nie ma Ĺ“cisÂłych granic. Znów trzeba siĂŞ opowiedzieæ przeciwko Ĺ“wiatu astralnemu, w przyszÂłoĹ“ci bowiem po¿¹dane bĂŞdzie znaczne skrócenie tego stadium. Obecnie jest ono nieuniknione, lecz przy rozwoju ducha przejawy mentalu siĂŞ zbli¿¹. Dewaczan - to miejsce miÂłych doznañ, ale zarazem niebezpieczne, bo sÂłaby duch nie chce opuĹ“ciæ tak przyjemnej stacji. Na tej stacji istnieje najwiĂŞksza niechêæ do powrotu do pracy. A gdy nastaje czas opuszczenia owej Walhalli, mental popycha ku bohaterstwu, lecz astral znajduje miejsce dla siebie wygodne. WÂłaĹ“nie duch nie pozwala siĂŞ zatrzymaæ, albowiem duch gdzieĹ“ w g³êbi zachowuje pamiêæ piĂŞknych Ĺ“wiatów. Ponad wszystkimi wspomnieniami Âżyje niewyraÂżalna, staÂła Ĺ“wiadomoϾ moÂżliwoĹ“ci powrotu do Ĺ’wiatÂła, z którego iskra odleciaÂła. Jak moÂże wraÂżliwy duch unikn¹æ ataku Ĺ“wiatowej tĂŞsknoty? Nie byÂło wypadku, Âżeby czÂłowiek bez skurczu oĹ“rodków od³¹czaÂł siĂŞ duchem od planu ziemskiego. Podobnie odwaÂżny lotnik odrywajÂąc siĂŞ od ziemi odczuwa w sercu drÂżenie. Celem i sensem istnienia jest d¹¿enie wzwyÂż poza granice tego, co znane, oraz wzajemna pomoc. JeÂżeli, bez Âżadnej mechaniki, przypomnimy sobie uczucie stojÂącego na skale przed fenomenem przyrody, to czy serce nie zadrÂży z zachwytu? Po tym stadium zjawi siĂŞ uczucie ogarniĂŞcia tego, co Nieogarnione. Niektórzy Âłatwo siĂŞ godzÂą z przepychem astralu, ale wam to nie odpowiada. Jedynie samotna cela wiedzy da drogĂŞ.

161. ZauwaÂżyliĹ“cie, Âże kaÂżdy Wielki Nauczyciel (MahaGuru) gÂłosiÂł ciÂągÂłoϾ Âżycia. MoÂżna teÂż zauwaÂżyæ, Âże wÂłaĹ“nie ta wskazówka zostaÂła usuniĂŞta z kaÂżdej Nauki duchowej - w ten sposób broni siĂŞ materializm. Na Ziemi fakt ten ma szczególne znaczenie. Trzeba wiedzieæ, iÂż materia ziemska jest bardzo gĂŞsta. Na planetach niÂższych od Ziemi materia jest jeszcze grubsza; na wyÂższych od Ziemi materia harmonizuje z duchem. Dlatego Ziemia jest punktem zwrotnym. Wprawdzie na wyÂższych planetach sÂą niedoskonaÂłoĹ“ci, nie ma jednak uporu materii. Tam Âłatwiej jest szukaæ nie tracÂąc siÂł na zbytecznÂą walkĂŞ. Materia jest tam nierozerwalna z duchem i nie istnieje przeciwstawianie siĂŞ. Nikt nie zaprzecza wartoĹ“ci materii, ale nie moÂżna zrozumieæ, dlaczego koÂła i kocioÂł parowy majÂą w parowozie siĂŞ kÂłóciæ. ZdawaÂłoby siĂŞ, Âże im lepiej pracuje kocioÂł parowy, tym lepiej obracajÂą siĂŞ koÂła. Lecz zarzÂądzajÂący koÂłami sÂądzi, Âże one sÂą najwaÂżniejszÂą czĂŞĹ“ciÂą organizmu i zaprasza wszystkich na przejaÂżdÂżkĂŞ na koÂłach, przemilczajÂąc, Âże bez silnika koÂła mogÂą siĂŞ toczyæ tylko w dóÂł. Budowa materii i ducha w swej podstawie nie zawiera wrogoĹ“ci. Czemu wstrzymywaæ ruch w przepiĂŞknÂą NieskoñczonoϾ (Ananta)? I po co piĂŞtrzyæ wokóÂł Ziemi tamy uÂłudy? Szkoda niepotrzebnie zatrzymujÂących siĂŞ wĂŞdrowców, bo te ziemskie stacje przydadzÂą im siĂŞ nie dÂłuÂżej niÂż na pewien czas. Po co setka wcieleñ, jeĹ“li po dziesiĂŞciu moÂżna przekroczyæ próg? Warto przypomnieæ ostatniego Wielkiego Nauczyciela, który poniósÂł haniebnÂą Ĺ’mieræ za to, co, zdawaÂłoby siĂŞ, ludzkoĹ“ci juÂż od dawna byÂło znane.

162. NaleÂży mieæ na uwadze, Âże wysubtelniona materia posiada zdolnoϾ pochÂłaniania. Gdy ktoĹ“ zbliÂża siĂŞ do materii dla jej obecnego stanu, to nie uzyskuje immunitetu ducha, lecz pogr¹¿a siĂŞ w tak zwanÂą majĂŞ; albowiem bez doskonalenia istoty przedmiotów powÂłoka ich staje siĂŞ trujÂąca.

163. Wzrost rozumienia ducha przyciÂąga teÂż do wspóÂłpracy maÂłe istnoĹ“ci zamieszkujÂące powietrze. Oto dlaczego moÂżna ubolewaæ nad wrogoĹ“ciÂą materii. WczeĹ“niej moÂżna byÂło osiÂągn¹æ Ĺ“wiadomÂą wspóÂłpracĂŞ z materiÂą. NĂŞcÂące jest niezwÂłoczne uzyskanie materialnych przywilejów. Nawet rozumny czÂłowiek rad by otrzymaæ wyÂższe stanowisko, nie rozwaÂżajÂąc nastĂŞpstw. Na nagrobkach peÂłno jest wysokich tytuÂłów to pomniki odosobnienia materii. Rzecz jasna materia ma du¿¹ wartoϾ, lecz dopiero w po³¹czeniu z duchem nabiera swego Ĺ“wiĂŞtego znaczenia. Jak najwyÂższy czciciel materii bez ducha nie osiÂągnie harmonii, tak samo i adept bez intelektu. W duchu jednak moÂżna lataæ, materia zaĹ“ nie ma skrzydeÂł. Tylko duchowoϾ na ziemi moÂże otworzyæ wyÂższÂą BramĂŞ. A kiedy czÂłowiek jest wolny od strachu, wtedy moÂże poznaæ tworzenie siĂŞ rzeczywistoĹ“ci.

164. JakoϾ promieni jest nieskoñczenie róÂżnorodna, ale Âłatwo rozróÂżniæ dwa ich rodzaje: jeden, który moÂże byæ udostĂŞpniony wspóÂłczesnej ludzkoĹ“ci, oraz drugi, który ogarnia promienie wymagajÂące od ludzi rozumienia ducha, gdyÂż bez tej cechy promienie te mogÂą byæ niszczycielskie. Promieñ Macierzy Ĺ’wiata moÂże byæ dany ludzkoĹ“ci w niedalekiej przyszÂłoĹ“ci. Niewielu ludziom moÂżna wrĂŞczyæ ostroÂżnie Ĺ’wietlany Ĺ’wider. Ale dla tych, co odrzucajÂą ducha, Ĺ’ciana Ognista jest niebezpieczna, bo pomarañczowe i czerwone aury mogÂą byæ wciÂągniĂŞte w orbitĂŞ ognia i nie wytrzymajÂą. KaÂżdy promieñ moÂże stanowiæ obronĂŞ tylko w granicach swoich barw pokrewnych. JeÂżeli dla fioletowego promienia nawet bardzo wysoki ÂżóÂłty jest przykry, to jak bardzo uderza w zewnĂŞtrznÂą powÂłokĂŞ aury rodzina wszystkich jaskrawoczerwonych! Przy doskonaleniu siĂŞ powstaje nowa obrona, kiedy przyjmujemy róÂżne promienie, pochÂłaniajÂąc je wÂłasnym promieniem. Jak gdyby zasÂłaniamy siĂŞ przed mĂŞczÂącym dziaÂłaniem rozmaitych bÂłysków wÂłasnÂą gamÂą kolorów. Na przykÂład gdy ktoĹ“ majÂący fioletowÂą aurĂŞ zacznie widzieæ wszystko w falach barwy fioletowej i niebieskiej, oznacza to, Âże tarcza jego siĂŞ wzmacnia. Zamiast doznawania ukÂłuæ i zranieñ, zalewa on wÂłasnym oceanem obce barwy, które jak gdyby tonÂą w nagromadzeniach jego aury. TrudnoϾ tych nagromadzeñ zawiera siĂŞ w tym, Âże nie mogÂą byæ posÂłane z zewnÂątrz, lecz mogÂą wypÂływaæ jedynie od wewnÂątrz. Dlatego dobry to znak, gdy ogieñ ducha Ĺ“wieci wÂłasnÂą barwÂą. KaÂżda jednobarwna aura zawiera w sobie trzy fale, odpowiadajÂące trzem gÂłównym naturom: cielesnej, astralnej i mentalnej.

165. Obserwujemy przesuwanie siĂŞ przeznaczonych wydarzeñ i przejawianie siĂŞ cichych postaci, przechodzÂących jak gdyby poza Âżyciem, aczkolwiek My oceniamy je wedÂług dokonanego bohaterstwa. ÂŻycie ich upÂływa wĹ“ród jakiegoĹ“ odejĹ“cia i bohaterstwa, ukazujÂącego siĂŞ niby iskra w ciemnoĹ“ci. NastĂŞpne i wczeĹ“niejsze wydarzenia mijajÂą zupeÂłnie niepostrzeÂżenie. Tron czy cela klasztorna, czy wreszcie klitka szewca nie majÂą znaczenia. WczeĹ“niej nagromadzona aura towarzyszy ostatniej drodze. OczywiĹ“cie roĹ“nie ona i jak gdyby osÂłania niebywa³¹ wraÂżliwoϾ, ale jakoϾ jej juÂż siĂŞ nie zmienia. I od najwczeĹ“niejszych lat Âżycia moÂżna rozpoznaæ te niezwykÂłe dzieci, przynoszÂące wÂłasny Ĺ“wiat przejawiania ducha. Nader rzadko albo prawie nigdy nie ograniczajÂą siĂŞ oni do jednej specjalnoĹ“ci. Charakteryzuje ich wÂłaĹ“nie brak specjalizacji; rĂŞce ich sÂą jak gdyby wyciÂągniĂŞte do kielicha. PrzeglÂądajÂąc minione Âżywoty, moÂżna zobaczyæ przedstawiciela religii, królestw, nauki, sztuki i mechaniki, oczekujÂącego i wybierajÂącego siĂŞ w drogĂŞ, i gotowego bez Âżalu wyruszyæ w kaÂżdej chwili. Po³¹czenie wÂłaĹ“ciwej oceny piĂŞkna materii z gotowoĹ“ciÂą zag³êbienia siĂŞ w osiÂągniĂŞcia ducha czyni bohaterstwo jakby juÂż dojrzaÂłym. ZamĂŞt Âżycia juÂż nie pociÂąga i budzi siĂŞ Ĺ“wiadomoϾ, Âże dalej tak byæ nie moÂże. Bohaterstwo bywa albo stosunkowo krótkotrwaÂłe, albo teÂż momentalne. UĹ“wiadomienie sobie koniecznoĹ“ci przejawienia okreĹ“lonego dziaÂłania zostaÂło dawno przyniesione i dokonuje siĂŞ jako zwykÂły Âżyciowy krok. Najtrudniej jest po³¹czyæ zachwyt nad materiÂą z przejawami ducha. IleÂż przepiĂŞknych poszukiwañ zostaÂło wstrzymanych z powodu Âżalu za materiÂą lub odosobnienia duchowego! Czasami pokrewieñstwo ducha z materiÂą nie stanowi trudnoĹ“ci. Przyczyny tego naleÂży szukaæ w minionych wybranych Âżywotach. Wyrafinowany pustelnik, który przeklina piĂŞkno Ĺ“wiata, zamyka przed sobÂą BramĂŞ. Podobnie uczony, który zapomina o ÂŹródle, pozbawia siĂŞ lotów w krainĂŞ osiÂągniêæ. Dzieci rozumiejÂą tĂŞ prostÂą zasadĂŞ, doroĹ“li natomiast odrzucajÂą jÂą jako gÂłupotĂŞ. Tylko na specjalnych drogach komunikacji moÂżna poruszaæ siĂŞ pociÂągiem bohaterstwa. I oczekiwanie tego, na co duch liczy i czego termin zna, bywa tak bolesne, jak gdyby zatrzymaÂł siĂŞ czas i jakiĹ“ poÂżar zniszczyÂł nagromadzone bogactwo. ZaprawdĂŞ Chrystus rzekÂł: „Nie znacie ani dnia, ani godziny. On teÂż objawiÂł jeszcze innÂą formu³ê, mówiÂąc: „Panie, czemuĹ“ Mnie opuĹ“ciÂł?, majÂąc na myĹ“li wiedzĂŞ ducha, bo w ostatniej chwili pogr¹¿amy siĂŞ jakby w bezpowietrznej przestrzeni – tak bywa przed zakoñczeniem ziemskiego krĂŞgu - aby natychmiast zapÂłon¹æ wszystkimi ogniami nagromadzeñ. Przez wstrzymanie Ĺ“wiadomoĹ“ci przeszÂłoĹ“ci wykonujemy skok nad przepaĹ“ciÂą.

166. Nawet ziemskie rzeczy zachowujÂą wokóÂł siebie szczególnÂą atmosferĂŞ. Podobnie jak nagromadzenia wydarzeñ, w Naszych Przechowalniach zachowane sÂą wÂłaĹ“ciwe im fluidy. Jeszcze przed czytaniem moÂżecie przenikn¹æ nastrój treĹ“ci dokumentu. Odbiór Nauki znacznie siĂŞ pog³êbi, gdy wczeĹ“niej bĂŞdzie moÂżna przekazaæ istotĂŞ zjawiska. ZarĂŞczam, Âże czuÂłe aparaty bĂŞdÂą mogÂły bardzo szybko z tym siĂŞ oswoiæ. Wyczucie rozwija siĂŞ naturalnie, jeÂżeli duch jest dopuszczony do gÂłosu. Jakie czĂŞsto ludzie mówiÂą: „JuÂż niczemu siĂŞ nie dziwimy - i zaraz dziwiÂą siĂŞ pierwszemu niezrozumiaÂłemu szmerowi. Teraz zapytacie: Dlaczego w ostatnim wcieleniu potrzebna jest samotnoϾ? Jest to warunek trudny do wytÂłumaczenia z ziemskiego punktu widzenia, niezmienny jest jednak i prosty z chwilÂą, gdy przekraczacie kres ziemskiego bytowania. Nawet na przykÂładzie zbliÂżania siĂŞ statku do portu moÂżna zauwaÂżyæ podobne zjawisko. ÂŻycie na statku ustaje, koñczy siĂŞ droga i pasaÂżerowie zajĂŞci sÂą sprawÂą wysiadania na lÂąd, a niedawne wspólne zajĂŞcia wydajÂą siĂŞ juÂż czymĹ“ nieistotnym. O ileÂż silniejsze jest uczucie organizmu, który zbliÂża siĂŞ do zupeÂłnie odmiennych warunków! Jest jak odczuwanie nurtu d¹¿enia ku sposobom wyraÂżenia ostatniego czynu. Z pewnoĹ“ciÂą zauwaÂżyliĹ“cie dwie drogi: albo odejĹ“cie w ciele, albo odejĹ“cie do pracy w zgĂŞszczonym astralu. Oba stany majÂą swoje zalety i tylko duch moÂże zdecydowaæ, który z nich jest mu bliÂższy. OczywiĹ“cie dla pracy na ziemi róÂżnica miĂŞdzy oboma stanami moÂże byæ bardzo maÂła. Do pracy na ziemi bardziej nadaje siĂŞ ciaÂło, ale zewnĂŞtrzna ³¹cznoϾ Âłatwiejsza jest w zgĂŞszczonym stanie. W obu stanach komunikowanie siĂŞ jest moÂżliwe. CiaÂło moÂże z ÂłatwoĹ“ciÂą posÂłaæ swój astral, ale zgĂŞszczony astral nie moÂże przyj¹æ wszystkich wÂłaĹ“ciwoĹ“ci ciaÂła. OczywiĹ“cie tkanka zachowujÂąca zdolnoϾ ÂżyciowÂą moÂże ochroniæ ciaÂło. Nawet czêœæ zgĂŞszczonego astralu pozostaje pod przykryciem tej tkanki na czas dalekich lotów.

167. Zdarza siĂŞ takÂże, Âże przed odejĹ“ciem milknÂą wszystkie gÂłosy, i nawet tych, którzy znajÂą to prawo, ogarnia przeraÂżenie. W Misteriach Egipskich przewidziany byÂł moment, gdy neofitĂŞ stawiano przed progiem w absolutnej ciemnoĹ“ci, i musiaÂł on, nie zwalniajÂąc kroku, wejϾ w Nieznane. ZwÂłaszcza teraz, gdy Chrystus wyrzekÂł siĂŞ cudów, naleÂży ten moment przejĹ“cia w Nieznane przeÂżyæ w sposób szczególny, poniewaÂż przyszÂła epoka powinna zatrzeæ granice Ĺ“wiatów. I Misteria Egipskie przetworzone zostaÂły w formu³ê: „nogami ludzkimi.

168. Sieæ ochronna powinna otaczaæ ciaÂło. Bardzo waÂżne jest, by aura koñczyÂła siĂŞ sieciÂą witalnych iskier, dlatego nawet liliowe i b³êkitne aury powinny mieæ rubinowe iskry na obwodzie. Posiadanie tylko odlegÂłych od ziemi kolorów czyni czÂłowieka zbyt wraÂżliwym na przejawy ziemi. SzerokoϾ aury czĂŞsto roĹ“nie, wypierajÂąc znaki ziemi. Teros i Tamas powinni pracowaæ jak bracia, bo przedstawiciele Terosu i Tamasu powinni byæ nierozdzielni. Duch napeÂłnia promieniowaniem, sieæ zaĹ“ czyni je zwartym. Poprzez uĹ“wiadomienie sobie sieci moÂżna ogrodziæ emanacje, jednak rozciÂągniĂŞcie sieci jest niemoÂżliwe bez Terosu. Promieñ jego, jak latarnia, powinien zbadaæ rozdarcie, bo moÂże zaistnieæ nieodpowiednie stykanie siĂŞ ze Ĺ“wiatem zewnĂŞtrznym. Ten prosty warunek powinien byæ szczególnie dobrze rozumiany, sieæ bowiem jest regulowana zwyk³¹ Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą i rozkazem woli. Na pierwszy rzut oka skaczÂące iskry przypominajÂą jedynie o ruchu aparatu, sÂą one jednak straÂżnikami gotowymi odeprzeæ wroga. Mój Przyjaciel szczególnie troszczy siĂŞ o tĂŞ sieæ. MoÂżna jÂą naprawiaæ za pomocÂą Ĺ“rodków medycznych. PiÂżmo i waleriana majÂą najkorzystniejsze oddziaÂływanie. OczywiĹ“cie piÂżmo powinno byæ oczyszczone, inaczej bĂŞdzie tylko pobudzaæ. Podobnie miĂŞta i Âżywica. Owoce lepiej mogÂą wzmocniæ gruczoÂły. RóÂżne owoce zawierajÂą naturalny bÂłonnik takiej samej jakoĹ“ci. Najlepsze sÂą owoce surowe, ale nie w miejscach, gdzie panuje zaraza. Bardzo poÂżytecznie jest spaæ na korzeniach drzew, ale ze wzglĂŞdu na warunki Âżycia jest to prawie niemoÂżliwe. Puchowe poduszki i wÂłosiane materace sÂą bardzo poÂżyteczne, bo na piórach i na koñskim wÂłosiu nagromadzona jest energia. Niebezpieczne sÂą metale nie zapominajmy, Âże W. zgin¹³ z powodu zardzewiaÂłego okucia laski, gdy jego przyjaciel wszedÂł podczas doĹ“wiadczenia. OczywiĹ“cie bez rdzy jest lepiej, ale czy zawsze moÂżna tego dopilnowaæ? Lepiej wypróbujcie Ĺ“wiat roĹ“linny. MÂądrze jest, na podobieñstwo pszczóÂł, zbieraæ nagromadzone esencje prany - owÂą aptekĂŞ sÂłoñca.

169. MoÂżna powiedzieæ, dlaczego zrezygnowano z cudów. OtóÂż droga cudów jest daleka od harmonii. Albo cud idzie na marne i wtedy po prostu jest szkodliwy, albo przemocÂą wciÂąga czÂłowieka na stopieñ, którego nie moÂże wytrzymaæ otaczajÂąca atmosfera, albo wydarzajÂąc siĂŞ na oczach zawistnych, rodzi zÂło. MĂŞÂżnie znaæ moÂżliwoϾ przenikniĂŞcia peÂłnego Ĺ“wiatÂła i Ĺ“wiadomie ukryæ niezwykÂłe przejawy - znaczy przybliÂżyæ harmoniĂŞ. IϾ drogÂą rozszerzania Ĺ“wiadomoĹ“ci znaczy przybliÂżyæ siĂŞ do prawdziwego dziaÂłania. Promieñ zrozumienia przeznaczonego bezmiaru potĂŞgi moÂże po³¹czyæ gotowe dusze, natomiast bez tej gotowoĹ“ci kaÂżdy cud staje siĂŞ jedynie przedmiotem ciekawoĹ“ci. MoÂżna rozporzÂądzaæ siÂłami, jednak nie dla ich demonstrowania, lecz dla dokonywania postĂŞpowych czynów. Gdy istota rzeczy niewidoczna jest dla tÂłumu i nie wzbudza uwagi; zasÂłoniĂŞta przez skutek, przeniknie ona do Ĺ“wiadomoĹ“ci ludu, przyzwyczajajÂąc go do faktu rĂŞkÂą ludzkÂą dokonanego. W ten sposób skutkiem najwyÂższej twórczoĹ“ci duchowej bĂŞdÂą czyny rĂŞkÂą ludzkÂą dokonane. Duchowi przystoi przebywaæ w duchu. Niechaj rĂŞka przejawia kierunek ziemski. Praca rÂąk nie wzbudza nienawiĹ“ci. W staroÂżytnoĹ“ci obwieszczajÂąc rozkazy Boga zasÂłaniano twarz. PóŸniej starano siĂŞ przezwyciĂŞÂżyæ materiĂŞ przez ogÂłoszenie nie opanowanych siÂł. Rzecz prosta doprowadziÂło to do inkwizycji. IstotÂą inkwizycji jest przeĹ“ladowanie tego, co niezwykÂłe. Uczynienie tego, co niezwykÂłe przeznaczonym, jako wynik wspóÂłpracy, nawet najbardziej tĂŞpych zmusi do akceptacji. Dlatego niech cuda pozostanÂą tylko w Ĺ“wiadomoĹ“ci tych nielicznych, którzy sÂą zdolni do wejrzenia w NieskoñczonoϾ. Powstaje sytuacja odwrotna niÂż w staroÂżytnoĹ“ci: dawniej kapÂłani zachowywali cuda dla tÂłumów, teraz cuda sÂą dla kapÂłanów. D¹¿enie do prawdziwej wspóÂłpracy stanowi podstawĂŞ ewolucji. Jedynie poprzez budzenie twórczoĹ“ci moÂżliwe jest zniszczenie ciemnoty. Choæ formy jej bĂŞdÂą nawet potworne, choæ na podwórkach Âłuczywa bĂŞdÂą imitowaæ sÂłoñce, lecz spieniony potok przebije mury materii. Nowe odkrycia oÂżywiÂą gromadzenie zbiorów. Zamiast gieÂłdowych spekulacji niech bĂŞdzie d¹¿enie do wynalazków, poparte przez spóÂłdzielnie.

170. Duch czuje, Âże nowe pojmowanie i nowe gÂłowy przyjdÂą. Chaos odÂłamków moÂże byæ zrozumiany poprzez piĂŞkno. Jak¹¿ innÂą miarĂŞ moÂżna zastosowaæ do pstrokacizny ÂżuÂżli myĹ“li? A kiedy napotkacie duÂżo dobroci, gotowoĹ“ci i ruchliwoĹ“ci, jedynie z piĂŞknem moÂżecie przystÂąpiæ. Cudowny ogieñ zawarty jest w obcowaniu z ludŸmi. Nie byÂło ludzkiego aparatu, który nie wymagaÂłby w pewnym okresie najwiĂŞkszej ostroÂżnoĹ“ci. ChcĂŞ przytoczyæ przykÂład Ramakrishny i Vivekanandy. GdybyĹ“cie wiedzieli, jakiej absolutnej ciszy wymagali oni przez dÂługi czas! MoÂżna sobie wyobraziæ, jaki Ĺ“miertelny ból mógÂł ich przenikn¹æ. Ale potem wokóÂł splotu sÂłonecznego tworzy siĂŞ Ĺ“wiatÂłorogowa otoczka i chociaÂż ból pozostaje, to Ĺ“miertelne niebezpieczeñstwo znika. Aby tylko donieϾ! Trzeba chroniæ i strzec nagromadzeñ przeznaczonych przez wieki. W razie Ĺ“mierci Ur. o caÂły wiek naleÂżaÂłoby odÂłoÂżyæ budowĂŞ Ĺ’wiÂątyni. Uczucie niezadowolenia to tylko wiedza o moÂżliwoĹ“ciach. Uczucie zadowolenia to Ĺ“mieræ ducha.

171. Tam, gdzie lud czeka, posyÂłamy Naszych wybranych. PowyÂżej ziemskich promieni pÂłonÂą promienie ducha. Spalcie odzieÂż dnia minionego. Kret nie jest towarzyszem podróÂży. UwaÂżam, Âże wszystkie krety Ĺ“wiata do przeznaczonego terminu nie wykopiÂą doÂłu. Precz z rĂŞkami, precz z rĂŞkami, precz z rĂŞkami! TarczĂŞ NaszÂą wykuwa siĂŞ ziemskimi rĂŞkami. Moc przejawia siĂŞ przez ludzi. Nie trzeba anioÂłów, aby dŸwiĂŞkiem trÂąb rozdzieraÂły uszy, gdy moÂżna znaleŸæ prawice czÂłowiecze zdolne do przyjĂŞcia kielicha!

172. PrzeciĂŞtnoϾ Âżycia trzeba umiejĂŞtnie obejϾ. Najlepsi ludzie wyprzedzili Ĺ“wiat, chmurami obci¹¿ony. Kto chce dojϾ do Nowego Kraju, musi nie tylko odrzuciæ wszystkie przesÂądy, ale i wejϾ nowÂą drogÂą. ÂŻycie naleÂży budowaæ dostosowujÂąc je do lokalnych warunków. JeÂżeli istnieje gdzieĹ“ sto jĂŞzyków, trzeba rozumieæ sto psychik. Jedno wyraÂżenie dla wszystkich podobne jest do kolumny urzĂŞdowego gmachu. JednoϾ w róÂżnorodnoĹ“ci daje najlepszy urodzaj. Owoce trzeba hodowaæ przez zaszczepianie nowych, potrzebnych prÂądów. Dlatego czĂŞsto bĂŞdziemy mówiæ o Nowym Kraju - to jest najpilniejsze.

173. Od maÂłego do wielkiego, od dnia codzienne go aÂż do dalekich Ĺ“wiatów - b³¹dzimy. Lecz nikt nie nazwie tego bÂłahostkÂą i nigdy ostateczny wynik nie okaÂże siĂŞ b³êdny. Zapyta ktoĹ“: „Czemu Nauka rozsypana jest jak ziarno? Odpowiedzcie: „Tylko z róÂżnorodnych nici moÂżna utworzyæ skomplikowany deseñ. ZapytajÂą: „Czemu w Nauce nie ma skoñczonych tez? Odpowiedzcie: „Bo w skoñczonoĹ“ci jest Ĺ“mieræ. ZapytajÂą: „Czemu nie moÂżna logicznie po³¹czyæ czĂŞĹ“ci Nauki? Odpowiedzcie: „Bo szkaradnÂą jest rzeczÂą powodowaæ wzrost samej tylko gÂłowy albo rĂŞki. ZapytajÂą: „Czemu nie wypowiedzieæ najpierw formuÂły nieba, a potem zaklĂŞcia ziemi? Odpowiedzcie: „Bo kaida niæ szaty Macierzy przechodzi od góry do doÂłu i z powrotem. ZapytajÂą: „Czemu nie moÂżna od razu ukazaæ tego, co sÂądzone? Odpowiedzcie: „Kolumny domu stawia siĂŞ kolejno. A gdy robotnicy powiedzÂą: «Postawimy wszystko od razu, budowniczy odpowie: «Zburzyæ wam siĂŞ zachciaÂło?!~ Tak oto w kropli zawarty jest caÂły Ĺ“wiat. Nieograniczone moÂżliwoĹ“ci dadzÂą wam spokój ogarniĂŞcia. Jak trzĂŞsienia ziemi odbijajÂą siĂŞ na wszystkim, co istnieje? Jak oddziaÂłujÂą rozmaite wiatry i burze? Jak róÂżne aury ludzkie wpÂływajÂą na roĹ“liny? Do badañ nad tym moÂżna by powoÂłaæ caÂły instytut. ZaprawdĂŞ, zestawiajÂąc pulsowanie rozmaitych pierwiastków, moÂżna odkryæ niæ kosmicznej koordynacji. Nie ma w tym nic nowego; i znaczenie caÂłej Ĺ“wiatowej wspóÂłpracy moÂżna przedstawiæ poglÂądowo nawet tym, którzy pod wzglĂŞdem duchowym przypominajÂą karaluchy siedzÂące po kÂątach. Szerzej niÂż szeroko szyjcie. Wyznaczcie w szkole nagrody za liczbĂŞ zadanych pytañ. Dawniej nagradzano odpowiedzi, obecnie trzeba nagradzaæ pytania.

174. WyjĹ“cie astralu poprzedzane bywa prÂądem z krĂŞgów pacierzowych. RóÂżne oĹ“rodki róÂżnie siĂŞ rozwijajÂą i nadchodzi czas, gdy róÂżnicĂŞ tĂŞ trzeba normowaæ spokojem - podobnie jak nastrojonego fortepianu nie naleÂży przez jakiĹ“ czas ruszaæ i nie moÂżna w niego uderzaæ metalowym przedmiotem.

W litej skale powstaje szczelina, jeĹ“li uderzy siĂŞ w niÂą metalem o nie harmonizujÂącym tonie. Choæ zjawisko to jest dobrze znane, trudno jednak wyobraziæ je sobie w odniesieniu do ludzkiego organizmu. Jedynie poprzez doĹ“wiadczenie moÂżna odczuæ, jak dalece jakiĹ“ szept moÂże byæ ciĂŞÂższy od wybuchu. Przy tym trzeba pamiĂŞtaæ, Âże po³¹czenia nerwów, sÂą tak rozmaite, i trudno jest znaleŸæ prawa okreĹ“lajÂące skutek. Stan fizyczny jest tak zwiÂązany z duchem, Âże tylko osobiste doĹ“wiadczenie moÂże wskazaæ, jak zabezpieczyæ prawidÂłowe zapalenie siĂŞ ogni. Ognie to studnie promieni.

175. MyĹ“l Ĺ“wiatowa przekazuje Ĺ“wiatowe postanowienia i budowa Nowego Kraju moÂże mieæ jedynie sens Ĺ“wiatowy. CzyÂż potrzebne jest Nam krasomówstwo? DotkniĂŞcie duchem jest o wiele potĂŞÂżniejsze. Gdy zobaczycie, Âże jeden gest moÂże zadecydowaæ o waÂżnych sprawach, wówczas stanie siĂŞ jasne, iÂż cenna jest nie liczba oraz zewnĂŞtrzna forma sÂłów, lecz ich wewnĂŞtrzna treϾ. Trzeba mówiæ jeszcze zwiêŸlej. Kowal nie moÂże pobrzĂŞkiwaæ mÂłotem. NaukĂŞ Chrystusa moÂżna zapisaæ na dÂłoni.

176. Lot ducha nie godzinami siĂŞ mierzy. Kiedy duch mknie miĂŞdzy planetami, jest to zjawisko pozaczasowe. Jest to moment i nie moÂże byæ przedÂłuÂżony, gdyÂż inaczej nastĂŞpuje oderwanie ciaÂła fizycznego od mentalu. NaleÂży jednak pamiĂŞtaæ, Âże dziaÂłajÂąc poza czasem, duch równieÂż ogarnia bardzo wiele. Duch pojmuje aÂż do czternastego stopnia sÂłuchu, podczas gdy w sferze ziemskiej moÂżna osiÂągn¹æ tylko dziewiêæ. Stopnie sÂłuchu pozwalajÂą czÂłowiekowi na wspóÂłpracĂŞ z róÂżnymi ÂżywioÂłami. Szum deszczu teÂż nie jest pozbawiony znaczenia. Wiele dróg wzbogaci ziemskÂą twórczoϾ.

177. Mrok moÂżna rozproszyæ zmieniajÂąc kierunek myĹ“li. Nie sÂłowa, lecz szybkobieÂżne myĹ“li tkajÂą aurĂŞ. Pragniemy, by prace Nasze byÂły dochodowe w sensie duchowym i materialnym. Zapewniam, Âże jakoϾ myĹ“li ma tu podstawowe znaczenie. NaleÂży podkreĹ“liæ, Âże jednoϾ jest dobra i poÂżyteczna i Âże My doskonale oceniamy wartoϾ gÂłupoty. OczywiĹ“cie w wielkiej sprawie i gÂłupota znajdzie swoje miejsce, ale nie na górnym piĂŞtrze. Mieszkaæ moÂże kaÂżdy, lecz przyszÂły Ĺ“wiat potrzebuje Ĺ“wiadomoĹ“ci oĹ“wieconych, a nie mamroczÂących wzniosÂłe sentencje. Bardziej cenimy rzeczowe sprawozdanie finansowe aniÂżeli zbiór napuszonych frazesów. Trzeba myĹ“leæ o Ĺ“wiecie, trzeba wyraÂżaæ myĹ“li praktyczne. W przededniu powstania Nowej Ĺ’wiÂątyni trzeba wykazaæ pomysÂłowoϾ i zadziwiæ ludzi zaradnoĹ“ciÂą. Niewygodnie jest chodziæ w pieluszkach.

178. ZarĂŞczam, nie Âłatwiej jest przejϾ góry, niÂż wyprostowaæ ludzki ogon. Promieñ Nasz d¹¿y peÂłen poszukiwañ. TarczĂŞ NaszÂą naleÂży zrozumieæ - potrzebne jest prawdziwe mĂŞstwo.

179. W rozumnej religii nie ma zagmatwania. Trzeba byæ prostszym. Powiedzcie to swoim. Trzeba wyostrzyæ rozumienie.

180. Ci, którzy odrzucajÂą Boga, nie widzieli Go. Lecz jak wyglÂąda Bóg karczmarzy? Wielka byÂłaby sprzedajnoϾ Chrystusa, który za Ĺ“wieczkĂŞ ukrywaÂłby kaÂżdÂą zdradĂŞ. Nie ma nic gorszego nad Ĺ“wiecĂŞ podÂłoĹ“ci. Chrystus nie potrzebuje takich czcicieli, Ĺ“wiece ich bowiem kopcÂą Jego szaty. Nie da siĂŞ zmyæ Ĺ“ladów takich ofiar wodami Jordanu ani Urdaru. CóÂż wam do podÂłych? Ale oni starajÂą siĂŞ odrzuciæ wĂŞgÂły budowli, utworzonej najlepszymi myĹ“lami. Niewiele jest takich myĹ“li na ziemi. O mieczu ostry! ÂŁatwo ciĂŞ wyciÂągn¹æ, lecz gÂłowy nie wrócisz!

181. Legenda o Buddzie.

Pewien prawy czÂłowiek chciaÂł zobaczyæ BuddhĂŞ, zatrzymujÂąc uwagĂŞ na najrozmaitszych przedmiotach. RĂŞce jego nie chwytaÂły mÂądrych obrazów, oczy nie przenikaÂły przedmiotów czci zjawisko nie przychodziÂło. Na koniec poszukujÂący, pochylony w modlitwie, poczuÂł, Âże na jego czoÂło opuĹ“ciÂła siĂŞ pajĂŞcza niæ. OdrzuciÂł jÂą, a wtedy rozlegÂł siĂŞ wyraŸny gÂłos: „Czemu odrzucasz RĂŞkĂŞ MojÂą? Promieñ Mój szedÂł za tobÂą; pozwól, Âże ciĂŞ uĹ“ciskam. Wówczas zadrÂżaÂł w czÂłowieku w¹¿ sÂłoneczny i znalazÂł on niæ odrzuconÂą. I w rĂŞkach jego zmieniÂła siĂŞ ona w czterdzieĹ“ci pereÂł, i kaÂżda nosiÂła oblicze Buddha. PoĹ“rodku byÂł kamieñ, a na nim napis: „Odwaga, rozpacz, pocieszenie. Wyznawca Buddy otrzymaÂł pocieszenie, znaÂł bowiem drogi do niego. MyĹ“lĂŞ o skrzydÂłach. Sprawy sÂą zaiste skrzydlate. Konie przecinajÂą ziemskie przestrzenie i niczym wicher mknÂą twórcze d¹¿enia. Na bój, na bój, na bój! ZaprawdĂŞ majestatyczny jest obraz oceanu ducha! Huczy i dzwoni dŸwiĂŞk wezwania i ci, którzy przyjĂŞli broñ ducha, d¹¿¹ do tronu, bo córa Ĺ“wiata ukoñczyÂła zasÂłonĂŞ ducha. Na bój, na bój, na bój! SÂłyszĂŞ wezwanie i chylĂŞ gÂłowĂŞ przed rozkazem Pana Dobra.

182. NaleÂży powiedzieæ o tych, którzy przeszkadzajÂą Mi i gro¿¹. LekkomyĹ“lnoĹ“ciÂą byÂłoby spodziewaæ siĂŞ, Âże moÂżna Âłatwo naprawiæ rozdzieranÂą tkaninĂŞ Ĺ“wiata. Nawet zwykÂły dŸwiĂŞk przynosi z daleka niespodziewane echo. O ileÂż g³êbiej przeszywa przestrzeñ przesyÂłka ducha. I rany te sÂą niemal nieuleczalne. RĂŞka, co ranĂŞ zadaÂła Planowi Mistrzów, odtrÂąca tarczĂŞ. MoÂżna zburzyæ dom, moÂżna rozrÂąbaæ drzewo, ale przeszkadzaæ Planowi Mistrzów?! Nie gro¿ê, lecz mówiĂŞ o zwykÂłym skutku. JeÂżeli czÂłowiek dotkn¹³ kosmicznego wiru, to wszelkie odchylenie pociÂąga za sobÂą nastĂŞpnÂą falĂŞ. Dostaæ siĂŞ pod niÂą jest jak trafiæ pod piĂŞtĂŞ olbrzyma. Z dobrociÂą prosimy: Nie odtrÂącajcie RĂŞki ProwadzÂącej, inaczej biada maruderowi. JakiÂż to zaszczyt zadaæ Mi ranĂŞ? Oddaj wpierw wszystko to, coĹ“ ode Mnie otrzymaÂł; to ci siĂŞ jednak nie uda, choæbyĹ“ nawet doÂłoÂżyÂł i wÂątrobĂŞ, i serce. Czy oĹ“mielisz siĂŞ uderzyæ Tego, który daÂł ci talent? Czym tedy bĂŞdziesz siĂŞ róÂżniæ od grabieÂżcy? Nie pokalaj RĂŞki, która ciĂŞ obdarowaÂła, brud ten bowiem zmieni siĂŞ dla ciebie w trÂąd. Dlatego Braterstwo Nasze ceni pojmowanie wdziĂŞcznoĹ“ci. Dlatego pojmij, co jest dla ciebie poÂżyteczne! ZapalajÂąc ogieñ Buddy, oĹ“wietlicie ca³¹ drabinĂŞ - nie boÂżkowi pokÂłonicie siĂŞ, mówiĂŞ.

