Wybór nauk Mahatma Mahā Guru Swami Baba Ĺ’ivanandadÂżi

Podczas wspólnej, trzydniowej intensywnej praktyki medytacji z Mistrzem doznaÂłem swych pierwszych wewnĂŞtrznych przeÂżyæ. PojawiÂła siĂŞ w koñcu ta zupeÂłna cisza myĹ“li i emocji, jakby zawieszenie wszelkich wraÂżeñ i odczuæ, jakby wejĹ“cie w jakieĹ“ nowe, innowymiarowe Âżycie. Mistrz spytaÂł mnie, czy jestem gotów oddaæ siĂŞ caÂłkowicie i zawierzyæ bezwzglĂŞdnie swemu najistotniejszemu wewnĂŞtrznemu kierownikowi (Wielkiemu Duchowi) i iϾ zawsze tylko za Jego GÂłosem, a nie za swoimi osobistymi pojĂŞciami i upodobaniami. Ten, kogo na to staæ osiÂąga punkt, w którym Âżaden Nauczyciel nie jest mu juÂż potrzebny. Mistrz uczyÂł mnie równieÂż wywoÂływania tej ciszy myĹ“li wÂłasnowolnie wskazujÂąc, iÂż to ona wÂłaĹ“nie jest ŸródÂłem olbrzymiej, niemal nieograniczonej mocy i potĂŞgi.


System uniwersytecki caÂłkowicie lekcewa¿¹cy psychologiĂŞ, obarcza umysÂły uczniów niezliczonymi szczegóÂłami, które sÂą jakby paczkami poszczególnych informacji zwiÂązanych ze sobÂą sznureczkami. Usypia to i tÂłumi wrodzone zdolnoĹ“ci, a takÂże sprowadza atrofiĂŞ tych czynników psychicznych, które szybko rozwijajÂą umysÂłowoϾ wÂłasnÂą i samodzielnoϾ, a budzÂąc g³êbsze energie wyrabiajÂą prawdziwÂą mĂŞÂżnoϾ intelektualnÂą uczniów.

NaleÂży daæ kaÂżdemu z uczniów praktycznÂą, intelektualnÂą sposobnoϾ i pomoc do rozwiniĂŞcia najlepszych cech jego natury. Urabianie dziecka wedle pojêæ rodziców lub wychowawców jest barbarzyñstwem i przesÂądem wiedzy. KaÂżdy czÂłowiek ma w sobie boskÂą iskrĂŞ – odnaleŸæ jÂą, rozdmuchaæ i zasiliæ tak, aby mogÂła uÂżytecznie i twórczo siĂŞ przejawiaæ – oto zadania Nauczyciela. Musi on pomóc budzÂącej siĂŞ duszy znaleŸæ drogĂŞ ku swej wÂłasnej doskonaÂłoĹ“ci.


IstniejÂą tylko dwie moce, które sÂą w stanie w swym po³¹czeniu dokonaæ wielkiego dzieÂła, jakie jest naszym celem. Oto skupione, gorÂące i niezachwiane d¹¿enie duszy ludzkiej, wznoszÂące siĂŞ jakby wezwaniem wzwyÂż i Âłaska najwyÂższa spÂływajÂąca z góry w odpowiedzi.

Owa Âłaska najwyÂższa dziaÂła tylko wĹ“ród prawdy i Ĺ“wiatÂła, a nie moÂże dziaÂłaæ w warunkach, które ciemnota i faÂłsz chciaÂłyby jej narzuciæ. Gdyby ulegÂła naporom i ¿¹daniom faÂłszu, zaprzeczyÂłaby sobie i zniweczyÂłaby swój wÂłasny cel.

Ĺ’wiatÂło i Prawda, oto nieodzowne warunki, aby najwyÂższa energia mogÂła ku nam zstÂąpiæ. Jedynie zstÂąpienie z górnych sfer tej ponad myĹ“lowej energii, a tu - w niÂższych warstwach - otwarcie siÂą naszej duszy (psychiki, umysÂłu) moÂże skutecznie rzÂądziæ i przetwarzaæ fizycznÂą naturĂŞ, przezwyciĂŞÂżajÂąc wszystkie jej opory.

Jeœli poza naszym poddaniem siê i mi³oœci¹ kryj¹ siê jakieœ osobiste pragnienia, samolubne po¿¹dania i ¿ywotne impulsy, jeœli nieœwiadomie ³¹czymy lub uto¿samiamy z duchowym d¹¿eniem, chc¹c niejako narzuciæ Boskiej Macierzy (Naturze) to co osobiste, wtedy daremnym jest wzywanie Jej £aski Uœwiêcaj¹cej i daremn¹ jest proœba by nas przetworzy³a.