183. Dana juÂż wam zostaÂła nauka o ofierze. Ofiara to wÂładza. WÂładza to moÂżliwoϾ. Oznacza to, Âże kaÂżda ofiara jest przede wszystkim moÂżliwoĹ“ciÂą. Czas poniechaæ obÂłudy, Âże ofiara jest stratÂą. Nie przyjmujemy strat, lecz dajemy moÂżliwoĹ“ci. Spójrzmy, jakie moÂżliwoĹ“ci rodzÂą siĂŞ z tak zwanych ofiar. GdzieÂż jest prawdziwa ofiara, która moÂże pomniejszyæ? W Skarbnicy Naszej mamy duÂży zbiór ofiar i kaÂżda z nich przyniosÂła poÂżytek temu, kto jÂą zÂłoÂżyÂł. Nie dla Nas jest rozmowa o ofiarach, ofiara bowiem to najkorzystniejsze przedsiĂŞwziĂŞcie. Drobni handlarze lubiÂą ponarzekaæ na wydatki i udawaæ pokrzywdzonych. Natomiast prawdziwy przedsiĂŞbiorca Âżycia uwaÂża kaÂżdy wydatek jedynie za gwarancjĂŞ interesu. Tracicie nie na ofierze, lecz na grabieÂży. Chrystus radziÂł rozdawaæ bogactwa duchowe. PoniewaÂż jednak dalekie sÂą klucze do nich, ludzie rozumiejÂą tĂŞ radĂŞ jako rozdawanie zrabowanych pieniĂŞdzy. Najpierw narabujÂą, a potem ze ÂłzÂą w oku oddajÂą i zachwycajÂą siĂŞ swojÂą dobrociÂą. Jak gdyby mówiÂąc o rozdawaniu, Nauczyciel mógÂł mieæ na myĹ“li krzesÂła i stare futra! Nauczyciel wskazaÂł na niewaÂżkie bogactwo. Jedynie duchowe dawanie moÂże poruszyæ szalĂŞ wagi. SprawdŸmy szeregi wspóÂłpracowników - czy ktoĹ“ czegoĹ“ nie straciÂł? Nie, wszyscy siĂŞ wzbogacili. CzyÂż nie jest prawdziwym zyskiem wÂładanie Nowym Królestwem? Królestwo to jest tak bogate, Âże bez wielkiej szkody moÂżna stÂłuc parĂŞ naczyñ. Doprawdy rĂŞce wyrastajÂą i ksiĂŞga wdziĂŞcznoĹ“ci moÂże byæ przejrzana na nowo. RadzĂŞ przedsiĂŞbiorcom Âżycia, by mieli zastĂŞpców na wszystkie stanowiska. W duÂżych przedsiĂŞbiorstwach interes opiera siĂŞ na interesie, a nie na osobie. I któÂż moÂże twierdziæ, Âże oddaÂł? Otworzymy Nasze ksiĂŞgi handlowe i wykaÂżemy, ile kto dostaÂł. Wcale bowiem nie jest Âłatwo skÂładaæ ofiary, skoro ofiara to moÂżliwoϾ, a moÂżliwoϾ to poÂżytek, a poÂżytek to rozumna wspóÂłpraca, a wspóÂłpraca to Kamieñ Alatyr, który albo wskrzesza, albo spala. Samozaparcie moÂże otworzyæ BramĂŞ Rozumienia, natomiast zgrzybiaÂła ofiara z niepotrzebnej rzeczy bĂŞdzie siĂŞ bujaæ na jednej ga³êzi z samolubstwem.

184. KaÂżde wcielenie ³¹czy siĂŞ z okreĹ“lonym charakterem, zgodnie z wymogami czasów. ZnajomoϾ minionych wydarzeñ moÂże byæ pomocna dla czuwajÂących w duchu, dla sennych jednak nie jest poÂżyteczna. Zycie ksiĂŞÂżycowe trzeba doÂżyæ do koñca.

185. O niezmiennoĹ“ci i ruchliwoĹ“ci planu. Warunki te sÂą szczególnie trudne do po³¹czenia, chociaÂż granica ich zarysowuje siĂŞ wyraŸnie przez rozumienie promienia Ĺ“wiadomoĹ“ci sÂłonecznej. Dla wprowadzenia planu w Âżycie trzeba w kaÂżdej chwili byæ gotowym do ruchliwoĹ“ci. IleÂż to razy kierujÂąc siĂŞ do Egiptu znajdywaliĹ“my siĂŞ w Mongolii. IleÂż to razy znajdujÂąc rĂŞkopis chowaliĹ“my go z powrotem. IleÂż to razy rozpoczÂąwszy stawianie murów obracaliĹ“my je w gruzy. IleÂż to razy zawróciwszy konia ku domowi ponownie kierowaliĹ“my go w mrok nocy, bo nocujÂąc w domu pozbawilibyĹ“my plan niezmiennoĹ“ci. Pozorna zmiennoϾ to nie wiĂŞcej niÂż wibracja Âżycia. Drogi ku drogowskazom niezmiennoĹ“ci falujÂą jak woda. UstalajÂąc plan, istota Nasza juÂż jest gotowa do najkrótszej drogi. Zaledwie wÂłoÂżyliĹ“my europejskie ubrania, a juÂż jesteĹ“my gotowi wciÂągn¹æ mongolski kaftan. Zaledwie zadomowiliĹ“my siĂŞ, a juÂż jesteĹ“my gotowi odpÂłyn¹æ. RuchliwoϾ taka rodzi siĂŞ jedynie ze Ĺ“wiadomoĹ“ci niezmiennoĹ“ci planu. Nie wieczny tuÂłacz, lecz zd¹¿ajÂący goniec oto Nasza droga. NiezmiennoϾ planu oĹ“wieca Ĺ“wiadomoϾ objawieniem siÂł. Przejdziemy przez wszystkie wiszÂące mosty, jeĹ“li Ĺ“wiatÂło planu bĂŞdzie jasne. Trzeba tak rozumieæ niezmiennoϾ planu, by nic go nie zaæmiÂło. Niezmienny plan to taki, który poÂżyteczny jest dla wszystkich. Nie dostrzegamy tych, dla których plan Nowego Kraju nie byÂłby poÂżyteczny, i dlatego pójdziemy, widzÂąc nawet w ciemnoĹ“ci. JeÂżeli Mistrz powie: „Biegnij przez potok - to znaczy, Âże przewidziane jest odpowiednie dno, ale trzeba umieæ trafiæ nogÂą na kamieñ. Jeden zacznie budowaæ most, drugi wynajmie przewoŸnika, trzeci usiÂądzie czekajÂąc na spadek poziomu wody, lecz znajdzie siĂŞ taki, który utka srebrnÂą niæ ducha i po niej przejdzie bez ciĂŞÂżaru ciaÂła, albowiem Ja wezmĂŞ na Siebie jego ciĂŞÂżar. Tak oto pod jednym dachem mieszkajÂą niezmiennoϾ i ruchliwoϾ dwie siostry bohaterskiego czynu. PiĂŞkne d¹¿enie prowadzi do NajwyÂższego Ĺ’wiatÂła.

186. Ten, który poj¹³ wszystkie wierzenia, Ten, który przebyÂł wszystkie kraje, oznajmia: „KaÂżdemu udzielĂŞ wedÂług wzrostu. KaÂżdy sam utka sakiewkĂŞ swojÂą. KaÂżdy, kto siĂŞ boi, zapÂłaci Mi rachunek. UĹ“miech do wroga Mojego w grymas siĂŞ zmieni; Mnie zostawcie wrogów Moich. „Ten, kto pomyĹ“li o bracie faÂłszywie, przywi¹¿e ciĂŞÂżar do swojej nogi. Chwasty uczyniÂą ducha obojĂŞtnym. Nie mogĂŞ sypaæ dukatów w pokrzywy. ÂŻaden to zaszczyt zasadziæ ogród uraz. Kto lepiej doglÂąda, ten zbierze dojrzaÂły plon. „Wy, którzy spotkaliĹ“cie i którzy odpowiadacie, oddajcie Mi Mój smutek i MojÂą radoϾ z waszego powodu. MocÂą Chrystusa, mocÂą Buddy, mocÂą Mesjasza zapowiedzianego przez proroków Prawdy przygotujcie wagĂŞ. „PokaÂżcie Nam wszystko, co wielkie, i zawstydŸcie siĂŞ maÂłego robaka, który gubi wÂłaĹ“ciwÂą miarĂŞ. Ten, kto daje, moÂże otrzymaæ. „Przeliczcie, ile kto daÂł. BĂŞdziemy liczyæ sprawiedliwie. „Na lewo - strach, samolubstwo, interesownoϾ, podejrzliwoϾ, pomniejszanie, uÂżalanie siĂŞ nad sobÂą, spaczone tÂłumaczenie Nauki, zÂłoĹ“liwe szepty, zdrada czynem albo myĹ“lÂą. „Na prawo - dawanie, wspóÂłczucie, Ĺ“miaÂłoϾ, nieustraszonoϾ, oddanie, staÂłoϾ, czujnoϾ, ruchliwoϾ, Ĺ“wiadomoϾ Tarczy, droga i Ĺ“wiatÂło bohaterstwa, upiĂŞkszenie Ĺ“wiÂątyni ducha, sÂłusznoϾ rozumienia, wywyÂższenie dobra. „Na lewo - uszczerbek i zapÂłata. Na prawo otrzymanie. KaÂżdy odmierzy sam, gdyÂż My widzimy i sÂłyszymy; gdyÂż nie ma ani dnia, ani nocy, a posÂłaniec siodÂła juÂż konia. „Ĺ’lĂŞ wam Me osiÂągniĂŞcie, ukryte od wieków; klucz doñ utrzymujcie w czystoĹ“ci. Tak przekaÂżcie.

187. Przypowieœæ o pytaj¹cym.

Dgul Noor uwaÂżany byÂł za najmĂŞdrszego. MiaÂł szczĂŞĹ“cie, bo otrzymaÂł Nauczyciela ze Ĺ’wiĂŞtej Podziemnej Krainy. Nauczyciel nie miaÂł jĂŞzyka i prawej rĂŞki. PeÂłen d¹¿enia uczeñ zadaÂł pytanie i Mistrz skin¹³ gÂłowÂą. Uczeñ zadaÂł dwa pytania i Mistrz skin¹³ dwakroæ. Wkrótce uczeñ nieustannie zadawaÂł pytania, a Mistrz nieustannie kiwaÂł gÂłowÂą. Przez trzy lata uczeñ pytaÂł i przez trzy lata Mistrz kiwaÂł gÂłowÂą. „To znaczy, Âże podÂług twego doĹ“wiadczenia wszystko jest moÂżliwe? „I Mistrz nie tylko skin¹³, lecz nadto pokÂłoniÂł siĂŞ do ziemi, a odsÂłoniwszy na piersi odzieÂż, pokazaÂł wizerunek BÂłogosÂławionego dajÂącego oburÂącz. Tak zostaÂła potwierdzona mÂądroϾ i wywyÂższona twórczoϾ Âżycia. Zaiste, jednym westchnieniem zg³êbiamy przestrzeñ. I Âżadne sÂłowo nie odda bezmiaru. I Âżadna myĹ“l nie obejmie Ĺ’wiatÂła. Lecz wstawszy przed wschodem sÂłoñca i przyjÂąwszy promieñ w splot sÂłoneczny, moÂżna odczuæ zwyciĂŞstwo nad oceanem, albowiem Ĺ“wiatÂłem moÂżna dotkn¹æ Ĺ“wiatÂłoĹ“ci ducha. Ale Ĺ“wiadomoϾ ta zaistnieje tylko w duchu, który moÂże powiedzieæ: „Wszystko oddaÂłem, Âżeby wszystko przyj¹æ„. Tak wiĂŞc nie negacja, lecz jedynie potwierdzenie ma nad sobÂą RĂŞkĂŞ Buddy. I GÂłos Jego czysty dŸwiĂŞczy pomocÂą, i Duch Naszego Stwórcy daje niæ ogarniĂŞcia.

188. Loty lekkiego ciaÂła bywajÂą dwojakie: albo wypÂływa ono z nóg i b³¹ka siĂŞ bezcelowo, albo, przeszedÂłszy przez górne oĹ“rodki, lata wykonujÂąc zadania duchowe. W mgnieniu oka przenosi siĂŞ przez oceany, uczy ludzi, nasyca aury. Trzeba powiedzieæ, Âże tylko niezwykÂłe d¹¿enie i pomysÂłowoϾ mogÂą zmusiæ ciaÂło subtelne do takiej koncentracji, by dotkn¹æ przedmiotu fizycznego. Duch bowiem zazwyczaj d¹¿y do oddziaÂływania na ducha, zapominajÂąc, iÂż przedmioty mogÂą byæ Ĺ“wietnymi przewodnikami. DziaÂła nie tylko astral, ale i mental. Astral teÂż wychodzi, lecz My nie cenimy dziaÂłania astralu; waÂżniejsza jest dla Nas Ĺ“wiadomoϾ mentalu. Wyostrzenie ostrza siÂły nie jest takie proste.

189. Zadowolenie i czujnoϾ to dwaj towarzysze Naszych prac. Gdyby ludzie mogli znaæ skutki swego niezadowolenia, gdyby mogli zrozumieæ Ĺ“mieræ uĹ“pienia, uniknĂŞliby dwóch gÂłównych wspóÂłpracowników ciemnoĹ“ci. PodstĂŞpne ¿¹dÂło niezadowolenia przedostaje siĂŞ nawet do najlepszych miejsc. TĂŞpota uĹ“pienia otumania gÂłowĂŞ zwyciĂŞzcy. Gdy znacie troskĂŞ o was, czyÂż oparzycie jÂą niezadowoleniem, które rozbiÂło wielkie sprawy i Ĺ“ciÂągaÂło piorun na wysyÂłajÂącego? ZapamiĂŞtajcie, Âże wĹ“ród Nas nie ma niezadowolonych. Nie ma równieÂż uĹ“pienia, którym skrapia was ciemna siÂła. CzyÂż w tych trujÂących aromatach nie jest ukryte skostnienie? OspaÂłoϾ nie jest NaszÂą siostrÂą. Ci, którzy dotknĂŞli Ĺ’wiatÂła, nie przebijÂą siebie niezadowoleniem i nie skamieniejÂą. OspaÂłoĹ“ci, kurzu trzeba unikaæ. NaleÂży ceniæ TarczĂŞ. PowtórzĂŞ jeszcze raz, lecz wiĂŞcej nie mogĂŞ. Prawo bowiem zabrania powtarzaæ gÂłuchym. Teraz najwaÂżniejsze - naleÂży ustrzec siĂŞ ciosów nierozsÂądku. CzyÂż nie wszystko jedno, kto rani: tygrys, kot czy mysz! Porwanie tkaniny jest jednakowo niebezpieczne. I któÂż jest upowaÂżniony do czynienia ofiary z brata? Widzimy waszÂą sta³¹ gotowoϾ przejĹ“cia, i ta cecha bardzo jest potrzebna w po³¹czeniu z czujnoĹ“ciÂą. Ale trzeba odejϾ bez zdrady Planu Mistrzów. Byæ moÂże i Ja chciaÂłbym odejϾ na inne Ĺ“wiaty, ale zamiast tego idĂŞ na ZiemiĂŞ. PrzecieÂż wypeÂłnia siĂŞ Plan Chrystusa. I gdyby On nakazaÂł Mi poÂłoÂżyæ siĂŞ plackiem na progu - Ja bym siĂŞ poÂłoÂżyÂł; bo On moÂże wybraæ Plan, a My i Nasi wspóÂłpracownicy powinniĹ“my czuwaæ. Nawet gÂłód i ból nie zatrzyma tych, którzy sÂą z Nami. Dopiero po bitwie widaæ caÂłe pole. Ja takÂże potrzebujĂŞ chwili odpoczynku, lecz zamiast tego napÂływa coraz wiĂŞcej wieĹ“ci i poÂłowa Moich wojowników prosi o czasowe odejĹ“cie z pola bitwy. Oni myĹ“lÂą, Âże zrobiÂą jeszcze lepiej, niÂż Kalkin-Chrystus zamierza. KaÂżdemu z nich siĂŞ wydaje, Âże on zrobiÂłby lepiej na miejscu innego. Mimo objawienia Planu Chrystusa nie rozumiejÂą, iÂż Planu nie moÂżna zdradziæ. Pierwszym warunkiem Braterstwa jest posÂłuszeñstwo wobec przyjĂŞtego Planu. I Ten, który podaÂł Plan, bierze na siebie zapÂłatĂŞ. CzyÂż przeszkodzimy pragnieniu Chrystusa? A tam, gdzie Pan nie objawi Mi Woli Swojej, mówiĂŞ: „Nie powiĂŞkszĂŞ zapÂłaty Twojej, bo do Ciebie naleÂży ten dzieñ.

190. Powiedzcie nowym, Âże powinni uĹ“wiadomiæ sobie odpowiedzialnoϾ za myĹ“li. Dawniej odpowiadano za czyn, potem zrozumiano znaczenie sÂłowa, a teraz pora wiedzieæ o poÂżarze myĹ“li. Lepiej umieæ milczeæ i oczyszczaæ myĹ“li. CzyÂżby pomruk tygrysa byÂł czymĹ“ gorszym od zdradzieckiego myĹ“lenia? Nie tylko czynami, ale i myĹ“leniem ludzkoϾ nagromadza ciĂŞÂżkÂą karmĂŞ. Duch cierpi za myĹ“li, nie ma bowiem róÂżnicy miĂŞdzy sÂłowem a myĹ“lÂą. NiemÂądry jest ten, kto uzna te przestrogi za groŸbĂŞ. GroŸba nie istnieje - My znamy tylko przykÂłady i troskĂŞ. KaÂżdemu wolno skoczyæ w przepaϾ, naleÂży go jednak przestrzec. SÂądzĂŞ, Âże teraz nie trzeba wiĂŞcej powtarzaæ o znaczeniu myĹ“li. ChociaÂż obecne czasy sÂą peÂłne Ĺ“miecia, o przyszÂłoĹ“ci myĹ“lmy lepiej.

191. Ka¿dy odmierzy sobie sam. Z najlepszego planu mo¿na zrobiæ kurnik. Odmierzanie z³ota i srebra nie jest Naszym zajêciem. Nale¿y zapomnieæ o wszystkich warunkach - wtedy zapala siê œwiat³o. Ka¿da radosna strata jest niezmiern¹ wygran¹. Odwaga rozpaczy - to samozaparcie. Ale najwy¿sza odwaga nie czeka na zap³atê. Rozpacz nie czeka na zap³atê. W Naszym jêzyku rozpacz oznacza granicê. Czyn bohaterski bliski jest tej granicy. Mo¿na do jego domu przyœrubowaæ ¿elazny rygiel. Ko³aczê stoj¹c na deszczu. Dlaczego ludzie boj¹ siê tylko b³yskawicy? Czasem sakwa ¿ebraka wiêkszy strach w sobie zawiera.

192. PrzypowieϾ o Chrystusie Jezusie.

Wieczór juÂż nastaÂł. Chrystus siedziaÂł na progu. PrzechodziÂł uczony w PiĹ“mie i spytaÂł: „Dlaczego siedzisz na przechodnim miejscu? Chrystus odrzekÂł: „Bo Ja jestem progiem ducha. JeÂżeli chcesz przejϾ, przestÂąp Mnie„. Inny uczony zapytaÂł: „Czy to prawda, Âże syn Dawida siedzi na psim miejscu? Chrystus odrzekÂł: „ZaprawdĂŞ zniewaÂżasz Dawida, ojca Mego. Ĺ’ciemniÂło siĂŞ i trzeci uczony w PiĹ“mie zapytaÂł: „Dlaczego siedzisz, jakbyĹ“ siĂŞ baÂł swego domu? Chrystus rzekÂł: „Czekam, Âżeby ciemnoϾ nocy uwolniÂła Mnie od twego oblicza. ZaprawdĂŞ ciemnoϾ odejdzie w ciemnoϾ! Po czym wstaÂł i wskazaÂł na górĂŞ Morii, gdzie staÂła Ĺ’wiÂątynia: „Dziad Mój pobudowaÂł Ĺ“wiÂątyniĂŞ kamiennÂą, lecz siedzi pod pÂłótnem namiotu. RzekÂł uczony w PiĹ“mie: „Szaleniec, Salomona Âżywym poczytuje. I odeszli w niewiedzy. Potem wyszÂła z domu Maria (Miryai) i ujrzawszy Chrystusa, rzekÂła: „Podziel z nami, Mistrzu, wieczerzĂŞ. Chrystus odpowiedziaÂł: „Dar serca jaĹ“nieje w ciemnoĹ“ci”.

193. PrzypowieϾ o Chrystusie.

PytaÂł Chrystusa czÂłonek Sanhedrynu: „Czy przyszedÂłbyĹ“ do nas, gdybyĹ“my CiĂŞ wezwali? Chrystus odrzekÂł: „Raczej pójdĂŞ na cmentarz, bo tam nie ma faÂłszu. CzÂłonek Sanhedrynu kontynuowaÂł: „Dlaczego nie uznajesz nas, skoro nawet ojcu Twojemu dawaÂł Ĺ“lub czÂłonek naszego Sanhedrynu? „Zaczekajcie, aÂż rozsypie siĂŞ dom wasz, a wówczas My przyjdziemy. „Po co przyjdziecie - burzyæ czy budowaæ? „Ani burzyæ, ani budowaæ, lecz oczyĹ“ciæ, nie zwrócĂŞ siĂŞ bowiem ku staremu pogorzelisku. „JakÂże to, praojców swych nie szanujesz?! „Nowe naczynia podawane sÂą do uczty; szanujÂąc dziada, nie pije siĂŞ z jego kielicha.

194. Przypowieœci o Buddzie.

Pastuch ujrzaÂł pod drzewem czÂłowieka zatopionego w rozmyĹ“laniu. SiadÂł obok i naĹ“ladujÂąc go, usiÂłowaÂł siĂŞ zamyĹ“liæ. Zacz¹³ liczyæ swoje barany i rozwaÂżaæ w myĹ“li zyski ze sprzedaÂży ich runa. Obaj siedzieli w milczeniu, wreszcie pastuch zapytaÂł: „O czym myĹ“lisz, panie?„ Ten odrzekÂł: „O Bogu„. Pastuch zapytaÂł: „Czy wiesz, o czym ja myĹ“laÂłem? - „RównieÂż o Bogu. - „Mylisz siĂŞ, o zyskach ze sprzedaÂży runa. „ZaprawdĂŞ równieÂż o Bogu, tylko Âże mój Bóg nie ma nic do sprzedawania, natomiast twój Bóg musi wpierw pójϾ na targ. Byæ moÂże jednak spotka On w drodze rozbójnika, który pomoÂże mu wróciæ do tego drzewa. Tak mówiÂł Gautama: „IdŸcie na targ i zdecydujcie siĂŞ czym prĂŞdzej na powrót. PÂłyn¹³ na statku handlarz maÂłp. W wolnych chwilach nauczyÂł je naĹ“ladowaæ marynarzy rozwijajÂących Âżagle. Lecz oto zerwaÂła siĂŞ burza i marynarze rzucili siĂŞ do zwijania Âżagli. MaÂłpy zaĹ“, wiedzÂąc tylko, jak siĂŞ je rozwija, szÂły za marynarzami i naciÂągaÂły Âżagle. Statek ulegÂł zagÂładzie, nauczyciel bowiem przewidziaÂł tylko dobrÂą pogodĂŞ. Tak powiedziaÂł Budda - Odnowiciel Lotosu ÂŻycia.

195. Spytacie, dlaczego wypowiadam siĂŞ przeciwko magii, skoro Ja sam wskazujĂŞ na cementowanie przestrzeni, na znaczenie oddziaÂływania krĂŞgu i inne warunki przypominajÂące magiĂŞ. RóÂżnica jednak polega na tym, Âże magia dostarcza surogatu Âżycia, My zaĹ“ uczymy ulepszania bytu, wychodzÂąc z moÂżliwoĹ“ci samego Âżycia.

196. Dobre jest zalecenie: „Wnikliwiej odczytujcie stare Przykazania. Wtedy uczĂŞ nowego, gdy stare jest zastosowane. UczĂŞ tego, co poÂżyteczne, gdy rozpoczĂŞliĹ“cie przemyĹ“lanÂą, wskazanÂą i przyjĂŞtÂą wspóÂłpracĂŞ. Najlepsze cynowanie zachodzi wówczas, gdy ogieñ nie przypala. Powodzenie ocynowane jest wtedy, gdy otoczka jego zakoñczona jest w duchu. Pracuje mÂłot, skrzypiÂą Âłañcuchy i szarzy ludzie nadal znajdujÂą przyjemnoϾ w kielichu wszeteczeñstwa. Nie wiedzÂą, Âże wskazówka zegara przesunĂŞÂła siĂŞ niepostrzeÂżenie i Âże nazajutrz zamknÂą siĂŞ drzwi ich wymyĹ“lnych uciech, a Mój straÂżnik wrót im powie: „O jutrzni ustawiono oÂłtarz Panu WszechmÂądroĹ“ci. I pójdÂą szarzy. Surowo i nieugiĂŞcie stojÂą Moi straÂżnicy. Nie moÂżna porównaæ stali ich szyszaków ze zÂłotem szarych.

197. Roz³¹ka poprzedza spotkanie, a spotkanie poprzedza roz³¹kĂŞ, dlatego mÂądrzej jest cieszyæ siĂŞ z roz³¹ki. Polecenie dla wszystkich wojowników: Gdy ktoĹ“ odpada z szeregów, naleÂży dalej iϾ w obranym kierunku. Gdy sztandar jest rozwiniĂŞty, wojownicy nie uciekajÂą. Gdy ogniska pÂłonÂą, wojownicy nie cisnÂą siĂŞ i nie zajmujÂą cudzego miejsca. Gdy dany jest znak nocnego wymarszu, wojownicy nie skar¿¹ siĂŞ, lecz idÂą ostroÂżnie. Przed kaÂżdym zjawiskiem zauwaÂżaliĹ“cie jak gdyby moment pustki lub ciszy kosmicznej. Od maÂłych aÂż do wielkich zjawisk moment ten jest proporcjonalny. ZrozumiaÂłe jest, iÂż Ĺ“wiat fizyczny ma siĂŞ na bacznoĹ“ci, gdy przenikajÂą go wyÂładowania duchowe. Dlatego trudno jest wyprowadziæ Ĺ“wiat fizyczny z bezwÂładu.

198. IdeaÂłem Naszym jest byæ nie Nauczycielami, lecz WspóÂłpracownikami. Do tego jednak potrzebna jest mocna Ĺ“wiadomoϾ, Âże obopólnie bĂŞdzie ofiarowane na poÂżytek absolutnie wszystko. Gdy oznaki takiego ofiarowania sÂą widoczne, wówczas przychodzi opanowanie Ĺ“wiata fizycznego. W ziemskich koĹ“cioÂłach wzywa siĂŞ Chrystusa i dziwi siĂŞ Jego milczeniu. Tymczasem czujecie, jak moÂżna Go oÂżywiæ wĹ“ród ziemskiego Âżycia bez przywdziewania wÂłosiennicy i bez wstrzÂąsania przestrzeni niezadowoleniem. Tak oto wykuwane sÂą plany.

199. Tak jak róÂżne morza majÂą róÂżne fale, tak przyciÂąganie przestrzeni powinno byæ umacniane róÂżnymi sposobami. Nie tylko samÂą treĹ“ciÂą, ale i poprzez zastosowanie wiele moÂżna wzmocniæ.

200. Najstraszniejsze jest powiedzenie: „JuÂż po znaliĹ“my. Nauczyciel nigdy nie wypowie tej destrukcyjnej formuÂły. Choæ My znamy Plan, jednak nieustannie poznajemy szczegóÂły.

201. Dlaczego wyczuwam ducha wyÂżyn? Nauczyciel zsyÂła TarczĂŞ SwojÂą. Nauczyciel pragnie widzieæ was górĂŞ wznoszÂących. Nauczyciel marzy, by ujrzeæ, iÂż nic was nie moÂże stropiæ. Nauczyciel czuje, jak mĂŞÂżnie musicie iϾ. Nauczyciel wskaÂże, kiedy zagrozi powaÂżne niebezpieczeñstwo. Nauczyciel radzi, by mieæ w pogotowiu mĂŞstwo. Nauczyciel pomoÂże rozpoznaæ z³¹ rĂŞkĂŞ. Nauczyciel nie bez powodu powtarza myĹ“li od dawna znane. Nauczyciel patrzy naprzód. Nauczyciel nakazuje niezÂłomnoϾ ducha. Nauczyciel pragnie wypĂŞdziæ trwogĂŞ. Nauczyciel pragnie sÂąd wasz uczyniæ spokojnym. Nauczyciel powstrzymuje was od zmartwieñ. Nauczyciel radzi, by jak dawniej mieæ Ĺ“miaÂłe zamierzenia. Nauczyciel troszczy siĂŞ o wasze zdrowie. Nauczyciel wysyÂła was w podróÂż. Nauczyciel dostatecznie uprzedziÂł.

202. UczÂąc o ofierze uzyskujecie wÂładzĂŞ. Powodzenie postĂŞpuje w Ĺ“lad za ofiarÂą. Nauka Jego jest trwaÂła, bo oparta jest na ofierze. Ofiara powraca jako powodzenie. Powodzenie moÂże byæ zesÂłane jako poÂżyczka, wyprzedzajÂąc ofiarĂŞ, okrutny jest jednak los dÂłuÂżnika. JeÂżeli bowiem dziĹ“ pÂłaci siĂŞ maÂło, to za rok zapÂłata wzroĹ“nie i rok nie upÂłynie, jak dÂłuÂżnik pójdzie zgarbiony. PosÂłuchajcie przypowieĹ“ci. Pewien wiĂŞzieñ zwlekaÂł z przyznaniem siĂŞ do przestĂŞpstwa. W domu zaĹ“ czekaÂło na niego pozostawione bogactwo, które niespodziewanie przypadÂło mu w udziale. OdgÂłos kaÂżdego kroku przypominaÂł mu o uÂłaskawieniu. PosyÂłaÂł goñców, Âżeby oddaæ sĂŞdziemu bogactwo. Ale zwykÂłe przyznanie siĂŞ uÂłaskawiÂłoby go i zachowaÂło bogactwo dla niego. CzÂłowiekowi Âłatwiej jest siedzieæ w wiĂŞzieniu, niŸli ocaliæ siebie przyznajÂąc siĂŞ do winy. Kiedy sĂŞdzia uÂłaskawia, to musi usÂłyszeæ zbawienne „tak. Pragnijcie oddaæ.

203. KrĂŞgi jasnowidzenia i jasnosÂłyszenia. Pierwszy - dotyczy osób bliskich i zjawisk przyszÂłoĹ“ci. Drugi - ogranicza siĂŞ do spraw teraŸniejszoĹ“ci i bliskiej przyszÂłoĹ“ci. Trzeci - obejmuje przeszÂłoϾ do - tyczÂącÂą bliskich. Czwarty - ogarnia minione wydarzenia. PiÂąty - dotyczy Ĺ“wiata wspóÂłczesnego. Szósty - ukazuje przyszÂłoϾ Ĺ“wiatowych nurtów. Siódmy - obejmuje wszystkie znaki. MoÂżna byæ mocnym w pierwszym krĂŞgu, nie majÂąc moÂżnoĹ“ci opanowania nastĂŞpnego. Lepiej wiĂŞc rozwijaæ krÂąg siódmy, w nim bowiem sÂą dostĂŞpne wszystkie zjawiska, lecz bez osobistego ci¹¿enia - bez ograniczenia osobistÂą, wÂąskÂą sferÂą. Dobrze jest, gdy po znaku osobistym moÂżna otrzymaæ znaki o wydarzeniach w róÂżnych krajach lub przebÂłyski o charakterze kosmicznym. NaleÂży wiedzieæ, Âże wĹ“ród tych, którzy poszukujÂą duchowoĹ“ci, Ĺ“wiadomoϾ piĂŞkna zdarza siĂŞ bardzo rzadko. Rozumne pojmowanie jest najrzadszÂą cechÂą, która ceniona jest przez Mistrzów wyÂżej od wielu innych. Lepiej jest z trudem zbliÂżaæ siĂŞ do wielkiego, niÂż z ÂłatwoĹ“ciÂą opanowaæ maÂłe. Na szeregu historycznych przykÂładów pokaÂżemy drogĂŞ ewolucji.

204. W staroÂżytnych kultach byÂł stopieñ nazywany „stanem otwartych skarbów, na którym kapÂłankĂŞ umieszczano juÂż na ósmym piĂŞtrze, dokÂąd wstĂŞp byÂł wzbroniony, schody zaĹ“ byÂły pokryte futrem lampartów, Âżeby nie dochodziÂł Âżaden dŸwiĂŞk. Stan otwartych skarbów byÂł tak czczony, Âże zakÂłócenie spokoju karano jak przestĂŞpstwo religijne. Wszystko, co nieharmonijne, szczególnie uderza, dlatego uderzenie pioruna jest mniej niebezpieczne niÂż krzyk nowo narodzonego. Ta prosta prawda nigdy nie zostaÂła zapisana. Nie sposób teoretycznie przeprowadziæ granicy harmonii, albowiem tonacja Âładu duchowoĹ“ci jest indywidualna. StaroÂżytni wiedzieli, Âże skarby sÂą niepowtarzalne i strzegli ich przed przypadkowoĹ“ciÂą. W czasie otwierania skarbów Starszy Ĺ’wiÂątyni obserwowaÂł, jaka gama dŸwiĂŞków wywieraÂła najwiĂŞkszy wpÂływ. DŸwiĂŞkowi towarzyszyÂła pewna barwa. Tak odnajdywano warunki dla kaÂżdego przypadku.

205. UĹ“miech zdecydowania jest najlepszym przewodnikiem. NaleÂży uznaæ cel 1 umieĹ“ciæ siebie w planie Mistrza. Wszelkie pragnienie jest szkodliwe, natomiast d¹¿enie do bohaterstwa jest potrzebne. Pragnienie nie jest bohaterstwem. Bohaterstwo - to Ĺ“wiadomoϾ koniecznoĹ“ci. Pragnienie moÂże wzrastaæ, pragnienia moÂżna siĂŞ wyrzec lub je zmieniæ. Potok pod¹¿a nie wedÂług pragnienia, lecz na skutek nieuniknionej koniecznoĹ“ci. Duch wie, gdzie sÂą impulsy pragnienia, a gdzie skaÂła koniecznoĹ“ci. WidzĂŞ, jak mknie potok prawdy; nic nie moÂże zagrodziæ mu drogi. JakÂże czĂŞsto ImiĂŞ Mistrzów, wymówione z wiarÂą, pomaga stworzyæ most pomocy. Nie wszystko, co widzimy, jest piĂŞkne. Przy pracy nad ludzkoĹ“ciÂą trzeba czĂŞsto myæ rĂŞce. A kiedy jest wam ciĂŞÂżko, nie odnoĹ“cie tego do siebie, lecz pamiĂŞtajcie o falach oddziaÂływania Ĺ“wiatowego. Jedynie ze Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą caÂłkowitej koniecznoĹ“ci przepÂłyniecie. Oto schemat roboty ciemnych: najpierw zaszczepiæ niewiarĂŞ, potem rozbudziæ pragnienia, rozdmuchaæ je w przestĂŞpstwa i zebraæ Âżniwo podwójne. ObmyĹ“lcie, jak staæ siĂŞ bardziej zrozumiaÂłym) dla ludzkoĹ“ci. Ponad jĂŞzykiem sakralnym mamy jĂŞzyk milczenia. Pokutniczy jĂŞzyk odmowy i zaprzeczenia rwie kraj szaty.

206. KierujÂąc siĂŞ w prawo, bÂądŸcie gotowi pójϾ w lewo, a przybliÂżajÂąc siĂŞ do brzegu, bÂądŸcie gotowi odpÂłyn¹æ, bo kaÂżde Polecenie ma na celu Dobro i przyĹ“pieszenie. CzujÂąc ciszĂŞ, wstrzymajcie oddech, albowiem mogÂą zadŸwiĂŞczeæ kroki. Lepszych kilka przykroĹ“ci, ale za to przybliÂżenie wydarzeñ. Lepsze niedÂługie zmĂŞczenie, ale za to bliskie podejĹ“cie do Mistrza. Lepsze drogi mĂŞczÂące, ale za to zbliÂżajÂące do Nauczyciela. Lepsze zanurzenie siĂŞ w kurzu, ale za to oczyszczenie ducha. Lepsze wyrzeczenie siĂŞ konwencjonalizmu, ale za to zdobycie Ĺ“wiatÂła. Lepszy Âżal po Promieniu, ale za to Ĺ’wiatÂło Chrystusowe. Lepsze ofiarowanie innym, ale za to wysoki zachwyt ducha. Lepsze podporzÂądkowanie ducha Nakazowi, ale za to podejĹ“cie do samego Mistrza. ZaprawdĂŞ umiejcie strzec i zachowywaæ. A kiedy odczuwacie baϖ cudownÂą, wówczas wasz duch mówi prawdĂŞ. A kiedy kreĹ“licie liniĂŞ przyszÂłego Âżycia, Nasze zwierciadÂło lĹ“ni. A kiedy liczycie czĂŞĹ“ci Ĺ“wiata, Nasz sztandar Âłopoce. A kiedy orlim okiem patrzycie w przestrzeñ, Ĺ“wiatÂło koÂłacze do Mojej WieÂży. Oto dlaczego gdy myĹ“licie o wspólnym wÂładaniu lub teÂż o uleczeniu ludzkoĹ“ci, My czujemy skrzydÂła. OdpĂŞdzajcie maÂłostkowe myĹ“li. Duszno Nam od nich.

207. Jak w grze, moÂżecie dostaæ lepsze karty, od was jednak zaleÂży, czy zrobicie z nich jak najlepszy uÂżytek. MówiĂŞ o obrazach przyszÂłoĹ“ci. Obrazy te sÂą realne i rozciÂągajÂą, siĂŞ w okreĹ“lonym kierunku zgodnie z jakoĹ“ciÂą aur. OczywiĹ“cie zÂła wola moÂże popchn¹æ wĂŞdrowca w innym kierunku i wówczas zobaczy on znaki o innych wÂłaĹ“ciwoĹ“ciach. Dlatego przy otrzymywaniu obrazów przyszÂłoĹ“ci waÂżne jest, by pamiĂŞtaæ, przy jakim stanie ducha byÂły one dane. Do promienia dodawana jest odpowiednia moÂżliwoϾ, inaczej sprawiedliwoϾ zostaÂłaby naruszona. NaleÂży równieÂż zrozumieæ kwestiĂŞ terminów. Do kosmicznych terminów stosowane sÂą wybrane naczynia i pociÂągajÂą one za sobÂą Âłañcuch wspóÂłpracowników, dlatego teÂż zamiana wspóÂłpracowników dokonuje siĂŞ na podstawie oĹ“wiadczenia wybranych. JeÂżeli zauwaÂżamy, Âże wspóÂłpracownik kuleje, nie zamieniamy go jednak bez Âżyczenia Starszych. JeĹ“li zaĹ“ duch wybranych Ĺ“wiadom jest zdrady sprawy, niech zwróci siĂŞ do Nas, mówiÂąc: „PorĂŞczycielu nasz, zmieñ wspóÂłpracownika”. BĂŞdzie to oznaczaÂło, iÂż ogniwo Âłañcucha od³¹czyÂło siĂŞ i Ĺ“wiadomoϾ wybranych uwolni siĂŞ od skutków aury tego, który odszedÂł. On zaĹ“ sam przejmuje swój los - kaÂżdemu bowiem wolno budowaæ wÂłasny dom. MoÂżemy wezwaæ, moÂżemy pokazaæ obrazy przyszÂłego wÂłaĹ“ciwego kierunku, lecz zastosowanie Naszego Zewu pozostawione jest dobrej woli. Tylko oddanie i Ĺ“wiadomoϾ mÂądroĹ“ci Planu zapewnia realnoϾ obrazów przyszÂłoĹ“ci. Z gór widaæ daleko, a pragnienie zejĹ“cia do jamy jest tylko godne poÂżaÂłowania. W dawnych wiekach dÂłuÂżnika wtrÂącano do jamy zwanej gehennÂą. Po cóÂż wchodziæ tam dobrowolnie! Tak zakoñczymy o ÂżyciowoĹ“ci terminów i zwierciadeÂł przyszÂłoĹ“ci. PragnĂŞ widzieæ wszystkich na swoich miejscach i z wiĂŞkszÂą Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą bohaterstwa, bez oczekiwania osobistych korzyĹ“ci. CzyÂż wojownik, który idzie w bój peÂłen oczekiwania nagrody, zwie siĂŞ bohaterem? W minionych wiekach Nauczyciel Mahomet musiaÂł obiecywaæ wojownikom islamu rajskie rozkosze. CzyÂż Ja mam obiecywaæ blaski rubinów? NaleÂży iϾ niczego nie oczekujÂąc, gdyÂż inaczej gorzka bĂŞdzie strata czasu odwiecznej ewolucji.

208. Dokoñczmy o prawie wspóÂłmiernoĹ“ci. Budowniczy powinien wiedzieæ, jak obci¹¿yæ filary domu. Z niewspóÂłmiernoĹ“ci powstajÂą: katastrofy, bluŸnierstwa, kÂłamstwo, zdrada i inne szpetne zjawiska. Czyi moÂże staæ gmach, w którym pchle przypisuje siĂŞ wÂłaĹ“ciwoĹ“ci olbrzyma, gdzie pogrzebacz jest bardziej poszukiwany od Pana, gdzie wicher zrównywany jest z lotem komara? Warunkiem Braterstwa jest caÂłkowita wspóÂłmiernoϾ myĹ“li i jej wyraÂżenia - jest to ostoja prawdy piĂŞkna. Wtedy Âłatwo jest æwiczyæ siĂŞ w Âżyciu, gdy nie ma przemilczania i przesady. Pilnie Ĺ“ledzimy wspóÂłpracowników, Âżeby ich sposób wyraÂżania siĂŞ odpowiadaÂł znaczeniu. Tylko w ten sposób mogÂą zgodnie wspóÂłpracowaæ róÂżne istoty. PiĂŞkno moÂże byæ najlepszym miernikiem sÂądu; niepiĂŞknie jest bowiem rzec: „WsadzĂŞ olbrzyma do szkatuÂłki albo „OrzeÂł szybuje jak kura. JakÂże czĂŞsto wskutek niewspóÂłmiernoĹ“ci ulegajÂą zniszczeniu najlepsze aparaty. ÂŁatwo tego unikn¹æ przy odrobinie uwagi.

209. CzytajÂąc proponowane wam ksi¹¿ki, znajdziecie iskry. Do jednej szkatuÂłki zÂłóÂżcie odÂłamki czci dla Maitreji. Na powierzchni ziemi sÂą zaÂłoÂżone przeze Mnie odÂłamki Jedynego Kamienia. Nowy cud zgromadzi narody. Promieñ Nasz odsunie wÂątpliwoĹ“ci. WiĂŞzy bohaterstwa podobne sÂą do pracy w laboratorium. RĂŞka odmierzajÂąca pÂłyn doĹ“wiadczalny nie drÂży, gdyÂż badacz wie, Âże rozlana kropla grozi wysadzeniem domu w powietrze. Tylko wiara i Ĺ“miaÂłoϾ podtrzymujÂą rĂŞkĂŞ badacza.

210. Promieñ Chrystusa-Kalkina jest tak samo naukowy, jak promieñ sÂłoñca, choæ dla tÂłumów zwykÂłe znalezienie przedmiotu juÂż jest cudem. CzyÂż zmiana ras jest cudem? CzyÂż przychodzenie Nauczycieli jest cudem? CzyÂż pojawienie siĂŞ Chrystusa jest cudem? CzyÂż od wieków prorokujÂą o cudzie? Cud narusza harmoniĂŞ, podczas gdy wydarzenia kosmiczne tylko potwierdzajÂą ewolucjĂŞ. Sny i widzenia teÂż nie sÂą cudami, lecz niciÂą Âżycia, a wÂłaĹ“ciwie Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą tego, co nadchodzi, przejawionÂą na tyle, Âżeby nie naruszyæ karmy. Gdyby ludzie mogli przyj¹æ sny i Ĺ“wiadomoϾ bez przesÂądów, droga mogÂłaby siĂŞ polepszyæ. Nowe obrazy czĂŞstokroæ zaÂłamujÂą siĂŞ w sposób ogromnie wypaczony. ZwierciadÂło albo powiĂŞksza, albo pomniejsza, powierzchnia jego jak gdyby drÂży od niezwykÂłego ciĹ“nienia. NaleÂży z rozwagÂą odnosiæ siĂŞ do tak zwanych koszmarów. MogÂą mieæ one waÂżne znaczenie.

211. Powiem rzecz wielkiej wagi. Kanon „przez Pana twego jest wyÂższy. To fundament Nowego Ĺ’wiata. Dawniej czytano: „I rozradowaÂł siĂŞ duch mój w Bogu, Zbawicielu moim, teraz zaĹ“ powiecie: „I rozradowaÂł siĂŞ duch mój w Bogu, Zbawicielu twoim. UroczyĹ“cie mówiĂŞ: W tym jest zbawienie. „Pan twój niech Âżyje! - tak powiecie kaÂżdemu i uczciwszy kaÂżdy Boga bliŸniego, pójdziecie ku Jedynemu. Tam, gdzie moÂżna ugrzĂŞzn¹æ, tam moÂżna miĂŞkko stÂąpaæ, jeÂżeli nie ma zaprzeczania. Tam, gdzie moÂżna siĂŞ udusiæ, tam moÂżna przejϾ wspominajÂąc „Pana twego. Tam, gdzie czczona jest materia, tam tylko poprzez materiĂŞ przejϾ moÂżecie, lecz wyniósÂłszy materiĂŞ ziemskÂą do Kosmosu. NajwaÂżniejsze jest tylko, by nie przywiÂązywaæ siĂŞ do Ziemi. SkÂąd wziĂŞÂła siĂŞ legenda o zstÂąpieniu Chrystusa do piekieÂł? Nauczyciel zwróciÂł siĂŞ do najniÂższych warstw Ĺ“wiata astralnego i rzekÂł: „Po co myĹ“lami o ziemi wiecznie siebie do ziemi przywiÂązywaæ? I wielu zbuntowaÂło siĂŞ i wzniosÂło wyÂżej. Tak oto znajdŸcie Pana kaÂżdego i uwielbijcie Go. MoÂżna to poj¹æ rozumem, lecz waÂżne jest, by poj¹æ w uĹ“miechu ducha. Gdy najtrudniejsze staje siĂŞ Âłatwe jak lot ptaków, kamienie same ³¹czÂą siĂŞ w Sklepienie - i kaÂżdemu ukaÂże siĂŞ Chrystus-Murarz.

212. Synteza duchowoĹ“ci jest darem najrzadszym; to ona wÂłaĹ“nie zapala Ĺ“wiatÂło Ĺ“wiata. Niczego nie da siĂŞ porównaæ ze Ĺ“wiatÂłem Ĺ“wiata. Ĺ’wiatÂło parzy, lecz jego promieñ jest poszukiwany.

213. Nie czyñcie sobie wrogów - oto przykazanie dla wszystkich. Znajcie swych wrogów, wystrzegajcie siĂŞ ich, starajcie siĂŞ ukróciæ ich dziaÂłalnoϾ, lecz nie Âżywcie zÂłoĹ“ci. A jeÂżeli wróg przyjdzie dobrowolnie pod wasz dach, ogrzejcie go, albowiem wielki jest dach wasz i nowo przybyÂły nie zajmie waszego miejsca. JeĹ“li trudno zdobyæ siĂŞ na wysiÂłek zmiany g³êbokiego uczucia, to pokryjcie je uĹ“miechem Ĺ’wiatÂła. Podtrzymywanie uczucia starych, urojonych porachunków jest, doprawdy, niewspóÂłmierne z Planem Mistrzów. JeÂżeli bowiem poÂłoÂżyæ na szalach czyny w ich pierwotnej postaci oraz urojenia zmyĹ“lone przez wysiÂłek nienawiĹ“ci, to te ostatnie oka¿¹ siĂŞ ciĂŞÂższe. W imiĂŞ wspóÂłmiernoĹ“ci naleÂży znaleŸæ dla ludzi wÂłaĹ“ciwe miejsce, w przeciwnym razie bĂŞdziemy mówili jednakowym gÂłosem o centrum planety i o plamie z atramentu. Utwór muzyczny zagrany monotonnie jest przykry, wzywamy wiĂŞc do zrozumienia, jak praktyczna jest wspóÂłmiernoϾ. JeÂżeli zauwaÂżycie, Âże prowadzona jest dÂługa rozmowa o pustej Âłupinie, zwróæcie uwagĂŞ rozmówcy na niepraktycznoϾ marnoĹ“ci. Z wieloma ludŸmi takie postĂŞpowanie jest konieczne. Nie obawiajcie siĂŞ, jeĹ“li nazwÂą was szaleñcami; dla was bowiem droga stoi otworem. Nie zapomnijcie pochwaliæ wrogów. Skoñczmy o wrogach.

214. O niewspóÂłmiernoĹ“ci terminów. Obok fali oceanicznej sÂą maÂłe strumyki wydarzeñ. Czyi moÂżna pomyliæ strumyk z oceanem? Na ziemi jednak czĂŞsto myli siĂŞ to, co osobiste, ze Ĺ“wiatowym. Jak rĂŞka wyczuwa gruboϾ tkaniny, tak i duch powinien odróÂżniaæ g³êbiĂŞ wydarzeñ. Nie dawajcie siĂŞ porwaæ pozornej wielkoĹ“ci wydarzeñ, bo miĂŞdzy zasadniczymi wĂŞzÂłami mogÂą byæ róÂżnobarwne przywidzenia, a strumienie mogÂą czasowo zmieniaæ koryto. Moment przypadkowoĹ“ci albo milczenie, albo niedomaganie nie powinny byæ w³¹czone do fali. ToteÂż jeÂżeli wĂŞdrowiec zatrzyma siĂŞ, by odetchn¹æ, nie znaczy to, Âże drogi zaniechaÂł. WĂŞzÂłowa fala wznosi momentalnie, ale przed kaÂżdÂą falÂą ÂłódŸ zamiera. Najczulsza ÂłódŸ drgnie najmocniej, bo pyÂł wybuchu napeÂłnia juÂż atmosferĂŞ. Dlatego nie naleÂży zapominaæ o wspóÂłmiernoĹ“ci terminów i wydarzeñ. PrzyĹ“pieszenie nurtu szczególnie moÂże wpÂływaæ na organizm. ZÂłoÂżonoϾ wydarzeñ czasami nawet jak gdyby przecina niæ, lecz tylko czasowo, dopóki organizm nie przyswoi podwójnej porcji prÂądu Ĺ“wiatowego. ZespóÂł warunków fizycznych moÂże spotĂŞgowaæ odczucia fizyczne - nie trzeba siĂŞ wtedy przemĂŞczaæ, bo fale oceanu wskazujÂą na zbliÂżajÂącÂą siĂŞ zmianĂŞ.

215. Powodzenie przyœpieszenia, podobnie jak i zwolnienie, nastêpuje falami, tote¿ upatrzywszy falê przyœpieszenia, nale¿y zd¹¿yæ rzuciæ w ni¹ mo¿liwie najwiêcej ziaren.

216. Prawa pojawiania siĂŞ Nauczycieli zwiÂązane sÂą z planem caÂłej kultury. Karman skrĂŞca siĂŞ jak zwój i znaki odchodzÂącej ziemskiej potĂŞgi zaczynajÂą migotaæ. Tym, którzy znajÂą przyszÂłoϾ, ciĂŞÂżko jest obserwowaæ te przemijajÂące przebÂłyski. Jutro stoi jak dzieñ wczorajszy. I krok odmierza siĂŞ nie stopÂą, lecz trzyleciem. Uzyskujemy krok Gigantów, dla których przekroczenie stuleci nie jest juÂż straszne. Tak oto psychologia ducha przesÂącza siĂŞ na ziemiĂŞ. Dla ziemskich powÂłok kaÂżde stulecie podobne jest groŸbie, ale most ducha daje skrzydÂła prawdy. KroczÂącym przez trzylecia wydaje siĂŞ czasem, Âże nie ÂżyjÂą. Szczególnie szybko pĂŞdzÂąca kula wydaje siĂŞ tkwiæ nieruchomo, bo inercja jej nie jest zgodna z otoczeniem.

217. Kto niesie wiedzĂŞ przyszÂłoĹ“ci, ten moÂże iϾ Ĺ“miaÂło nawet po chybocÂących siĂŞ kamieniach. Powodzenie jest wówczas, gdy zakoñczenie jest piĂŞkne. Powodzenie jest wówczas, gdy moÂżna wyruszyæ w nowÂą drogĂŞ. Pragnienie jest juÂż czĂŞĹ“ciÂą speÂłnienia. MĂŞÂżnie posuwajcie siĂŞ ku Ĺ’wiatÂłu. Roz³¹ka jest przedsionkiem spotkania. I Ĺ“w. Sergiusz mawiaÂł: „Trzeba odejϾ, inaczej siĂŞ nie spotkamy”.

218. ChcĂŞ przypomnieæ o kulcie kapÂłanek wysokiego stopnia. IstniaÂła kategoria kapÂłanek, którÂą doprowadzano do wysokiego stanu uÂżywajÂąc preparatów chemicznych. InnÂą kategoriĂŞ doprowadzano za pomocÂą prÂądów magnetycznych. ByÂły teÂż niskie stopnie osiÂągane przez zaklĂŞcia i mechaniczne wirowania. Potem nastĂŞpowaÂła wewnĂŞtrzna koncentracja na granicy snu lub teÂż koncentracja wzroku na bÂłyszczÂącym przedmiocie. Za stan najwyÂższy uwaÂżano wiedzĂŞ pÂłynÂącÂą z wewnÂątrz, bez Âżadnych zewnĂŞtrznych warunków. Droga ewolucji Ĺ“wiatowej, dokonujÂącej siĂŞ na waszych oczach, stawia inne warunki i przyszedÂł czas, gdy naleÂży mocno zredukowaæ siÂły psychiczne na korzyϾ ducha. W ciÂągu ostatniego dziesiĂŞciolecia niÂższe warstwy przyrody na tyle zawÂładnĂŞÂły niÂższymi przejawami psychicznymi, iÂż powstaje niebezpieczeñstwo dla ewolucji. Nie przez niÂższe warstwy widm i nagromadzeñ moÂżna posun¹æ siĂŞ naprzód, lecz przez wspóÂłpracĂŞ z WyÂższymi Planami.

219. Teraz pomówmy o krĂŞgach odbioru. O ile krĂŞgi jasnowidzenia d¹¿¹ odĹ“rodkowo, o tyle krĂŞgi percepcji doĹ“rodkowo. Od symboli i mglistych zarysów pod¹¿ajÂą one spiralnie do wyrazistego faktu. Jasnozew, jasnowidzenie, jasnosÂłyszenie, jasnozrozumienie, jasnobohaterstwo, jasnowiedza. NaleÂży zrozumieæ, Âże do kategorii zewu nie wchodzi fakt; w tej bowiem kategorii gwaÂłtowne dziaÂłanie moÂże byæ nie zrozumiane i moÂże tylko zwiĂŞkszyæ niebezpieczeñstwo. Nie chcĂŞ powiedzieæ nic pomniejszajÂącego o tych, którym potrzebny jest zew, jednak fakt w ich rĂŞkach byÂłby podobny do nabitego karabinu przy braku umiejĂŞtnoĹ“ci obchodzenia siĂŞ z broniÂą. Granica pojĂŞcia zewu jest oczywiĹ“cie bardzo wzglĂŞdna. My bardzo siĂŞ radujemy, gdy moÂżna dojϾ do krĂŞgu rozumienia. KaÂżdy krÂąg podobny jest do karawany. OczywiĹ“cie karawana niesie wiĂŞcej niÂż koñ, natomiast jeden koñ moÂże zatrzymaæ caÂły ruch. LĂŞkliwoϾ lub potkniĂŞcie siĂŞ moÂże sprowadziæ z drogi. ToteÂż pojĂŞcia: bohaterstwa i jasnobohaterstwa znacznie siĂŞ róÂżniÂą. RozbÂłysk bohaterstwa moÂżna zatrzymaæ, lecz ognia jasnobohaterstwa - nie moÂżna. PÂłomieñ jasnobohaterstwa moÂże dygotaæ od kosmicznych wirów, lecz usun¹æ go z gÂłowy nie moÂżna. Tak oto zrozumiecie, dlaczego do pewnego stopnia symbol jest potrzebny jako znak umowny, potem jednakÂże staje siĂŞ nieznoĹ“ny i zaczyna odpadaæ jak Âłupina. Wszystko, co Istnieje, dŸwiĂŞczy jak muzyka sfer na szlakach NiezmierzonoĹ“ci i NiepowtarzalnoĹ“ci. Jak ptak wpierw zatrzepoce siĂŞ, a potem poleci, tak sÂłowo wytryĹ“nie z Naszego Pieca Hutniczego, a potem moÂże byæ tylko potwierdzane. Okultystycznie pierwszy moment waÂżniejszy jest od powtórzenia. Gdy jednak moÂżna uchwyciæ wrzenie Pieca, jaĹ“nieje ono potĂŞÂżniej niŸli rozkaz.

220. JuÂż wam mówiÂłem, Âże Macierz Ĺ’wiata ukrywa ImiĂŞ Swoje. JuÂż wam pokazaÂłem, jak Macierz Ĺ’wiata zasÂłania Swe Oblicze. JuÂż wam wspominaÂłem o Matce Buddy i Chrystusa. Czas juÂż wskazaæ, Âże wspólna dla Mistrzów Matka to nie symbol, lecz wielki Przejaw ÂŻeñskiego Pierwiastka bĂŞdÂącego duchowÂą MatkÂą Chrystusa i Buddy. To Ta, która uczyÂła i pobÂłogosÂławiÂła Ich na bohaterstwo. Z dawien dawna Macierz Ĺ’wiata posyÂła na czyny bohaterskie. Przez dzieje ludzkoĹ“ci RĂŞka Jej przeciÂąga nierozerwalnÂą niæ. Przy Synaju dŸwiĂŞczaÂł Jej GÂłos. Pod postaciÂą Kali byÂła przyjmowana. ByÂła podstawÂą Izydy i Isztar. Po Atlantydzie, gdy kultowi ducha zostaÂł zadany cios, Macierz Ĺ’wiata zaczĂŞÂła snuæ nowÂą niæ, która zajaĹ“nieje obecnie. Po Atlantydzie Macierz Ĺ’wiata zasÂłoniÂła Swe Oblicze i zabroniÂła wymawiania Imienia, aÂż do czasu, gdy konstelacje zacznÂą dziaÂłaæ. ObjawiaÂła siĂŞ Ona tylko czĂŞĹ“ciowo, nigdy zaĹ“ na skalĂŞ planetarnÂą. MoÂżna wymieniæ wiele przykÂładów na to, iÂż nawet wysokiego stopnia magowie zostawiali po sobie niespodziewane nastĂŞpstwa i chcieli znaleŸæ oparcie w niÂższych warstwach materii. Takie wypaczenie nazywano kanaÂłem intelektu i mogÂło ono na dÂługo wstrzymaæ obcowanie z innymi Ĺ“wiatami. DziĹ“ mechanicznie poszukuje siĂŞ tego, co jest przeznaczone przez ducha. Nauka przyszÂłej epoki bĂŞdzie po³¹czeniem ducha z intelektem. Bieg planet pozwala przyĹ“pieszyæ obcowanie miĂŞdzy Ĺ“wiatami i rozwój ducha ludzkiego pójdzie nowymi drogami. CiaÂła niebieskie pozwalajÂą przyĹ“pieszyæ drogĂŞ ludzkoĹ“ci.

221. Teraz jeszcze o Macierzy Ĺ’wiata. Macierz - to piĂŞkno, Ĺ’wiat - to samoofiara; wÂłaĹ“nie te dwie podstawy otwierajÂą BramĂŞ. Most miĂŞdzy planetami i skrócenie krĂŞgów ras spoczywa na tych dwóch podstawach. Po co droga stopniowoĹ“ci, jeÂżeli jedno oĹ“wiecenie wznosi ponad granice. Ten, kto wybiera siĂŞ w drogĂŞ do dalekiego Ĺ“wiata, zazwyczaj po odejĹ“ciu z ziemi spotyka zwiastuna. Wyzwolony oznajmia zwiastunowi, czy woli podj¹æ nowÂą drogĂŞ, czy teÂż bĂŞdzie nadal pomagaæ Ziemi. Naturalnie wielu wybiera nowÂą drogĂŞ, sÂą jednak i tacy, którzy zdecydowali siĂŞ na drogĂŞ tutaj. ZaprawdĂŞ lepiej jest przeczekaæ w królestwie roĹ“linnym i omin¹æ owady. MoÂżna nawet omin¹æ ca³¹ planetĂŞ.

222. Obecnie w ciê¿kich dniach przybli¿ania siê Marsa, gdy niepokoj¹ dawne ni¿sze pr¹dy, myœlimy tylko o przysz³oœci. Niebywa³e odchylenia planet pomagaj¹ przebudzeniu œwiadomoœci. Zagêszcza siê przestrzeñ i promieñ Marsa zostanie zatopiony przez œwiat³o Macierzy Œwiata.

223. Uzdrowicielu, powiedz chorym, Âże picie wina zmniejszy o poÂłowĂŞ ich powodzenie, przyjmowanie narkotyków pochÂłonie trzy czwarte Âżyciowych siÂł. Narkotyki nie nadajÂą siĂŞ do Mojej apteki. Przed zaÂżyciem Moich lekarstw naleÂży trzy lata spĂŞdziæ wĹ“ród prany. Zajmowanie siĂŞ kwiatami jest bardzo charakterystyczne dla zakoñczenia drogi. Nie umysÂłem, lecz duchem trzeba zrozumieæ znaczenie roĹ“lin. Nie naleÂży lekcewaÂżyæ skarbów prany, tak samo jak kaÂżdy, kto siĂŞ wznosi, nie zlekcewaÂży znaczenia sÂłoñca i planet. Wkrótce kaÂżdy chemik bĂŞdzie korzystaÂł z emanacji ciaÂł niebieskich.

224. MORYA zaÂłoÂżyÂł wiele magnesów na Ziemi. Dlatego powiadam: ÂŁatwo jest iϾ MojÂą drogÂą. Praca dla po³¹czenia z wyÂższymi planetami wymaga, by na planetach byÂły duchy zharmonizowane w Ĺ“wiadomej pracy. Zazwyczaj pytanie pÂłynie z doÂłu, a odpowiedŸ z góry. Im wyÂżej, tym wiĂŞcej jest zjednoczenia. Wytworzona izolacja Ziemi powinna byæ wreszcie wprowadzona do wÂłaĹ“ciwego krĂŞgu. W przeciwnym razie nie tylko Ziemia, ale takÂże Mars i Saturn opóŸniÂą siĂŞ w rozwoju. Dlaczego na Jowisza idÂą tylko nieliczni, podczas gdy atmosfera Ziemi jest po prostu zatÂłoczona? Chce siĂŞ powiedzieæ: Mili wĂŞdrowcy, spójrzcie w górĂŞ i jeÂżeli, zamiast Âżyæ zÂłudzeniami Ziemi, zechcecie polecieæ dalej, to i skrzydÂła wyrosnÂą. Tymczasem zapeÂłniliĹ“cie marnymi lepiankami caÂły plan astralny. Te same oszczerstwa, te same urojone papierosy, lecz zapomnieliĹ“cie, Âże od waszych urojeñ rozchodzi siĂŞ czad. Promienie sÂłoñca blednÂą na skutek waszych uczt otĂŞpienia. Puste powÂłoki rodzÂą puste powÂłoki. Ale wyobraŸcie sobie, Âże gdyby widma d¹¿yÂły do tworzenia piĂŞknego ruchu, to promienie z dezynfekujÂących przemieniÂłyby siĂŞ w promienie Ĺ“wiatÂła. WÂłaĹ“nie myĹ“l tworzy poza granicami Ziemi, dlatego uczcie siĂŞ kierowaæ myĹ“lami.

225. Dla Ĺ“wiadomego, rozwiniĂŞtego ducha czas przebywania w astralu mógÂłby byæ ograniczony do czterdziestu dni, lecz róÂżne ziemskie warunki przedÂłuÂżyÂły ten czas nieskoñczenie. Tych, którzy odeszli z ziemi, przywiÂązuje nieszczĂŞsny Âżal. Skutki tego najlepiej sÂą przedstawione w legendzie o Locie. Dla nowego Âżycia opuĹ“cili oni miasto. Postawiono im tylko jeden warunek: nie oglÂądaæ siĂŞ za siebie. Jednak Âżona Lota obejrzaÂła siĂŞ i przywiÂązaÂła siebie do ziemi. Religia gÂłosi: Kto idzie do ojców, z nimi przebywaæ bĂŞdzie; kto idzie do AnioÂłów, z nimi przebywaæ bĂŞdzie; kto idzie do Boga, z Nim przebywaæ bĂŞdzie. Oznacza to, Âże ten, kto wyznaczyÂł sobie najwiĂŞkszy cel, uzyskuje teÂż najlepsze osiÂągniĂŞcie. NajlepszÂą wiĂŞc radÂą na drogĂŞ dla odchodzÂącego z ziemi bĂŞdzie: Ĺ’piesz, nie oglÂądajÂąc siĂŞ. A co z bliskimi? Im wyÂżej siĂŞ stanie, tym lepiej i bliÂżej siĂŞ ich zobaczy. Naturalnie zazwyczaj zatrzymanie bywa z powodu ostatnich bliskich, dlatego skrócenie pobytu na planie astralnym zaleÂży od wÂłaĹ“ciwej wspóÂłpracy. Im wyÂżej, tym przyjemniej przebywaæ; a na granicy mentalu duch moÂże odpocz¹æ, tam bowiem juÂż podlega wysokim przyciÂąganiom. NaleÂży jednak Ĺ“wiadomie min¹æ niÂższe warstwy. Trzeba, aby zryw Ĺ“wiadomoĹ“ci mógÂł przerzuciæ jÂądro ducha moÂżliwie najdalej. Dlatego tak waÂżna jest chwila przejĹ“cia, Âżeby posÂłaæ siebie do wyÂższych warstw. JeÂżeli ktoĹ“ zaczepi siĂŞ o warstwy niÂższe, bardzo trudno póŸniej siĂŞ wznieϾ. JeĹ“li stan ducha pozwala, najlepiej jest zuÂżytkowaæ ostatni rozbÂłysk emanacji nerwów na lot. W ten sposób niÂższe warstwy zrzednÂą. WaÂżne jest, by zniweczyæ atmosferĂŞ niÂższych warstw, która nie bĂŞdzie juÂż przygniataæ ku ziemi. WspóÂłpraca z góry i z doÂłu da najszybsze rezultaty. SÂłusznie zwrócono uwagĂŞ na przejĹ“cie bez Ĺ“wiadomoĹ“ci. ÂŁatwo temu zapobiec przez uprzednie utrwalenie pragnienia wysokiego lotu. Emanacja nerwów dziaÂła wówczas niemal automatycznie. Modlitwy za tuÂłajÂące siĂŞ dusze sÂą bardzo poÂżyteczne, lecz jedno w nich jest niesÂłuszne - mówiÂą one o spokoju, podczas gdy sÂłuszniej byÂłoby mówiæ: Ĺ’piesz! KaÂżdy powinien to przeczytaæ i zapamiĂŞtaæ - pomoÂże tym nie tylko sobie, ale i planowi Ĺ“wiata.

226. Praca dla przyszÂłoĹ“ci przetworzy teraŸniejszoϾ. Gdyby ludzie zrozumieli, Âże istnieje tylko przyszÂłoϾ, przybliÂżyÂłaby siĂŞ wspóÂłpraca. SÂą dwa rodzaje wiedzy: jedna wyraÂżona sÂłowami, druga dokÂładna, pojmowana duchem, nie dajÂąca siĂŞ uj¹æ w sÂłowa. Nie sposób nawet wyjaĹ“niæ sÂłowami, jak siĂŞ to pojmowanie odbywa, lecz jest ono zaiste przepiĂŞkne. Nasze doĹ“wiadczenia i loty dajÂą poczucie wiedzy. I podczas gdy subtelne ciaÂło ducha przeszkadza w przenikaniu poza pewne sfery, to oĹ“wiecenie ducha umoÂżliwia kontakt z wieloma najbardziej odlegÂłymi emanacjami Kosmosu. ByÂłoby niemÂądrze i niewÂłaĹ“ciwie przekazaæ w chropowatych sÂłowach Ĺ’wiatÂło Wiedzy. Jest to równie Ĺ“mieszne, jak niedorzecznoϾ umownych nazw. O jednym mogĂŞ was zapewniæ: sÂłusznie wystĂŞpujecie przeciw pomniejszaniu, przeczuwajÂąc moÂżliwoϾ uzyskania wiedzy dziĂŞki osobistym lotom.

227. UwaÂżam, Âże moÂżna wyjaĹ“niæ cud duchów ÂżywioÂłów. PodstawowÂą ich cechÂą jest plastycznoϾ. KsztaÂłt ich zaleÂży od warunków d¹¿eñ; dostajÂąc siĂŞ w ognisko wzroku ludzkiego, zostajÂą wchÂłoniĂŞte przez ksztaÂłt ludzki. CzÂłowiek ujrzy je w formie ludzkiej, zwierzĂŞta zobaczÂą w zwierzĂŞcej, duchy te bowiem nie posiadajÂą powÂłoki. ZarĂŞczam, Âże zarówno straszne, jak i piĂŞkne formy zale¿¹ od refleksu nerwów. PotencjaÂł ÂżywioÂłów zawsze jest gotów odpowiadaæ spotĂŞgowanym odbiciem i wzmocniæ naszÂą przesyÂłkĂŞ w okreĹ“lonym kierunku. Nie naleÂży sÂądziæ, iÂż duchy ÂżywioÂłów sÂą naszym tworem. SÂłuszniej byÂłoby nazwaæ ich przejawienie siĂŞ iskrÂą w momencie zetkniĂŞcia siĂŞ ze zbiornikiem peÂłnym dynamitu. Ĺ’wiadomoϾ tej iskry zapala siĂŞ przez zetkniĂŞcie siĂŞ z ludzkim duchem. OczywiĹ“cie stopieñ ich jest róÂżny, jak róÂżne bywa napiĂŞcie energii dynamitu. NapiĂŞcie tej energii moÂżna wywoÂłaæ mechanicznie. My jednak jesteĹ“my przeciwni tej magii, dlatego Âże zakÂłóca ona regularnoϾ fal ÂżywioÂłów i peÂłna jest uderzeñ zwrotnych. EnergiÂą tÂą moÂżna siĂŞ posÂługiwaæ poza zwykÂłymi ziemskimi warunkami. Promienie mogÂą doprowadziæ fale ÂżywioÂłów do równowagi. Naturalnie równieÂż wy posÂługujecie siĂŞ nimi i dopóki oddziaÂływanie to pÂłynie z ducha, jest mniej niebezpieczne. ÂŁatwo jest przemieniæ wiele fabryk w sztuczki magiczne. OczywiĹ“cie trudno jest oddaæ zwykÂłymi sÂłowami wspóÂłpracĂŞ ÂżywioÂłów. Tak wiĂŞc prÂądnica i zaklĂŞty krÂąg majÂą naukowÂą podstawĂŞ. OczywiĹ“cie obecnie ludzie tak gorliwie pracujÂą dla zÂła, Âże niepodobna dopuĹ“ciæ do nich bliskich juÂż moÂżliwoĹ“ci. Starcie siĂŞ dwóch Pierwiastków jest nieuniknione, a im prĂŞdzej, tym lepiej.

228. Duchy ÂżywioÂłów zmierzajÂą do po³¹czenia siĂŞ z czÂłowiekiem. PrzechodzÂą one stopnie Ĺ“wiadomoĹ“ci form niÂższych w ÂżywioÂłach i dlatego moÂżliwe sÂą rzadkie wypadki ich wzrostu aÂż do Ĺ“wiadomoĹ“ci czÂłowieka; podobnie jak czÂłowiek w wyjÂątkowych wypadkach moÂże omin¹æ ca³¹ planetĂŞ. Ale naturalnie, klasyfikujÂąc Ĺ“ciĹ“lej, moÂżna umieĹ“ciæ gÂłównÂą ich masĂŞ w formach pierwotnych. Wiecie, jak rozmaite sÂą ewolucje. Trzeba zastosowaæ szersze pojmowanie. MoÂżna poĹ“wiĂŞciæ ÂżywioÂłom specjalnÂą pogadankĂŞ - to bardzo piĂŞkna dziedzina.

229. Droga budowania wciÂąga, lecz moÂżna zarĂŞczyæ, Âże stopnie samozaparcia równieÂż przyniosÂą radoϾ. WÂłaĹ“nie piĂŞkno Kosmosu przybliÂża w Ĺ“wiadomoĹ“ci samozaparcie. Ale ta Ĺ“wiadomoϾ bĂŞdzie odnowiona. Ĺ’wiadomoϾ kosmicznej samotnoĹ“ci jest tylko uĹ“wiadomieniem sobie bezpoĹ“rednich dróg, bo jedynie dziĂŞki tej Ĺ“wiadomoĹ“ci czÂłowiek moÂże lecieæ w inne Ĺ“wiaty, pomagajÂąc innym tylko dla nich samych.

230. Niech wiry trÂąb powietrznych zaciemniajÂą przestrzeñ. Z ich ÂżuÂżli bÂłyska Âżyciodajne srebro, uduchawiajÂące barwy Ziemi. Presja zamĂŞtu moÂże wywoÂłaæ ciĂŞÂżkie chwile, potĂŞÂżny jest bowiem wulkan znacznej czĂŞĹ“ci Ĺ“wiata. Od najdawniejszych czasów zalecano, by w chwili zamĂŞtu powtarzaæ krótkie wezwania i uderzeniami tych powtórzeñ odrzucaæ falĂŞ wpÂływów. Z czasem Ĺ“rodek ten przerodziÂł siĂŞ w bezsensowne recytacje religijnych sÂłów - niemniej zasada pozostaÂła ta sama. Niekiedy jednak duch nasz potrzebuje jakichĹ“ powtórzeñ lub wyliczeñ. W najlepszych czasach kapÂłañstwa wybrano sÂłowa: Adonaj, Isztar, Alleluja i Aum. Stosowano równieÂż powtarzanie alfabetu lub liczb. OczywiĹ“cie praktycznie biorÂąc, si³ê stanowiÂą nie sÂłowa, lecz wytwarzane fale. Chodzi o to, Âże czasem wezwanie ducha moÂże utworzyæ poÂżytecznÂą falĂŞ. Lecz przyzwyczajenia podobne sÂą do martwicy i nawet silny Ĺ“rodek przestaje dziaÂłaæ. Niekiedy podczas wirów moÂżna stworzyæ wÂłasnÂą, nieszkodliwÂą falĂŞ. Gdy zetkniemy siĂŞ z trujÂącym tchnieniem, wskazane jest wówczas wydychanie. RównieÂż wolÂą moÂżna stwarzaæ jakby ochronny woal. Podczas Misteriów kapÂłanki tak spowijaÂły siĂŞ niewidzialnym woalem, Âże przestawaÂły sÂłyszeæ i widzieæ, jak gdyby przecinaÂły niæ istnienia, co stanowiÂło swego rodzaju oczyszczenie, gdy atmosfera bywaÂła peÂłna zamĂŞtu. Przypominam o misterium fali obronnej, poniewaÂż wziĂŞÂło ono poczÂątek w Azji. LudzkoĹ“ci potrzebne sÂą nowe drogi i okno w Ĺ“wiat astralny powinno byæ otworzone. MÂądry czuje chÂłód ziemi owianej wiatrami.

231. MówiÂłem, mówiĂŞ i bĂŞdĂŞ mówiæ: PomóÂżcie Kraj Mój budowaæ. I pamiĂŞtajcie o tej Naszej proĹ“bie nie w cieple i dostatku, lecz w chÂłodzie i w ciĂŞÂżkiej chwili. ByÂło powiedziane, iÂż bĂŞdÂą sposobnoĹ“ci okazania mĂŞstwa. BĂŞdÂą strome urwiska i przebyæ je moÂżna tylko z Imieniem Mistrza. PowiedzÂą: „CiepÂło jest przy ogniu”. Odpowiedzcie: „Ĺ’pieszĂŞ w chÂłodzie”. PowiedzÂą: „Dobre jest futro. Odpowiedzcie: „Zbyt dÂługie do marszu. PowiedzÂą: „Zamknij oczy. Odpowiedzcie: „Na warcie nie wolno. MoÂżecie most przebyæ mocÂą niezÂłomnÂą, a w ciĂŞÂżkiej chwili pamiĂŞtajcie o Naszej proĹ“bie, bo Plan jest piĂŞkny jak lĹ“nienie ÂżywioÂłów.

232. ÂŻywioÂł to substancja przestrzenna, niewaÂżka i niewymierna, na wpóÂł bezksztaÂłtne krysztaÂły w postaci tak zwanych przejawów ÂżywioÂłów. Substancja nieprzejawionego ducha nasyca substancjĂŞ przestrzeni. O czÂłowieku mówi siĂŞ: rodzi siĂŞ i umiera. O duchu ÂżywioÂłów moÂżna powiedzieæ: zapÂłonie i zgaĹ“nie. Ĺ’wiadomoϾ ducha przejawionego wbija siĂŞ jak strzaÂła substancjĂŞ ÂżywioÂłów i jak magnes gromadzi roztopionÂą substancjĂŞ. Narodziny ducha ÂżywioÂłów uwarunkowane sÂą dotkniĂŞciem Ĺ“wiadomoĹ“ci przejawionej. ZaprawdĂŞ, rozlegÂła wspóÂłpraca! I jakoϾ, i wyglÂąd zewnĂŞtrzny, i dynamizm ducha zale¿¹ od ducha twórcy. Dlatego potĂŞpia siĂŞ zÂłe myĹ“lenie jako praojca szpetoty. SiÂła Ĺ“wiadomoĹ“ci wytwarza odpowiedni refleks w substancji przestrzeni. I zapalajÂące siĂŞ ogniska przestrzeni pozostajÂą bliskie temu, kto je powoÂłaÂł do bytu. NĂŞdzna Ĺ“wiadomoϾ zrodzi iskry gasnÂące, lecz Ĺ“wiadomoϾ potencjalnie rosnÂąca moÂże tworzyæ olbrzymów. To fabryka dobra i zÂła. Oto dlaczego tak cenna jest jakoϾ myĹ“li! WykuliĹ“my obraz ewolucji Âżycia przestrzeni i moÂżemy prosiæ ludzi: BÂądŸcie lepsi i nie brudŸcie fal przepiĂŞknego Ĺ’wiatÂła. OlĹ“niewajÂąco piĂŞkne sÂą sfery ÂżywioÂłów i zbrukanie ich podobne jest do zniszczenia cudnego kwiatu. CzujĂŞ, Âże nauka o czystoĹ“ci myĹ“li przeniknie do ludzkiej Ĺ“wiadomoĹ“ci. Siewca myĹ“li zbiera Âżniwo. Dlatego nieunikniona jest wspóÂłpraca z wszystko widzÂącÂą MacierzÂą Ĺ’wiata. Stan substancji przestrzeni, przenikniĂŞty po³¹czeniami nowych promieni, pozwala zacz¹æ nowÂą erĂŞ. Wszystko Dobro naleÂży zebraæ.

233. BÂłogosÂławiony powiedziaÂł przypowieϾ o Kole Prawa (Dharma Æakram). Do biegÂłego skryby przyszedÂł czÂłowiek czcigodny i zleciÂł mu przepisanie modlitwy do Boga. W tym celu przyniósÂł odpowiedni pergamin. Po nim przyszedÂł inny czÂłowiek, z poleceniem przepisania listu peÂłnego pogróÂżek i, dajÂąc równieÂż pergamin, nagliÂł do poĹ“piechu. Aby mu dogodziæ, pisarz naruszyÂł kolejnoϾ i poĹ“pieszyÂł wykonaæ najpierw jego zlecenie, przy czym w poĹ“piechu chwyciÂł skórĂŞ pierwszego zleceniodawcy. Autor listu z pogróÂżkami byÂł bardzo zadowolony i pobiegÂł wylaæ swÂą zÂłoϾ. NastĂŞpnie nadszedÂł pierwszy zleceniodawca, spojrzaÂł na pergamin i rzekÂł: „Gdzie jest skóra, którÂą ci daÂłem? Dowiedziawszy siĂŞ zaĹ“ o wszystkim, co zaszÂło, powiedziaÂł: „Skóra przeznaczona na modlitwy zawieraÂła bÂłogosÂławieñstwo speÂłnienia, podczas gdy skóra na pogróÂżki pozbawiona byÂła tego oddziaÂływania. CzÂłowieku nieprawy, pogwaÂłciwszy prawo terminów, pozbawiÂłeĹ“ mocy modlitwĂŞ, która miaÂła pomóc choremu. Nie doϾ na tym - wprowadziÂłeĹ“ w dziaÂłanie pogróÂżki z ich niesÂłychanymi nastĂŞpstwami. ZmarnowaÂła siĂŞ praca Arhata, który pobÂłogosÂławiÂł mój pergamin. ZmarnowaÂła siĂŞ praca Arhata pozbawiajÂąca zÂło siÂły. WypuĹ“ciÂłeĹ“ w Ĺ“wiat peÂłne zÂłoĹ“ci przekleñstwo i ono niechybnie wróci do ciebie. Zepchn¹³eĹ“ z drogi KoÂło Prawa i ono nie bĂŞdzie ciĂŞ prowadziæ, lecz przetnie drogĂŞ twojÂą. Nie piszcie praw na martwej skórze, którÂą zabierze byle zÂłodziej. Zachowujcie prawa w duchu, a tchnienie Dobra potoczy przed wami KoÂło Prawa, uÂłatwiajÂąc wam drogĂŞ. NiesumiennoϾ skryby moÂże sprowadziæ nieszczĂŞĹ“cie dla caÂłego Ĺ“wiata.

234. Promieñ Mój objawia znak ducha i przeczuwa okrutnÂą bitwĂŞ. MoÂżna wyobraziæ sobie Nowy Ĺ’wiat jako przeznaczenie ducha; moÂżna go rozpoznaæ wedÂług znaczenia wiedzy. SprĂŞÂżyna ducha przynosi zdrowie. Lata pĂŞdzÂą, niosÂąc duchowi podnóÂżek. Duch wzywa i znak kapÂłañstwa przemienia w zadziwienie duchowe nad dolÂą czÂłowieka.