JeĹ“li woÂłamy o PrawdĂŞ, a jednoczeĹ“nie coĹ“ w nas woli faÂłsz i skÂłania siĂŞ w arcyludzkiej ciemnocie ku nieprawdzie lub wprost ociÂąga siĂŞ z zupeÂłnym odrzuceniem obÂłudy i kÂłamstwa, tedy bĂŞdziemy zawsze bezbronni wobec ataków i naporów wrogich siÂł, a ÂŁaska Macierzy oddali siÂą nieuniknienie. Starajmy siÂą przede wszystkim zbadaæ, co jest w nas nieprawdÂą, nieszczeroĹ“ciÂą i mrokiem i odrzucajmy je ciÂągle z ca³¹ wytrwaÂłoĹ“ciÂą i energiÂą. Dopiero wówczas bĂŞdziemy mieli prawo woÂłaæ ku Boskiej Rodzicy, proszÂąc by przetworzyÂła naszÂą naturĂŞ.

Przemiana musi byæ dog³êbna i ca³kowita, a wiêc wszechstronnym i ca³kowitym musi te¿ byæ odrzucenie wszystkiego co Œwiêtej Macierzy, zwanej te¿ Pierwotn¹ Natur¹, przeszkadza w Jej rozkwicie.


W twej praktyce konieczne sÂą:

DÂĄÂŻENIE - czujne, wytrwaÂłe, nieprzerwane, które staæ siĂŞ powinno wolÂą duszy, wolÂą umysÂłu, gorÂącÂą tĂŞsknotÂą serca, chĂŞtnÂą powinnoĹ“ciÂą uczuciowo-Âżywotnej natury oraz zdecydowanÂą wolÂą otwarcia i upodatnienia caÂłej fizycznej istoty i jej Ĺ“wiadomoĹ“ci.

ODRZUCANIE - obejmowaæ powinno wszystkie ruchy naszej niÂższej natury (jaŸni) - wyzbycie siĂŞ dawnych nawyków myĹ“lowych, dotychczasowych koncepcji, opinii, upodobañ i pojêæ, tak aby prawdziwa wiedza mogÂła swobodnie wkroczyæ i zaj¹æ naleÂżne jej miejsce bĂŞdÂąc przyjĂŞtÂą chĂŞtnie przez umysÂł otwarty i cichy. Jest to zniweczeniem ¿¹dz natury emocjonalno-namiĂŞtnoĹ“ciowej, zniweczenie jej pragnieñ, po¿¹dañ i lubieÂżnych zachcianek, a takÂże odrzucenie chciwoĹ“ci, pychy, zachÂłannej wy³¹cznoĹ“ci, samolubstwa, zazdroĹ“ci, zawiĹ“ci, ¿¹dz, bezczelnoĹ“ci i wszelkiego zÂłoĹ“liwego oporu wobec Prawdy. U koñca mamy wyzbycie siĂŞ i przezwyciĂŞÂżenie uÂłomnoĹ“ci natury fizycznej, jej ociĂŞÂżaÂłoĹ“ci, gÂłupoty, uporu, lenistwa, wÂątpieñ i wahañ, maÂłoĹ“ci i gnuĹ“nej niechĂŞci do wszelkiej zmiany.

PODDANIE - oczywiœcie siebie i wszystkiego czym siê jest i co siê posiada, ka¿dej sfery swojej œwiadomoœci i ka¿dego jej ruchu, poddanie Boskiej Rodzicy, Pramacierzy, wielkiej Duszy Wszechœwiata!!!


Ci, którzy goniÂą za bogactwem i posiadajÂą je, sÂą najczĂŞĹ“ciej posiadani przez to bogactwo! StajÂą siĂŞ raczej niewolnymi sÂługami niby wÂłasnego bogactwa, a nie swobodnymi wÂłaĹ“cicielami dóbr, które w swej istocie i tak przynale¿¹ do Boga. Stosunkowo niewielu umie unikn¹æ deprymujÂącego wpÂływu, jaki jest dziĹ“ nieod³¹czny od pieniĂŞdzy i dóbr doczesnych dziĂŞki piĂŞtnu, jakie na nich wycisnĂŞÂły demoniczne siÂły, od dawna trzymajÂące je w swej wÂładzy.

Nie naleÂży ani odrzucaæ szerokich moÂżliwoĹ“ci i uÂżytecznych przedmiotów, jakie dajÂą pieniÂądze, ani teÂż Âżywiæ namiĂŞtnego do nich przywiÂązania, ani nie naleÂży poddawaæ siĂŞ niewolnie zaspokajaniu wszelkich osobowych zachcianek, co pieniÂądze bardzo uÂłatwiajÂą. Musimy uwaÂżaæ pieniÂądze za pewnÂą si³ê, którÂą naleÂży odebraæ zÂłym mocom i zdobyæ z powrotem dla Ĺ’wiĂŞtej Rodzicy. NaleÂży pieniÂądze i dobra doczesne poĹ“wiĂŞciæ sÂłuÂżbie dla Macierzy, Wielkiej Duszy. Bogactwo naleÂży poĹ“wiĂŞciæ sÂłuÂżbie Bogu. Wtedy utraci demonicznÂą, zniewalajÂącÂą potĂŞgĂŞ, która zamyka bramy duszy.