235. Przyjaciele! Cztery kamienie poÂłóÂżcie u podstaw czynów waszych. Pierwszy - czeϾ dla Hierarchii. Drugi - Ĺ“wiadomoϾ jednoĹ“ci. Trzeci - Ĺ“wiadomoϾ wspóÂłmiernoĹ“ci. Czwarty - stosowanie kanonu „przez Pana twego. Dla stosowania pierwszego - przywoÂłajcie ca³¹ miÂłoϾ waszÂą. Przypomnijcie sobie ze swego dzieciñstwa najmilsze uĹ“miechy, najÂżywsze promienie sÂłoñca oraz pierwszy Ĺ“piew ptaków za oknem. Dla drugiego - przyobleczcie zbrojĂŞ, chwyæcie za orĂŞÂż czynów waszych, postrzeganie zaĹ“ odĹ“wieÂżcie Âłykiem chÂłodnej wody. Dla trzeciego - wybierzcie w swoim pokoju do pracy najwyÂższÂą pionowÂą liniĂŞ i nazwijcie jÂą rozmiarem Planu. KaÂżde niezadowolenie, rozdraÂżnienie i zmĂŞczenie przykÂładajcie w myĹ“li do rozmiaru Planu Ĺ“wiatowego, a porównujÂąc, nie znajdziecie nawet odrobiny miejsca na zÂłudne nastroje. Dla czwartego - wyobraŸcie sobie caÂły bezmiar gwiaŸdzistego WszechĹ“wiata. RzeczywiĹ“cie, Ojciec domów ma wiele. Który z nich zbrukamy? WspominajÂąc dany wam kanon, wyobraŸcie sobie, Âże z zamkniĂŞtego domu wychodzicie na Ĺ“wiatÂło. Wszystko, czego potrzebujecie, przyjdzie do was. Na pierwszym kamieniu nakreĹ“lcie Go³êbia; na drugim Rycerza; na trzecim KolumnĂŞ; na czwartym SÂłoñce. Nigdy nie opuĹ“cimy ludzi. Nowe, piĂŞkne dusze schodzÂą na ziemiĂŞ. Trzeba otworzyæ im oczy. Jak Âłatwo pochÂłonÂą one pokarm duchowy! RadoĹ“nie jest im pomagaæ. Nawet b³¹dzÂąca gÂłowa gotowa jest na przyjĂŞcie nowej idei. Tylko mĂŞstwo bohaterstwa! Duch powinien przebiæ materiĂŞ niczym uderzeniem gromu. RĂŞczĂŞ za niesÂłychane piĂŞkno bohaterstwa. NiesÂłychane! KaÂżdy jest niepowtarzalny i nieograniczony. PomóÂżcie budowaæ Mój Kraj! KaÂżdego dnia trzeba pamiĂŞtaæ o drodze bohaterstwa. Z caÂłej siÂły d¹¿cie do nowych wydarzeñ. Nie ÂżaÂłujcie trudu. OdstĂŞpca sam siebie wynagrodzi. O sprawie myĹ“lcie, a nie o swojej roli. Ĺ’wietlane szaty czekajÂą. Prosimy: PrzejdŸcie spokojnie i radoĹ“nie. W ten sposób pomnoÂżycie Nasze moÂżliwoĹ“ci. Lepiej spaæ, aniÂżeli marnowaæ czas. MyĹ“lĂŞ, jakie niezwykÂłe czasy nadchodzÂą. MówiĂŞ do rycerzy: Czuwajcie radoĹ“nie.

236. Mogliœcie spostrzec w Mych S³owach niezrozumia³e ustêpy lub te¿ niejasne dziœ pojedyncze s³owa. Pamiêtajcie - warunkiem wodzostwa jest niedotykanie karmy. Zrozumienie Dobra powinno podpowiedzieæ, jak rozstawiæ s³upy milowe wzd³u¿ drogi.

237. Lepiej jest d¹¿yæ; kaÂżdy ma swÂą wÂłasnÂą drogĂŞ. PoÂżytecznie jest nastrajaæ organizm na przyjĂŞcie Nauki Mistrza. Promieñ Nasz oddziaÂłuje stale, lecz konieczne jest skupienie ducha. Najlepiej szukaæ wskazówek Nauczyciela w rozmaitych przejawach Âżycia. Dobrze jest umieæ siĂŞ modliæ. Modlitwa, czyli rozmowa duchowa, jest przejawem najwyÂższym, ale do tego niezbĂŞdne jest wysubtelnienie umysÂłowe i duchowa moc. Wiedza o obcowaniu jest niebezpieczna i moÂże pociÂągn¹æ za sobÂą osÂłabienie organizmu, podobnie jak od narkotyków.

238. Ludziom czĂŞsto brakuje dyscypliny ducha i wyczucia miary. Klucz do nastĂŞpnych osiÂągniêæ to najtrudniejszy szczebel na drodze. ToteÂż wielu poczÂątkujÂących uwaÂża drogĂŞ Adepta za katorgĂŞ. Nie jest to sÂąd pochlebny, lecz wolĂŞ surowoϾ nakazu duda. Rozpacz pustki duchowej przed namaszczeniem byÂła dobrze znana wtajemniczonym w misteria Izydy (Isis). Przed namaszczeniem neofitĂŞ zamykano na noc w specjalnej komnacie, gdzie doznawaÂł caÂłego kielicha rozpaczy i darÂł swe szaty, odczuwajÂąc duchem Ĺ“miertelnÂą udrĂŞkĂŞ. Przed Ĺ“witem wpadaÂł w szczególne odrĂŞtwienie. O Ĺ“wicie zaĹ“, kiedy sÂłoñce oĹ“wiecaÂło pylony Ĺ“wiÂątyni i kapÂłani Ĺ“piewali porannÂą modlitwĂŞ, ArcykapÂłan otwieraÂł drzwi, budziÂł wtajemniczanego i prowadziÂł do olĹ“niewajÂącej sali, gdzie otrzymywaÂł on imiĂŞ i rodziÂł siĂŞ do ekstazy ducha.

239. CzystoϾ miejsca nieodzowna jest na niektórych szczeblach. Nasze Aszramy wyróÂżniajÂą siĂŞ czystoĹ“ciÂą. Higiena ducha wymaga higieny ciaÂła. Wyziewy ludzkie sÂą szkodliwe dla pewnych dziedzin Âżycia duchowego. Wielu z Nas, o szczególnej wraÂżliwoĹ“ci, nie jest w stanie znieϾ ziemskich emanacji. Rytualne kÂąpiele naleÂży rozumieæ i dosÂłownie, i symbolicznie. NajwyÂższy i ostatni akt wszystkich misteriów odznaczaÂł siĂŞ brakiem obrzĂŞdowoĹ“ci. CzĂŞsto WtajemniczajÂący mówiÂł do neofity: „Oto przyszedÂłeĹ“ do Mnie zbrojny w TajemnicĂŞ, ale cóÂż ci mogĂŞ daæ, gdy korona wieñczÂąca znajduje siĂŞ w tobie samym. UsiÂądŸ i otwórz ostatniÂą bramĂŞ. Ja zaĹ“ modlitwÂą uÂłatwiĂŞ ci ostatni wzlot.

240. Niechaj najlepsi Rycerze Œwiêtego Graala zgromadz¹ siê do czynu bohaterskiego. Uœmiech bohaterstwa przewy¿sza wszystkie radoœci. Z uœmiechem przyjmijcie chrzest bohaterstwa. Z uœmiechem wypowiedzcie najsurowszy rozkaz. Mistrz idzie za wami. W bitwie podtrzyma prawicê wasz¹ i na radzie podpowie rozwi¹zanie. Wszêdzie za wami pod¹¿a stra¿. Czas ucieka; œpieszcie siê, by zdobyæ wiedzê. Radoœnie przyjmijcie surowoœæ bohaterstwa!

241. RadoĹ“nie drÂży powietrze w. godzinie przedĹ“witu - godzinie, w której Buddha Pan ogarn¹³ wielkoϾ Kosmosu, a Chrystus Jezus modliÂł siĂŞ w Ogrodzie Getsemani.

242. MaÂło jest pracowników - ludzie w pogoni za cudownoĹ“ciÂą utracili RĂŞkĂŞ ProwadzÂącÂą. Znowu idziemy w Ĺ“wiat. Znowu niesiemy Ĺ“wiadectwo ducha. Teraz rozstrzygniemy o zwyciĂŞstwie w bitwie i w laboratorium uczonego. ZadrÂży czÂłowiek, gdy zostanie nad nim podniesiony miecz i gÂłos wykrzyknie: „ZbudŸ siĂŞ! Czas wykÂładów min¹³, teraz potrzebna jest praca w laboratoriach. Wiele zostanie udowodnione naukowo. Surowe jest Nasze przejawienie siĂŞ i zapory Ĺ“wiata zostanÂą obalone. Ogniem objawiĂŞ Moich wysÂłanników, albowiem Ja sam prowadzĂŞ.

243. Lepiej jest znaæ ludzkie sÂłaboĹ“ci, niÂż Âżywiæ siĂŞ wizerunkami wytworzonymi przez myĹ“li. Prawda jest trudna do zniesienia, pora jednak wiedzieæ, iÂż Ĺ“wiat jest zaludniony cieniami. Przed katastrofÂą zawsze chodzÂą tylko cienie. MÂłot jest podniesiony; straszny jest taniec cieni, które zapomniaÂły o duchu, Nic nie wiedzÂące cienie, cienie, które utraciÂły ducha, cienie nieĹ“wiadome Nowego Ĺ’wiata. CzujĂŞ, Âże wrogi obóz padnie. CzujĂŞ, Âże zÂłoto na strojach Ĺ“ciemnieje. CzujĂŞ, Âże Ĺ“wiÂątynia rozrywek stanie siĂŞ nienawistna. Ĺ’wietlana jest Nasza droga.

244. Skomplikowany jest mechanizm czÂłowieka - jest to szczególna, Ĺ“wiadoma ewolucja. Od chwili powstania Ĺ“wiadomoĹ“ci nie ma wspólnej ewolucji. Wszystko jest zbudowane na nieskoñczonej rozmaitoĹ“ci rodzajów. Z trudem daje siĂŞ ustaliæ ogólne prawa. Nawet tak podstawowe i niezmienne prawa, jak prawo doskonalenia siĂŞ i prawo odpÂłaty, nie mogÂą byæ wyraÂżone jednÂą formu³¹. Stwierdzenia ksi¹¿kowe w rzeczywistoĹ“ci nie sÂą tak proste. Jedynie szczególnie oĹ“wiecony umysÂł moÂże zg³êbiæ strukturĂŞ ewolucji czÂłowieka. Wiele kopii skruszono na tym zagadnieniu. NaleÂży koÂłataæ.

245. DziĹ“ trudno sobie wyobraziæ upadek Aleksandrii. Lepiej nawet nie wspominaæ okresu przejĹ“ciowego. PrzeraÂżenie budzÂą religijne przesÂądy owych czasów. Orygenes chodziÂł po gorÂących jeszcze wĂŞglach starego Ĺ“wiata. ZnajÂąc przykazania Jezusa, bolaÂł widzÂąc nie rozumiejÂący niczego tÂłum. ZnajÂąc tajemnice staroÂżytnych misteriów, bolaÂł widzÂąc niezrozumienie jednoĹ“ci ÂŹródÂła. ZnajÂąc prostotĂŞ Nauki Jezusa, bolaÂł widzÂąc, co stworzyÂły sekciarskie koĹ“cioÂły. PracowaÂł samotnie, sam cierpiÂąc z powodu nazbyt wielkich sprzecznoĹ“ci ducha. Przy niezwykÂłej jasnoĹ“ci i prostocie duchowego poznania odznaczaÂł siĂŞ niezwyk³¹ zÂłoÂżonoĹ“ciÂą caÂłej istoty. Orygenes okupiÂł sobÂą burzĂŞ wczesnego chrzeĹ“cijañstwa. ÂŻarliwie d¹¿¹c do wiedzy, oburzaÂł siĂŞ i cierpiaÂł nad upadkiem wiedzy wĹ“ród sÂług KoĹ“cioÂła.

246. Powtarzam: Beztroska œwiata jest karygodna. Czy¿ ludzie nie dostrzegaj¹ niebezpieczeñstwa? Jêzyki p³omieni oznaczaj¹ nadchodz¹c¹ burzê ducha, ale ludzie nie chc¹ zrozumieæ Naszego sygna³u.

247. GrzmiÂą wydarzenia. Staram siĂŞ przykróciæ wodze szaleñstwa. GdybyĹ“cie widzieli wszystkie dokonywane przestĂŞpstwa! Lecz nie dopuĹ“cimy lamparta do skoku. Ci, którzy szukajÂą ducha, otrzymajÂą RĂŞkĂŞ ProwadzÂącÂą. Ci, którzy szukajÂą wiedzy, otrzymajÂą pouczenie. Ci, którzy cierpiÂą, otrzymajÂą pocieszenie. Ci, którzy miecz podnieĹ“li, zostanÂą pobici. Ci, którzy szydzÂą, bĂŞdÂą usuniĂŞci. Ci, którzy czyniÂą zÂło, bĂŞdÂą poraÂżeni. Tak zapowiadam.

248. ZdumiewajÂące jest, jak Ĺ“wiat niszczy sam siebie! Niszczyciele i niszczeni zostanÂą zmieceni. Nowi, nowi idÂą! Z miejsc czystych przyjdÂą nowi: koczownik i rolnik, sierota i wÂłóczĂŞga, mnich i katorÂżnik, uczony i Ĺ“piewak, sÂłowem, wszyscy silni duchem - swego rodzaju legion ze zrozumieniem ducha. JednakÂże naleÂży wiedzieæ, iÂż wĹ“ród odrzuconych ludzi sÂą prawdziwe perÂły. Przyjmijcie kaÂżdego, kto przyjdzie do was i powie sÂłowo o duchu. Nawet w otĂŞpiaÂłym spojrzeniu rozbójnika bÂłyĹ“nie czasem myĹ“l o bohaterstwie. I nawet katorÂżnik potrafi poĹ“wiĂŞciæ siĂŞ peÂłniÂąc wartĂŞ. ChcĂŞ widzieæ wasze hufce jako prawdziwe przybytki dla silnych duchów. PamiĂŞtajcie, Âże Chrystus modliÂł siĂŞ poĹ“ród zbójców i ie Budda wyjawiÂł rozbójnikowi misterium. WedÂług oczu sÂądŸcie. Tak zanotujcie.

249. Pomówmy o czuÂłych aparatach. WyobraŸcie sobie cienkÂą, niezwykle czu³¹ ig³ê, która reaguje na wszelkie zmiany w otoczeniu. IgÂła po³¹czona jest ze specjalnym aparatem, który zapisuje wszystkie otaczajÂące prÂądy. IgÂła wibruje w odpowiedzi na wszystkie prÂądy, wszystkie dŸwiĂŞki, wszystkie obrazy, a aparat zapisuje wszystkie napÂływajÂące sygnaÂły. Przy tym czuÂłoϾ jest taka, Âże rejestrowana jest nawet myĹ“l. Dla dokÂładnej pracy potrzebna jest staÂłoϾ otoczenia. TakÂą staÂłoϾ wytwarza dominujÂący prÂąd. Oznacza to, Âże aparat nastrojony jest na ten prÂąd. JeÂżeli prÂąd siĂŞ zmienia, to czĂŞsto aparat nawet siĂŞ zatrzymuje - szczególnie jeĹ“li prÂądy sÂą nieharmonijne.

250. Rad jestem, gdy w peÂłni rozumiecie znaczenie przyszÂłoĹ“ci. Obecne czasy sÂą szczególnie waÂżne.

Stare przesÂądy tworzÂą górĂŞ niezrozumienia. Ciemne sÂą ludzkie drogi. ZaprawdĂŞ tylko Nasz wysiÂłek moÂże zmieniæ bieg wydarzeñ. ZwierzĂŞce zwyczaje zapeÂłniÂły wolny czas ludzkoĹ“ci. Chrystus nauczaÂł wspóÂłczucia, lecz podeptane zostaÂło prawo miÂłoĹ“ci. Ksi¹¿ê Gautama, zwany BuddhÂą, bÂłagaÂł o mĂŞstwo i energiĂŞ, lecz oddali siĂŞ lenistwu Jego wyznawcy. Konfucjusz nauczaÂł harmonijnej pañstwowoĹ“ci, lecz oddali siĂŞ przekupstwu Jego wyznawcy. Trudno jest orzec, które przestĂŞpstwo jest gorsze. Dlatego nie moÂżna mówiæ o narodach, lecz tylko 0 jednostkach. Lenistwo jest okropnÂą wadÂą i moÂże graniczyæ z przestĂŞpstwem. Trudno jest dojrzeæ skutki lenistwa, ale przemienia ono czÂłowieka w zwierzĂŞ. TwierdzĂŞ, Âże stanowi ono jednÂą z gÂłównych przeszkód na drodze. Nieraz morderca bywa bardziej aktywny na planie duchowym. RównieÂż czÂłowiek przekupny pozbawia siĂŞ zaufania Braterstwa, albowiem zdrada takich ludzi jest wielka. RównieÂż przez brak wspóÂłczucia czÂłowiek staje siĂŞ niezdolny do bohaterstwa, bo takie dusze pozbawione sÂą mĂŞstwa.

251. OczywiĹ“cie, caÂły WszechĹ“wiat skÂłada siĂŞ z róÂżnorodnych pierwiastków. Przez „pierwiastki „rozumiem szereg podstawowych elementów. Podstawowymi elementami nazywamy pierwiastki znajdujÂące siĂŞ w stanie wolnym, to jest te elementy, które jeszcze siĂŞ ze sobÂą nie po³¹czyÂły. JednÂą z gÂłównych cech siÂły tworzenia jest koniecznoϾ ³¹czenia siĂŞ. Dla Nas Zasada WszechĹ“wiata jest podstawowym prawem Kosmosu, które tylko czĂŞĹ“ciowo moÂże byæ zbadane. Jest to oczywiĹ“cie trudne, ale moÂżliwoĹ“ci istniejÂą. Wielu z Nas w duchu rozumiaÂło, ale nie sposób tego wyraziæ ogólnÂą laboratoryjnÂą formu³¹, dopóki istniejÂą nie zbadane cykle. Kosmos mieni siĂŞ jak wieloĹ“cienny krysztaÂł. UmysÂł zdolny jest uchwyciæ zaledwie jeden z bÂłysków krysztaÂłu. Nie smutne to, lecz radosne. Rzecz jasna rzeŸnicy nie mogÂą przekazaæ caÂłej subtelnoĹ“ci pojêæ.

252. I zapomnÂą o odpoczynku, i bĂŞdÂą bredziæ swe gÂłupstwa. MaÂło wyobraŸni, maÂło zrozumienia, maÂło wiedzy, maÂło wyczucia miary, brak piĂŞkna, brak bohaterstwa, brak chĂŞci wyrzeczenia siĂŞ wygodnych przyzwyczajeñ. BÂądŸcie przygotowani na to, Âże ujrzycie takÂże i komiczne figury. Trzeba umieæ kierowaæ - trzeba, trzeba, trzeba. GdybyĹ“cie wiedzieli, jak czĂŞsto wypada Nam chwaliæ kopce piasku, nazywajÂąc je zamkami. Naturalnie cieszymy siĂŞ, gdy budowniczy jest zachwycony pochwaÂłami i gotów jest budowaæ nowe kopce. PamiĂŞtajcie o tym.

253. Dyscyplina jest poczÂątkiem wszystkiego.

254. Pomówmy o Buddzie Panu.

Ludzie nie pojmujÂą podstawy nauki BÂłogosÂławionego. PodstawÂą jest dyscyplina. Mnich wspólnoty duchem i ciaÂłem d¹¿yÂł do utrzymania siĂŞ na drodze. Przez pierwsze lata znosiÂł ciĂŞÂżkÂą regu³ê posÂłuszeñstwa. Zabraniano mu zamĂŞczaæ siebie ascetycznymi praktykami sÂłupnictwa, a zalecano walczyæ jedynie duchem. Tak surowo uczyÂł Budda uczniów. ZaprawdĂŞ tylko w bitwie duchowej zaznawali radoĹ“ci, dlatego mówi siĂŞ o cierniach drogi. Dopiero wówczas, gdy wola ucznia stawaÂła siĂŞ na miarĂŞ Iwa i srebrna uzda ducha bÂłyskaÂła na jego zmysÂłach, Pan uchylaÂł zasÂłonĂŞ i zlecaÂł zadanie. Potem juÂż stopniowo uczeñ bywaÂł wprowadzany w tajemnice wiedzy.

255. BÂłogosÂławiony rzekÂł: „Prawda (Satyam) jest jedynym ŸródÂłem mĂŞstwa. NaleÂżycie pojĂŞta Prawda to najpiĂŞkniejszy i najmĂŞdrszy rozdziaÂł w ksiĂŞdze Kosmosu.

256. Dewaczan nie jest stanem dla wszystkich obowiÂązujÂącym. Dewaczan podobny jest do zbiornika siÂł; w nim dokonuje siĂŞ odnowienie ducha. Lecz wiele dusz go nie potrzebuje, gdyÂż posiada znaczny zapas siÂł. OczekujÂą one na termin nowego przejawienia siĂŞ, dlatego waÂżne jest zrozumienie prawdziwej nauki o skandhach. Prawo terminów jest równie waÂżne, jak prawo karmy. Prawo terminów rzÂądzi ³¹czeniem siĂŞ skandh. Duch moÂże korygowaæ braki ciaÂła fizycznego. NajwaÂżniejsze - to duch. Nadzwyczajna pamiêæ nie istnieje; jest tylko zdolnoϾ wywoÂływania faktów i obrazów. Astral jest jeszcze peÂłen ziemskich moÂżliwoĹ“ci, jednak dalej przewaÂża wiedza ducha, natomiast Ĺ“wiadomoϾ istnieje tylko w powÂłoce ziemskiej. W astralu zachowana jest jeszcze resztka osobowej Ĺ“wiadomoĹ“ci. Ĺ’wiadomoϾ nie jest wiedzÂą ducha. Ĺ’wiadomoϾ to tylko jedno z po³¹czeñ skandh. Ĺ’wiadomoϾ to ograniczona wiedza ducha. Wiedza ducha odznacza siĂŞ jasnoĹ“ciÂą wyobraÂżenia, czynnie zaĹ“ moÂże siĂŞ przejawiæ tylko po po³¹czeniu siĂŞ ze skandhami i zapÂłodnieniu Ĺ“wiadomoĹ“ci danego po³¹czenia. CaÂły czas mam na myĹ“li duchy podlegajÂące karmie i prawu terminów. Ewolucja duchów wolnych jest inna. Rozpatrzymy bliÂżej wpÂływ karmy na istotĂŞ ducha w innych sferach. WaÂżne jest, by znaæ to zagadnienie. NaleÂży sobie uprzytomniæ róÂżnicĂŞ miĂŞdzy Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą a wiedzÂą ducha.

257. Powiem, ie w innych Ĺ“wiatach istnieje wielka róÂżnorodnoϾ. Wymieñcie czÂłowieka, a powiem wam o jego ewolucji, lecz wskazanie ogólnego prawa jest prawie niemoÂżliwe. Duma ducha jest stopniem ku bohaterstwu. Gdyby wszyscy ludzie byli królami ducha, nie byÂłoby nawet poÂłowy zÂła.

258. Teraz o terminach.

Prawo karmy i prawo terminów podobne sÂą do dwulicowego Janusa - z jednego wypÂływa drugie. Karma przynosi owoce czynów i wywoÂłuje termin przejawienia. ZauwaÂżcie, Âże karma osobista, karma grupowa i karma kosmiczna powinny byæ po³¹czone dopiero wtedy termin okaÂże siĂŞ prawdziwy. CzĂŞsto rozwój karmy osobistej pociÂąga za sobÂą karmĂŞ grupowÂą. Niektóre duchy caÂłkowicie rzÂądzone sÂą przez karmĂŞ. To oznacza, Âże wiedza ducha jest minimalna i wtedy karma stanowi jedynÂą moÂżliwoϾ ewolucji.

259. Nowi, nowi, nowi - nie ma miejsca dla starych w nowym budowaniu. Po cóÂż zwracaæ siĂŞ do starych, gdy bÂłyskawice nowego Ĺ“wiata juÂż oĹ“wietlajÂą horyzont? Gdy jeŸdziec pogania konia, by osiÂągn¹æ cel, i nawet My wpatrujemy siĂŞ w zegar ewolucji! PrzyÂłoÂżywszy ucho do piasków pustyni, sÂłyszymy dalekie gÂłosy - mówiÂą o niebywaÂłej Epoce.

260. Nie ma staÂłoĹ“ci w Kosmosie. Nawet najprostszy przedmiot w dwóch kolejnych chwilach jest inny.

261. OczywiĹ“cie wÂłasne czóÂłno, choæby i dziurawe, lepsze jest niÂż cudzy statek. Cenimy pÂływanie tylko we wÂłasnym czóÂłnie.

262. ZaprawdĂŞ Âżycie jest piĂŞkne. NiegdyĹ“ oceniano je wedÂług zwierzĂŞcych instynktów i dlatego nie moÂżna byÂło wskazaæ na piĂŞkno Âżycia. Egipt odznaczaÂł siĂŞ wysokÂą kulturÂą, nie moÂżna jednak powiedzieæ, Âże dzisiejsza kultura jest niÂższa. OĹ“rodki kultury w Indiach byÂły skupione na póÂłnocy, ale tylko pojedynczy ludzie posiadali wiedzĂŞ. Kasty - owo gÂłupie zacofanie - utrudniaÂły rozwój kultury. WÂłaĹ“nie, Budda Pan pragn¹³ usun¹æ tĂŞ kastowÂą niedorzecznoϾ. Radosna byÂła Nauka Pana.

263. ZaprawdĂŞ Buddha Pan mógÂł siĂŞ ukazywaæ. Pan ukazywaÂł siĂŞ wielu ludziom, ale poniewaÂż chciaÂł SwojÂą NaukĂŞ uczyniæ jedynym ŸródÂłem, zaniechaÂł osobistego przejawiania siĂŞ. Oddawanie hoÂłdu nie istniaÂło w nauce Pana - jedynie wiedza i osobiste bohaterstwo. To wÂłaĹ“nie byÂło charakterystycznÂą cechÂą Nauki Pana. WÂłaĹ“nie dlatego symbolem Jego byÂł lew. CzĂŞsto nazywamy BuddĂŞ - Królem MyĹ“li! WÂłaĹ“ciwie zrozumieliĹ“cie nierealnoϾ otaczajÂącego Ĺ“wiata. Gdy mówi siĂŞ wam: „IdŸcie w Âżyciu górnÂą drogÂą, powtarzaÂłem sÂłowa Pana. Jak widzicie, Buddha Pan uznawaÂł rzeczywistoϾ otaczajÂącego Ĺ“wiata dla obecnego cyklu i uczyÂł swych uczniów speÂłniania obowiÂązku.

264. Mocno zamknijcie przyÂłbice. Na granicy wydarzeñ jest milczenie. W przededniu bitwy w ciszy szykujcie orĂŞÂż. JeĹ“li dawniej przechodziÂło siĂŞ przez miasta wĹ“ród powitalnych okrzyków ludu, to obecnie przejdziemy o Ĺ“wicie w milczeniu. JeĹ“li dawniej grzmiaÂły powitania, to teraz - bohaterski czyn. Duszno Nam od ludzkich hoÂłdów. Dobro i surowoϾ to jedno pojĂŞcie. Dawniej posyÂłaliĹ“my ga³¹zkĂŞ pokoju, teraz zastanawiamy siĂŞ nad emblematem na broni. Dawniej symbolem Naszym byÂł go³¹b, teraz zaĹ“ kielich bohaterstwa. Tak oto kaÂżdy wiek ma swój symbol.

265. Epoka indywidualnego handlu juÂż minĂŞÂła. Niechaj nie bĂŞdzie wiĂŞcej drobnych drapieÂżców. Lepiej jest myĹ“leæ o poÂżytku narodu. Nie lubiĂŞ mówiæ o nagrodach za pracĂŞ, zapÂłata siĂŞ jednak nie spóŸni. MówiĂŞ o radoĹ“ci pracy. System spóÂłdzielczy to jedyny ratunek.

266. Ceñcie szerokÂą myĹ“l. UczĂŞ was ceniæ gigantów woli. Zawi¹¿ê wokóÂł was WĂŞzeÂł Ĺ’wiĂŞty - niewidzialny. Oto Nasze polecenie: Przyjmijcie ciĂŞÂżar Ĺ’wiadectwa Mojego PrzyjĹ“cia. PodnieĹ“cie ciĂŞÂżkÂą tarczĂŞ wolÂą waszej mocnej Ĺ“wiadomoĹ“ci. Powiemy: „Panie, pomogĂŞ Twemu Krajowi. Duch mój jest odziany w kolczugĂŞ nieustraszonoĹ“ci, a na tarczy jasno pÂłonie Twoja Gwiazda. PrzyjmĂŞ na tarczĂŞ wszystkie strzaÂły przeciwników Twoich. PragnĂŞ Ci dopomóc.

267. Opowiem o dwóch dowódcach Akbara. Jeden z nich otrzymywaÂł obszerne wskazówki, drugi tylko bardzo urywkowe. Wreszcie drugi zwróciÂł siĂŞ do Akbara, mówiÂąc: „Dlaczego nie zasÂłuÂżyÂłem na obszerne wskazówki, skoro odniosÂłem tyle zwyciĂŞstw? Akbar odpowiedziaÂł: „Twoja pojĂŞtnoϾ powstrzymywaÂła potok sÂłów. Niech kaÂżda chwila zachowana przez ciebie bĂŞdzie zaznaczona najpiĂŞkniejszÂą per³¹. Dlatego wielka jest radoϾ tych, którzy mogÂą zrozumieæ, zachowujÂąc napój ÂŹródÂła. MoÂżna porównaæ istotĂŞ Nauki z wymogami pewnych momentów walki. Nie ukrywam, Âże po odniesionym sukcesie ciemni wci¹¿ starajÂą siĂŞ zdobyæ informacje, i trzeba przeczekaæ, aÂż pociski przelecÂą. ZwÂłaszcza wtedy, gdy twierdza jest zaznaczona na mapie wroga. Ale kiedy pociski zryjÂą grunt dokoÂła, bĂŞdzie on bardziej przydatny pod przyszÂłe fundamenty. Dlatego ten, kto ma cierpliwoϾ, bĂŞdzie mógÂł zaÂłoÂżyæ podwaliny przyszÂłoĹ“ci. Gdy siedzimy w ciszy, wiêŸ siĂŞ wzmacnia. Nowe narastanie oznacza nowy szczebel i My juÂż znamy pomysÂłowych wrogów. Lecz za Nami powoÂłane sÂą nowe siÂły i dlatego nie sÂą Nam potrzebne stare drogi.

268. GÂłówny b³¹d polega na tym, ii pytania i potrzeby Âżycia nie sÂą sformuÂłowane. Tymczasem w kaÂżdej chwili mogĂŞ zapytaæ, a przeoczone juÂż siĂŞ nie powtarza. Powiedziano: „Nie znacie ni dnia, ni godziny. ProszĂŞ, abyĹ“cie wyostrzyli myĹ“l jak miecz. Uczyæ siĂŞ moÂżna nieskoñczenie. Gdy proszĂŞ: „PomóÂżcie budowaæ Mój Kraj”, to zwracam siĂŞ nie do szkieletów, lecz do Âżywych, twórczych duchów. KaÂżdy ma wyznaczony zakres ofiary. Tak bardzo waÂżny jest symbol otwartych oczu.

269. PomóÂżcie budowaæ Mój Kraj. Ludzie nie chcÂą widzieæ drÂżenia starego Ĺ“wiata. Nie surowoϾ, lecz troska o piĂŞkny Plan zmusza Mnie do powtarzania. I po cóÂż robiæ z Amrity soczewicowÂą polewkĂŞ? Powtarzajcie sobie w kaÂżdej godzinie: „Nic nie powstrzyma mego biegu do Mistrza. Mam tysiÂąc oczu i siÂła moja wzrasta jedynie w ruchliwoĹ“ci. RuchliwoϾ i pomysÂłowoϾ sÂą nierozerwalne.

270. Wiecie juÂż o zaklĂŞtym krĂŞgu, wiecie o jego naukowym znaczeniu. Plan ma tĂŞ osobliwoϾ, Âże postanowiono zaniechaæ osÂłony z krĂŞgu, stanowi ona bowiem kosmicznÂą przeszkodĂŞ. Swego rodzaju lĂŞkliwoϾ opasaÂła ludzkoϾ róÂżnymi sztucznymi krĂŞgami. NadszedÂł czas, by zostawiæ wszelkie umowne formuÂłki. Czas samym tylko przebudzonym duchem spotkaæ zjawisko ziemi i nieba. Czas z otwartymi oczami oznajmiæ tworom ÂżywioÂłów: „Nie bojĂŞ siĂŞ was! Nie moÂżecie bowiem zagrodziæ wskazanej mi drogi. Czas juÂż powiedzieæ Ĺ’wiatÂłu: „IdĂŞ, pomocnik twój, i wyciÂągnĂŞ rĂŞkĂŞ do samego sÂłoñca. A póki niæ srebrna jest caÂła, same gwiazdy bĂŞdÂą moim pancerzem. Taka to prosta droga przeznaczona jest czÂłowiekowi. I boÂżyszcza symbolów bĂŞdÂą unicestwione przez promieñ Ĺ’wiatÂła. I bĂŞdzie Nam dozwolone byæ nie bogami, lecz wspóÂłpracownikami. To jest nakaz prostoty.

271. Nie bójcie siĂŞ obejrzeæ z bliska zbroi swego brata. Dopiero gdy troskliwÂą rĂŞkÂą sprawdzicie wszystkie ogniwa kolczugi, moÂżecie poznaæ, z której strony brat jest mniej osÂłoniĂŞty. Zbroja, choæ bÂłyszczy z zewnÂątrz, nie wytrzyma nawet lekkiej strzaÂły. JeÂżeli wiĂŞc czujecie, Âże ogniwo jest sÂłabe, moÂżecie powiedzieæ: „Bracie, w ImiĂŞ Mistrza, opatrz kolczugĂŞ i dokoñcz hartowania, gdyÂż inaczej lepiej juÂż walczyæ bez zbroi. Tak przeglÂądajcie orĂŞÂż przed kaÂżdÂą bitwÂą. Okrutny bowiem jest los tego, kto zachowaÂł tylko samÂą rĂŞkojeϾ. Szczególnie siĂŞ cieszymy, gdy wielkoϾ Planu obleczona jest w prostotĂŞ. ZapamiĂŞtajcie: Prostota ma si³ê przyciÂągania. Magnes ten odpowiedni jest dla nowego domu. BogatoϾ myĹ“lenia nie pozwala zaĹ“piewaæ ptakom, lecz Mój pochód idzie jedynie z pieĹ“niÂą.

272. Zapyta ktoĹ“: „Jakie jest wasze niebo? Powiedzcie: „Niebo pracy i walki. Z pracy rodzi siĂŞ niezwyciĂŞÂżonoϾ, z walki piĂŞkno. Tak, juÂż dzisiaj powiedziaÂłem: Sam idĂŞ! WÂłaĹ“nie Moje strzaÂły lecÂą do Mojego Kraju i róÂżnorodne latoroĹ“la czekajÂą ogrodników. Na murach Moje znaki i w szepcie Moje tchnienie. Niech bujnie rosnÂą krzewy; Âłatwiej je rozsadziæ, niŸli zasadziæ nowe. Niczego siĂŞ nie bójcie; rozmaite sÂą Nasze kwiaty, lecz GÂłosem Mistrzów zaprowadzicie Âład. ZauwaÂżcie, jak zarasta pole Nasze. Potrzebne pĂŞdy sÂą zielone, suche zaĹ“ odpadajÂą i czerniejÂą. MoÂżna juÂż kreĹ“liæ mapĂŞ nowej walki. BĂŞdziecie powiĂŞkszaæ dziedziny zmagañ ducha i niwelowaæ góry dawnej dumy. Jak powiedziaÂłem, lepiej z oberwañcami niÂż z obÂłudnikami. Uczcie siĂŞ widzieæ ogieñ ducha w oczach. Frak pozbawiony jest gwiazdy walki, która Ĺ“wieci na kaftanach. ZapamiĂŞtajmy dziĹ“: niebo pracy i walki.

273. Na równi ze wspóÂłmiernoĹ“ciÂą naleÂży zrozumieæ niezbĂŞdnoϾ. Ostatnim doĹ“wiadczeniem bĂŞdzie próba niezbĂŞdnoĹ“ci, inaczej mówiÂąc, kaÂżdy poddawany próbie musi powiedzieæ, co uwaÂża za najbardziej konieczne. JakoϾ natychmiastowej odpowiedzi jest miarÂą jego Ĺ“wiadomoĹ“ci.

274. Stopieñ po¿ytecznoœci mo¿e siê zmieniaæ. Przecie¿ stopni po¿ytecznoœci jest tyle, ile liœci na drzewie. Jeœli pragniemy niezw³ocznego Przyjœcia, to niezw³ocznie nale¿y oczyszczaæ drogi. Nale¿y w dzieñ i w nocy przyzwyczajaæ siê do wype³niania Przykazañ i przesi¹kaæ Zasadami. Nie lubiê ¿adnej bigoterii. Niech Promieñ oœwieca bohaterstwo. Gdzie¿ poœlê Promieñ, je¿eli zamiast tarczy jest mokry muœlin? Najwa¿niejsze - to bezzw³ocznoœæ i pewnoœæ rêki przy uderzeniu. Jak Ja posy³am wam ka¿d¹ tarczê, tak te¿ i wykorzystajcie z ka¿dej chwili. Przecie¿ nie dla zap³aty, nie ze strachu idziecie, ale wiedzie was œwiadomoœæ piêkna Kosmosu.

275. Opowiem, jak powstaÂła rozbieÂżnoϾ miĂŞdzy BuddhÂą a DewadattÂą. Dewadatta zapytaÂł: „Od czego zaczynaæ kaÂżde dziaÂłanie? BÂłogosÂławiony rzekÂł: „Od tego, co jest najbardziej niezbĂŞdne, albowiem kaÂżda chwila posiada swojÂą niezbĂŞdnoϾ i to zwie siĂŞ sÂłusznym czynem. Dewadatta nalegaÂł: „Jak powstaje oczywistoϾ niezbĂŞdnoĹ“ci? BÂłogosÂławiony odrzekÂł: „Niæ niezbĂŞdnoĹ“ci przechodzi przez wszystkie Ĺ“wiaty, lecz kto jej nie poj¹³, pozostanie w niebezpiecznym wÂąwozie, nie osÂłoniĂŞty przed kamieniami. Tak oto nie mógÂł Dewadatta odróÂżniæ linii niezbĂŞdnoĹ“ci i ciemnoϾ ta zasÂłoniÂła mu drogĂŞ. Dlatego to rÂączy rumak koñcem kopyta wyczuwa, na jaki kamieñ ma wpierw stÂąpn¹æ. Tak teÂż wyczuwa siĂŞ Âład ruchliwoĹ“ci, wspóÂłmiernoĹ“ci i niezbĂŞdnoĹ“ci. Wiele z Naszych zapisków historycznych brano za inskrypcje pradawnych prawodawców. Nieraz nawet ImiĂŞ Chrystusa lub Buddy utrudnia przyjĂŞcie, natomiast nieznane hieroglify na kamieniu Âłatwiej przyciÂągajÂą szczerÂą uwagĂŞ. CzyÂż trzeba tÂłumaczyæ, Âże najlepszy skutek jest wówczas, gdy zapala siĂŞ iskra ducha? Dlatego wiedzcie, kiedy lepiej jest przypomnieæ ImiĂŞ, a kiedy poÂżyteczniej jest podaæ treϾ Przykazania. PamiĂŞtajcie o tym, gdy bĂŞdziecie na róÂżnych drogach.

276. Oto posyÂłamy siedem sÂług na targ po winogrona. CóÂż widzĂŞ? Pierwszy zgubiÂł dane mu pieniÂądze. Drugi wymieniÂł je na upajajÂące wino. Trzeci je ukryÂł. Czwarty nie rozpoznaÂł zielonych winogron. PiÂąty, kosztujÂąc czy sÂą dojrzaÂłe, rozgniótÂł ca³¹ kiϾ. Szósty wybraÂł umiejĂŞtnie, lecz przez nieostroÂżnoϾ trÂąciÂł i rozsypaÂł. Siódmy przyniósÂł dojrza³¹ kiϾ i wyszukaÂł liĹ“cie, by jÂą przyozdobiæ. Tak oto siedmiu ich przeszÂło i tĂŞ samÂą drogĂŞ, i w tym samym czasie. Przestrzegajcie Praw Nowego Ĺ’wiata. Przyniesiemy i ducha, i ciaÂło, gdyÂż nie ma nad to piĂŞkniejszego bohaterstwa. TwierdzĂŞ, Âże przeÂżywamy czasy najbardziej skomplikowane. Refleksy wydarzeñ tÂłoczÂą siĂŞ u bram. Wiecie, jak statek sunie po fali. Dlatego, zaprawdĂŞ, nie sÂłuch, lecz ducha Âżywiæ trzeba.