JeĹ“li Pielgrzym szukajÂący Prawdy dopuĹ“ci w swe Âżycie potĂŞgĂŞ i moc Boskiej Rodzicy, Macierzy, Pierwotnej Natury - ÎĹ“wara, w jednej chwili zniweczone i zmiecione zostajÂą wszystkie przeszkody, które Go unieruchamiaÂły, wszelkie blokady, z którymi nie mógÂł daæ sobie rady, zostajÂą unicestwione.


Nie moÂżna stworzyæ solidnej podstawy do praktyki, do treningu, jeĹ“li myĹ“l jest rozproszona, a emocja nie jest spokojna. PierwszÂą i najkonieczniejszÂą sprawÂą jest spokój umysÂłu (psychiki). NajwaÂżniejszym celem jest otwarcie wnĂŞtrza, umysÂłu, otwarcie ku wyÂższej Ĺ“wiadomoĹ“ci. Takie otwarcie moÂże siÂą dokonaæ tylko w g³êbokiej ciszy myĹ“li i myĹ“lo-emocji. Przydaje to ogromnej waÂżnoĹ“ci odprĂŞÂżaniu i wyciszaniu.


Wielce istotnÂą jest róÂżnica pomiĂŞdzy umysÂłem (psychikÂą) pustym a cichym! W pierwszym wypadku nie ma Âżadnych myĹ“li, Âżadnego mentalnego ruchu, poza postrzeganiem przedmiotów bez tworzenia o nich jakichkolwiek pojêæ. W drugim wypadku, samo podÂłoÂże naszej myĹ“lowej Istoty jest ciche, tak ciche, iÂż nic tego spokoju nie moÂże naruszyæ.

W cichoĹ“ci, gdy myĹ“li przychodzÂą, nie powstajÂą one bynajmniej wewnÂątrz naszej myĹ“lowej natury, sÂą przywiane z zewnÂątrz, jak ptaki przepÂływajÂą przez naszÂą psychikĂŞ. PrzelatujÂą cicho w bezwietrznym powietrzu nie naruszajÂąc nic, niÂą mÂącÂąc ciszy, nie pozostawiajÂąc Ĺ“ladu. Nawet gdyby tysiÂąc obrazów jakichĹ“ gwaÂłtownych zdarzeñ przepÂłynĂŞÂło tak przez umysÂł, jego spokój pozostaje niezakÂłócony. CichoϾ jest bowiem jego rdzennym podÂłoÂżem w sposób wieczysty i nienaruszalny.

CzÂłowiek, który osiÂągn¹³ taki spokój umysÂłu (strumienia psychiki) moÂże dziaÂłaæ z ca³¹ mocÂą i intensywnoĹ“ciÂą, a nie naruszy przez to swej zasadniczej cichoĹ“ci, gdyÂż pÂłynie ona z góry i uczy staæ na stronie, niemal nieruchomo, bezosobiĹ“cie, choæ z g³êbokÂą radoĹ“ciÂą w Prawdzie.


Niezmiernie po¿¹danÂą rzeczÂą jest cisza umysÂłu, swoboda od ruchu i prÂądu myĹ“li, albowiem gdy te milknÂą, prawdziwy spokój moÂże zstÂąpiæ z góry, spokój tak szeroki i wszechogarniajÂący, iÂż moÂżna w nim odczuæ ogromnÂą rzeczywistoϾ wszechprzestrzennego Wielkiego Ducha.


Na poczÂątku spokój i cisza nie trwajÂą dÂługo, przychodzÂą i znikajÂą i nieraz duÂżo upÂływa czasu, zanim zapanujÂą w naszej naturze. Pustka jest duÂżo Âłatwiejsza do osiÂągniĂŞcia. Lepiej wiĂŞc z góry uzbroiæ siÂą w cierpliwoϾ i z ca³¹ wytrwaÂłoĹ“ciÂą utrzymywaæ pracĂŞ duchowÂą. CichoϾ i spokój przyjdÂą, jeĹ“li bĂŞdziemy pragn¹æ ich szczerze i gorÂąco, a jednak bez niecierpliwoĹ“ci.


Ten spokój ogromny, który teraz przenika twÂą myĹ“l, musi staæ siÂą nie tylko dog³êbnie cichy, ale i szeroki i wszechprzenikajacy, tak aby moÂżna byÂło czuæ go wszĂŞdzie, siebie w nim i wszystkoϾ w nim, a wówczas stanie siÂą on podstawÂą wszelkiego dziaÂłania.


To, co czujemy w sobie jako ciasne i ograniczone, to fizyczna (mózgowa) Ĺ“wiadomoϾ, którÂą moÂżna rozszerzyæ tylko wówczas, jeĹ“li wyÂższa czy górna jaŸñ (szersza Ĺ“wiadomoϾ) spÂłynie wraz ze swym Ĺ“wiatÂłem. OciĂŞÂżaÂłoϾ fizyczna, na którÂą tak czĂŞsto cierpimy, zmniejszy siĂŞ takÂże i zaniknie, gdy siÂła zstÂąpi z góry w ca³¹ naszÂą IstotĂŞ.


Musisz nauczyæ siÂą Âżyæ stale w owej ciszy wewnÂątrz, w g³êbi, w spokoju poza myĹ“lami, w tym "czymĹ“ prawdziwym" w tobie i „tam” czuæ siĂŞ sobÂą. Wszystko inne trzeba uwaÂżaæ za nie swoje i za nie-siebie. Wszystko inne nie jest twojÂą wÂłaĹ“ciwÂą istotÂą. Wszelkie zjawiska stanowiÂą tylko prÂąd zmiennych, powtarzajÂących siĂŞ ruchów na samej powierzchni ciebie, ruchów, które z pewnoĹ“ciÂą powoli siĂŞ uspokojÂą i zaniknÂą, oczywiĹ“cie w miarĂŞ coraz peÂłniejszego przejawiania siĂŞ twej prawdziwej JaŸni, Natury Wielkiego Ducha.


Nie sÂądŸ nigdy nikogo oprócz siebie, zanim nie zdoÂłasz widzieæ kaÂżdej sprawy w ocenie najcichszej myĹ“li i spokojnej natury. Zasada ta jest doskonaÂła i ma fundamentalne znaczenie. OsÂądzanie nie jest dozwolone aspirantom duchowej Ĺ“cieÂżki. Wszelki OSÂĄD, nawet taki zawarty w plotce, okropnie zaciemnia duchowe Ĺ“wiatÂło osoby go wydajÂącej, jak i osób sÂłuchajÂących i przeÂżywajÂących ten osÂąd. BezstronnoϾ jest lekarstwem leczÂącym ze skÂłonnoĹ“ci do osÂądzania i wyrokowania. Skutkiem osÂądzania jest zahamowanie duchowego wzrostu.


WewnĂŞtrzny postĂŞp i rozwój nie zale¿¹ od zewnĂŞtrznych warunków, a raczej od tego jak na nie z g³êbi reagujemy - prawda ta byÂła zawsze stwierdzana poprzez duchowe doĹ“wiadczenie. Oznacza to, iÂż nic szczególnego z zewnÂątrz nie jest potrzebne.


WaÂżnym jest, by iϾ coraz bardziej w g³¹b siebie i stamtÂąd patrzeæ na wszystkie zjawiska. Jest to czynione dokÂładnie zamiast Âżycia na powierzchni owÂą naturÂą, która jest zawsze zdana na ÂłaskĂŞ i nieÂłaskĂŞ wstrzÂąsów i ciosów Âżycia. Atmosfera duchowa jest waÂżniejsza niÂż warunki zewnĂŞtrzne. Trzeba stworzyæ sobie takÂą atmosferÂą, taki nastrój, takie wÂłasne duchowe powietrze, w którym moÂżna swobodnie Âżyæ i oddychaæ. Taki duchowy nastrój jest najlepszÂą pomocÂą na duchowej Ĺ“cieÂżce, we wÂłaĹ“ciwym treningu duchowego rozwoju.


Nie naleÂży siĂŞ nigdy poddawaæ myĹ“lom o wÂłasnej sÂłaboĹ“ci, braku odpowiednich zdolnoĹ“ci, o niewraÂżliwej i ociĂŞÂżaÂłej naturze itp. Zatrzymywanie myĹ“li na wadach czy uÂłomnoĹ“ciach naszej natury i pozwalanie sobie na przygnĂŞbienie, smutek czy teÂż wstyd jest zdecydowanie szkodliwe. Wszystkie tego rodzaju myĹ“li i odczucia osÂłabiajÂą nas i wyczerpujÂą naszÂą si³¹ Âżycia, duchowÂą energiĂŞ. Ciemne siÂły wiele pracujÂą nad tym, by skutecznie wyczerpaæ aspirantów Ĺ“cieÂżki.