277. O zakÂładaniu magnesów.

Magnes wykuwa projekcjĂŞ ewolucji planety. Magnes przejawia niezmiennoϾ. Magnes umacnia drogĂŞ czÂłowieka. Jest kilka rodzajów magnesów: albo jednolite ciaÂło przewodniej planety, albo czêœæ ciaÂła, majÂąca ³¹cznoϾ z pozostaÂłymi czĂŞĹ“ciami, albo przedmiot obcy, który uzyskaÂł ³¹cznoϾ poprzez zetkniĂŞcie siĂŞ z magnesem. Magnes albo pozostaje niewidzialny, przyciÂągajÂąc bieg wydarzeñ, albo jest oĹ“rodkiem Ĺ“wiadomego dziaÂłania, albo oĹ“wieca czÂłowieka, który go znalazÂł. W dziejach ludzkoĹ“ci moÂżna obserwowaæ, jak sieæ magnesów zapalaÂła siĂŞ na podobieñstwo przewodnich ogni. Jak wiĂŞc dziaÂła magnes? Przetwarza on idee przestrzeni w czyn. Wiele magnesów leÂży pod fundamentami miast. Wiele z nich znajdywano. Symbol diamentów w meteorze przysÂłanym z przestrzeni powinien, powtarzam, byæ rozumiany naukowo. NaleÂży zebraæ wszystkie minuty poranku i wieczoru. SkoñczyÂło siĂŞ Âżycie mieszczucha, zaĹ“witaÂła zorza bohaterstwa. Los gotów jest odpÂłaciæ za wszystkie ciĂŞÂżary, lecz przyjmijcie. Promieñ moÂże Ĺ“wieciæ przez okno.

278. WÂłaĹ“ciwoϾ bycia niewidzialnym jest czĂŞsto zbawienna. WÂłaĹ“ciwoϾ bycia milczÂącym jest czĂŞsto zbawienna. WÂłaĹ“ciwoϾ bycia stróÂżem tajemnic jest zaszczytna. WÂłaĹ“ciwoϾ bycia godnym zaufania jest zaszczytna. PotĂŞga trwania w modlitwie zasila wzrost ducha.

279. UwaÂżam, iÂż trzeba zapaliæ wszystkie sygnaÂły; znaki trzeba w lot pojmowaæ. KaÂżdemu z wezwanych bĂŞdĂŞ dawaÂł znaki, ale naleÂży je przyj¹æ. MogĂŞ powiedzieæ, Âże tylko czasami trzeba byÂło uciekaæ siĂŞ do nadzwyczajnych znaków. Nie zawsze jednak moÂżna siĂŞ nimi posÂługiwaæ. PrzypomnĂŞ, Âże pewnego razu udaÂło siĂŞ uratowaæ czÂłowieka z poÂżaru, lecz on nie uwaÂżaÂł na znaki i wÂłaĹ“nie dlatego zÂłamaÂł nogĂŞ. Innym razem, ratujÂąc od zgubnego podpisu, trzeba byÂło oprócz oddziaÂływania duchowego, uciec siĂŞ do siÂły miĂŞĹ“niowej, powodujÂącej zdrĂŞtwienie rĂŞki na dÂłuÂższy czas. RatujÂąc przed niebezpiecznym zwierzĂŞciem, trzeba byÂło zepchn¹æ ze Ĺ“cieÂżki. ToteÂż nie zmuszajcie do nadzwyczajnych oddziaÂływañ, lecz czujnie przysÂłuchujcie siĂŞ zbawczym powiewom.

280. Trzeba dŸwign¹æ ducha. My czcimy Mistrza czynem. My Âżyjemy cudownym marzeniem. Droga Nasza usiana jest podkowami bohaterskich czynów. Nad Naszymi namiotami jaĹ“niejÂą promienie mĂŞstwa. RadoĹ“ciÂą dla Nas jest oparzenie siĂŞ pÂłomieniem Prawdy. Droga Nasza jest po trzykroæ wydÂłuÂżona. CzyÂż nie jest szczĂŞĹ“ciem d¹¿yæ na przekór martwej materii i wÂłóczniÂą ducha zapalaæ iskry twórczego ducha? Mistrz, Mistrz, Mistrz idzie ze strza³¹ Rozkazu. Nigdy nie przyj¹³bym cichej powierzchni wody, lecz przyjmĂŞ wszystkie wichry, przyjmĂŞ wszystkie gromy i zwoje Me bÂłyskawicami przemieniÂą Sklepienie WszechĹ“wiata. PuszczĂŞ go³êbia jako zwiastuna, ale opuszczĂŞ siĂŞ OrÂłem! Niech przeto kaÂżdy Mój wojownik gotuje zbrojĂŞ!

281. Wiecie juÂż o dwóch dowódcach Akbara. PosÂłuchajcie o trzecim. Ten zapytaÂł: „Dlaczego i spóŸnienie, i przedwczesnoϾ jednakowo sÂą potĂŞpiane? Akbar odpowiedziaÂł: „Mój przyjacielu, nie ma wielkoĹ“ci jednakowych. W przedwczesnoĹ“ci jest pomysÂłowoϾ, a wiĂŞc ma ona wiĂŞkszÂą wartoϾ, spóŸnienie bowiem po³¹czone jest tylko ze Ĺ“mierciÂą. JeĹ“li przedwczesnoϾ podlega osÂądzaniu, to spóŸnienie juÂż jest osÂądzone.

282. NakazujĂŞ zrozumieæ znaczenie tego, co siĂŞ dzieje. Jak Ja obiecaÂłem dziĹ“ wydaæ Polecenie, tak i wy bÂądŸcie gotowi do dziaÂłania. JeÂżeli uznam, Âże trzeba jechaæ na wielb³¹dach jedŸcie! JeÂżeli uznam, Âże trzeba lecieæ leæcie! JeÂżeli uznam, Âże trzeba pÂłyn¹æ pÂłyñcie! JeÂżeli uznam, Âże trzeba skryæ siĂŞ w norĂŞ skryjcie siĂŞ! JeÂżeli uznam, Âże trzeba zjawiæ siĂŞ o póÂłnocy - zjawcie siĂŞ! JeÂżeli uznam, Âże trzeba zd¹¿yæ przed wschodem zd¹¿cie! JeÂżeli uznam, Âże trzeba zasÂłoniæ tarczÂą Ĺ’wiĂŞtoϾ - zasÂłoñcie! JeÂżeli uznam, Âże trzeba nie spaæ - nie Ĺ“pijcie! JeÂżeli uznam, Âże trzeba Mi zaufaæ zaufajcie! A modlitwÂą waszym bĂŞdzie: „PomogĂŞ budowaæ Kraj Twój w ImiĂŞ Macierzy Ĺ’wiata i Ojca Mojego! Wzmocnijmy si³ê naszÂą ogniem gotowoĹ“ci i pójdziemy przez zÂłote piaski, idziemy bowiem do Mistrzów.

283. PowinniĹ“cie opowiedzieæ o Moim pragnieniu ujrzenia wszystkich przy pracy. Trzeba utrzymywaæ aurĂŞ w napiĂŞciu, inaczej nie moÂże ona rosn¹æ. Musicie dobrze zrozumieæ, jak bardzo bezuÂżyteczne sÂą niebiañskie promienie, jeĹ“li nie spotka ich emanacja oĹ“rodków nerwowych. MówiÂłem juÂż o oniemieniu jĂŞzyka i o zÂłamanych rĂŞkach jako o skutku niebiañskiego oddziaÂływania przy braku ziemskiej odpowiedzi.

284. ChcĂŞ widzieæ wspóÂłpracĂŞ nie na papierze i nie w zapewnieniach, lecz w czynach. SÂłusznÂą jest rzeczÂą nie mówiæ o miÂłoĹ“ci, lecz okazaæ jÂą czynem. SÂłusznÂą jest rzeczÂą poniechaæ zapewnieñ o oddaniu bo objawia siĂŞ je czynem. SÂłusznÂą jest rzeczÂą nie wypowiadaæ zbĂŞdnych sÂłów trzeba wyraziæ je czynem. Jest rzeczÂą godnÂą poÂżaÂłowania, gdy podczas szturmu wojownicy rozluŸniajÂą szeregi i zaczynajÂą zapewniaæ wodza o swej miÂłoĹ“ci. ZaprawdĂŞ teraz jest czas szturmu i kaÂżdy gÂłaz powinien byæ zdobyty zrĂŞcznym posuniĂŞciem. UmiejĂŞtnie wypuszczajcie strzaÂły. PowiedziaÂłem uprzednio o bezuÂżytecznoĹ“ci promieni przy niezgodnoĹ“ci emanacji. ZmĂŞczenie i rozdraÂżnienie mogÂą pozbawiæ potrzebnej przesyÂłki. Trzeba umieæ dojϾ do Nas ponad nastrojami.

285. Oto od rozwaÂżañ kosmicznych wróæmy do noszenia kamieni i na kaÂżdym z nich nakreĹ“lmy symbol krzyÂża. PrzypomnĂŞ wam, jak Budda wybieraÂł uczniów zdolnych do czynów bohaterskich. Podczas zajêæ, gdy uczniów juÂż opanowywaÂło znuÂżenie, Budda zadawaÂł im najbardziej niespodziewane pytanie i oczekiwaÂł natychmiastowej odpowiedzi. Albo postawiwszy zwykÂły przedmiot, proponowaÂł, by opisaæ go nie wiĂŞcej niÂż trzema sÂłowami lub nie mniej niÂż setkÂą stronic. Albo postawiwszy ucznia przed zamkniĂŞtymi na klucz drzwiami, pytaÂł: „Jak je otworzysz? Albo posyÂłaÂł pod okno muzykantów i kazaÂł im Ĺ“piewaæ hymny o zupeÂłnie przeciwnej sobie treĹ“ci. Albo zauwaÂżywszy dokuczliwÂą muchĂŞ, prosiÂł ucznia, by powtarzaÂł niespodziewanie wypowiedziane sÂłowa. Albo przechodzÂąc przed uczniami, pytaÂł: „Ile razy przeszedÂłem? Albo zauwaÂżywszy strach przed zwierzĂŞtami lub przed zjawiskami przyrody, stawiaÂł za zadanie przezwyciĂŞÂżenie go. Tak oto PotĂŞÂżny Lew hartowaÂł klingĂŞ ducha. ZapamiĂŞtajcie i zastosujcie!

286. MoÂżna objawiæ Uszas Nowej Zorzy. PotĂŞga Ĺ’wiatÂłoĹ“ci juÂż spala ciemnoϾ. MORYA:. - to Duch niezÂłomny. Duch Mój wie, jak siĂŞ wykuwa moc. ProponujĂŞ, by nie modliæ siĂŞ do Mnie, lecz Mnie wzywaæ. I RĂŞka Moja nie omieszka zjawiæ siĂŞ w czasie bitwy. Jak przeszliĹ“my przez pustynie? Jak potrafiliĹ“my unikn¹æ czarnych strzaÂł? Jak mogliĹ“my ujeÂżdÂżaæ dzikie konie? Jak mogliĹ“my spaæ pod jednym namiotem ze zdrajcÂą? Jak mogliĹ“my polepszyæ Nasz los przed ogniskiem z ostnicy? Jak mogliĹ“my pokonaæ kamienie potoku? Jak mogliĹ“my odnaleŸæ drogĂŞ we mgle nocy? Jak mogliĹ“my poj¹æ niezrozumiaÂłe pragnienia? Jak mogliĹ“my rozpoznaæ Ĺ“cieÂżkĂŞ Âżycia? ZaprawdĂŞ czuwaniem ducha. W kaÂżdej chwili gotowi jesteĹ“my podaæ chleb Âżycia temu, kto wybierze tĂŞ samÂą Ĺ“cieÂżkĂŞ czuwania ducha. Promieñ Mój moÂże oĹ“wiecaæ dziaÂłania ducha. PosÂłuszne Memu Promieniowi sÂą te istoty, które przyoblekÂły siĂŞ w ochronnÂą purpurĂŞ mĂŞstwa. Tam, gdzie zakurzona pleϖ bojaŸni, tam Miecz Promienia przemienia siĂŞ w bicz.

287. Wiedzcie, jak trudno dotrzeæ do ludzkich serc. Duch nie moÂże siĂŞ przebiæ i powÂłoka grubieje. Jak powitaæ tych, którzy na podobieñstwo orÂłów rozglÂądajÂą siĂŞ wokóÂł i dla których mgÂła przyszÂłoĹ“ci jest jak jasne zwierciadÂło? Aczkolwiek wydarzenia walki sÂą wielkie, jedno wszakÂże mogĂŞ obiecaæ wiernym: W kaÂżdej sytuacji My ochronimy ich godnoϾ. Wszelkie wrogie prÂądy obrócimy na poÂżytek. Polecenia do Moich wojowników nie powtarza siĂŞ dwukrotnie. Wyznaczywszy moÂżliwoĹ“ci, bĂŞdziemy lepiej budowaæ Nasze drogi. Nie zlĂŞkniemy siĂŞ, jeÂżeli moÂżliwoĹ“ci te na pierwszy rzut oka sÂą zbyt rozrzucone. Murawa nie roĹ“nie od razu, ale szczĂŞĹ“cie w tym, Âże widzĂŞ mÂłode gÂłowy, godne przej¹æ struny osÂłabÂłe. PowinniĹ“cie polegaæ na nieznanych i na Niewidzialnych.

288. Gdy ludzie wyjeÂżdÂżajÂą, doznajÂą jednego z dwóch uczuæ: albo Âże dÂługo mieszkali na tym miejscu, co oznacza, Âże aura ich jak gdyby przyrosÂła do przedmiotów; albo teÂż czujÂą, Âże wszystko dokoÂła nich siĂŞ zakoñczyÂło, co znaczy, Âże aura faluje w d¹¿eniu. Bardzo waÂżne jest rozróÂżnianie tych dwóch typów ludzi. CzĂŞsto z oznak zewnĂŞtrznych moÂżna sÂądziæ o zasadniczych róÂżnicach. Którzy sÂą wiĂŞc Moimi ludŸmi? Ci, którzy nie czujÂą przywiÂązania do miejsca domu swego. Ci, którzy nie pamiĂŞtajÂą o drogocennych rzeczach. Ci, którzy lubiÂą chodziæ w góry. Ci, którzy lubiÂą Ĺ“piew ptaków. Ci, którzy ceniÂą powietrze godziny porannej. Ci, którzy czyn ceniÂą bardziej niŸli czas. Ci, którzy rozumiejÂą kwiaty. Ci, którzy okazujÂą nieustraszonoϾ, nawet tego nie dostrzegajÂąc. Ci, którzy nie lubiÂą plotkowaæ. Ci, którzy ceniÂą radoϾ piĂŞkna. Ci, którzy rozumiejÂą Âżycie poza granicami widzialnoĹ“ci. Ci, którzy czujÂą, kiedy moÂżna wzi¹æ czêœæ Amrity. Ci, którzy Ĺ“pieszÂą wypeÂłniæ proroctwo. Oto ci Moi ludzie mogÂą wydatkowaæ Moc MojÂą. Jak król w krainie wichrów mogĂŞ posÂłaæ im kroplĂŞ rosy z drzewa Elgario, które odsÂłania Âżycie przyszÂłoĹ“ci.

289. Opowiem, jak Timur osiÂągn¹³ jedno z najwiĂŞkszych swych zwyciĂŞstw. Oto podpaliÂł step na tyÂłach swego wojska i daÂł tysiÂąc koni jeñcom, Âżeby ratowali siĂŞ ucieczkÂą. Ci, przeraÂżeni, pĂŞdzili siejÂąc strach w szeregach nieprzyjaciela. W Ĺ“lad za nimi pĂŞdziÂły ordy i, nie widzÂąc innego wyjĹ“cia, szybciej niÂż pÂłomieñ zmiotÂły wroga. Nierozumny wódz zapala poÂżar na tyÂłach nieprzyjaciela, natomiast mÂądry wznieca ogieñ na tyÂłach wÂłasnego wojska. Podobnie gdy szli pierwsi koczownicy Azji, niszczyli za sobÂą mosty i przeprawy, Âżeby odwrót nawet nie przyszedÂł im do gÂłowy.

290. Istnieje wschodnia zagadka: „Co lubi byæ pogrzebane? OdpowiedŸ: „Ziarno. WÂłaĹ“nie, ziarno planu powinno leÂżeæ pod glebÂą, a gdy zacznie Âżyæ, roĹ“nie tylko w górĂŞ. Mistrz widzi nowe moÂżliwoĹ“ci i poÂżar stepu gna jeŸdŸców w jednym kierunku.

291. PoĹ“ród zakurzonych stokrotek wznosi siĂŞ lilia Niebiañskiej Purpury. Lepiej jest Âżyæ w pobliÂżu Niebiañskiego Kwiatu, poniewaÂż kwiaty ziemskie sÂą jedynÂą ÂżywÂą wiĂŞziÂą miĂŞdzy niebem i ziemiÂą. W strukturze pyÂłku kwiatowego jak gdyby osiadajÂą krysztaÂły prany. Bez przesady moÂżna powiedzieæ, Âże w kwiatach niebo osiada na ziemi. Gdyby pozbawiæ ZiemiĂŞ kwiatów, jej siÂły Âżywotne zmniejszyÂłyby siĂŞ o poÂłowĂŞ. Podobnie waÂżny jest Ĺ“nieg, i oĹ“nieÂżone góry stojÂą jakby morskie latarnie ocalenia.

292. Gdy wielkoϾ siĂŞ zwiĂŞksza, podÂłogi i sufity trzeszczÂą. Ludziom trudno zrozumieæ róÂżnicĂŞ miĂŞdzy „moÂże a „bĂŞdzie. Wydaje siĂŞ im, Âże skoro moÂże byæ, to i bĂŞdzie. GdzieÂż jest jednak bohaterstwo i pragnie - nie przejĹ“cia przez wszystkie mury?

293. WyobraŸmy sobie ZiemiĂŞ napeÂłnionÂą stacjami ³¹cznoĹ“ci bezprzewodowej. Tylko nieliczne z nich sÂą o wysokim napiĂŞciu. Jedynie one nadajÂą kierunek Âżyciu planety. Podobnie istniejÂą duchy o wysokim napiĂŞciu, które naÂładowaÂły swe akumulatory w poprzednich Âżywotach. WyróÂżniajÂącÂą je cechÂą jest niewzruszona Ĺ“wiadomoϾ niezniszczalnoĹ“ci wewnĂŞtrznego Jam - stÂąd rodzi siĂŞ pojĂŞcie wyÂższej wolnoĹ“ci. Do stacji o wysokim napiĂŞciu pod³¹czona jest sieæ drobnych stacji, odbierajÂących jej staÂłe fale. Tak samo duch o wysokim napiĂŞciu Âżywi otoczenie i na podobieñstwo samotnej wieÂży króluje nad przestrzeniÂą. Wskutek tego od najmÂłodszych lat ludzie grawitujÂą ku takim magnesom, nawet je obci¹¿ajÂąc. Bohaterstwo nie jest wyrzeczeniem siĂŞ, lecz ogarniĂŞciem i ruchem. ToteÂż gdy mówiÂłem: „Ten, który siĂŞ wyrzekÂł, naleÂży rozumieæ: „Ten, który ogarn¹³. Nie sposób przedstawiæ istoty wyrzeczenia siĂŞ, bo wokóÂł niego gnieŸdzi siĂŞ zakaz. Ale ogarniĂŞcie Ĺ“wiadczy o Ĺ“wiadomym rozumieniu. Jak WÂładczyni wyrzekÂła siĂŞ Ĺ“wiatów? OgarnĂŞÂła wielkoϾ budowy przyszÂłoĹ“ci, a wówczas nic nie moÂże zatrzymaæ wzrostu ducha. WiernoϾ jest przymiotem ducha o wysokim napiĂŞciu, ogarniĂŞcie zaĹ“ czyni prawdziwe bohaterstwo radosnym otrzymaniem. Tak moÂże rozwijaæ siĂŞ bohaterstwo, bo Ĺ“wietlane otrzymanie pociÂąga za sobÂą nastĂŞpne. SÂłusznie przedstawiano Ĺ“wiĂŞtych jako pÂłynÂących, tak bowiem fala energii Ĺ“wiatowej niesie tych, którzy wstÂąpili w jej nurt. Znów naleÂży pamiĂŞtaæ o róÂżnicy miĂŞdzy groŸbÂą a troskÂą. Gdy przestrzegaÂłem pewnego Ĺ“wietnego jeŸdŸca, Âżeby uczyÂł siĂŞ zeskakiwaæ z konia w biegu, uznaÂł to za sprzeczne z obyczajami jego stepowej krainy. Jednak gdy rozszalaÂły koñ poniósÂł go na brzeg urwiska, niezrĂŞcznie zeskoczyÂł i okulaÂł. WiernoĹ“ciÂą wszakÂże Âłatwo jest w³¹czyæ siĂŞ do Ĺ“wiatowej fali. D¹¿ymy tylko ku radoĹ“ci.

294. D¹¿cie w przysz³oœæ mimo sadzy teraŸniejszoœci.

295. Uczcie siĂŞ nie burzyæ, lecz zdobywaæ siĂŞ na najwiĂŞkszÂą cierpliwoϾ. Smutno jest widzieæ, jak maÂła jest liczba tych, którzy pójdÂą na wezwanie bez wymówek i narzekania. MoÂżna daæ ludziom to, co najcenniejsze, ale w godzinĂŞ wezwania zapomnÂą o wszystkim, co juÂż otrzymali. JakÂże wiĂŞc moÂżna myĹ“leæ o Nowym Ĺ’wiecie, skoro nie uĹ“wiadomiono sobie starego! JeÂż ma duÂżo igieÂł, lecz nie uczyniÂą go one królem. Wspomniana Nasza pomoc moÂże rozkwitn¹æ, jeĹ“li ci, którym zostaÂła posÂłana, jÂą przyjmÂą. Cieszymy siĂŞ, gdy RĂŞka nie zostaÂła odepchniĂŞta.

296. Nie Âżyjcie z dochodu od pieniĂŞdzy. Nieczysty to zysk. Najlepszy obrót dobrami to wymiana rzeczy, a w ostatecznoĹ“ci moÂżna dopuĹ“ciæ do wymiany pieniĂŞÂżnej w bezpoĹ“rednim obrocie. Nie bÂądŸcie niezadowoleni, chyba Âże z siebie samych. Nie pozwalajcie, by inni robili to, co moÂżecie zrobiæ sami - tak zniesiecie niewolnictwo sÂług. Nie powtarzajcie po dwakroæ tego, co moÂżecie powiedzieæ raz jeden. Nie chodŸcie jednÂą drogÂą, gdyÂż nawet kamieñ progu ulega zuÂżyciu. Nie pÂłyñcie, gdy trzeba lecieæ. Nie oglÂądajcie siĂŞ, gdy trzeba siĂŞ Ĺ“pieszyæ. Nie plamcie ust zÂłorzeczeniem, gdy trzeba przejϾ milczÂąc. Nie przykrywajcie siĂŞ promieniami, lecz stalÂą bohaterstwa. Nie siodÂło jest potrzebne, gdy rosnÂą skrzydÂła. Nie piĂŞĹ“ciÂą, lecz mÂłotem gwoŸdzie siĂŞ wbija. Nie Âłuk, lecz strzaÂła dosiĂŞgnie celu. Nie przez mego Pana, lecz przez twego. Nie liniÂą siĂŞ odgradzajcie, lecz ogniem myĹ“li.

297. MyĹ“lcie, Âże nic do was nie naleÂży; w ten sposób nie uszkodzicie rzeczy. MyĹ“lcie, jak Âładniej upiĂŞkszyæ kaÂżde miejsce; w ten sposób ustrzeÂżecie siĂŞ Ĺ“mieci. MyĹ“lcie, jak dalece kaÂżda nowa rzecz powinna byæ lepsza od starej; w ten sposób utrwalicie drabinĂŞ wznoszenia siĂŞ. MyĹ“lcie, jak piĂŞkne bĂŞdzie jutro; w ten sposób nauczycie siĂŞ iϾ naprzód. MyĹ“lcie, jak okrutny jest los zwierzÂąt; w ten sposób zaczniecie litowaæ siĂŞ nad tym, co niÂższe. MyĹ“lcie, jak bardzo maÂła jest Ziemia; w ten sposób polepszycie zrozumienie wzajemnych stosunków. MyĹ“lcie, jak czerwone jest sÂłoñce kryjÂące siĂŞ za sferÂą ziemi; w ten sposób powstrzymacie siĂŞ od rozdraÂżnienia. MyĹ“lcie, jak biaÂłe sÂą go³êbie w Ĺ“wietle promienia; w ten sposób umocnicie nadziejĂŞ. MyĹ“lcie, jak niebieskie jest niebo; w ten sposób zbliÂżycie siĂŞ do wiecznoĹ“ci. MyĹ“lcie, jak czarna jest mgÂła ciemnoĹ“ci; w ten sposób powstrzymacie siĂŞ od chÂłodu odstĂŞpstwa. MyĹ“lcie mĂŞÂżnie o WyÂższych Istotach; w ten sposób przeprowadzicie liniĂŞ jednoĹ“ci. MyĹ“lcie, jakie to szczĂŞĹ“cie przechodziæ po skorupie planety, nasycajÂąc jÂą Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą ducha. MyĹ“lcie, jakie to szczĂŞĹ“cie przechodziæ pod promieniami gwiazdozbiorów, bĂŞdÂąc oĹ“rodkiem skupiajÂącym promienie dziesiÂątków tysiÂącleci. MyĹ“lcie nieustannie o Naszej RĂŞce ProwadzÂącej; w ten sposób przeciÂągniecie niæ Âżycia.

298. Gdy ktoĹ“ zastÂąpi ci drogĂŞ, odejdŸ w milczeniu, jeĹ“li znasz drogĂŞ swojÂą. Gdy szukasz noclegu, miej dobrÂą wieϾ dla gospodarza. Gdy nadejdzie godzina odejĹ“cia, pozdrów tych, którzy zostajÂą, jeÂżeli szeroka jest droga twoja. Gdy rozkwitnie drzewo przydroÂżne, nie Âłam go; byæ moÂże da ono radoϾ idÂącemu za tobÂą. Gdy usÂłyszysz powitanie, nie posól go. Gdy sÂłyszysz Ĺ“piew ptaka, nie trzĂŞĹ“ drzewem. Gdy zobaczysz, Âże przyszÂły dzieci, powiedz: „CzekaliĹ“my na was. Gdy na obiad siĂŞ Ĺ“pieszysz, stÂąpaj po suchych kamieniach. Gdy odpocz¹æ zamierzasz, uspokój swe myĹ“li. Gdy coĹ“ miÂłego dostaniesz, nie wciÂągaj do notesu. Gdy myĹ“lisz o urazie, obejrzyj siĂŞ, gdzie sÂą Ĺ“mieci na podÂłodze.

299. „Lepiej przyj¹æ pilny list, niÂż kryæ siĂŞ przed posÂłañcem. Lepiej nie malowaæ jaskrawo wrót przy zakurzonej drodze. Lepiej puĹ“ciæ konia do warzywnego ogrodu niÂż na kamienie. Lepiej wybaczyæ policjantowi, niÂż procesowaæ siĂŞ z naczelnikiem policji. Lepiej oddaæ marchew, niÂż straciæ groch. Lepiej zasn¹æ na desce niÂż na mrowisku. Lepiej otrzymaæ rozumnÂą naganĂŞ, niÂż z uĹ“miechem sÂłuchaæ pochlebstw. Lepiej przyjaŸniæ siĂŞ z osÂłem, niÂż wysÂłuchiwaæ lisa. Lepiej wezwaæ lekarza, niÂż puĹ“ciæ krew demona. Lepiej przeraÂżaæ siĂŞ mĂŞczarniami przeszÂłoĹ“ci, niÂż wÂątpiæ w przyszÂłoϾ. Lepiej osÂądzaæ z rana, a przebaczaæ wieczorem. Lepiej myĹ“leæ w dzieñ, a lataæ w nocy. Tak powiedziane jest w ksiĂŞdze PerÂła snów, napisanej w Chinach.

300. Nauka nowych moÂżliwoĹ“ci Âżycia przyciÂąga praktyczne gÂłowy. Gdy zaĹ“ zjawisko bĂŞdzie moÂżliwe, zostanie przyjĂŞte jak telefotografia. MiÂło jest uĹ“wiadomiæ sobie, iÂż dwa Ĺ“wiaty po³¹czÂą siĂŞ na oczach ludzkoĹ“ci. Warunek czystoĹ“ci duchowej bĂŞdzie poznany jako materialne rozumienie Âżycia. I znów, jak za czasów staroÂżytnego kapÂłañstwa, zabÂłyĹ“nie ogieñ poznania, lecz w zastosowaniu powszechnym. NajwaÂżniejsze, by wprowadziæ równowagĂŞ miĂŞdzy siÂłami przyrody widzialnej a PotĂŞgÂą Niewidzialnych ÂŹródeÂł. ÂŁatwo moÂżna zrozumieæ zgodnoϾ aparatu nauki widzialnej z przewodami WyÂższego Ĺ’wiata. Na przykÂład jasnosÂłyszenie z ÂłatwoĹ“ciÂą bĂŞdzie rozumiane jako telefon bez drutu, który wkrótce zostanie zainstalowany. Lecz wÂłaĹ“nie wtedy zwróci siĂŞ uwagĂŞ na róÂżnÂą jakoϾ komunikatów i przez porównanie wÂłaĹ“ciwoĹ“ci poĹ“rednika zrozumiana zostanie praktycznoϾ duchowoĹ“ci. Jak fotografia nigdy nie zastÂąpi twórczoĹ“ci, tak aparat fizyczny nie zastÂąpi duchowoĹ“ci. MoÂżna siĂŞ przekonaæ o szczególnej szkodliwoĹ“ci fenomenów, bo wyÂładowanie zgniecionej przemocÂą materii stwarza wrogÂą atmosferĂŞ miotajÂących siĂŞ elektronów. Nic tak nie poraÂża organizmu, jak niepotrzebne fenomeny.

301. CieszĂŞ siĂŞ, widzÂąc, jak bÂłyskawice przewidywania dobra narodu bÂłyskajÂą w waszych myĹ“lach. Trzeba takie myĹ“li rzucaæ w przestrzeñ. GdybyÂż to kaÂżdego dnia poĹ“wiĂŞciæ póÂł godziny dla przyszÂłoĹ“ci! ZaprawdĂŞ z radoĹ“ciÂą powitamy pÂłonÂące ognisko waszych myĹ“li. Niech ginÂą rzeczy codziennego uÂżytku, lecz niech Kraj PrzyszÂłoĹ“ci obleka siĂŞ w ciaÂło myĹ“li. CóÂż lepiej oczyĹ“ci ducha niÂż myĹ“li o dobru innych? CóÂż lepiej zahartuje pancerz niezÂłomnoĹ“ci niÂż pragnienie przyprowadzenia innych do Ĺ“wiatÂła? CóÂż wywoÂła lepszy uĹ“miech niÂż Ĺ“wiadomoϾ, Âże najostatniejsze nawet dziecko siĂŞ Ĺ“mieje? ProszĂŞ wiĂŞc: MyĹ“lcie o przyszÂłoĹ“ci. KaÂżdego dnia dorzuæcie per³ê do naszyjnika Macierzy Ĺ’wiata. Zatem myĹ“lcie krótko i niezawile, jak upiĂŞkszyæ palenisko Ĺ“wiata. Nie trzeba porównywaæ z przeszÂłoĹ“ciÂą, bo zmarszczka przeszÂłoĹ“ci zazwyczaj jest gniazdem b³êdu. MoÂżna przepÂływaæ koÂło obcych brzegów, ale naleÂży zachwycaæ siĂŞ tylko Ĺ“wiatem Ĺ“wiatÂła, danego wszystkiemu, co Âżyje. Ĺ’wiatÂło jest najlepszym mostem miĂŞdzy widzialnym a Niewidzialnym. Gdy nie przy ogniu wieczornym, lecz w blasku sÂłoñca moÂżna myĹ“leæ o przyszÂłoĹ“ci, wówczas krople rosy prany oĹ“wiecajÂą myĹ“lÂące czoÂło.

302. Niech nowe kraje równieÂż pojmÂą potĂŞgĂŞ apelu czystego serca. Niech zrozumiejÂą, Âże kÂłamliwoϾ myĹ“li jest przeszkodÂą w dotarciu apelu ducha. Powiedzcie wszystkim tym, którzy zamierzajÂą byæ z Nami, aby czuwali nad czystoĹ“ciÂą myĹ“li. Bohaterstwo rodzi siĂŞ z czystych myĹ“li. ÂŻaden czyn dokonany wzorowo nie da owocu, jeÂżeli nie jest wzniesiony na skrzydÂłach tĂŞczowej myĹ“li. Rozumiem, Âże trudno jest Âłapaæ pchÂły myĹ“lenia, dlatego powtarzam: Przewietrzcie zakamarki mózgu, Âżeby maleñkim skoczkom zabrakÂło powodu do umieszczania tam swego potomstwa. KoÂłtuñskie myĹ“lenie rodzi maÂłe insekty i zamyka najlepsze drogi. CzÂłowieka z insektami na ciele siĂŞ unika, o ileÂż bardziej powinny byæ odpychajÂące insekty duchowe! Gdy myĹ“li pÂłynÂą szeroko, wtedy nawet niemiÂły ich kierunek moÂże nie byæ w koñcowym efekcie szkodliwy. Lecz kiedy myĹ“lenie podobne jest do zawartoĹ“ci kropli bagiennej wody, wówczas nie ma moÂżliwoĹ“ci ujawnienia oblicza Nowego Ĺ’wiata. Trzeba ustaliæ myĹ“lenie, trzeba dobrze zapamiĂŞtaæ cztery dane prawidÂła. Narysujcie dwie skrzyÂżowane strzaÂły, a miĂŞdzy nimi cztery dane wizerunki: Go³êbia, KolumnĂŞ, SÂłoñce i Rycerza. Trzeba pamiĂŞtaæ, trzeba unikaæ myĹ“li zagmatwanych. Bardzo proszĂŞ, podkreĹ“lcie piĂŞkno nieba i po³¹czcie je z myĹ“lami o przyszÂłoĹ“ci.

303. MoÂżna poznawaæ terminy narodów na podstawie fal pojmowania religii. Gdzie jawna niewiara, tam ÂŻniwo Pañskie jest bliskie. Gdzie obÂłudny przepych, tam miecz jest w gotowoĹ“ci. PrzykÂład SzawÂła jest pouczajÂący. DziĹ“, w dniu corocznego Ĺ“wiĂŞta, rozumiemy, iÂż nawet oberwany wÂłóczĂŞga moÂże przejawiæ bohaterstwo, a chiton moÂże skrywaæ cuchnÂące wrzody. Tak oto widzimy nowy podziaÂł Ĺ“wiata. Wiele moÂżna przebaczyæ obdartusom, ale Ĺ“lepota zÂłoconych komnat nie moÂże przewaÂżyæ szali sprawiedliwoĹ“ci.

304. Zapiszcie legendĂŞ o WieÂży Babel. WspominaÂłem juÂż, Âże jĂŞzyk moÂżna rozumieæ wewnĂŞtrznÂą Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą. ZostaÂło obwieszczone, Âże kapÂłanka wysokiego stopnia moÂże rozumieæ róÂżne jĂŞzyki wewnĂŞtrznÂą Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą i uzyskuje Ĺ“wietne wyniki. PosÂłowie z dalekich krajów zwracali siĂŞ do niej w swym jĂŞzyku i ona ich rozumiaÂła. Z tego powstaÂło podanie o wiecznym jĂŞzyku Babilonii. Jednak ludzie zapragnĂŞli tÂłumnie przekonaæ siĂŞ o darze rozumienia jĂŞzyków. PrzybyÂło wielu cudzoziemców i mimo protestów sprowadzono kapÂłankĂŞ z ósmego piĂŞtra na dóÂł. Ale wobec tÂłumu nic siĂŞ nie wydarzyÂło i cudzoziemcy daremnie wygÂłaszali swe mowy. Tak zostaÂła utracona jedna z najlepszych moÂżliwoĹ“ci. BĂŞdzie moÂżna jÂą zastosowaæ badajÂąc jakoϾ aury. Jest to bowiem most zarówno dobra, jak i zarazy. ZdolnoϾ rozumienia nawet ojczystego jĂŞzyka zaleÂży nie od ucha, lecz od dotkniĂŞcia innych oĹ“rodków poprzez aurĂŞ. ToteÂż lepiej jest powiedzieæ: „zrozumiaÂłem niÂż: „usÂłyszaÂłem. Dlatego zagadnienie aury jest waÂżne nie tyle ze wzglĂŞdu na barwĂŞ, ile na wewnĂŞtrzne napiĂŞcie.

305. Nauczyciel, Nauczyciel, Nauczyciel wskazuje: Lepiej myĹ“lcie o przyszÂłoĹ“ci, nie powtarzajÂąc tego, co byÂło wczoraj. Bardzo niszczy siĂŞ tkanina aury. Nadchodzi czas, w którym jest bardzo waÂżne, by aura nie byÂła uszkodzona. Nauczyciel czuje, jak bardzo potrzebne sÂą wam tarcze aur. Kiedy purpura siatki ochronnej jest poÂżerana przez czerwony pÂłomieñ, wtedy nie jest ochroniony krÂąg mentalu. NaleÂży mĂŞÂżnie przechodziæ przez wszystkie przeszkody, inaczej droga wznoszenia siĂŞ zamieni siĂŞ w luksusowe tournee. MoÂżna Âłatwiej posyÂłaæ strzaÂły magnesu, gdy przedmiot przyciÂągajÂący znajduje siĂŞ w spokojnym stanie. Fale powierzchownoĹ“ci przemieniajÂą istotĂŞ w stan chaosu i przesyÂłki tracÂą wÂłaĹ“ciwy kierunek. MÂądrze naleÂży zacz¹æ kolejnÂą pracĂŞ. MÂądrze naleÂży oczekiwaæ nowych - uwaÂżam, Âże idÂą. Nie zapominajmy myĹ“leæ o przyszÂłoĹ“ci. RĂŞka Moja nie zmĂŞczy siĂŞ prowadzÂąc was, tak samo i wy idŸcie - kaÂżdy ze wszystkich swych siÂł. SÂłuszne jest dokÂładanie siÂł do rzeczy trudnej, albowiem wszystko, co Âłatwe, jest niewspóÂłmierne z przyszÂłoĹ“ciÂą. Co mówi matka do syna, gdy ten idzie na wojnĂŞ? - „Nie daj siĂŞ skrzywdziæ. Podobnie i Moi wojownicy zrozumiejÂą, jak naleÂży siĂŞ biæ w pojedynkĂŞ. Niech Âłañcuch koÂła tylko uÂłatwia, ale pomysÂłowoϾ wypróbowuje siĂŞ w samotnoĹ“ci.

306. Rzadko wybieramy drogi wodne. ÂŻywioÂł wody jest przeciwny magnetyzmowi gór. StrzaÂły bÂłyskawic przeszywajÂą wodĂŞ nie powodujÂąc nastĂŞpstw. My zaĹ“ staramy siĂŞ izolowaæ kaÂżdy prÂąd. Ustalamy pierwszeñstwo metali kierujÂąc siĂŞ nie ich wartoĹ“ciÂą, lecz opornoĹ“ciÂą. Nie naleÂży nosiæ przedmiotów miedzianych. StaroÂżytni wiedzieli, Âże poÂżyteczniejszy jest brÂąz. RównieÂż nie naleÂży uÂżywaæ cynku. Infekcja powstaje nie tylko przez dotkniĂŞcie, lecz i sam metal przynosi chorobĂŞ, dlatego naleÂży wycofaæ miedziane pieniÂądze. Lepsze jest choæby najdrobniejsze srebro. Trzeba nieugiĂŞcie tĂŞpiæ karygodnÂą spekulacjĂŞ, Ziemia bowiem jest chora z powodu spekulacji. KaÂżda epoka ma swojÂą chorobĂŞ - obecna choroba to spekulacja. Nie naleÂży sÂądziæ, Âże ludzkoϾ zawsze podlegaÂła tej chorobie. Jest ona znakiem istotnej przemiany i nie moÂże stopniowo przemin¹æ. NiezbĂŞdny jest paroksyzm ewolucji, Âżeby pokonaæ tĂŞ zarazĂŞ.

307. Modlitwa to uĹ“wiadomienie sobie wiecznoĹ“ci. W modlitwie zawarte jest piĂŞkno, miÂłoϾ, Ĺ“miaÂły poryw, odwaga, poĹ“wiĂŞcenie, nieugiĂŞtoϾ, d¹¿enie. JeÂżeli jednak w modlitwie jest przesÂąd, strach i wÂątpliwoĹ“ci, to tego rodzaju wzywanie bliskie jest czasom fetyszyzmu. Jak wiĂŞc naleÂży siĂŞ modliæ? MoÂżna spĂŞdzaæ godziny w d¹¿eniu, ale istnieje teÂż modlitwa bÂłyskawiczna. Wówczas bez sÂłów momentalnie czÂłowiek w³¹cza siebie w ciÂągÂłoϾ caÂłego Âłañcucha w NieskoñczonoϾ. PostanawiajÂąc zjednoczyæ siĂŞ z NieskoñczonoĹ“ciÂą, czÂłowiek jak gdyby wchÂłania emanacje eteru i bez mechanicznego powtarzania uzyskuje najlepsze zamkniĂŞcie obiegu prÂądu. Tak oto w milczeniu, nie tracÂąc czasu, moÂżna otrzymaæ strumieñ odĹ“wieÂżenia. Jedynie rozwiniĂŞta duchowoϾ moÂże jednym westchnieniem podnieϾ ludzkÂą Ĺ“wiadomoϾ. My jednak musimy mówiæ o modlitwie, gdyÂż ludzie bĂŞdÂą o niÂą zapytywaæ. Nie trzeba zaklêæ, nie trzeba bÂłagania, nie trzeba kurzu pokory, nie trzeba pogróÂżek, gdyÂż sami siebie unosimy w dalekie Ĺ“wiaty, w skarbnice moÂżliwoĹ“ci i wiedzy. Czujemy, iÂż dla nas sÂą przeznaczone i Ĺ“miaÂło ich dotykamy. Tak oto zrozumcie Przykazanie: „Nie módlcie siĂŞ inaczej, jak w duchu.