CzÂłowiek, który posiada wewnĂŞtrzny kontakt ze Ĺ“wiatÂłoĹ“ciÂą w górze i niezaprzeczalne wewnĂŞtrzne doĹ“wiadczenie, bĂŞdzie szedÂł tÂą drogÂą bez wahañ, jakkolwiek trudnÂą byÂłaby dla jego niÂższej natury.

Gdy myĹ“l siĂŞ zupeÂłnie uspokajÂą, skupienie staje siĂŞ g³êbokie i intensywne, a wewnĂŞtrzne pragnienie Âżywe i gorÂące, wówczas przychodzÂą g³êbsze doznania.


TrudnoĹ“ci w skupianiu myĹ“li podczas medytacji - a wÂłaĹ“nie wtedy tÂłum myĹ“li zdaje siĂŞ nam narzucaæ - nie zale¿¹ od dziaÂłania jakichĹ“ wrogich siÂł, a wynikajÂą po prostu z samej natury umysÂłu (psychiki). Wszyscy uczniowie doĹ“wiadczajÂą tego - nieraz przez bardzo dÂługi okres czasu, który jest tym dÂłuÂższy im czĂŞĹ“ciej uczeñ popada w niecierpliwoϾ i nieufnoϾ objawiajÂące siĂŞ w czĂŞstym zmienianiu Ĺ“cieÂżki lub nauczycieli. Jest na to kilka sposobów.

Pierwszy to obserwowanie tych narzucajÂących siĂŞ myĹ“li, jednakÂże bez angaÂżowania siĂŞ w ich treϾ. Nie naleÂży ich sankcjonowaæ, lecz trzeba je zostawiæ. Niech pÂłynÂą, aÂż siĂŞ same z siebie wyczerpiÂą i w koñcu ustanÂą. MoÂżna próbowaæ w tym wszystkim zrozumieæ samÂą naturĂŞ wÂłasnego umysÂłu (psychiki), a wszystko wedÂług tego co obserwowane pokazuje. Drugi sposób, to patrzeæ na kaÂżdÂą myĹ“l jako na obcÂą, nie swojÂą, oddzieliæ siĂŞ od niej i spoglÂądaæ z boku, z dystansu, jako Ĺ“wiadek, dusza, która odmawia jej przyjĂŞcia, gdyÂż uwaÂża takÂą myĹ“l za coĹ“ pochodzÂącego z zewnÂątrz. MoÂżna uwaÂżaæ myĹ“li za przechodniów przebiegajÂących przez pole umysÂłu. Nie mogÂą one wtedy jednak ani przyciÂągaæ naszej uwagi, ani przykuwaæ naszego zainteresowania.

Trzecia metoda, bardzo aktywna - polega na czujnym spostrzeganiu, skÂąd myĹ“li przychodzÂą i pamiĂŞtaniu, Âże ich ŸródÂło wcale nie leÂży w nas samych! Odkrywamy, Âże myĹ“li i emocje nadchodzÂą jakby z zewnÂątrz naszej gÂłowy. PowstajÂą na zewnÂątrz i jeĹ“li tylko potrafimy uchwyciæ je na „gorÂąco”, zanim jeszcze wĹ“lizgnÂą siĂŞ na nasze pole Ĺ“wiadomoĹ“ci, moÂżna ich po prostu nie wpuĹ“ciæ, moÂżna je odrzuciæ. Metoda ta jest moÂże najtrudniejsza, jeĹ“li jednak nauczymy siÂą jÂą stosowaæ, jest najkrótszÂą drogÂą do zupeÂłnego uciszenia.


Wszelkie wÂłaĹ“ciwoĹ“ci, takie jak Boska ObecnoϾ, Spokój, CichoϾ, PrzejrzystoϾ, CzystoϾ, Moc, Ĺ’wiatÂło, RadoϾ czy MiÂłoϾ, wszystkie ona sÂą tuÂż przy tobie, tuÂż ponad tobÂą. CzekajÂą, zawieszone nieco wyÂżej, aby spÂłyn¹æ w twojÂą Ĺ“wiadomoϾ. SiĂŞgnij "tam", a wówczas wszelka myĹ“l i emocja szybko zostanie uspokojona. U g³êbi tego spokoju zdoÂłasz wezwaæ z góry najpierw si³ê oczyszczajÂącÂą i cichoϾ, a potem BoskÂą Moc i PotĂŞgĂŞ. Twoje duchowe dziedzictwo oczekuje na ciebie poprzez caÂłe tysiÂąclecia!


Tylko wtedy, gdy umysÂł jest uspokojony i utrzymywany we wÂłaĹ“ciwych granicach postĂŞpowania, staje siĂŞ on uÂżyteczny dla swego wÂłaĹ“ciciela, a takÂże dla spoÂłeczeñstwa. Nieuspokojony umysÂł, niestabilna psychika jest zÂłem tak dla samego wÂłaĹ“ciciela jak i dla jego otoczenia, a nawet dla caÂłego Ĺ“wiata! Wszelkie pustoszÂące Ĺ“wiat zÂło jest powodowane przez ludzi, których umysÂły nie sÂą obznajomione z drogÂą mentalnego spokoju, równowagi i umiaru.

SpokojnoϾ nie jest bynajmniej sÂłaboĹ“ciÂą. Cechuje ona czÂłowieka o duÂżej kulturze duchowej. SpoÂłeczeñstwo uduchowione jest ciche i pokojowe. Militaryzm cechuje spoÂłecznoϾ prymitywnÂą i antyreligijnÂą. CichoϾ i spokojnoϾ to wyróÂżnik kultur prawdziwie duchowych. Nie jest sprawÂą trudnÂą dla czÂłowieka byæ spokojnym i zrównowaÂżonym, gdy wszystko siĂŞ wokóÂł niego pomyĹ“lnie ukÂłada. Zachowaæ spokój w umyĹ“le, gdy wszystko dookoÂła wrze i burzy siĂŞ, wĹ“ród niesprzyjajÂących okolicznoĹ“ci - to jest rzeczywiĹ“cie trudnÂą sprawÂą. Dlatego czÂłowiek, który poĹ“ród takiego zamĂŞtu zachowuje spokój, uciszenie i zrównowaÂżenie, jest zaprawdĂŞ cennym klejnotem. Taka niebywaÂła jakoϾ jest rzeczywiĹ“cie warta zabiegów i starañ, aby zostaÂła osiÂągniĂŞta.

DziĂŞki takiemu opanowaniu umysÂłu (psychiki) buduje siĂŞ si³ê charakteru. Najbardziej zwodniczÂą rzeczÂą na Ĺ“wiecie jest wyobraÂżaæ sobie, Âże ci tylko sÂą mocni, którzy sÂą haÂłaĹ“liwi lub, Âże ci tylko posiadajÂą si³ê, którzy sÂą nieznoĹ“nie zajĂŞci.

CzÂłowiek, który uprawia cichoϾ i spokojnoϾ umysÂłu (psychiki), nie upada na duchu, nie jest zmieszany ani podekscytowany, kiedy dochodzi do konfrontacji miĂŞdzy jego duchowoĹ“ciÂą, a zmiennoĹ“ciami tego Ĺ“wiata takimi jak: zysk i strata, narodziny i Ĺ“mieræ, cierpienie i szczĂŞĹ“cie, sÂława i poniÂżenie. Staraæ siĂŞ naleÂży zrozumieæ powstawanie i rozpadanie rzeczy uwarunkowanych. Wszystkie rzeczy rozpoczynajÂą swoje istnienie i przestajÂą istnieæ, gdy przychodzi czas ich koñca. CzÂłowiek wolny od egzystencjalnego niepokoju, wolny od chaosu nieuporzÂądkowanych myĹ“li, taki bĂŞdzie dostrzegaÂł kruchoϾ tego, co w swej istocie jest kruche i chwilowe.


SpokojnoϾ czy cichoϾ jest dwojaka w swej naturze: pierwsza jest cichoĹ“ciÂą ciaÂła, nieporuszonoĹ“ciÂą i nieustraszonoĹ“ciÂą, druga zaĹ“ jest ciszÂą strumienia Ĺ“wiadomoĹ“ci (umysÂłu, psychiki) lub w szerszym sensie, wyjĹ“ciem poza i ponad umysÂł! SpokojnoϾ ciaÂła oznacza ciszĂŞ impulsów i pragnieñ cielesnoĹ“ci, ciszĂŞ czynnoĹ“ci wolicjonalnych, chceñ i niechceñ. Jest to spokój w postrzeganiu wszelkiej zÂłoÂżonoĹ“ci. Spokój psychiki jest zaĹ“ uciszeniem siĂŞ wszelkiej zÂłoÂżonoĹ“ci w naszej Ĺ“wiadomoĹ“ci, wygaĹ“niĂŞciem wszelkich problemów i komplikacji w³¹cznie z ich egzystencjonalnym lĂŞkiem.


W medytacjach wielkich religii, osoba praktykujÂąca czyni postĂŞpy wychodzÂąc poza myĹ“li, ponad pojĂŞcia, poza rozumowanie i w ten sposób wkraczajÂąc w stan g³êbszej Ĺ“wiadomoĹ“ci lub zwiĂŞkszonej uwagi, cechujÂącej siĂŞ dog³êbnÂą ciszÂą. W ten sposób jest osiÂągane mistyczne milczenie. Jest to stan Ĺ“wiadomoĹ“ci, w którym nie ma sÂłów ani wyobraÂżeñ. JeÂżeli jednak sÂłowa pojawiajÂą siĂŞ w tym stanie, wypÂływajÂą one z samej g³êbi ludzkiej istoty, z g³êbi jej serca i duszy. Takie sÂłowa sÂą sÂłowami Boskiej Istoty - ÎĹ“wary, nie sÂą one zapoÂżyczone z ksi¹¿ek ani z innych zewnĂŞtrznych ŸródeÂł. Taki stan peÂłnego ciszy zjednoczenia wypeÂłniony jest g³êbokim spokojem.