308. JeĹ“li zaczniemy rozkÂładaæ materiĂŞ, zobaczymy, Âże uwolnione atomy pocznÂą ukÂładaæ siĂŞ zgodnie z zasadniczym swym tonem i odchodzÂąc w eter, utworzÂą tĂŞczĂŞ, która dŸwiĂŞczy muzykÂą sfer. JeÂżeli rozkÂłada siĂŞ caÂła planeta, to skutkiem tego zjawiska bĂŞdzie tĂŞcza. MoÂżna to obserwowaæ przy kaÂżdym rozkÂładzie widzialnej materii. Promieñ Nasz wysyÂła miriady oczyszczonych atomów, które spowijajÂą czÂłowieka, jeÂżeli wokóÂł niego nie ma astralnego wiru. To stanowi podstawĂŞ spokoju ducha, w przeciwnym razie resztki karmy zasÂłaniajÂą przedmiot przesyÂłki. I niÂższe duchy rozrywajÂą Promieñ na podobieñstwo maÂłp, rwÂących drogocennÂą tkaninĂŞ bez Âżadnego poÂżytku, bo atomy materii nieprzydatne sÂą dla miotajÂących siĂŞ powÂłok. NaleÂży o tym pamiĂŞtaæ, jednoczÂąc w modlitwie ducha z NieskoñczonoĹ“ciÂą.

309. ZapamiĂŞtajcie, Âże w razie niebezpieczeñstwa powinniĹ“cie opasaæ siĂŞ Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą osobistej nietykalnoĹ“ci, a nastĂŞpnie wysyÂłaæ Ĺ“wiadomoϾ na spotkanie Mego Promienia. MyĹ“lowo wyobraŸcie sobie, iÂż wasza iskra biegnie do Mego Promienia. Taka wzajemnoϾ wzmacnia prÂąd i pomocna jest przy zmĂŞczeniu. W drodze mogÂą siĂŞ zdarzaæ róÂżne przypadki, kiedy wzajemny prÂąd szczególnie jest poÂżyteczny. Najlepiej jest wzmacniaæ kaÂżdÂą moÂżliwoϾ.

310. Osaczony i zagroÂżony Akbar mówiÂł do swoich wodzów: „Im mniejsze falowanie substancji, tym wyraŸniejsze odbicie szczytów. Po przeglÂądzie wojska Akbar powiedziaÂł: „Czwarta czêœæ zrobiona, widziaÂłem sytych ludzi - resztĂŞ zobaczymy po dniu upalnym, po dniu sÂłoty, po bezsennej nocy.

311. JeÂżeli spytajÂą: „Czy uznajecie astrologiĂŞ?„ - Odpowiedzcie: „Czy i zaprzeczacie medycynie? JeÂżeli spytajÂą: „Czy obstajecie przy Âżyciu ducha?„ - Odpowiedzcie: „CzyÂż zaprzeczacie rozwojowi materii? JeÂżeli spytajÂą: „Czemu troszczycie siĂŞ o nieÂżyjÂących Nauczycieli?, odpowiedzcie: „CzyÂż naukowa wiedza jest dla was jeszcze niedostĂŞpna? JeÂżeli spytajÂą: „Zdaje siĂŞ, Âże chĂŞtnie czytacie stare pergaminy?, odpowiedzcie: „Udajcie siĂŞ do szkoÂły, potem porozmawiamy. JeÂżeli spytajÂą: „Jak wyobraÂżacie sobie wszechĹ“wiat?, odpowiedzcie: „Jako kroplĂŞ wody. JeÂżeli spytajÂą: „Dlaczego uznaliĹ“cie Mistrza?, odpowiedzcie: „On Sam bowiem zwróciÂł siĂŞ do nas, by pog³êbiæ naszÂą wiedzĂŞ.

312. Wska¿ê wam cechy tych, którzy pragnÂą Dobra Powszechnego. Pierwsza - staÂłoϾ d¹¿enia. Druga – zdolnoϾ ogarniĂŞcia; zÂły to bowiem czÂłonek wspólnoty, który zaprzecza, lecz poszukujÂący prawdy godzien jest Dobra Powszechnego. Trzecia - umiejĂŞtnoϾ pracy, gdyÂż wiĂŞkszoϾ ludzi nie zna wartoĹ“ci czasu. Czwarta - pragnienie niesienia pomocy, bez przesÂądów i przywÂłaszczania. PiÂąta - wyrzeczenie siĂŞ wÂłasnoĹ“ci i opiekowanie siĂŞ owocami twórczoĹ“ci innych. Szósta - wyzbycie siĂŞ strachu. Siódma - czuwanie wĹ“ród ciemnoĹ“ci. Trzeba to powiedzieæ tym, którzy opanowani strachem, zasÂłaniajÂą siĂŞ przeczeniem. Trzeba dodaæ, Âże miliony ludzi czekajÂą na otwarcie Bramy. WiĂŞzów ciĂŞÂżaru nie zastÂąpi siĂŞ okowami bojaŸni. BojaŸñ moÂżna porównaæ z trÂądem; jedno i drugie okrywa czÂłowieka szronem ohydy. Szary mrok uniÂżonoĹ“ci uksztaÂłtowaÂł koÂłtuñskie rozumienie Âżycia. Obecnie musi siĂŞ ono skoñczyæ wĹ“ród wichru i burzy.

313. ÂŻadne jasnowidzenie nie dorówna wiedzy ducha. DziĂŞki tej wiedzy moÂże przychodziæ Prawda. Tylko tÂą drogÂą przychodzi rozumienie potrzeb czasów. Prorocza ekstaza nie daje Ĺ“cisÂłoĹ“ci czasu i miejsca, ale wiedza ducha przewiduje charakter wydarzenia. I droga wiedzy ducha zakwita bez zewnĂŞtrznych oznak, lecz oparta na otwarciu oĹ“rodków. KapÂłani uwaÂżali wiedzĂŞ ducha za najwyÂższy przejaw, gdyÂż nie mogÂła byæ zdobyta przez Âżadne æwiczenia cielesne, lecz gromadziÂła siĂŞ przez nawarstwienia z poprzednich Âżywotów. Dlatego pielĂŞgnowanie wiedzy ducha polega nie na æwiczeniach, ale tylko na poprawieniu stanu naczyñ krwionoĹ“nych odÂżywiajÂących nerwy. NajwiĂŞkszÂą uwagĂŞ naleÂży zwróciæ na ciĹ“nienie krwi, bo gdy nerwy pochÂłaniajÂą emanacjĂŞ biaÂłych ciaÂłek, wówczas przeciwna polaryzacja szczególnie wzrasta.

314. ZapytajÂą jeszcze: „Kto jest wiĂŞkszy, Chrystus czy Buddha?. Odpowiedzcie: „Nie moÂżna zmierzyæ dalekich Ĺ“wiatów. MoÂżemy tylko zachwycaæ siĂŞ ich blaskiem. Promieñ Chrystusa tak samo Âżywi ZiemiĂŞ, jak tĂŞcza Buddy utwierdza prawo Âżycia. Nowy Ĺ’wiat wzmocni Ĺ“miaÂłoϾ poznawania. Postacie Mistrzów wejdÂą w Âżycie jako Przyjaciele. Przykazania Mistrzów znajdÂą siĂŞ na póÂłce z ulubionymi ksi¹¿kami. Gdy nadejdzie termin likwidowania pieniĂŞdzy, wÂładzĂŞ ich trzeba bĂŞdzie zastÂąpiæ uznaniem pomocy ducha. Wiedza, nareszcie, powinna w sposób naukowy zbudowaæ most d¹¿enia ku duchowi. Godne ubolewania istnienie towarzystw badañ psychicznych powinno byæ zastÂąpione przez Ĺ“miaÂły i rzetelny sÂąd. JakÂże moÂżna przesiadywaæ z obÂłudnikami i kÂłamcami Ĺ“wietnie pilnujÂącymi swych interesów! Trzeba przejawiæ bohaterstwo wolne od kurzu przesÂądów. Czy przyzwoity czÂłowiek moÂże trudziæ siĂŞ bohaterstwem? Nie starcza mu miejsca na piersi, by umieĹ“ciæ wszystkie ludzkie odznaczenia. Nie wie on, jak zrozumieæ wszystkie obyczaje pradziadów. A obyczaje czyniÂą czÂłowieka zwykÂłym. Dlatego proszĂŞ, spójrzcie na niebo jakby pierwszy raz. ProszĂŞ, przeraŸcie siĂŞ Ĺ“mieciami miast jakby pierwszy raz. ProszĂŞ, pomyĹ“lcie o Chrystusie i Buddzie jakby pierwszy raz. ProszĂŞ, popatrzcie na siebie jakby pierwszy raz. ProszĂŞ, wyobraŸcie sobie Nowy Ĺ’wiat jakby pierwszy raz. Nawet odrobina Ĺ“miecia wÂłasnoĹ“ci dnia minionego jest jak kamieñ mÂłyñski u szyi.

315. To, co nieoczekiwane, jest bratem ruchliwoœci. Ruchliwoœæ to siostra bohaterstwa. Bohaterstwo to brat zwyciêstwa. Ka¿de bowiem bohaterstwo zawiera w sobie zwyciêstwo, byæ mo¿e niewidzialne, ale poruszaj¹ce g³êbokie przestrzenie.

316. Czego brakuje najbardziej? OczywiĹ“cie wspóÂłmiernoĹ“ci. Tyle o niej mówiÂłem, lecz znowu trzeba powróciæ do starego tematu. Nawet nieliczni, którzy czujÂą znaczenie wspóÂłmiernoĹ“ci, pamiĂŞtajÂą o niej tylko w jakichĹ“ szczególnych przypadkach. Gdy siĂŞ tonie, wówczas przypominajÂą siĂŞ najlepsze zasady. O wiele waÂżniejsze jest pamiĂŞtanie o nich w Âżyciu codziennym. MaÂłe myĹ“li zostanÂą porwane przez wicher naleÂżytego sÂądu. Dobre od zÂłego, poÂżyteczne od szkodliwego - oddzieli siĂŞ samo, bo wĹ“ród duÂżych drzew niewidoczne sÂą krzewy. Gdy doÂłoÂży siĂŞ starañ, by przemieniæ zakurzone kÂłopoty w piĂŞkno bohaterstwa, wówczas natychmiast powykrĂŞcany cierniowy krzak przemieni siĂŞ w masztowy gaj. Kiedy moÂżna przerzuciæ myĹ“l do granicy cudów, wtedy nie bĂŞdziemy dÂługo rozprawiaæ o dziurawej podeszwie. Bardzo radzĂŞ zaprzestaæ zajmowania siĂŞ plotkami, a zyska siĂŞ póÂł dnia. Pozostanie osamotniona filiÂżanka kawy lub szklanica piwa. NaleÂży skróciæ czas jedzenia, aby zachowaæ oblicze czÂłowieka. Nie ma gorszej niewspóÂłmiernoĹ“ci niÂż paplanie przy stole o gÂłupstwach. Nie ma gorszej niewspóÂłmiernoĹ“ci niÂż rzucanie drobnego groszku oszczerstwa. Nie ma gorszej niewspóÂłmiernoĹ“ci niÂż odÂłoÂżenie pilnego dziaÂłania. Nie ma gorszej niewspóÂłmiernoĹ“ci niÂż obraÂżanie siĂŞ niczym kramarz. Nie ma gorszej niewspóÂłmiernoĹ“ci niÂż zwolnienie siebie od odpowiedzialnoĹ“ci. Nie ma gorszej niewspóÂłmiernoĹ“ci niÂż zaprzestanie myĹ“lenia o piĂŞknie. WspóÂłmiernoϾ podobna jest do kolumny podtrzymujÂącej dom. CzyÂż malujÂąc mieszkanie zburzymy filar sklepienia? Gruntownie przyswójcie sobie wspóÂłmiernoϾ.

317. JeÂżeli wspóÂłmiernoϾ nie jest zachowana, upada i zdecydowanie. Nasze zdecydowanie jest do ostatnich granic. Nie to zdecydowanie, które kroczy wygodnie i odpowiada osobistym przyzwyczajeniom. Nie to zdecydowanie, które jest poÂżyteczne dla ciaÂła. Nasze zdecydowanie granicami ducha jest ogrodzone. Dlatego nie moÂżna postawiæ tamy Naszemu d¹¿eniu. Bojownicy i budowniczowie Âżycia idÂą z Naszym zdecydowaniem. JeĹ“li przeszkadza lĂŞkliwoϾ, to lepiej spaliæ przebyte mosty. JeĹ“li przeszkadza skÂąpstwo, to lepiej przerzuciæ sakiewkĂŞ przez najbliÂższÂą rzekĂŞ. JeĹ“li przeszkadza tĂŞpota umysÂłu, to lepiej puĹ“ciæ konie, aby szÂły same. JeĹ“li przeszkadza pamiĂŞtliwoϾ, to lepiej powiesiæ wizerunek wroga miĂŞdzy uszami konia. Dopomóc zdecydowaniu moÂże tylko piĂŞkno. Wówczas myĹ“lenie o sakiewce i o wrogu wyda siĂŞ dziecinnym kaprysem. Jak cechÂą magnesu jest przyciÂąganie do siebie, tak zasadniczÂą cechÂą zdecydowania jest niezwyciĂŞÂżonoϾ. OczywiĹ“cie niezwyciĂŞÂżonoϾ zdecydowania przekonuje i jest niezmiennym warunkiem prawdziwych misteriów. Misterium naleÂży rozpatrywaæ jako przewodni akt Âżycia. Tak oto Nasze zdecydowanie zwiÂązane jest z przewodnim pojĂŞciem. Zastosujcie w Âżyciu zdecydowanie.

318. Zdecydowanie warunkuje prawo okresów okultystycznych. Nawet drogi kamieñ dla wydobycia ognia wewnĂŞtrznego ciĂŞty jest wedÂług grani. Podobnie droga ku Ĺ’wiatÂłu podzielona jest wyraŸnymi granicami. Naturalnie zamiast szlifu zawsze moÂżna zrobiæ usypisko drobnego Âżwiru, lecz jest to godne poÂżaÂłowania. Rozumna droga dzieli siĂŞ na okresy liczÂące okoÂło tysiÂąca dni w kaÂżdym. Te trzylecia, podobne do siebie zewnĂŞtrznie, róÂżniÂą siĂŞ pod wzglĂŞdem jakoĹ“ci Ĺ“wiadomoĹ“ci duchowej. Im wyraŸniejsza granica, tym bardziej planowa droga. Zazwyczaj pierwszy rok trzylecia bywa przygotowawczy, drugi aktywny, trzeci jest juÂż niejasnym, ciĂŞÂżkim przedsionkiem. Zacznijmy nowy okres. MoÂżna go nazwaæ: „bezdomnoϾ ziemska. NaleÂży odrzuciæ wszystkie dawne wzglĂŞdy i pomkn¹æ na pustyniĂŞ nieskoñczonej ciszy, gdzie burze i wichry spowijÂą jaĹ“niejÂącÂą kopu³¹. WĹ“ród burz ukaÂże siĂŞ nowa tkanina. Niech przyszÂły okres zwie siĂŞ Ĺ’wiatÂłonoĹ“nym - takim bĂŞdziemy go budowaæ. MĂŞÂżnie zwróæmy rumaki w mg³ê pustyni. Zasada bezdomnego kroczenia powinna byæ zachowana. Podobnie szli wszyscy poszukujÂący. MoÂżna powitaæ ten okres, gdy granice miĂŞdzy krajami siĂŞ zacierajÂą.

319. O okultystycznym zabójstwie.

Niewidzialnych zabójstw jest bez porównania wiĂŞcej niÂż krwawych. Z nienawiĹ“ci, z ciemnoty i ze strachu ludzie rozsiewajÂą zatrute strzaÂły o wielkiej sile. Najlepszym Ĺ“rodkiem obrony jest pojĂŞcie okultystycznego koÂła (æakry). Ale najlepsze nawet lekarstwo powinno byæ przyjmowane wedÂług Ĺ“cisÂłych wskazówek. PotĂŞga koÂła jest tak wielka, Âże moÂże nawet zmieniæ gwiezdne znaki. ZnanÂą jest rzeczÂą, iÂż koÂło odmieniaÂło Ĺ“mieræ i chorobĂŞ. NaleÂży strzec znaczenia koÂła jak kaÂżdego nastrojonego instrumentu. Nie wolno zapominaæ, Âże kaÂżde dziaÂłanie wĹ“ród czÂłonków koÂła powinno byæ rozwaÂżne. KaÂżdy poÂżytek moÂże zamieniæ siĂŞ w szkodĂŞ, jeÂżeli dopuĹ“ci siĂŞ do rzucania kamieni do bratnich ogródków. I czy moÂżecie wiedzieæ, gdzie upadnie nierozumnie ciĹ“niĂŞty kamieñ? CzĂŞstokroæ stan aur powoduje zmianĂŞ kierunku lotu kamienia i zamiast w nogĂŞ, trafia on w skroñ. ToteÂż naleÂży unikaæ rzucania kamieni we wzajemnych stosunkach i wszystkimi siÂłami strzec skarbu koÂła. Uprzedzam!

320. Cechy dziaÂłania.

JeĹ“li zasiĂŞg dziaÂłania jest maÂły, potrzebne sÂą do pomocy róÂżne rĂŞcznie wykonane przybory. Gdy zaĹ“ zasiĂŞg dziaÂłania staje siĂŞ wielki, zbĂŞdne sÂą ziemskie przedmioty. Jest to pierwszy kamieñ probierczy dziaÂłania. Kiedy mag mówi o caÂłej aptece, oznacza to, Âże zakres jego dziaÂłania jest minimalny. DrugÂą cechÂą dziaÂłania jest ruchliwoϾ. Niczym wir pierwotnej materii prawdziwe dziaÂłanie powinno wibrowaæ moÂżliwoĹ“ciami. Tylko wzlot moÂże zakoñczyæ Ĺ“wiatÂłonoĹ“nÂą przejawionÂą myĹ“l. TrzeciÂą cechÂą dziaÂłania jest jego nieoczekiwany charakter. KaÂżde uderzajÂące umysÂły dziaÂłanie byÂło wynikiem zaskakujÂącego sposobu myĹ“lenia. CzwartÂą cechÂą dziaÂłania jest nieuchwytnoϾ. Ta wÂłaĹ“ciwoϾ chroni dziaÂłanie od zgubnych napaĹ“ci. PiÂątÂą cechÂą dziaÂłania jest zdecydowanie. Jak bÂłyskawica ³¹czy Ĺ“wiadomoϾ naszÂą z Kosmosem, tak dziaÂłanie powinno uderzaæ jak bÂłyĹ“niĂŞcie miecza. SzóstÂą cechÂą dziaÂłania jest zgodnoϾ z prawami. Jedynie Ĺ“wiadomoϾ podstaw ewolucji Ĺ“wiata kieruje dziaÂłanie poza krÂąg omylnoĹ“ci. SiódmÂą cechÂą dziaÂłania jest czystoϾ pobudek. DziĂŞki niej moÂżna nieϾ ciĂŞÂżary bez zmĂŞczenia. NaleÂży jednakowo rozumieæ dziaÂłanie ciaÂła i ducha. Mimo wszystkiego, co zostaÂło powiedziane, dziaÂłanie myĹ“li jest stale nie doceniane. ChcĂŞ powiedzieæ to wÂłaĹ“nie tym, którzy wierzÂą w materiĂŞ. MyĹ“l wasza nasycona jest emanacjami oĹ“rodków nerwowych i wedÂług swego ciĂŞÂżaru wÂłaĹ“ciwego ciĂŞÂższa jest od wielu drobnoustrojów. A czyÂż myĹ“l wasza nie jest materiÂą? JakÂże dokÂładnie powinniĹ“my odwaÂżaæ nasze myĹ“li! JesteĹ“my za nie odpowiedzialni, tak samo jak czÂłowiek, który wypuĹ“ciÂł z pieca czad. ProĹ“ciej jest myĹ“leæ zaczynajÂąc od materii, gdzieÂż bowiem jest jej granica? Tak wiĂŞc nauka o duchu stanie w jednym rzĂŞdzie z naukÂą o materii. Ci, którzy bĂŞdÂą zaprzeczaæ duchowi, zacznÂą teÂż zaprzeczaæ materii.

321. Cechy oczekiwania.

NajwyÂższe oczekiwanie to oczekiwanie ewolucji Ĺ“wiata. ZwykÂłe oczekiwanie moÂże byæ: ciemne, senne i czujne. Chaos ciemnych przynosi tylko szkodĂŞ przestrzeni. Senne oczekiwanie jest jak tlÂące siĂŞ wĂŞgle. Czujne oczekiwanie okazuje gotowoϾ przyjĂŞcia nowego w kaÂżdej chwili. MówiÂłem juÂż: Umiejcie pragn¹æ. MówiĂŞ teÂż: Umiejcie oczekiwaæ. OczyϾcie jakoϾ oczekiwania. NieĹ“cie oczekiwanie jak niegasnÂący kaganek przez burzĂŞ. WewnĂŞtrznÂą cechÂą oczekiwania jest jego wzrastanie. Z czymÂże innym moÂżna by lepiej skojarzyæ tĂŞ oznakĂŞ aniÂżeli z ewolucjÂą Ĺ“wiata?! Takie oczekiwanie powinno przenikn¹æ caÂłe nasze Âżycie. Powinno drÂżeniem czynu napeÂłniaæ naszÂą pracĂŞ. W tym bowiem po³¹czeniu jest to, co najlepsze i najpiĂŞkniejsze. WchodzÂąc do domu niespokojnych ludzi, powiedzcie: „Oczekujcie ewolucji Ĺ“wiata!

322. SpytajÂą: „JakÂże to wspominacie o Stwórcy, którego nie znacie? Powiedzcie: „Z historii i nauki znamy Wielkich Nauczycieli, którzy tworzyli jakoϾ naszej Ĺ“wiadomoĹ“ci. „Czy uznajÂąc wpÂływ ideologii Nauczycieli, nie krĂŞpujecie swojej wolnoĹ“ci? Powiedzcie: „WolnoϾ jest nadzwyczajnym darem; jeÂżeli istnieje, niczym jej ograniczyæ nie moÂżna. MoÂżna zakuæ ciaÂło, lecz Ĺ“wiadomoĹ“ci nic nie moÂże pomniejszyæ, jedynie brzydota. Gdy dotyka siĂŞ wyÂżyn wolnoĹ“ci, naleÂży odgrodziæ siĂŞ od brzydoty. JeĹ“li pragniemy wywyÂższyæ materiĂŞ, trzeba mÂądrze myĹ“leæ o PiĂŞknie. W PiĂŞknie objawia siĂŞ NieskoñczonoϾ. W PiĂŞknie jaĹ“niejÂą nauki Tych, którzy poszukujÂą ducha. W PiĂŞknie nie ulĂŞkniemy siĂŞ objawiæ prawdy wolnoĹ“ci. W PiĂŞknie zapalimy blask kaÂżdej kropli wody. W PiĂŞknie przetworzymy materiĂŞ w tĂŞczĂŞ. Nie ma brzydoty, która nie utonĂŞÂłaby w promieniach tĂŞczy rozkÂładu. Nie ma wiĂŞzów, które nie rozpadÂłyby siĂŞ w wolnoĹ“ci PiĂŞkna. Jak znajdziemy sÂłowa, by dotkn¹æ wszechĹ“wiata? Jak powiemy o ewolucji form? Jak podnieϾ Ĺ“wiadomoϾ do badania podstaw? Jak skierowaæ ludzkoϾ do naukowego zrozumienia Ĺ“wiatów? KaÂżde rozumienie rodzi siĂŞ w PiĂŞknie. Umiejcie myĹ“leæ Ĺ“wietliĹ“cie, a nic, co straszy, nie tknie was. ZapamiĂŞtajcie - My nie mamy zakazów.

323. Jest powiedziane: BluŸnierstwo przeciw Duchowi jest czymĹ“ najgorszym, kto bowiem mówi przeciw duchowi, okazuje swÂą ignorancjĂŞ! Mówi siĂŞ o Ĺ“wiĂŞtych, któÂż jednak moÂże byæ okreĹ“lony tym nie wyjaĹ“nionym pojĂŞciem? Ci, którzy czyniÂą cuda, sÂą uczonymi magami. Ci, którzy przestrzegajÂą dyscypliny Âżycia, sÂą ludŸmi praktycznymi. Tylko ci, którzy Ĺ“wiadomie wyrzekli siĂŞ spraw osobistych i podnieĹ“li Ĺ“wiadomoϾ do pojmowania ewolucji Ĺ“wiata, sÂą godni, w Naszym rozumieniu, zwaæ siĂŞ Ĺ“wiĂŞtymi. Konieczne jest, by proces ten odbywaÂł siĂŞ Ĺ“wiadomie, poza przypadkowoĹ“ciÂą okolicznoĹ“ci zewnĂŞtrznych. Nie moÂżna przemocÂą powtórnie zaszczepiæ religii stanie siĂŞ ona Ĺ“wiĂŞtokradczÂą potwornoĹ“ciÂą. Wyrzeczenie siĂŞ brzydoty Âżycia wezwie ducha do prawdziwych poszukiwañ. NastĂŞpnie oczywistoϾ ³¹cznoĹ“ci miĂŞdzy Ĺ“wiatami zmusi do naukowego poznania. MyĹ“l ta, niewypowiedziana, jest poczÂątkiem duchowej dyscypliny. Poszukiwania te, wolne od pierwiastka osobistego, budzÂą refleks dziaÂłania - zwie siĂŞ ono bohaterstwem. SÂłuszniej jest sÂłowo „Ĺ“wiĂŞty zastÂąpiæ nazwÂą w peÂłni okreĹ“lajÂącÂą: bohater duchowy. Przejawianie bohaterstwa nie zaniknie w Âżyciu i My bez obÂłudy zdoÂłamy okreĹ“liæ oczywiste zjawiska. Trzeba wykuwaæ bohaterstwo Âżycia.

324. Prorok (Avatara) to czÂłowiek posiadajÂący duchowÂą dalekowzrocznoϾ. Tak jak na planie fizycznym istnieje krótkowzrocznoϾ i dalekowzrocznoϾ, z takÂą samÂą prostotÂą naleÂży traktowaæ cechĂŞ dalekowzrocznoĹ“ci ducha. ZupeÂłnÂą ignorancjÂą byÂłoby odrzucanie proroctwa. ZupeÂłnÂą niedorzecznoĹ“ciÂą byÂłoby ganienie proroków. JeÂżeli naukowo i bezstronnie zbadamy przypadkowo zachowane proroctwa, cóÂż zobaczymy? Znajdziemy tych, którzy nie zwaÂżajÂąc na osobistÂą korzyϾ, zajrzeli w przysz³¹ kartĂŞ dziejów, przerazili siĂŞ i uprzedzili ludzi. WĹ“ród tak zwanych proroctw nie znajdziecie myĹ“li osobistych, nie znajdziecie karygodnej interesownoĹ“ci, nie znajdziecie oszczerstw. Symbole obrazów moÂżna wytÂłumaczyæ zabarwieniem z powodu róÂżnic odlegÂłoĹ“ci w przestrzeni i czasie. KiedyÂż wreszcie uczeni znajdÂą czas, Âżeby naukowo zbadaæ proroctwa i porównaæ je z historiÂą? WspaniaÂła to praca dla mÂłodego uczonego! Tak, przyjaciele, czas juÂż nauczyæ siĂŞ kulturalnego podchodzenia do oczywistych zjawisk. W przeciwnym razie osiÂągniĂŞcia przyszÂłoĹ“ci oka¿¹ siĂŞ elektronami w koÂłysce niemowlÂąt. Wasze mundury i togi nie zakrywajÂą waszego lĂŞkliwego niemowlĂŞctwa. Spytajcie, kto stworzyÂł wasze rangi i tytuÂły. Doprawdy przerazilibyĹ“cie siĂŞ, ujrzawszy protoplastów waszego zadowolenia. KarÂły interesownoĹ“ci usiÂłowaÂły zasÂłoniæ olbrzymów Dobra Powszechnego. Z waszych orderów nie podwiÂązki, lecz wiÂązadÂła dla zwierzÂąt domowych moÂżna by upleϾ - i siedzicie na uwiĂŞzi! I blask Nowego Ĺ’wiata nie przenika do waszej nory! Lecz niech wicher rozmiecie korzenie zakrywajÂące ZorzĂŞ! Nie ma nic piĂŞkniejszego nad wschód sÂłoñca a wschód jest ze Wschodu!

325. CzyÂż tak trudno jest wam zrozumieæ sens astrologii? JeÂżeli brak wam wiedzy, proponujĂŞ zrobiæ doĹ“wiadczenie. NaleÂży wzi¹æ cztery organizmy: roĹ“linĂŞ, rybĂŞ, ptaka i zwierzĂŞ; powiedzmy: liliĂŞ, karpia, go³êbia i psa. NaleÂży zaopatrzyæ siĂŞ w siedem egzemplarzy kaÂżdego i dla kaÂżdego gatunku urzÂądziæ pomieszczenie pozbawione dziennego Ĺ“wiatÂła, a nasycone barwnymi promieniami elektrycznoĹ“ci. Trzeba wzi¹æ szkÂła najbliÂższe kolorem barwom tĂŞczy. NocÂą moÂżna obniÂżaæ stopieñ nasilenia Ĺ“wiatÂła. Obserwacje naleÂży przeprowadzaæ mniej wiĂŞcej przez cztery miesiÂące. Potem nawet Ĺ“lepiec zrozumie róÂżnicĂŞ. Brak byÂło gÂłównego warunku: promienia gwiezdnego, jego chemicznego skÂładu. Niepodobna nie poj¹æ znaczenia fizycznego oddziaÂływania ciaÂł planetarnych. Uwaga i oczekiwania ludzkoĹ“ci powinny byæ zwrócone ku dalekim Ĺ“wiatom. Dlatego wszystko, co tyczy tego przedmiotu, powinno byæ badane bez przesÂądów. JeĹ“li potrzebna jest wiedza Ĺ“cisÂła, to astronomia aÂż niÂą zadziwia.

326. MoÂżna wydawaæ rozkazy, moÂżna obiecywaæ i straszyæ, ale tylko rozumienie posunie naprzód. Czym moÂżna zastÂąpiæ Ĺ“wiadomoϾ zastosowania? Ludzie powiedzÂą: „Jak piĂŞknie! Jak potĂŞÂżnie! Jak wspaniale! - ale wszystkie te porywy sÂą jak b³êdne ogniki nad bagnem; i równie Âłatwo gasnÂą, jak Âłatwo siĂŞ rodzÂą. Czyste, lecz powierzchowne myĹ“li podobne sÂą do tĂŞczowych pyÂłków; pierwszy lepszy powiew unosi je w przestrzeñ. WartoϾ tych pyÂłków jest znikoma. Cenimy myĹ“l, która zrodziÂła postanowienie. Postanowienie ocenia siĂŞ wedÂług jakoĹ“ci zastosowania. O zastosowaniu decyduje wiedza ducha, dajÂąc czyn, z którego moÂżna siĂŞ cieszyæ. Kto zaĹ“ siĂŞ cieszy, ten wierzy. Nawet wiara powinna byæ uzasadniona - tak moÂże Âżyæ Nauka. My obliczamy dobrze i stosujemy trwale. JeÂżeli oskar¿¹ was o wyrachowanie, i tego siĂŞ nie wypierajcie. Wyrachowanie bowiem jest przeciwstawne szaleñstwu, szaleñstwo zaĹ“ jest przeciwstawne wiedzy ducha. I jakiekolwiek zakreĹ“lilibyĹ“my koÂło, zawsze powrócimy do ogromu wiedzy ducha. Nie wyczuwam, lecz wiem! Nie przesÂąd, lecz nieomylnoϾ. Gdy zaĹ“ dotykamy nieomylnoĹ“ci, dotykamy jak gdyby magnesu planety - a wówczas stoimy mocno.

327. Unikajcie jednostajnoĹ“ci zarówno co do miejsca, jak i co do pracy. WÂłaĹ“nie jednostajnoϾ odpowiada najwiĂŞkszemu b³êdowi: pojĂŞciu wÂłasnoĹ“ci. Niewolnik wÂłasnoĹ“ci zatraca przede wszystkim ruchliwoϾ ducha. Taki niewolnik przestaje rozumieæ, Âże kaÂżdy dzieñ pracy powinien byæ zabarwiony szczególnÂą jakoĹ“ciÂą ducha. Taki niewolnik nie moÂże zmieniæ miejsca, bo jego duch bĂŞdzie jak przykuty do swego ziemskiego domu. Zapytajcie samych siebie: Czy Âłatwo zmieniam miejsce? Czy Âłatwo godzĂŞ siĂŞ na odmienny rodzaj pracy? JeĹ“li Âłatwo, to znaczy, Âże moÂżecie zrozumieæ wartoϾ Dobra Powszechnego. JeĹ“li przed kaÂżdÂą podró¿¹ piszecie testament, jeĹ“li zmiana pracy was unieszczĂŞĹ“liwia, to znaczy, iÂż trzeba zaÂżyæ lekarstwo. NaleÂży wówczas zaleciæ wam najniebezpieczniejsze podróÂże i wyznaczyæ kolejnÂą zmianĂŞ rodzaju pracy. Rozwinie to mĂŞstwo i pomysÂłowoϾ, usuwajÂąc gÂłównÂą przyczynĂŞ: strach. Zarodkiem poczucia wÂłasnoĹ“ci równieÂż jest strach - aby czymkolwiek przymocowaæ siĂŞ do ziemi. Jak gdyby nĂŞdzna lepianka mogÂła byæ wystarczajÂącÂą kotwicÂą dla ducha! Jak gdyby wÂłasne graty mogÂły uchroniæ od pioruna! Szkodliwe zabawki wÂłasnoĹ“ci bywaÂły okresowo ludziom odbierane, lecz ojciec kÂłamstwa - strach - tka znów swÂą pajĂŞczynĂŞ i znowu budzi lĂŞki urojeñ. Dlatego usuñmy strach. Wraz z nim zniknie wÂłasnoϾ i nuda. IleÂż nowego zdrowia jest zawarte w róÂżnorodnoĹ“ci miejsca i pracy!

328. Nirwana to wÂłaĹ“ciwoϾ ogarniĂŞcia wszystkich dziaÂłañ, to nasycenie wszechogarniĂŞcia. W dreszczu oĹ“wiecenia przypÂływa prawdziwa wiedza. ÂŻaden jĂŞzyk nie ma dokÂładnego okreĹ“lenia tego procesu. Spokój jest jedynie oznakÂą zewnĂŞtrznÂą, nie wyraÂżajÂącÂą istoty stanu. Budda wspominaÂł o spokoju, lecz tylko ten zewnĂŞtrzny warunek zostaÂł przyswojony przez sÂłuchaczy. Albowiem sÂłuchali ludzie, dla których spokój brzmiaÂł swojsko. Czyn jako zasÂługa byÂł maÂło zrozumiaÂły. Lubicie konstrukcjĂŞ naukowÂą - My równieÂż. JeÂżeli sÂłyszeliĹ“cie o teorii pierĹ“cieni wirowych, o teorii fal, o teorii magnetyzmu, przyciÂągania i odpychania, to powinniĹ“cie zrozumieæ, Âże istniejÂą na Ziemi miejsca o bardzo róÂżnym znaczeniu. Dziwne losy wielu miast zastanawiaÂły nawet tĂŞpe gÂłowy. Po³¹czenie fizyka, astrochemika, biologa i astrologa daÂłoby najlepszÂą odpowiedŸ, bez jakiejkolwiek mistyki. ZakÂładanie wielkich miast powinno byæ planowane rozwaÂżnie. Najmniejsze znaczenie posiada wspóÂłczesna polityka, poniewaÂż pojĂŞcie to pozbawione jest naukowych podstaw i piĂŞkna. RozwaÂżajÂąc warunki zaÂłoÂżenia przyszÂłego miasta, nie zasÂłaniajcie siĂŞ pozornie szerokim pojĂŞciem; drobne szczegóÂły czĂŞstokroæ sÂą bardziej znamienne. TakÂże przy wyborze wspóÂłpracowników zwracajcie uwagĂŞ na szczegóÂły drobnych czynnoĹ“ci. Ustaliwszy istotĂŞ czÂłowieka przez ŸrenicĂŞ oka, My oblekamy go w nawyki drobnych czynnoĹ“ci. Najmniej znaczenia przywiÂązujcie do sÂłów, pÂłynÂących jak woda. Drobne czynnoĹ“ci, zapeÂłniajÂące caÂłe Âżycie, najlepiej ujawniajÂą wÂłaĹ“ciwoĹ“ci czÂłowieka, z nich bowiem wyrastajÂą duÂże. My niezbyt dowierzamy bohaterskim czynom dokonanym przypadkowo. Ze strachu moÂżna dokonaæ bohaterskiego czynu mĂŞstwa. Potrzebne sÂą Ĺ“wiadome czyny; tylko one prowadzÂą do Nirwany.

329. WyobraŸmy sobie czÂłowieka, który przej¹³ siĂŞ myĹ“lÂą, Âże oczy jego widzÂą róÂżnie. Naturalnie ma on sÂłusznoϾ, lecz samÂą tÂą myĹ“lÂą zniszczy sobie wzrok. Koordynacja refleksów jest trudna, ale tylko ona gwarantuje pracĂŞ aparatu. RóÂżnica w postrzeganiu kaÂżdym okiem daje perspektywĂŞ obrazu. RównieÂż dwie róÂżne prawdy mogÂą siĂŞ zjednoczyæ w zdrowym organizmie. CzÂłowiek owÂładniĂŞty myĹ“lÂą o róÂżnych prawdach podobny jest do czÂłowieka, który zamyĹ“liÂł siĂŞ nad róÂżnicÂą oczu i zatraciÂł perspektywĂŞ wyobraÂżenia.

330. Za oknem rozlegÂło siĂŞ woÂłanie. Jeden z robotników zniecierpliwiony machn¹³ rĂŞkÂą, jakby mówiÂąc: „Nie przeszkadzaj, jestem zajĂŞty! Drugi obiecaÂł przyjϾ, ale zapomniaÂł. Trzeci przyszedÂł po pracy, lecz miejsce byÂło juÂż puste. Czwarty drgn¹³ na woÂłanie i zÂłoÂżywszy narzĂŞdzia, niezwÂłocznie wyszedÂł - „Oto jestem. Nazywa siĂŞ to drgnieniem czujnoĹ“ci. Tylko to drgnienie, oĹ“wiecone Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą dnia i nocy, prowadzi do wiedzy ducha, ponad rozsÂądkiem otwiera bramĂŞ drÂżeniem, sÂłyszalnym nawet przez ludzkie aparaty. JeÂżeli potraficie nie zagÂłuszaæ w sobie drgnienia czujnoĹ“ci - wielkie to szczĂŞĹ“cie!

331. Zapytajcie kompozytora, czy lubi chóry i symfonie w unisono. Nazwie on wasze pytanie nonsensem, bo w unisono nie ma symfonii. Dla nowego brzmienia kompozytor gotów jest zastosowaæ najbardziej nieoczekiwany instrument. RównieÂż przy tworzeniu grupy nie dziwcie siĂŞ pozornej róÂżnorodnoĹ“ci czÂłonków. Nie urodzeniem, nie przyzwyczajeniami, nie b³êdami, lecz duchem siĂŞ oni stykajÂą. Duchem niewaÂżkim, niewidzialnym i niesÂłyszalnym ³¹czÂą siĂŞ w chór. Nie gañcie przeto kogoĹ“ za tembr gÂłosu - waÂżna jest jego jakoϾ. RadoĹ“nie jest uĹ“wiadamiaæ sobie, Âże zawsze moÂżna podnosiæ jakoϾ, jeĹ“li jest dyscyplina ducha.