ZAPRZESTAĂ‘ wyboru! Nie wybieraj, bÂądŸ bez wyboru. Po prostu poddaj siĂŞ caÂłkowicie. Skoro raz to zrozumiesz, nie powstanie wiĂŞcej pytanie, czym jest uleganie zachciankom, a czym ich tÂłumienie. Nie ma wtedy ani tÂłumienia ani ulegania zachciankom. Pytanie o to co wolno, a czego nie wolno powstaje dlatego, Âże ciÂągle jeszcze wybierasz. Kiedy czÂłowiek osiÂąga zjednoczenie, znika moÂżliwoϾ wyboru. Jest tylko jedna Wola. Poddanie oznacza zaprzestanie wyboru. Nie ma niczego ani nikogo co moÂżna by wybieraæ. Pojawia siĂŞ KrólewskoϾ Duszy.


Trwaj w spokoju i odosobnieniu. Zamknij zmysÂły na to, co ci one przekazaÂły przed twoim duchowym, ezoterycznym treningiem. WymaÂż i zapomnij wszelkie uprzednie przypomnienia. Powstrzymaj wszelkie myĹ“lo-emocje i impulsy instynktowne, które dotychczas przepÂływaÂły poprzez ciebie. BÂądŸ zupeÂłnie spokojnÂą i milczÂącÂą w swym wnĂŞtrzu istotÂą ludzkÂą. PowstrzymujÂąc nawaÂłnice przypÂływajÂących i odpÂływajÂących myĹ“lo-emocji, czekaj cierpliwie, aÂż energie wyÂższych Ĺ“wiatów rozpocznÂą wytwarzanie w twej duszy nowych uszu i nowych oczu, niezbĂŞdnych dla twej duchowej istoty przenikajÂącej plany materialne. G³êboka cichoϾ pozwala narodziæ siĂŞ wszechwidzeniu i wszechsÂłyszeniu, które sÂą Boskimi ZmysÂłami.


Dobrze to w kaÂżdym przypadku, jeĹ“li od czasu do czasu poszuka uczeñ, czyli czela, otoczenia cichego i spokojnego, peÂłnego wewnĂŞtrznej godnoĹ“ci i wdziĂŞku przyrody. Szczególnie korzystne warunki posiada taka osoba, która moÂże odbywaæ swoje duchowe praktyki w otoczeniu zieleni Ĺ“wiata roĹ“linnego lub wĹ“ród osÂłonecznionych gór, poĹ“ród uroczej prostoty Âżywej natury!


W medytacjĂŞ, w odczuwanie i odbieranie, wejϾ moÂżesz tylko poprzez g³êbokÂą ciszÂą myĹ“li i emocji twego umysÂłu-psychiki. Kiedy twój umysÂł nie poddaje siÂą impulsom z zewnÂątrz ani z wewnÂątrz, wtedy pozostaje cichy, nieporuszony ÂżadnÂą myĹ“lÂą czy emocjÂą i tylko wtedy ty moÂżesz z jego powierzchni wejϾ w g³êbiĂŞ ku prawdziwej swojej istocie. Fundamentem dla poszukiwania Boga w sobie jest g³êboka cisza umysÂłu, skupiona w ciszy uwaga i mocniejsze, g³êbsze oddychanie! Skupienie uwagi na rytmie oddechowym, czyli koncentracja na oddechu jest najpierwszÂą sprawÂą. Kontemplowanie tchnienia duszy jest drugÂą sprawÂą, w której zresztÂą powinniĹ“my siĂŞ caÂłkowicie zatraciæ. Medytacja przychodzi, gdy utoÂżsamienie siebie, dziaÂłania i przedmiotu jest caÂłkowite, gdy te trzy stajÂą siÂą jedniÂą bez Âżadnej odczuwalnej róÂżnicy. Jak koncentracja wymaga wysiÂłku i intensywnego zeĹ“rodkowania, tak medytacja jest totalnie pasywna, bierna i wymaga poddania.