332. Religie i prawa ganiÂą zdradĂŞ, oszczerstwo i zniewagĂŞ, nie wskazujÂą jednak, dlaczego te czyny sÂą szkodliwe w swej istocie. ToteÂż nagany te majÂą postaæ zakazu. Wszelki zakaz jest wzglĂŞdny i nieprzekonywajÂący. SzkodliwoϾ i poÂżytek powinny byæ przedstawione zgodnie ze swÂą istotÂą. SzkodliwoϾ zdrady, oszczerstwa i zniewagi Âłatwo jest pokazaæ na zwykÂłym przykÂładzie. OczywiĹ“cie szkoda wyniknie nie dla zdradzonego, lecz dla zdrajcy. CaÂły Ĺ“wiat moÂżna podzieliæ wedÂług zasady dobra osobistego i ogólnego. JeĹ“li dziaÂłamy w sferze Dobra Powszechnego, w szczerych zamiarach, to za nami stoi caÂły rezerwuar kosmicznych nagromadzeñ. Ten kielich najpiĂŞkniejszych bohaterskich czynów zaczyna dziaÂłaæ niewidzialnym promieniem. WyobraŸcie sobie, Âże peÂłna zÂłoĹ“ci Ĺ“wieca usiÂłuje was oparzyæ. Jeszcze nie przedsiĂŞwziĂŞliĹ“cie Ĺ“rodków obrony, a oto spoza was zbliÂża siĂŞ juÂż potĂŞÂżna smolna pochodnia. Wykonajcie to doĹ“wiadczenie, a zobaczycie, jak Ĺ“wieca topnieje, zwĂŞgla siĂŞ i gaĹ“nie. Nie jest to kara, lecz skutek zgodny z prawami natury. Ludzie zdradzajÂą, oczerniajÂą i zniewaÂżajÂą tych, którzy przynoszÂą Dobro Powszechne, lecz nie do pozazdroszczenia jest los tych parzÂących ogni. ToteÂż zdrada, oszczerstwo i zniewaga sÂą niepraktyczne. Dlatego nie myĹ“lcie o zemĹ“cie. JuÂż staroÂżytni powiadali obrazowo: „Moja jest zemsta i Ja zapÂłacĂŞ. Tak powiedziaÂł Pan. CzyÂż lekki jest Âżywot zdrajcy? Religie i prawa równieÂż wystĂŞpujÂą przeciwko kradzieÂży, ale znowu brzmi to jak zakaz. Tymczasem naleÂży wskazaæ, iÂż kradzieÂż jest szkodliwa jako pojĂŞcie potĂŞgujÂące poczucie wÂłasnoĹ“ci. KradzieÂż szkodzi ewolucji Ĺ“wiata. Nie do pozazdroszczenia jest los tych, którzy szkodzÂą Ĺ“wiatowej ewolucji. CofajÂą siebie daleko wstecz. Nie to jest waÂżne, Âże jakiĹ“ przedmiot przejdzie w inne rĂŞce, lecz to, Âże dwóch ludzi dozna ataku uczucia wÂłasnoĹ“ci. W zakresie kradzieÂży prawo jest niedoskonaÂłe, bo gÂłówne kradzieÂże: dotyczÂące dziedzin wiedzy, idei twórczoĹ“ci, nie mogÂą byæ przewidziane. KradzieÂż ustanie wraz ze znikniĂŞciem wÂłasnoĹ“ci prywatnej.

333. Religie i prawa bardzo potĂŞpiajÂą brak wstrzemiêŸliwoĹ“ci, lecz znów nie wyjaĹ“niajÂą jej szkodliwoĹ“ci. UÂżytecznoϾ wstrzemiêŸliwoĹ“ci w jedzeniu i sÂłowach moÂżna stwierdziæ w przeciÂągu kilku miesiĂŞcy. Rzecz jasna My jak zawsze przeciwni jesteĹ“my fanatyzmowi i drĂŞczeniu ciaÂła; ono zna swojÂą miarĂŞ paliwa. O wstrzemiêŸliwoĹ“ci pÂłciowej naleÂży powiedzieæ bardziej szczegóÂłowo, zbyt bowiem wiele myĹ“li siĂŞ wspóÂłczeĹ“nie o tej kwestii. Bardzo dawne misteria gÂłosiÂły: „Lingam jest naczyniem mÂądroĹ“ci. Z czasem jednak wiedza ta zwyrodniaÂła we wstrĂŞtne kulty falliczne i religia zaczĂŞÂła formuÂłowaæ zakazy, nie wiadomo w imiĂŞ czego. Tymczasem naleÂżaÂło po prostu powiedzieæ: Fakt poczĂŞcia jest tak cudowny, Âże nie moÂżna go traktowaæ jako coĹ“ zwykÂłego. MoÂżna waÂżyæ, moÂżna rozkÂładaæ na najdrobniejsze czÂąsteczki, jednakÂże wci¹¿ pozostaje nieuchwytna, niewypowiedziana substancja, tak samo niezastÂąpiona jak Âżyciowa siÂła ziarna. W swoim czasie zwrócimy uwagĂŞ na niektóre zdumiewajÂące wÂłasnoĹ“ci tej substancji, która moÂże byæ widzialna, lecz teraz musicie przyznaæ, Âże owa niezwykÂła substancja jest bardzo wartoĹ“ciowa i musi mieæ jakieĹ“ waÂżne wÂłaĹ“ciwoĹ“ci. Nawet gÂłupiec to zrozumie. Naturalnie najlepszym dowodem jest doĹ“wiadczenie. JeĹ“li porównamy dwóch osobników, z których jeden trwoni substancjĂŞ ÂżyciowÂą, drugi zaĹ“ Ĺ“wiadomie jÂą oszczĂŞdza, to bĂŞdziemy zdumieni rozwojem wraÂżliwoĹ“ci aparatu ducha drugiego. JakoϾ prac staje siĂŞ zupeÂłnie inna, zaĹ“ liczba pomysÂłów i idei wzrasta. OĹ“rodki splotu sÂłonecznego i mózgu sÂą jakby podgrzewane przez niewidzialny ogieñ. Z tego powodu wstrzemiêŸliwoϾ naleÂży traktowaæ nie jako patologiczne wyrzeczenie, lecz jako rozumne postĂŞpowanie. Daæ Âżycie nie oznacza wyrzuciæ caÂły zapas substancji Âżyciowej. Gdyby ludzie bĂŞdÂący na pierwszym szczeblu uĹ“wiadomili sobie wartoϾ substancji Âżyciowej, zmalaÂłaby przez to koniecznoϾ zakazów. Zakaz powinien byæ obalony to prawo d¹¿enia. Ale niezastÂąpionÂą wartoϾ naleÂży ochraniaæ - to prawo zachowania. Rzetelniej spójrzmy na rzeczy - wszystko, co jest niezastÂąpione, naleÂży ochraniaæ przede wszystkim. CzyÂż moÂżemy wyrzucaæ w przestrzeñ drogocennoϾ? SiÂła ta, naturalnie, po³¹czy siĂŞ z ÂżywioÂłami, skÂąd z takim trudem zostaÂła wydobyta. Zamiast wspóÂłpracy z ewolucjÂą powstajÂą podlegajÂące przeróbce odpadki. A zatem wyobraŸmy sobie wstrzemiêŸliwoϾ jako skrzydÂła!

334. Dwie sÂą oznaki autentycznoĹ“ci Nauki: pierwsza - to d¹¿enie do Dobra Powszechnego, druga - to przyjĂŞcie wszystkich dawniejszych Nauk zgodnych z pierwszÂą oznakÂą. NaleÂży zauwaÂżyæ, Âże pierwotna forma Nauki nie zawiera negatywnych twierdzeñ. Z czasem zabobonni wyznawcy, zamiast czyniæ dobro, zaczynajÂą ogradzaæ Testamenty przeczeniami. Powstaje zgubna formuÂła: „Nasza wiara jest najlepsza, albo „My jesteĹ“my wierni, oni zaĹ“ wszyscy niewierni. StÂąd jeden krok do wypraw krzyÂżowych, do inkwizycji, do morza krwi w ImiĂŞ Tych, którzy potĂŞpiali zabijanie. Nie ma bardziej szkodliwego zajĂŞcia niÂż narzucanie wiary. Kto chce iϾ z Nami, powinien przede wszystkim zapomnieæ o przeczeniu i Âżyæ swobodnie odnowionym Âżyciem, nie przymuszajÂąc innych. Ludzi przyciÂąga siĂŞ piĂŞknem i Ĺ“wietlanÂą wiedzÂą. Tylko zawierajÂąca nadziejĂŞ, tylko rozkwiecajÂąca Âżycie, tylko przejawiajÂąca siĂŞ w czynie Nauka moÂże dopomóc prawdziwej ewolucji. Wszak Âżycie to nie targ, na którym kupuje siĂŞ bilet wstĂŞpu do Królestwa Niebieskiego. Wszak Âżycie to nie mogiÂła, gdzie drÂży siĂŞ na myĹ“l o sprawiedliwoĹ“ci Nieznanego SĂŞdziego! Uczeni zaproponowali dowcipne, wedÂług nich, pocieszenie: „CzÂłowiek zaczyna umieraæ od chwili narodzenia. Niewielka to i ÂżaÂłobna pociecha. My zaĹ“ powiadamy: CzÂłowiek rodzi siĂŞ wiecznie, szczególnie w chwili tak zwanej Ĺ“mierci. SÂłuÂżebnicy zwyrodniaÂłych religii zachĂŞcajÂą swych wyznawców do wykupienia miejsc na cmentarzu, gdzie dziĂŞki uprzednim staraniom bĂŞdÂą spoczywaæ korzystniej i zaszczytniej niÂż inni, uboÂżsi, a przez to nie zasÂługujÂący na dÂługie modlitwy. KadzidÂło dla tych ubogich bĂŞdzie faÂłszywe, a koĹ“cielni Ĺ“piewacy bĂŞdÂą Ĺ“piewaæ bardzo niedbale. PowiedzcieÂż wreszcie, jaka prawdziwa Nauka gÂłosi podobne potwornoĹ“ci?! ZaprawdĂŞ doϾ juÂż mogiÂł, cmentarzy i zastraszania! Trzeba wiedzieæ, jak pogodnie patrzyli Nauczyciele na przejĹ“cie do przyszÂłego istnienia i najmniej troszczyli siĂŞ o miejsce na cmentarzu. Stosunek do Ĺ“mierci jest bardzo znamienny dla charakteru Nauki; w nim zawiera siĂŞ rozumienie reinkarnacji. ProszĂŞ, byĹ“cie ustosunkowali siĂŞ do reinkarnacji w sposób Ĺ“ciĹ“le naukowy. JeÂżeli ktoĹ“ moÂże przedÂłoÂżyæ innÂą koncepcjĂŞ wszechĹ“wiata, My rezerwujemy dla niego etat profesora seminarium i przyrzekamy pogrzeb pierwszej klasy - przecieÂż zamierzaÂł rzeczywiĹ“cie umrzeæ w oczach oĹ“wieconych. Przeczytajcie uwaÂżnie wydane przez was samych pisma Nauczycieli, a bĂŞdziecie zdziwieni, jak zgodnie przez wszystkie wieki mówiÂą Oni o zmianie Âżycia. Droga Ĺ’wiatÂła ukaÂże siĂŞ, gdy odwaÂżycie siĂŞ spojrzeæ naukowo i bez przesÂądów. OdwaÂżni z Nami - dla odwaÂżnych radoϾ!

335. DziaÂłanie ducha jest nieobliczalnie szybkie. MyĹ“l jest refleksem ducha i dlatego ruch myĹ“li jest niesÂłychanie szybki. Dopiero po wielu stopniach skali powolnoĹ“ci zaczyna siĂŞ obliczanie szybkoĹ“ci Ĺ“wiatÂła. JeÂżeli wielkie jest znaczenie ducha, to jak¹¿ wartoϾ posiada dzieciĂŞ ducha - myĹ“l?! Jakie znaczenie ma myĹ“l, pokazuje nawet nieskomplikowany aparat badajÂący widmo aury. Zabarwienie aury zmieniajÂą nie tylko Ĺ“wiadome myĹ“li, lecz w tej samej mierze oddziaÂłujÂą teÂż latajÂące muchy naszego rezerwuaru ducha, które nawet nie docierajÂą do umysÂłu i pamiĂŞci. WszĂŞdzie mówi siĂŞ o jednakowym znaczeniu myĹ“li i czynu. MoÂżna to Âłatwo ustaliæ. Zbadajcie na przykÂład oddziaÂływanie na widmo aury myĹ“li o morderstwie oraz samego morderstwa - wynik bĂŞdzie jednakowy. Ludziom trudno zrozumieæ, Âże myĹ“l ma taki sam wpÂływ jak postĂŞpek. Kto jednak pragnie uczestniczyæ w ewolucji Ĺ“wiata, musi zrozumieæ znaczenie myĹ“li. Skoro myĹ“l zmienia siĂŞ w barwĂŞ fizycznÂą, to i jej oddziaÂływanie na odlegÂłoϾ jest tak samo oczywiste jak dziaÂłanie fal Ĺ“wiatÂła. NaleÂży naukowo podchodziæ do teorii siÂły myĹ“li. Nie trzeba tego oddziaÂływania odnosiæ do wyjÂątkowych osób - jest to prawo powszechne. NajwaÂżniejszym nastĂŞpstwem bĂŞdzie zrozumienie nieprzydatnoĹ“ci kÂłamstwa i obÂłudy, a takÂże troskliwoϾ o swych bliskich. Nawet niezbyt przemyĹ“lni uczeni wiedzÂą, Âże nawet jedna przelotna myĹ“l fizycznie zabarwia ca³¹ aurĂŞ. ZdawaÂłoby siĂŞ, Âże myĹ“l pozostaje utajona, a okazuje siĂŞ, iÂż wywoÂłuje barwĂŞ fizycznÂą, która daje siĂŞ ustaliæ naukowo. Auromierz jest waÂżkim dowodem przeciwko ignorancji. Cywilizowanych ignorantów musimy traktowaæ jak dzieci. Oparzenie palca uczy ich obchodzenia siĂŞ z ogniem. Mówimy o przesÂądach, ale Âżaden minister nie wie, co to za zwierz, ten przesÂąd. PójdŸmy ku radoĹ“ci!

336. Mówi siĂŞ, Âże praca moÂże byæ mĂŞczÂąca, a nawet szkodliwa dla zdrowia. Tak powiadajÂą ludzie leniwi i maÂło ruchliwi. Zrozumcie, Âże odpowiednio rozÂłoÂżona praca z natury swej nie moÂże mĂŞczyæ. NaleÂży tylko wiedzieæ, jak odpowiednio zmieniaæ grupĂŞ pracujÂących nerwów, a nie dopuĹ“ci siĂŞ do zmĂŞczenia. Nie usiÂłujcie szukaæ wypoczynku w bezczynnoĹ“ci. BezczynnoϾ jest tylko mikrobem zmĂŞczenia. NapiĂŞcie miĂŞĹ“ni moÂże spowodowaæ ból, ale wystarczy pogr¹¿yæ siĂŞ w bezruchu, a poczuje cie silny ból. Natomiast poprzez zmianĂŞ rodzaju pracy wywoÂłujecie pracĂŞ oĹ“rodków przeciwnych, omijajÂąc zupeÂłnie refleks poprzednich napiêæ. Rzecz prosta mamy na myĹ“li du¿¹ ruchliwoϾ, która rozwija siĂŞ przy Ĺ“wiadomym doĹ“wiadczeniu. Gdy lekarz zapisuje jak¹œ kuracjĂŞ, znajdujemy czas i moÂżliwoĹ“ci, by jÂą stosowaæ. Podobnie trzeba teÂż zastosowaæ rozsÂądnÂą zmianĂŞ pracy - dotyczy to wszystkich jej rodzajów. ÂŹle jest spotkaæ nieruchliwoϾ umysÂłu, która przeszkadza w pracy wyÂższych oĹ“rodków. NaleÂży zapamiĂŞtaæ, Âże powinno siĂŞ unikaæ niektórych pozycji ciaÂła lub przynajmniej czĂŞsto je zmieniaæ. Zgarbiona postawa przy wyprostowanych nogach utrudnia dziaÂłanie splotu sÂłonecznego. Zadarta gÂłowa szkodzi oĹ“rodkom mózgu. WyciÂągniĂŞte przed siebie rĂŞce obci¹¿ajÂą oĹ“rodek aorty. LeÂżenie na wznak przeszkadza oĹ“rodkowi kundalini, chociaÂż jednoczeĹ“nie go pobudza. JasnoϾ myĹ“li przychodzi szybko, gdy nastĂŞpuje zmiana ŸródÂła Ĺ“wiatÂła. Wystarczy obróciæ siĂŞ do Ĺ“wiatÂła lub teÂż od niego odwróciæ, a oddziaÂływanie staje siĂŞ wyczuwalne. Przede wszystkim zapamiĂŞtajcie, Âże kaÂżde poÂłoÂżenie ma swoje plusy, lecz jeĹ“li ktoĹ“ obraca siĂŞ jak chorÂągiewka na dachu pod wpÂływem czyjegoĹ“ wiatru, to jego system wznoszenia siĂŞ ulega zakÂłóceniu.

337. Powodzenie nie opuĹ“ci d¹¿¹cych, trudno bowiem trafiæ strza³ê w locie. Jakie szybko przybliÂżajÂą siĂŞ terminy tych, którzy sÂą przeznaczeni, ale w ruchu naleÂży odróÂżniaæ dzieñ wczorajszy od dnia nadchodzÂące go. Narody powstaÂły, odchodzÂą królowie - czyÂż to przypadek? Tylko Ĺ“lepy nie spostrzega ruchu ewolucji. KaÂżde mÂłode serce drÂży przeczuwajÂąc nowe formy. W chwilach tych kaÂżda nowa forma, choæby niedoskonaÂła, cenniejsza jest od wypolerowanej starej. AÂżeby móc nazwaæ siebie nosicielem sÂłoñca, trzeba zapomnieæ o mroku. JakÂże nie podtrzymaæ tych, którzy d¹¿¹ ku sÂłoñcu? ÂŁatwiej im wytÂłumaczyæ znaczenie sÂłonecznej prany. Promieñ sÂłoneczny oĹ“wietli im nowe g³êbiny naleÂży tylko przyj¹æ. KaÂżdy wezwany otrzymuje peÂłen kielich. JeÂżeli nie przyjmie zwiastuna, otrzyma czêœæ tego, co przeznaczone. JeĹ“li nie ogarnie tej czĂŞĹ“ci, dana mu bĂŞdzie czÂąstka mniejsza - tak kaÂżdy odmierzy sobie sam. NaleÂży powiedzieæ tym, którzy wybrali czÂąstkĂŞ mniejszÂą: Najmniejsi, przez lekkomyĹ“lnoϾ wygnaliĹ“cie siebie z ogrodu! Poczujcie, jak Âłatwo byÂło przyj¹æ zwiastuna kielicha. Wraz z nim posadzilibyĹ“cie maÂłe drzewko wielkiej wolnoĹ“ci. JakÂże ciĂŞÂżko jest teraz zaglÂądaæ w oczy przechodniom w poszukiwaniu tego, który do was zastukaÂł. Co dziĹ“ jest Âłatwe, jutro bĂŞdzie niedostĂŞpne. BÂądŸcie wiĂŞc czujni. Wskazanie moÂżna powtórzyæ, ale nie moÂżna gwaÂłtem otwieraæ oczu. Kto Ĺ“pi, niechaj Ĺ“pi! Lecz czyÂż moÂżna spaæ przy bÂłyskaniu nieba i chybotaniu siĂŞ caÂłej ziemi?

338. Przypomnijmy kilka wypadków, które wielekroæ powtarzaÂły siĂŞ w róÂżnych Âżywotach. Dziesiêæ lat ludzie oczekiwali Zwiastuna, lecz w przeddzieñ Jego przybycia zamknĂŞli drzwi. Albo teÂż wybrawszy czÂąstkĂŞ, wyobrazili sobie, Âże wszystko jest dopuszczalne i dozwolone. Albo wybrawszy czÂąstkĂŞ, wpadli w bÂłogÂą bezczynnoϾ, dziwiÂąc siĂŞ, Âże czÂąstka maleje. Albo wybrawszy czÂąstkĂŞ, zamierzali zachowaæ stare przyzwyczajenia - niech za jednÂą pazuchÂą leÂży czêœæ skarbu, za drugÂą moÂżna przechowaæ miÂłe karaluchy. Albo wybrawszy czÂąstkĂŞ, postanowili tylko na chwilĂŞ wyskoczyæ z pociÂągu, zapominajÂąc, Âże skok w biegu zgubnie odrzuca wstecz. Albo wybrawszy czÂąstkĂŞ, zaczĂŞli oczerniaæ brata, zapominajÂąc, Âże oszczerstwo boleĹ“nie bije ich samych po gÂłowie. Spytacie: „Jak wiĂŞc postĂŞpowaæ, Âżeby nie zbrukaæ czÂąstki wybranej? MogĂŞ poradziæ: Zamiast czÂąstki przyjmijcie caÂły kielich Dobra Powszechnego. Uchroni to was od wszelkich nieprawoĹ“ci. Zamiast lĂŞkliwego namysÂłu zdecydujcie siĂŞ jako doĹ“wiadczenie przyj¹æ na siedem lat plan realizacji Dobra Powszechnego. JeÂżeli rada Moja jest zÂła, zd¹¿ycie od nowa wyhodowaæ swoje karaluchy. Komu kielich Dobra Powszechnego wyda siĂŞ zbyt ciĂŞÂżki, temu powiem: Nauka to nie cedrowe orzeszki w cukrze. Nauka to nie srebrne bÂłyskotki. Nauka to potĂŞÂżna, srebrna ruda, przeznaczona i zachowana. Nauka to odkryta i napeÂłniajÂąca d¹¿eniem lecznicza Âżywica. Temu, kto siĂŞ waha, powiem: Tylko siĂŞ strzeÂż, byĹ“ nie staÂł siĂŞ zdrajcÂą, bo los nawet maÂłego zdrajcy jest okropny! Temu, kto pracuje, powiem: PrzyciÂągniĂŞcie maÂłej siÂły jest du¿¹ zasÂługÂą, ale przyciÂągniĂŞcie wielkiej siÂły, jest juÂż Ĺ“wietlanym osiÂągniĂŞciem. ZaprawdĂŞ ten, który pracuje, nie odczuwa ciĂŞÂżaru kielicha Dobra Powszechnego! Gdy bĂŞdziecie szukaæ wspóÂłpracowników, niech was wtedy nic nie zmyli. RĂŞce robotnika mogÂą kryæ Zwiastuna; kolor skóry moÂże pochodziæ od górskich Ĺ“niegów. Zwiastun Prawdy nie wykrzykuje na jarmarku. Zatem obserwujcie oznaki - czas jest bliski!

339. Gdy zrozumieliĹ“cie, jakie sÂą oznaki Zwiastuna (PosÂłañca), przypomnimy cechy wspóÂłpracowników: wolni od przesÂądów, ruchliwi w dziaÂłaniu, mÂłodzi duchem, nie lĂŞkajÂący siĂŞ odmĂŞtu. Dobrze jest nie zapominaæ o nieznanych i sierotach. A teraz czas powiedzieæ o oznakach drogi wiodÂącej do Nas. Przede wszystkim czy Âłatwo jest wam uznaæ istnienie Mistrzów? Gdy czytacie o znalezieniu jaj dinozaura, z ÂłatwoĹ“ciÂą przyjmujecie tĂŞ wiadomoϾ. Równie Âłatwo przyjmujecie wiadomoϾ o nowym gatunku maÂłpy, o sile Âżywotnej ziarna z grobowców piramid, o nieznanym metalu, o nowym plemieniu potomków rozbitków. CaÂły szereg wiadomoĹ“ci wykraczajÂących poza wasze codzienne Âżycie przyjmujecie z ÂłatwoĹ“ciÂą. Dlaczego wiĂŞc trudno przyj¹æ, Âże grupa, która uzyskaÂła wiedzĂŞ drogÂą wytrwaÂłej pracy, moÂże zjednoczyæ siĂŞ w imiĂŞ Dobra Powszechnego? Wiedza, poparta doĹ“wiadczeniem, pomogÂła znaleŸæ dogodne miejsce, gdzie prÂądy uÂłatwiajÂą komunikowanie siĂŞ w róÂżnych kierunkach. Z pewnoĹ“ciÂą sÂłyszeliĹ“cie opowiadania podróÂżników o znajdywaniu w jaskiniach nieznanych Joginów. JeĹ“li rozszerzycie ten fakt w kierunku rzeczywistej wiedzy, z ÂłatwoĹ“ciÂą dojdziecie do zrozumienia, Âże istnieje grupa Nauczycieli Wiedzy. JakÂże znaleŸæ drogĂŞ do Naszych Laboratoriów? Bez wezwania nikt nie dojdzie. Bez Przewodnika (Guru) nikt nie przejdzie! JednoczeĹ“nie potrzebne jest niepowstrzymane osobiste d¹¿enie, a zarazem gotowoϾ do pokonania trudnoĹ“ci drogi. Zgodnie ze zwyczajem przychodzÂący musi przebyæ pewnÂą czêœæ drogi samotnie. Nawet ci, którzy byli w bezpoĹ“rednim kontakcie z Nami, przed dojĹ“ciem nie odczuwajÂą wieĹ“ci od Nas. Tak musi byæ, po ludzku. Owi przybywajÂący samotnie, pomijajÂąc g³êbokie tego przyczyny, dzielÂą siĂŞ na dwa rodzaje: osobiĹ“cie d¹¿¹cy i wezwani do okreĹ“lonego zlecenia. Nie majÂąc specjalnych Wskazówek, nikt nie rozpozna tych, którzy byli u Nas. JeĹ“li Zwiastun Nasz nie wykrzykuje na targu, to i ci, którzy byli u Nas, umiejÂą strzec Dobra Powszechnego. GÂłównÂą oznakÂą Naszego Zewu jest to, Âże jesteĹ“cie nieomylnie niesieni, jakby na skrzydÂłach. A zatem przyjmijcie NaszÂą WspólnotĂŞ Wiedzy i PiĂŞkna. I bÂądŸcie pewni, Âże choæby nawet przeszukano wszystkie wÂąwozy, to nieproszony goϾ nie znajdzie drogi. Wiele razy bywaliĹ“my w waszych miastach, wiĂŞc nie moÂżna powiedzieæ, Âże odeszliĹ“my od Ĺ“wiata. PrzecieÂż i wy budujecie obserwatoria poza miastem i dbacie o spokój uczonych. Uznajcie wiĂŞc Nasze racje i nie narzekajcie na brak dokÂładnego adresu. PamiĂŞtajcie o Tych, którzy pracujÂą dla Dobra Powszechnego!

340. Nieuchronnie napotkacie szczególny typ ludzi, którzy na wzmiankĂŞ o Mistrzach (Guru) wpadajÂą we wĹ“ciekÂłoϾ. Gotowi sÂą zawierzyæ kaÂżdej podÂłej spekulacji gieÂłdowej, gotowi sÂą uwierzyæ kaÂżdemu oszustwu, lecz idea Dobra Powszechnego nie ma do nich przystĂŞpu. Bacznie popatrzcie tym ludziom w ŸrenicĂŞ. Znajdziecie w niej biegajÂący cieñ i niedÂługo wytrzymajÂą oni wasze spojrzenie. To tajni Dugpa. CzĂŞsto sÂą oni bardziej niebezpieczni od swych jawnych wspóÂłbraci. JeÂżeli im posÂłaæ sakiewkĂŞ z pieniĂŞdzmi, przypomnÂą sobie nie istniejÂącego dÂłuÂżnika. JeÂżeli ocaliæ ich od zguby, oka¿¹ wdziĂŞcznoϾ policji. Nawet jeÂżeli przyprowadziæ tych na pozór uczciwych ludzi do samej granicy Naszego Osiedla, ogÂłoszÂą to, co widzieli, za miraÂż. GdybyÂż czynili tak z niewiedzy, ale przyczynÂą jest coĹ“ znacznie gorszego. StrzeÂżcie siĂŞ ich! Przede wszystkim strzeÂżcie przed nimi dzieci. Oni sÂą przyczynÂą dzieciĂŞcych wrzodów. Oni znajdujÂą dostĂŞp do szkóÂł. Dla nich nie istnieje historyczny fakt i prawo wiedzy. SpotykajÂąc owrzodzone dzieci, spytajcie o jakoϾ ich nauczycieli. Obecnie, gdy zbliÂżajÂą siĂŞ waÂżne czasy, naleÂży oczyĹ“ciæ moÂżliwie jak najwiĂŞcej dzieci; to one bĂŞdÂą myĹ“leæ o miastach przyszÂłoĹ“ci. Trzeba im daæ prawdziwÂą ksiĂŞgĂŞ o bohaterach Dobra Powszechnego, lecz ksiĂŞga ta nie jest jeszcze napisana. FaÂłszywe sÂą ksi¹¿ki dla dzieci, faÂłszywe zabawki, faÂłszywe uĹ“miechy wychowawców. WĹ“ród tej ciÂągÂłej masy faÂłszu czyÂż moÂżna spodziewaæ siĂŞ prawdy? RadzĂŞ znaleŸæ wiĂŞcej czasu dla dzieci. Niech same ciÂągnÂą belki na budowĂŞ swego miasta. MówiÂłem o tajnych Dugpa dla waszej wiadomoĹ“ci, ale zajmowaæ siĂŞ nimi nie warto, bo dla kaÂżdego d¹¿¹cego pracownika sÂą to po prostu Ĺ“miecie. Lecz jeÂżeli pokaÂżecie dzieciom Nasze Osiedle, z radoĹ“ciÂą zwiedzÂą wszystkie laboratoria i obserwatoria. Nasze pryzmatyczne lustra sprawiÂą im niezapomnianÂą radoϾ, poniewaÂż dzieci lubiÂą wszystko, co prawdziwe, My zaĹ“ d¹¿ymy do Prawdy. Dzieciom dawajcie tylko prawdziwe rzeczy.

341. Nasza Wspólnota (Sangha, Bractwo) sieje ziarna Dobra Powszechnego we wszystkich czĂŞĹ“ciach Ĺ“wiata. Pytacie: Jak zachowaæ Kodeks Wspólnoty? SÂłyszeliĹ“cie juÂż o wielu oznakach Naszej Pracy, teraz zaĹ“ zapamiĂŞtajcie nie dla wiadomoĹ“ci, lecz dla niezwÂłocznego zastosowania. O ile wyrzeczenie siĂŞ tego, co osobiste, przybliÂża, o tyle odÂżegnanie siĂŞ od pracy dla Dobra Powszechnego niezmiernie oddala - oto reguÂła Wspólnoty. JeĹ“li umysÂł jest ruchliwy, bardzo Âłatwo zachowaæ osobiste przy d¹¿eniu do Dobra Powszechnego. Pytacie: Dlaczego potrzeba tylu prób? We Wspólnocie wszystko osiÂąga siĂŞ poprzez doĹ“wiadczanie, dlatego sÂłusznie moÂżna uwaÂżaæ próby za wzrost. Próby sÂą jak progi piĂŞknych bram. Zaniechajcie wzdychania i nie miejcie pÂłaczliwych twarzy, gdy mowa o próbach. OdÂżegnanie siĂŞ od Dobra Powszechnego nawet olbrzyma strÂąci w dóÂł. Kto miaÂł przywilej sÂłyszeæ NaszÂą RozmowĂŞ, moÂże zaĹ“wiadczyæ, jak rzeczowo i róÂżnorodnie upÂływa Nasz czas. Dla zwiĂŞkszenia moÂżliwoĹ“ci trzeba byÂło zrezygnowaæ z przewlekÂłej mowy, dobierajÂąc w róÂżnych wiekach najlepsze i najkrótsze okreĹ“lenia. W ciÂągu trzech minut trzeba umieæ wyraziæ treϾ trzygodzinnej przemowy. MówiĂŞ to nie obawiajÂąc siĂŞ oburzenia adwokatów i kaznodziejów. Doceniaæ skarb czasu moÂżna tylko pracujÂąc dla Dobra Powszechnego. Nie moÂżna kraϾ czasu swego brata. UkraϾ bez sensu czas równe jest kradzieÂży idei. JeĹ“li chodzi o próby, moÂżna jeszcze dodaæ, Âże nawet dziecku moÂżna zadaæ pytanie: „Co uwaÂżasz obecnie za najwaÂżniejsze? Pod¹¿ajÂąc za biegiem myĹ“li, moÂżna z odpowiedzi poznaæ prawdziwe oblicze. Smutno jest patrzeæ na tych, którzy ukrywajÂą swe myĹ“li. MyĹ“l to bÂłyskawica!

342. Kto poĹ“wiĂŞciÂł siĂŞ kurnikowi, otrzymuje w nastĂŞpstwie jajka. Kto poĹ“wiĂŞciÂł siĂŞ czĂŞĹ“ci Ĺ“wiata, koÂłysze siĂŞ razem z lÂądem. Ludzie wypaczyli znaczenie sÂłowa „harmonia. WÂłoÂżono w to sÂłowo coĹ“ klerykalnego, faÂłdĂŞ chitonu, nieĹ“miertelnik nie istniejÂącej miÂłoĹ“ci i nawet robionÂą na drutach poñczochĂŞ. Lepiej bez harfy zastÂąpiæ to wysuszone pojĂŞcie bardziej energicznym, na przykÂład: „wraÂżliwoϾ wspóÂłpracy. Bez niej Wspólnota nie moÂże istnieæ. ZakÂłócenie jej wywoÂłuje obrazĂŞ. Obraza rodzi tĂŞpotĂŞ. CzÂłowiek uraÂżony przywiÂązuje siĂŞ do jednego punktu. StajÂąc siĂŞ nieruchomy, czÂłowiek nieuchronnie tĂŞpieje. TĂŞpota, jak rdza, pochÂłania czêœæ podstawowej substancji. Wszystko wibruje, faluje i oddycha w Ĺ“wietle bÂłyskawic. W dniach wielkiego budowania nie dopuϾcie zardzewiaÂłej kotwicy. Rdza nie wytrzyma oczyszczajÂącego wiru!

343. Lekarz moÂże zapytaæ: „JeÂżeli aura jest zjawiskiem fizycznym, to czy nie moÂże byæ rozwijana z zewnÂątrz, fizycznie? Do pewnego stopnia bĂŞdzie on miaÂł sÂłusznoϾ. SÂłyszeliĹ“my juÂż o zewnĂŞtrznych ciosach uderzajÂących w aurĂŞ; caÂłkiem podobnie moÂżna stworzyæ cieplarnianÂą atmosferĂŞ gojÂącÂą aurĂŞ, lecz warunki cieplarniane wszĂŞdzie sÂą jednakowe i nie sprzyjajÂą ewolucji. Jak organizm ksztaÂłtuje siĂŞ gÂłównie od wewnÂątrz, niezaleÂżnie od warunków zewnĂŞtrznych, tak teÂż staÂłoϾ i jakoϾ aury roĹ“nie jedynie od wewnÂątrz. Trudne warunki sÂą szczególnie korzystne dla szerokoĹ“ci aury. WspaniaÂłomyĹ“lnoϾ rĂŞki dajÂącej nie zaleÂży od liczby darów. WidzĂŞ mÂłodego uczonego, który zebraÂł Testamenty wszystkich Nauk Wschodu i powiedziaÂł: „Oto wybiorĂŞ zewszÂąd pouczenia Âżyciowe, odrzucĂŞ wszystkie hymny i adoracje, zapomnĂŞ o róÂżnicach w czasie oraz b³êdach oszczerców i tÂłumaczy. Najprostsze zdaje siĂŞ byæ najbardziej zasadnicze. Z tych urywków uÂło¿ê jedno Âżycie Âżycie Wschodu. Pomimo fragmentarycznoĹ“ci bĂŞdzie to Âżycie mÂądre i wypeÂłnione pracÂą dla ewolucji. Dlaczego wszystkie Nauki duchowe zrodziÂły siĂŞ w Azji? JakieÂż to magnesy tam wÂłaĹ“nie skupiÂły postĂŞpowÂą energiĂŞ ducha? Dla powstania trÂąby powietrznej potrzebne jest wspóÂłdziaÂłanie z góry i z doÂłu. Jaka zamierzchÂła przeszÂłoϾ odpowiada skrzydÂłom przyszÂłoĹ“ci? StaroÂżytnoϾ Atlantydy moÂże odpowiadaæ lotom pozaplanetarnym. Brama ta jest tak szeroka, Âże reszta gospodarstwa wejdzie przez niÂą z ÂłatwoĹ“ciÂą!

344. Czy Nasza Wspólnota (Sangha, Bractwo) moÂże ingerowaæ w sprawy Ĺ“wiata i okazywaæ czynnÂą pomoc? KaÂżda wspólnota pozbawiona egoizmu, w jego wulgarnym znaczeniu, i dziaÂłajÂąca w ImiĂŞ Dobra Powszechnego ma swój udziaÂł w rozstrzyganiu spraw Ĺ“wiatowych. Jak strzaÂły wbijajÂą siĂŞ w mózg ludzkoĹ“ci przesyÂłki Wspólnoty. W literaturze naukowej, moÂżna znaleŸæ caÂły szereg opisów oddziaÂływañ zarówno psychicznych, jak teÂż i materialnych. Znane sÂą przypadki przesyÂłek przedmiotów o wielkim znaczeniu. Znane sÂą fakty przysyÂłania sum pieniĂŞÂżnych. Znane sÂą ostrzeÂżenia przed niebezpieczeñstwem. Znane sÂą listy z rozstrzygniĂŞciem spraw. Znane sÂą spotkania pod róÂżnymi postaciami. MiewaliĹ“my bilety okrĂŞtowe i ubiory ludów róÂżnych krajów. MiewaliĹ“my róÂżne imiona i zjawialiĹ“my siĂŞ, gdy okolicznoĹ“ci tego stanowczo wymagaÂły. WidzĂŞ juÂż, jak ktoĹ“ siĂŞ obrusza i nazywa to wszystko bajkami. Tymczasem na jego oczach dom studencki otrzymaÂł od nieznajomego dar; a jego znajomemu nieznana osoba przyniosÂła cenne popiersie. Nasz wysÂłannik prosiÂł królowÂą, by postÂąpiÂła zgodnie z prawem czasu. Nasz wysÂłannik udzielaÂł rad mÂłodemu wynalazcy. Nasz wysÂłannik pokierowaÂł poczÂątkujÂącym uczonym. I moÂżna by pokazaæ spis osób, które otrzymaÂły przekazy pieniĂŞÂżne. Wszystkie te fakty poĹ“wiadczone sÂą fizycznymi dokumentami. Dlaczego to wydaje siĂŞ komuĹ“ mistyczne i tajemnicze, skoro kaÂżdy na mniejszÂą skalĂŞ robiÂł to samo? Skoro zasada Dobra Powszechnego jest ludzkoĹ“ci zaszczepiona, to przedÂłuÂżajÂąc jÂą, dojdziemy do Wspólnoty silnej doĹ“wiadczeniem. Tylko Ĺ“lepiec nie dostrzega, dokÂąd skierowaÂła siĂŞ spirala ewolucji! A My, którzy istniejemy, Ĺ“lemy pomoc tym, którzy sÂą mÂłodzi duchem.

345. JeÂżeli Nasza GÂłówna Wspólnota ma znaczenie dla Ĺ“wiatowych struktur, to i zakÂładane przez Nas wspólnoty majÂą wpÂływ na ewolucjĂŞ §wiata. Rozpatrzmy najwaÂżniejsze rodzaje tych rozrzuconych po Ĺ“wiecie wspólnot. Pierwszy - to wspólnoty nieĹ“wiadome, których czÂłonkowie wypracowujÂą moÂżliwy do przyjĂŞcia rodzaj wspó³¿ycia. MoÂżna je znaleŸæ poĹ“ród robotników, rolników, uczÂących siĂŞ, rzadziej w rodzinach. Drugi rodzaj wspólnot wie o planie ziemskiej ewolucji, ale nie wi¹¿e tego planu z okreĹ“lonym dziaÂłaniem i terminem. SÂą to kóÂłka politycznych idealistów, pewne organizacje okultystyczne, niektóre towarzystwa naukowe, rzadziej zgromadzenia klerykalne. Trzeci rodzaj wspólnot zna nie tylko plan ewolucji, lecz równieÂż terminy i dziaÂłanie. Naturalnie te wspólnoty sÂą rzadkie i otrzymujÂą Nasze Wskazówki. Kto przebywaÂł u Nas, ten nauczyÂł siĂŞ milczeæ. Trudno jest równieÂż rozpoznaæ uczestników wspólnoty trzeciego rodzaju. Najbardziej rozmowni sÂą czÂłonkowie drugiego rodzaju wspólnot. Bardzo duÂżo mówiÂą o Dobru Powszechnym. ZaprawdĂŞ czarny wiek skoñczy siĂŞ proklamowaniem Wspólnoty! Sergiusz wyrÂąbywaÂł jÂą siekierÂą. Boehme wybijaÂł mÂłoteczkiem. Mistrz Budda budowaÂł rĂŞkami. Chrystus przygotowaÂł jej most. Najdawniejszy z Nauczycieli powiedziaÂł: „Nie widzĂŞ rzeczy, które bym posiadaÂł!. Teraz pozostaje posÂłaæ przeciw Nam karnÂą ekspedycjĂŞ; ale ona nie dotrze, posiadamy bowiem pewne Ĺ“rodki naukowe. Choæ w tej ksi¹¿ce nie mówiÂło siĂŞ o gazach, lecz wymieniÂłem juÂż kilka silnych ich zestawów. WspaniaÂły i niepowtarzalny jest czas zmiany dÂługiego, ciĂŞÂżkiego wieku!

346. MoÂżna by opowiedzieæ o pouczajÂącym przypadku dotarcia do Naszej Wspólnoty nieoczekiwane - go, poÂżytecznego wspóÂłpracownika. Wiecie juÂż, Âże przed ostatecznym wstÂąpieniem do Nas zdarzajÂą siĂŞ osobliwe ataki fizycznej sÂłaboĹ“ci - tÂłumaczy siĂŞ to rozfalowanym stanem oĹ“rodków. MoÂżliwe sÂą omdlenia, spazmy, udrĂŞka i bóle w róÂżnych oĹ“rodkach. Pewien Nasz Przyjaciel niepotrzebnie udaÂł siĂŞ górskÂą Ĺ“cieÂżynÂą i, zaprawiony w przemarszach, zabrn¹³ poza strefĂŞ ochronnÂą. Tam wpadÂł w g³êbokie omdlenie. CóÂż pokazaÂły Nasze daleko widzÂące aparaty? Przyjaciel leÂży na krawĂŞdzi bardzo niebezpiecznego urwiska, a do niego Ĺ“pieszy uczestnik wyprawy towarzystwa geograficznego, który od³¹czyÂł siĂŞ od karawany. Sam jest gÂłodny i opada z siÂł, ale podnosi Naszego Przyjaciela, bĂŞdÂącego mĂŞÂżczyznÂą wysokiego wzrostu, i niesie go idÂąc Ĺ“cieÂżkÂą. Jedynie napiĂŞciem nerwów moÂżna wytÂłumaczyæ, jak mógÂł on udŸwign¹æ ten ciĂŞÂżar. Gdy posÂłani przez Nas ludzie doszli do nich, geograf sam wpadÂł w jeszcze g³êbsze omdlenie. PodjĂŞcie nadmiernego ciĂŞÂżaru uczyniÂło go wspóÂłpracownikiem. Obecnie zarzÂądza on ochronÂą dróg i zajmuje siĂŞ badaniami historycznymi. CzĂŞsto powtarza: „Nie lĂŞkaj cie siĂŞ nadmiernego ciĂŞÂżaru. OczywiĹ“cie istniaÂła przyczyna, dla której znalazÂł siĂŞ on w Naszych górach. Zjawisko wrogów naleÂży powiÂązaæ ze szczególnym stanem chorobowym, o którym juÂż wspomniaÂłem. BiorÂąc rzecz po ludzku, Âłatwo zrozumieæ, jak dalece dla kogoĹ“ jest przykra Nasza Wspólnota. Nie trzeba byæ czarownikiem, by sobie wyobraziæ kogoĹ“ starajÂącego siĂŞ zatarasowaæ drogĂŞ. SÂą to jednak wrogowie nie wasi i nie Nasi, lecz wrogowie oĹ“wiaty. SÂą oni nieuchronni i nieprzejednani. Radzimy przeto braæ rzeczy takimi, jakimi sÂą, i nie baæ siĂŞ nadmiernego ciĂŞÂżaru.

347. TworzÂąc nowe wspólnoty (grupy), naleÂży mieæ na uwadze pewnÂą dokuczliwÂą ludzkÂą wÂłaĹ“ciwoϾ. MówiĂŞ o zawiĹ“ci. We wspóÂłzawodnictwie stopniowo podnosi gÂłowĂŞ Âżmija zawiĹ“ci; tamÂże zagnieÂżdÂża siĂŞ kÂłamstwo i obÂłuda. ÂŻmija jest maÂła i narodzin jej czasem nie sposób wyĹ“ledziæ. Dlatego przy tworzeniu wspólnoty naleÂży przewidzieæ róÂżnicĂŞ pomiĂŞdzy jej czÂłonkami oraz wskazaæ, Âże kaÂżdy czÂłonek wspólnoty jest niepowtarzalny i nieporównywalny, jak czÂłonki w ciele. Wkrótce nadejdzie czas, kiedy Nauka Moja, nie bez trudnoĹ“ci, bĂŞdzie mogÂła dotrzeæ do wspólnot w róÂżnych krajach. Przed wyjĹ“ciem trzeciej ksiĂŞgi naleÂży nie tylko przyswoiæ sobie drugÂą, lecz równieÂż zastosowaæ jÂą w Âżyciu. Wiem juÂż, jak powierzchownie zostaÂła przeczytana przez wielu pierwsza ksiĂŞga. KtoĹ“ uÂżyÂł jej jako sennika i pomocy do wróÂżby. KtoĹ“ przyj¹³ jÂą jak uspokajajÂące krople. Ale niewielu jÂą przyjĂŞÂło jako naglÂące wezwanie do uczestnictwa w ewolucji Ĺ“wiata. Ci, którzy zrozumieli wezwanie pierwszej ksiĂŞgi, w drugiej znajdÂą oznaki upragnionej pracy. Ĺ’wiatowe wydarzenia uczyniÂą z tej ksiĂŞgi podrĂŞcznik na roboczym stole. Przy stole tym moÂżna siĂŞ spotkaæ. Nadmierny ciĂŞÂżar moÂże niekiedy staæ siĂŞ piórem skrzydÂła.

348. Podczas zajêæ we wspólnotach nie oddawajcie siĂŞ myĹ“lom o niedawnej przeszÂłoĹ“ci. Albo przyszÂłoϾ, albo mÂądroϾ wieków. OdÂłamki i kurz Âłusek przeszÂłoĹ“ci zbytnio napeÂłniajÂą przestrzeñ. PrzyciÂągniĂŞte magnesem myĹ“li, splatajÂą siĂŞ w nieczyste fantomy, które trudno rozpĂŞdziæ. WypĂŞdzone z jednego kÂąta, przenoszÂą siĂŞ w drugi, dopóki Ĺ“wiadomym uderzeniem woli nie zostanÂą znów obrócone w kurz. Praktyczniej jest myĹ“leæ o przyszÂłoĹ“ci - myĹ“li te kierujÂą siĂŞ ku sÂłonecznej pranie. Magnes takich myĹ“li przyciÂąga czÂąsteczki pyÂłu kosmicznego. Ów pyÂł dalekich Ĺ“wiatów wpÂływa dobroczynnie na nowe uksztaÂłtowania. O ile astronomia to geografia, o tyle pyÂł kosmiczny to historia. I kaÂżdy aerolit to obiekt archeologiczny. Historyczna wiadomoϾ o czci oddawanej przez Salomona pewnemu szczególnemu aerolitowi ma naukowÂą podstawĂŞ. JakÂże czĂŞsto bajka zmienia siĂŞ w stronicĂŞ pracy naukowej. Wszak i Galileusz w swoim czasie opowiadaÂł niebezpieczne bajki. CzyÂż chcecie upodobniæ siĂŞ do kardynaÂłów - przeciwników Galileusza? NaleÂży nauczyæ siĂŞ myĹ“leæ o przyszÂłoĹ“ci. Gdy siĂŞ zbieracie, wysyÂłajcie myĹ“li o przyszÂłoĹ“ci - a spotkania bĂŞdÂą czystsze.

349. Jeszcze kilka rad.

PoĹ“pieszyæ siĂŞ i spóŸniæ jest jednakowo Ÿle, lecz gdybyĹ“my mieli wybieraæ, to jednak lepiej siĂŞ poĹ“pieszyæ. Lepiej teÂż opuĹ“ciæ, aniÂżeli dodaæ. JeÂżeli we wspólnocie (grupie) sÂłychaæ skargi, to wspólnota zmienia siĂŞ w urzÂąd policyjny. JeÂżeli we wspólnocie (grupie) zjawia siĂŞ samolubstwo, to wspólnota staje siĂŞ ogrodem zoologicznym. JeÂżeli we wspólnocie (grupie) nie stosuje siĂŞ Mojej Nauki, to znaczy, Âże ktoĹ“ siĂŞ maskuje. KaÂżdy, kto wszedÂł, moÂże wyjϾ, ale wychodzÂący zabiera ze sobÂą nabytÂą prawdziwÂą wÂłasnoϾ. JeÂżeli czasem nadmierne brzemiĂŞ jest lekkie jak piórko, to nieraz uncja nieprawdy ciĂŞÂższa jest od cetnara. Dobre mniemanie o sobie w porównaniu z innymi czÂłonkami wspólnoty prowadzi do klĂŞski. CiĂŞÂżka jest droga tych, którzy bĂŞdÂąc wezwani, nie weszli lekko. ProszĂŞ, nie pozbawiajcie siebie siÂły. WytĂŞÂżone tempo pracy zawiera nadzwyczajnÂą okultystycznÂą wÂłaĹ“ciwoϾ. ÂŻadnym napiĂŞciem woli nie zdoÂła siĂŞ osiÂągn¹æ wyników, jakie daje wytĂŞÂżona praca. Tempo i nasycenie rytmu mogÂą zbliÂżaæ siĂŞ do napiĂŞcia kosmicznego. Cenne osiÂągniĂŞcia ducha pomagajÂą wydobyæ siĂŞ z oków zakÂłamanej rodziny. Szczególnie niebezpieczna jest wspóÂłczesna rodzina, która mówi: „Rób jak wszyscy! IleÂż najlepszych siÂł traci siĂŞ na obronĂŞ przed robakiem wulgarnoĹ“ci!

350. SÂłyszeliĹ“cie juÂż o nasyceniu rytmu pracy jako o szczególnej wÂłaĹ“ciwoĹ“ci, która rzadko spotykana jest u ludzi. Jej dobroczynne znaczenie jest g³êbsze, niÂż mogÂłoby siĂŞ wydawaæ. StaroÂżytne misteria znaÂły dwa zwroty: pierwszy - „pracowaæ na fali Wielkiej Przyrody„, drugi - „pracowaæ w rytm bicia serca Macierzy Ĺ’wiata. Ci, którzy studiowali powaÂżniejsze przedmioty, musieli znaæ nasycony rytm pracy; nic nie powinno byÂło im przeszkadzaæ. Nauczyciel Buddha bardzo dbaÂł o to, by Jego wyznawcy wiedzieli o zmianach rytmu. Przed duÂżymi osiÂągniĂŞciami doradzaÂł nie spokój, lecz nasycony rytm pracy. ZapamiĂŞtajcie to. WĹ“ród zadañ przyszÂłej ewolucji, po pracy w pojedynkĂŞ, naleÂży przejϾ do organizowania bardziej zÂłoÂżonych systemów. WidywaÂło siĂŞ przykÂłady nasyconego rytmu pracy u poszczególnych osób lub w bardzo maÂłych wspólnotach, lecz tÂłum lub zgromadzenie ludzi nie potrafi wykorzystaæ poÂżytku tej zasady. Od dawna znane jest powiedzenie: „BÂądŸcie ostroÂżni z tÂłumem i równie stare: „NaleÂży ducha tÂłumu nauczyæ pracowaæ. ZewnĂŞtrzne oznaki pracy mogÂą byæ bardzo róÂżne, ale niech tylko bĂŞdzie wyczuwalny rytm, a praca jakoĹ“ciowo bĂŞdzie zupeÂłnie inna. Gdyby wiĂŞkszoϾ wspóÂłczesnych rodzin nie byÂła rozsadnikiem wulgarnoĹ“ci, to wÂłaĹ“nie one mogÂłyby byæ przewodnikami pracy w jednoĹ“ci ducha. Ale bezmyĹ“lne matki i ojcowie umiejÂą tylko beÂłkotaæ: „Rób jak wszyscy! Uczcie dzieci budowaæ swoje miasta!

351. O rĂŞkopisach.

Znaczenie rĂŞkopisu ulegÂło zapomnieniu. Nawet najzwyklejszy lekarz rozumie, Âże na skrawku papieru moÂżna przenieϾ infekcjĂŞ. NaboÂżni królowie i najĹ“wiÂątobliwsi kardynaÂłowie niejednokrotnie w ten sposób powiĂŞkszali swój dobrobyt. Znacie równieÂż doĹ“wiadczenia wspóÂłczesnych hipnotyzerów, kiedy to na rozkaz czytane sÂą zamkniĂŞte listy. Nawet w cyrkach pokazujÂą to bez dodatkowej opÂłaty. To oznacza, Âże zarówno zewnĂŞtrzne, jak i wewnĂŞtrzne znaczenie rĂŞkopisu jest wielkie. Potarcie rĂŞkÂą moÂże spowodowaæ podskakiwanie korkowych figurek PomyĹ“lcie, ile energii osiada na kartce papieru przy wspóÂłpracy oĹ“rodków. MoÂżna obserwowaæ promieniowanie energii z koñców palców. BÂłyski te mogÂą byæ widoczne w ciemnoĹ“ci. W przypadku szczególnie silnych emanacji moÂżna nawet w dzieñ dostrzec b³êkitne Ĺ“wiatÂło. Wraz z promieniowaniem nawarstwia siĂŞ na papierze niezniszczalna energia, podobna do oddziaÂływania sÂłowa i myĹ“li. List przynosi nie umowne znaki liter, lecz potĂŞÂżnÂą infekcjĂŞ ludzkiej istoty. Z tego punktu widzenia jeden list lepiej jest czytaæ trzymajÂąc go w rĂŞkach, innego zaĹ“ lepiej nie dotykaæ. OczywiĹ“cie po Ĺ“wiecie kr¹¿y wiele pustych kartek, na których nie ma Iskier ludzkiej Ĺ“wiadomoĹ“ci. Jak wiĂŞc poj¹æ róÂżnicĂŞ? WiedzÂą ducha - tÂą samÂą, która decyduje, kiedy moÂżemy zastosowaæ uĹ“cisk rĂŞki. RĂŞkopis to uĹ“cisk rĂŞki na odlegÂłoϾ.

352. MoÂże paϾ pytanie: Jak dojϾ do ostatniej Bramy? Oto znamy prawa i oznaki; nie tracimy czasu; pamiĂŞtamy, jak zachowywaæ NaukĂŞ. JakÂże wiĂŞc mamy postÂąpiæ, gdy znajdziemy BramĂŞ zamkniĂŞtÂą? Po odpowiedŸ zwróæmy siĂŞ znów do misteriów staroÂżytnego Egiptu. PrzecieÂż te misteria byÂły naukowymi drogami Âżycia. Kandydat na ucznia powinien byÂł nie zwalniajÂąc rytmu dojϾ do Nauczyciela. Przed nim leÂżaÂła Ĺ“wiecÂąca linia, którÂą powinien byÂł kroczyæ, nie zbaczajÂąc i nie zawadzajÂąc o niÂą. Pomieszczenia, przez które przechodziÂł, oĹ“wietlone byÂły róÂżnobarwnymi ogniami. Chwilami linia prawie znikaÂła, lecz na koñcu zaczynaÂła bÂłyszczeæ jak olĹ“niewajÂący promieñ i wpadaÂła pod ciĂŞÂżkie, zamkniĂŞte drzwi. Drzwi te byÂły jakby nie do otwarcia - bez zamka. A blachy i okucia z róÂżnych metali zdobiÂły je i umacniaÂły. Ten, który byÂł lĂŞkliwego ducha, mieszaÂł siĂŞ, co zakÂłócaÂło rytm jego kroków, lecz ten, który wiedziaÂł o znaczeniu niezmiennoĹ“ci, szedÂł nieugiĂŞcie. I gdy ciaÂłem uderzaÂł o przeszkodĂŞ, rozpadaÂła siĂŞ ona i wchodziÂł do ostatniej Komnaty. To zdecydowane uderzenie naszej ziemskiej powÂłoki jest konieczne dla stworzenia rytmu wspinania siĂŞ. Wiedza ducha wskazuje nam, iÂż rozmiar celu tworzy rozmiar moÂżliwoĹ“ci. A symbol rozpadniĂŞcia siĂŞ ciĂŞÂżkich drzwi wskazuje, jak naleÂży dziaÂłaæ. WspóÂłczeĹ“ni mĂŞdrkowie wyĹ“miewajÂą siĂŞ z przebijania muru gÂłowÂą, lecz staroÂżytni Egipcjanie stworzyli piĂŞkny symbol mocy naszej istoty. Dlatego idŸcie po linii promienia. Umiejcie zaczynaæ nowe, przyswoiwszy sobie poprzednie. Umiejcie nie dostrzegaæ drwiny z waszego mĂŞstwa, wiecie bowiem, dokÂąd idziecie.

353. Znów przyjdÂą z pytaniem: Jak sobie radziæ z przeszkodami? Jednemu przeszkadza rodzina, innemu nie lubiane zajĂŞcie, owemu ubóstwo, jeszcze innemu napaĹ“ci wrogów. Dobry jeŸdziec lubi zaprawiaæ siĂŞ na nie ujeÂżdÂżonych koniach i przeszkodĂŞ w postaci rowu przedkÂłada nad równÂą drogĂŞ. Wszelkie przeszkody powinny byæ ŸródÂłem moÂżliwoĹ“ci. Zaniepokojenie spowodowane przez przeszkodĂŞ pochodzi jednakÂże ze strachu. W jakikolwiek czepek wystroiÂłby siĂŞ tchórz, musimy mu znaleŸæ stronicĂŞ o strachu. Przyjaciele! Dopóki przeszkody nie stanowiÂą dla nas ŸródÂła moÂżliwoĹ“ci, dopóty nie rozumiemy Nauki. Powodzenie leÂży w rozszerzonej Ĺ“wiadomoĹ“ci. Nie moÂżna siĂŞ przybliÂżyæ, gdy ogarnia strach. Promieñ mĂŞstwa powiedzie ponad przeszkodami, bo teraz, kiedy Ĺ’wiat wie, dokÂąd idzie - nasienie krwi roĹ“nie, nasienie wiedzy roĹ“nie, nasienie piĂŞkna roĹ“nie! JeĹ“li droga jest usÂłana koϾmi, trzeba iϾ Ĺ“miaÂło. JeĹ“li narody mówiÂą róÂżnymi jĂŞzykami, to znaczy, Âże trzeba otworzyæ duszĂŞ. JeĹ“li trzeba Ĺ“pieszyæ, to znaczy, Âże gdzieĹ“ nowy dach jest gotów. BÂądŸcie bÂłogosÂławione przeszkody, dziĂŞki wam roĹ“niemy!

354. MoÂże paϾ sÂłuszne pytanie: Jak obchodziæ siĂŞ ze zwierzĂŞtami? Ludzie albo odnoszÂą siĂŞ do nich z okrucieñstwem, albo przez sentyment robiÂą z nich pasoÂżyty, albo posÂługujÂą siĂŞ nimi do mechanicznych skrzyÂżowañ. MiarÂą stosunku do zwierzÂąt powinna byæ oczywiĹ“cie zgodnoϾ z rytmem Ĺ“wiata - miary wszĂŞdzie sÂą podobne. JeÂżeli czÂłowiek jest wspóÂłpracownikiem ewolucji, to i zwierzĂŞta podlegajÂą temu prawu. Gatunki niezgodne z ewolucjÂą wymierajÂą. Przystosowane do ewolucji powinny podtrzymywaæ tĂŞ zdolnoϾ swojÂą pracÂą. NaleÂży badaæ prawdziwÂą uÂżytecznoϾ zwierzÂąt. Nie sÂłusznie siĂŞ mniema, Âże zwyrodniaÂłe plezjozaury przydatne bĂŞdÂą dla przyszÂłoĹ“ci. Suknia babci wzrusza w muzeum, ale jest nieprzydatna w Âżyciu. SzczĂŞĹ“liwoϾ Ĺ“wiatów moÂże siĂŞ ksztaÂłtowaæ i bez hipopotamów oraz nosoroÂżców, które bardzo odpowiadajÂą nawarstwieniom przeszÂłoĹ“ci. JeÂżeli pewnego rodzaju ludzie przypominajÂą hipopotamy, to podlegajÂą tej samej ewolucji. ZwierzĂŞta muszÂą pracowaæ, muszÂą zdobywaæ prawo do Âżycia, dlatego zarówno okrucieñstwo, jak i sentymentalizm sÂą niestosowne. I nie moÂżna nie kochaæ wszystkiego, co pracuje na Âżycie.

355. I zwierzĂŞta muszÂą pracowaæ, z jak¹¿ przeto Ĺ“wiadomoĹ“ciÂą powinien pracowaæ czÂłowiek! RóÂżnicowaæ pracy nie bĂŞdziemy. RóÂżnica jest tylko w Ĺ“wiadomoĹ“ci lub bezmyĹ“lnoĹ“ci. Trzeba takÂże dostrzec róÂżnicĂŞ miĂŞdzy wiekiem duchów. MoÂżna dostrzec róÂżnicĂŞ miĂŞdzy d¹¿eniem mÂłodego ducha w porównaniu z duchem starym. MÂłody duch nie jest zdolny do g³êbokich spostrzeÂżeñ, które nabywa siĂŞ przez doĹ“wiadczenia wielu Âżywotów, ale jest on czĂŞsto mniej egoistyczny i Âłatwiej poddaje siĂŞ ewolucji. Stary duch upodabnia siĂŞ czasem do wodnego wiru, który wciÂąga wszystko, co istnieje, dla przeobraÂżenia wedÂług swego osobowego ja. Gdy utworzyÂł siĂŞ taki wrzód, uleczenie moÂże nastÂąpiæ tylko dziĂŞki bohaterstwu. Bohaterstwo, piĂŞkne i pÂłomienne, pomaga odnowieniu ciaÂła subtelnego. Dopóki taki stary duch d¹¿y do bohaterstwa, oznacza to, iÂż zdolny jest do Âżycia. JeÂżeli istnieje obumieranie ciaÂła, to moÂże obumieraæ równieÂż duch. MartwÂą czêœæ ciaÂła moÂżna w porĂŞ usun¹æ, lecz gangrena ducha moÂże byæ usuniĂŞta jedynie ciosem. Iskra ciosu rodzi bohaterstwo. OczywiĹ“cie po¿¹dane jest bohaterstwo wyrosÂłe Ĺ“wiadomie, gdy caÂła istota wie, Âże Mistrz Ĺ’wiatÂłoĹ“ci istnieje. ZnaliĹ“my maleñkÂą dziewczynkĂŞ, która niezmiennie pÂłonĂŞÂła tÂą wiedzÂą i nawet choroba nie mogÂła zniszczyæ tej wiedzy ducha. Formy upadaÂły, lecz istota pozostawaÂła niewzruszona. A zatem przedÂłuÂżajcie istotĂŞ w NieskoñczonoϾ.

356. Co stanowi nieodzowny zewnĂŞtrzny warunek jakoĹ“ci pracy? Ĺ’wiatÂło. Tylko Ĺ“wiatÂło czyni pracĂŞ wydajnÂą i poÂżytecznÂą. Motyl moÂże lataæ, dopóki nie wyczerpie siĂŞ jego tĂŞczowy pyÂłek. CzÂłowiek posiada podobnÂą si³ê tĂŞczowÂą, która za poĹ“rednictwem fotoplazmy przyjmuje si³ê Ĺ“wiatÂła. RóÂżnorodne plazmy sÂą poĹ“rednikami pomiĂŞdzy widzialnym a niewidzialnym. Fotoplazma, bĂŞdÂąc emanacjÂą ukÂładu nerwowego, stanowi tĂŞczowy pyÂłek, który pochÂłania promienie Ĺ“wiatÂła i przenosi je do przewodów nerwowych. Najlepsze po³¹czenie ze Ĺ“wiatÂłem jest rano, dlatego teÂż nie zasÂłaniajcie porannego Ĺ“wiatÂła. Pracujcie przy Ĺ“wietle, podejmujcie decyzje przy Ĺ“wietle, wydawajcie sÂądy przy Ĺ“wietle, martwcie siĂŞ przy Ĺ“wietle, cieszcie siĂŞ przy Ĺ“wietle. Z falÂą Ĺ“wietlnÂą niczego nie da siĂŞ porównaæ. Nawet najlepsza, najbardziej b³êkitna elektrycznoϾ daje osiem tysiĂŞcy razy mniej Ĺ“wiatÂła aniÂżeli promieñ sÂłoñca. Badanie fotoplazmy nada wkrótce nowy kierunek metodom pracy. MoÂżna bĂŞdzie zobaczyæ, jak kipi pyÂłek fotoplazmy i maleñkimi wirkami zanosi otrzymany skarb do porów skóry. NaleÂży badaæ nie tylko przestronnoϾ pomieszczeñ do pracy, ale takÂże wÂłaĹ“ciwy dostĂŞp Ĺ“wiatÂła. Promienie sÂłoñca trzeba ceniæ jako skarb Ĺ“wiata. Uczony z ÂłatwoĹ“ciÂą rozróÂżni prÂądy promieni innych ciaÂł niebieskich. Dlaczego ludzie nie mieliby wykorzystaæ przeznaczonych im skarbów wszechĹ“wiata? Ĺ’wietlne, magnetyczne wiry tworzÂą rytm planet. CzyÂż nie moÂżna ich zastosowaæ jak energii wodospadu? Niewyczerpane sÂą przeznaczone nam siÂły! Janie StutysiĂŞczny, siĂŞgnij po swojÂą czêœæ! Niebawem, gdy próba przemieni siĂŞ w zdobycz, nasienie Dobra Powszechnego kaÂżdemu da moc promienia. PamiĂŞtajmy o tym, zaczynajÂąc pracĂŞ porannÂą i mĂŞÂżnie kontynuujÂąc jÂą w NieskoñczonoϾ (Anantam).

357. Szczególnie trudne dla ludzi jest zrozumienie zwiÂązku miĂŞdzy jakoĹ“ciÂą pracy a nieskoñczonoĹ“ciÂą. PrzeciĂŞtny czÂłowiek sÂądzi, Âże wyÂższa jakoϾ pracy prowadzi do skoñczonoĹ“ci. Dla niego jakoϾ zawarta jest w zakoñczeniu, które My nazywamy martwotÂą. ZgoÂła niepodobieñstwem jest wytÂłumaczyæ mu, Âże wyÂższa jakoϾ d¹¿y w nieskoñczonoϾ. WÂłaĹ“nie nie koñczÂące siĂŞ najwyÂższe napiĂŞcie daje odnalezienie wiedzy. Trzeba zdobyæ siĂŞ na mĂŞstwo, by pracowaæ dla nieskoñczonoĹ“ci. Trzeba rozwin¹æ w sobie d¹¿enie do staÂłego uczenia siĂŞ, którego wartoϾ polega nie na wyliczaniu faktów, lecz na rozszerzaniu Ĺ“wiadomoĹ“ci. Nie jest waÂżne, jak narasta Ĺ“wiadomoϾ, gdy pojemnoϾ jej pozwala ogarniaæ rozmiar wielkich wydarzeñ. Jaka nauka najszybciej prowadzi do rozszerzenia Ĺ“wiadomoĹ“ci? CaÂłkiem indywidualnie naleÂży puszczaæ ludzi na tĂŞ ³¹kĂŞ. KaÂżdy znajdzie na niej odpowiedniÂą dla siebie trawĂŞ, byle ogieñ wewnĂŞtrzny odpowiadaÂł ludzkiej godnoĹ“ci. Jedynie senni, zarozumiali, peÂłni podejrzeñ i wÂątpliwoĹ“ci nie znajdÂą pokarmu. Powiedzcie uczniom i przyjacioÂłom - niechaj siĂŞ uczÂą. Niech uczÂą siĂŞ w napiĂŞciu ducha; niech uczÂą siĂŞ majÂąc otwarte oczy; niech uczÂą siĂŞ nieskoñczenie, albowiem koñca nie ma. To proste twierdzenie wielu przeraÂża. Ale My jesteĹ“my z tymi, którzy powiedzÂą, Âże w nieskoñczonoĹ“ci jest Ĺ“wiatÂło i Âże caÂłe wieki jaĹ“niejÂą jak sznur pereÂł. UczÂąc siĂŞ nie pomniejszymy.

358. GromadzÂąc uczniów, zastanówcie siĂŞ, od czego zacz¹æ. ZwykÂły b³¹d polega na tym, Âże zaczyna siĂŞ od abecadÂła, nie liczÂąc siĂŞ z naturÂą ucznia. NaszÂą regu³¹ jest podanie obok podstawowych teÂż fragmentów wyÂższych moÂżliwoĹ“ci. Nie trzeba równieÂż zapominaæ o ulubionej grze Buddy z uczniami w chwilach wypoczynku. Nauczyciel rzucaÂł w przestrzeñ jedno sÂłowo, na którego podstawie uczniowie budowali ca³¹ myĹ“l. Nie ma mÂądrzejszego sposobu wypróbowania stanu Ĺ“wiadomoĹ“ci. WyobraŸcie sobie, Âże Nauczyciel powie: „Ĺ’mieræ, majÂąc na myĹ“li Ĺ“mieræ wulgarnoĹ“ci, a uczeñ zawoÂła: „Ĺ’mieræ ubogim! Takie pojedyncze sÂłowa, jak drogowskazy, mogÂą utkaæ rysunek ducha. Z tego deseniu moÂżna poznaæ, jakie ognie siĂŞ palÂą. Nadarza siĂŞ wiĂŞc sposobnoϾ, by powiedzieæ: „Ĺ’wiadomoϾ twoja pragnĂŞÂła Ĺ“mierci biedaków, dlatego oddaliÂło siĂŞ skierowane ku tobie bogactwo. JednoczeĹ“nie z wyjaĹ“nieniem tego prymitywnego prawa moÂżna rzuciæ iskierkĂŞ wiedzy o ewolucji dalekich Ĺ“wiatów. Porównanie ewolucji Ĺ“wiatów z maÂłostkowym myĹ“leniem moÂże siĂŞ okazaæ oĹ“wiecajÂącym uderzeniem. NajwiĂŞkszÂą trudnoϾ sprawia uczeñ, który chce przyĹ“pieszyæ wzrost ducha za pomocÂą metodyki. Lepiej niech otworzy sklep z ogÂłoszeniami na glansowanym papierze i postukujÂąc oÂłówkiem, przelicza nie zastosowane przez siebie zalecenia. Nie jesteĹ“my organizatorami konduktów pogrzebowych ani ogrodów zoologicznych. Wy, którzy chcecie iϾ za Nami, idŸcie z takÂą samÂą peÂłniÂą i promiennie, jak niepowstrzymane jest samo Âżycie, oraz pokochajcie kaÂżde rozszerzenie Ĺ“wiadomoĹ“ci, bo to jest pierwszym celem. MoÂżna wiele wybaczyæ, ale zapleĹ“niaÂła Ĺ“wiadomoϾ gorsza jest od trupiego rozkÂładu.

359. Nawet w pisemkach dla dzieci zamieszczane bywajÂą zdjĂŞcia z nie oczekiwanymi, nikomu nie znanymi postaciami. Nawet mechaniczna klisza obejmuje wiĂŞcej aniÂżeli oczy. MoÂże to i lepiej: ludzie oczom nie wierzÂą, lecz peÂłni sÂą szacunku dla kliszy. GoĹ“cie astralni, mimo iÂż nie poĹ“wiĂŞca siĂŞ im uwagi, tÂłoczÂą siĂŞ poĹ“ród ÂżyjÂących. OczywiĹ“cie nie zawsze jest im Âłatwo dostaæ siĂŞ do róÂżnych ludzi; wtedy nasi ziemscy goĹ“cie sÂłu¿¹ im za przewodników. RóÂżne warstwy z trudem kontaktujÂą siĂŞ ze sobÂą, lecz aura pozostawiona przez przybyÂłych lub sÂłuÂżbĂŞ stanowi pomost dla niewidzialnych goĹ“ci. WartoϾ ich jest rozmaita, od muĹ“niĂŞcia motylka do paszczy tygrysa. Dlatego praktyczniej jest dopuszczaæ mniej ludzi do sypialni i pokoju pracy, jeÂżeli wasza wÂłasna aura jest juÂż dostatecznie staÂła. Szczególnie niebezpieczni sÂą opiekunowie dzieci, przychodzÂący w najokropniejszym towarzystwie. Najlepsze przesyÂłki czĂŞsto paraliÂżuje obecnoϾ nianiek i pielĂŞgniarek. Dlatego teÂż samodzielnoϾ zawsze jest poÂżyteczna. Ponadto naleÂży zwracaæ uwagĂŞ na sekretarzy, poniewaÂż zaprzepaĹ“cili oni tyle spraw. Sami, sami, sami - i moÂżna byæ spokojnym o jakoϾ swojej emanacji.

360. „Dlaczego jemu, a nie mnie? - szepcze zawiϾ po póÂłnocy. Wyrzuæcie tego gada z poczynañ waszych. Wzrost ducha nie znosi przemocy. To tÂłumaczy powolnÂą ewolucjĂŞ ludzkoĹ“ci. Nie wolno zmuszaæ ducha do roĹ“niĂŞcia. Nawet nie wolno zmuszaæ nieproszonymi radami. MoÂżna tylko odpowiadaæ na stukanie wraÂżliwego serca. JeÂżeli poĹ“lecie najbardziej oczywistÂą radĂŞ, Âże zawiϾ niszczy zdrowie, to bez Ĺ“wiadomoĹ“ci ducha wywoÂła ona tylko nowÂą obÂłudĂŞ. Ale Ĺ“wietlane sÂą drogi osobistego narastania ducha. KaÂżda kropla oceanu daje wÂłasnÂą tĂŞczĂŞ, dlatego jakÂże piĂŞkny jest blask Kosmosu! ToteÂż naleÂży ostroÂżnie dawaæ odpowiedzi, sÂą one bowiem przeznaczone dla indywidualnego ducha. WypowiadaliĹ“my siĂŞ przeciwko wspóÂłczesnym koĹ“cioÂłom chrzeĹ“cijañskim, nie naleÂży jednak wystĂŞpowaæ przeciwko wszystkim kapÂłanom. ZnaliĹ“my wspaniaÂłego ksiĂŞdza, ale zamiast zostaæ kardynaÂłem, zostaÂł przeniesiony do najnĂŞdzniejszej parafii. ZnaliĹ“my Âżarliwego rabina, ale uznano go za wariata. ZnaliĹ“my Ĺ“wiatÂłego popa, duchownego prawosÂławnego, ale jego udziaÂłem staÂło siĂŞ zesÂłanie do rozpitego klasztoru. Znam wielce kulturalnego biskupa w Ameryce, ale nie jest sÂłodkie jego Âżycie. KaÂżda myĹ“l o Dobru Powszechnym jest bezlitoĹ“nie przeĹ“ladowana, tymczasem zaĹ“ tylko wzrost jednostkowego ducha moÂże napeÂłniæ skarbnicĂŞ Dobra Powszechnego. Owa zgodnoϾ jednostkowego ducha z Dobrem Powszechnym Ĺ“wiata stanowi takÂże PiĂŞkno Kosmosu. JeĹ“li kaÂżda roĹ“lina ma swÂą niezastÂąpionÂą indywidualnoϾ, to jakÂże indywidualnie naleÂży siĂŞ zwracaæ do kaÂżdego ludzkiego ducha. Takie drÂżenie czujnoĹ“ci powinno byæ oznakÂą Naszych uczniów; wówczas bez sÂłów, a przez zwykÂły kontakt moÂżna przelaæ Ĺ“wiatÂło. I nie tylko w dzieñ, ale takÂże nocÂą moÂżna utrzymywaæ kontakt i nieϾ pomoc oĹ“wiecenia. OĹ“wiecajcie siĂŞ rozszerzaniem Ĺ“wiadomoĹ“ci, tak jak dalecy wĂŞdrowcy gromadzÂą wiedzĂŞ tĂŞczowym pyÂłkiem caÂłego Ĺ“wiata.

361. Czyste myĹ“li sÂą jak ozon przestrzeni. ZaprawdĂŞ moÂżna nimi napeÂłniæ otoczenie, ale tylko w okreĹ“lonym akordzie. Rzucenie czystej myĹ“li i pokrycie jej dziesiÂątkiem po¿¹dañ jest jak okropny dysonans. Przez akord rozumiemy szereg harmonijnie dŸwiĂŞczÂących przesyÂłek. Dlatego w samodzielnej dziaÂłalnoĹ“ci cenimy szereg nastĂŞpujÂących po sobie czynów. Nie przypadkowy dobry okrzyk, lecz Ĺ“wiadomy, dÂługotrwaÂły proces daje istotne osiÂągniĂŞcia. Pewna papuga umiaÂła woÂłaæ: „Nauczycielu dobry! - nie polepszyÂło to jednak jej moÂżliwoĹ“ci. Gdy niedŸwiedŸ przypadkiem pozostawiÂł swÂą zdobycz na progu gÂłodnego, nie przestaÂł przez to byæ zwierzĂŞciem. Gdy pszczoÂła przypadkowo przekÂłuÂła wrzód chorego, nie zasÂłuÂżyÂła tym sobie na szczĂŞĹ“cie. Pewnego razu zdarzyÂło siĂŞ, Âże nawet Âżmija uratowaÂła komuĹ“ Âżycie swojÂą truciznÂą. Tylko Ĺ“wiadomoϾ i staÂłoϾ dajÂą wyniki. MyĹ“lcie, Âże uĹ“miech bohaterstwa jest Âłatwy. Bohaterski czyn, wyrosÂły ze staÂłoĹ“ci, lĹ“ni niby obdarzajÂące sÂłoñce. Jak sÂłodki owoc nie zaleÂży od otaczajÂącej go skórki, tak teÂż niech wasza dziaÂłalnoϾ pÂłynie poza tÂłumem. Jedynie omijajÂąc tÂłumy, dotrzecie do ludzi. MogĂŞ sobie wyobraziæ wspóÂłczesnego ministra albo dostojnika KoĹ“cioÂła podjeÂżdÂżajÂącego samochodem pod Nasze WieÂże. Czego tu wiĂŞcej: komizmu czy dramatu? W kaÂżdym razie zwykÂły MongoÂł potrafi znaleŸæ siĂŞ z wiĂŞkszÂą godnoĹ“ciÂą, bo ma rozwiniĂŞtÂą zdolnoϾ odbioru. Przyjaciele! StrzeÂżcie czystoĹ“ci przewodu odbioru; w tym ognisku wykuwajÂą siĂŞ czyste myĹ“li. Patrzcie na czyste myĹ“li nie jak na osobliwego Mieszkañca Niebios zstĂŞpujÂącego od Ĺ“wiĂŞta, lecz jak na posiÂłek waszych powszednich dni pracy!

362. Pierwsza ksiĂŞga wzywaÂła do bohaterstwa piĂŞkna, prostoty i nieustraszonoĹ“ci. KsiĂŞga druga wskazuje jakoϾ i oznaki pracy dajÂącej rozszerzenie Ĺ“wiadomoĹ“ci. Idea Wspólnoty i Dobra Powszechnego jest pierwszÂą oznakÂą rozszerzenia Ĺ“wiadomoĹ“ci. Rozumie siĂŞ, Âże jakoϾ pracy podana jest nie jako informacja, lecz do zastosowania. KsiĂŞga ta jest nie dla uspokojenia, lecz dla zachĂŞty do pracy ducha, który powstaÂł. D¹¿cie do pracy jak moÂżna najlepiej. I kaÂżdÂą pracĂŞ otoczcie najlepszÂą emanacjÂą. Kto najradoĹ“niej wykona najnudniejszÂą pracĂŞ, bĂŞdzie zdecydowanym zwyciĂŞzcÂą, zwalczy bowiem ciĂŞÂżar nudy. PrzecieÂż kaÂżda droga, nawet droga do Naszej Wspólnoty, ma trudne przejĹ“cia. A Ĺ“wiadomoϾ nie poĹ“ród kwiecia siĂŞ mierzy, lecz nad przepaĹ“ciÂą. Praca nad nieskoñczonym doskonaleniem siĂŞ to Nasze przykazanie. W trudnych chwilach myĹ“lcie o Nas, wiedzÂąc, Âże aparat bez drutu nie omieszka was po³¹czyæ. Umiejcie jednak myĹ“leæ i umiejcie rozróÂżniaæ chwile rzeczywistych trudnoĹ“ci. CzĂŞsto ludzie biorÂą szczĂŞĹ“cie za nieszczĂŞĹ“cie i odwrotnie. Rozszerzenie Ĺ“wiadomoĹ“ci wzmocni wiedzĂŞ ducha; wiedza ta doprowadzi do Naszej Wspólnoty. Czy bĂŞdzie trzecia ksiĂŞga? OczywiĹ“cie, bĂŞdzie, gdy wejdzie w Âżycie praca wskazana w drugiej. Trzecia ksiĂŞga ma dotyczyæ Naszej Wspólnoty. Czy moÂżna jednak mówiæ o Naszej Wspólnocie, jeÂżeli Ĺ“wiadomoϾ w ogóle nie ogarnia pojĂŞcia wspólnoty? Dlatego jeĹ“li chcecie wprowadziæ w Âżycie NaszÂą WspólnotĂŞ, najpierw musicie urzeczywistniæ swojÂą wÂłasnÂą. My zaĹ“ wam pomoÂżemy. Obserwujcie bez przesÂądów bieg wydarzeñ Ĺ“wiatowych, a dostrzeÂżecie NaszÂą RĂŞkĂŞ. NadszedÂł juÂż czas zwrotu ewolucji i siÂły juÂż sÂą zebrane. Umiejcie zastosowaæ najlepszÂą pracĂŞ, i w pracy tej przyjmijcie Nasze pozdrowienie. Pozdrowienie wszystkim, którzy poszukujÂą Dobra Powszechnego.