OdciĂŞcie myĹ“lenia jest pierwszym krokiem ku g³êbokiemu wyciszeniu swego wnĂŞtrza, swych emocji, potrzeb, po¿¹dañ, pragnieñ, chceñ, poglÂądów czy opinii. WstĂŞpnym krokiem do odciĂŞcia myĹ“lenia jest skupienie uwagi, skoncentrowanie siĂŞ na wybranym obiekcie wewnĂŞtrznym lub zewnĂŞtrznym, na oddechu, dŸwiĂŞku, Ĺ“wietle czy modlitwie. Kiedy potrafisz skupiæ siĂŞ, ca³¹ swojÂą uwagĂŞ ukierunkowaæ tak, aby Âżadna myĹ“l, wraÂżenie czy uczucie nie przeszkodziÂło ci, wtedy przyjdzie g³êboka cisza, wielki spokój. Nic z wnĂŞtrza ani zewnĂŞtrza nie zakÂłóci twojej harmonii. Wtedy przychodzi odciĂŞcie myĹ“lenia. Pojawia siĂŞ to, co przywykliĹ“my nazywaæ medytacjÂą. Nie przyzwyczajaj siĂŞ do nazywania tego stanu. Niech bĂŞdzie dokÂładnie takim, jakim jest.


CzyÂż nie jest cudownym sÂłuchanie Boga w ciszy i samotnoĹ“ci? Jak przyjemnie staæ z dala poza cierpieniem Ĺ“wiata. Oto przywilej MĂŞdrców. Wszystkie swoje oczekiwania zamieñ w jedno Wielkie Oczekiwanie, które jest przyjmowaniem wszystkiego, co przychodzi. BÂądŸ samemu ze sobÂą w porzÂądku, a Ĺ“wiat bĂŞdzie w porzÂądku wobec ciebie.

W samotnoĹ“ci dom spokoju moÂże byæ zbudowany. Ocean uczuæ zostaje ominiĂŞty. Ogieñ Ducha zapÂłonÂąwszy potĂŞÂżnie uspokaja najwiĂŞkszÂą iloϾ wody zamieniajÂąc jÂą w gaz, w parĂŞ wodnÂą, która przechodzi do sfery powietrza. JednakÂże, woda Oceanu Uczuæ Âłatwo gasi iskry ognia przynaleÂżne do Wielkiego Ducha. Zarówno ci, którzy omijajÂą morze uczuæ, jak i ci, którzy ÂżeglujÂą powietrzem myĹ“li – wszyscy oni wybierajÂą ÂłatwiejszÂą drogĂŞ! Potrzeba wielkiej ÂŁaski, aby morze emocji i uczuæ rozstÂąpiÂło siĂŞ na dwoje. MoÂżliwym jest jednak przejϾ przez owo morze suchÂą nogÂą, tak zwyczajnie, po dnie.


Rytmiczny oddech porzÂądkuje wzburzone fale Oceanu Duszy, jak Âłagodny wiatr fale zwykÂłych wielkich wód. WÂładza nad morzem i burzÂą oznacza opanowanie wÂłasnych fal uczuæ i ¿¹dz. Tylko ten, kto przebyÂł Ocean Duszy, otrzymuje wÂładze panowania nad wodÂą. ÂŻywioÂł wody zostaje zwyciĂŞÂżony przez Kiticzaka, któren zbudowaÂł Dom Spokoju. Niech budujÂący chatĂŞ spokoju zawsze pamiĂŞta o wewnĂŞtrznej samotnoĹ“ci i cichoĹ“ci.


Powietrze nawet dla ptaków powietrznych nie jest staÂłym miejscem pobytu. Ptaki bowiem majÂą swe miejsce spoczynku poĹ“ród zielonych roĹ“lin ziemi. Ogieñ rozgrzewa powietrze. MyĹ“l podnosi swe loty, gdy ogieñ ducha jÂą inspiruje. Zbyt silny wiatr jednakÂże gasi maÂły pÂłomieñ Ognia Duszy. Z tego powodu Hierarchia Mistrzów Ĺ’wiatÂłoĹ“ci radzi oddech uczyniæ lekkim i swobodnym.

£agodny powiew roznieca iskry tego Œwiêtego Ognia. Tylko wielki p³omieñ mo¿e byæ podsycany silnym wiatrem. St¹d te¿, dyszenie Mêdrca naprawdê jest oddechem tylko dla Niego dobrym. Cz³owiek o s³abo tl¹cych siê Iskrach Ducha niech raczej oddycha lekko, cicho, swobodnie i subtelnie. Niech baczy, by bardziej roznieciæ p³omieñ Serca.


Ĺ’wieÂżo roznieconych pÂłomyków Duchowego Ognia nie zalewa siĂŞ wodÂą z oceanu uczuæ i emocji. CichoϾ i spokojnoϾ strumienia psychiki tu ukazujÂą swojÂą wielkÂą przydatnoϾ. Woda emocji gasi maÂły pÂłomieñ Duszy. Wtedy nastaje wielka ciemnoϾ, chÂłód i zimno! Znika upragniony blask Ĺ’wiatÂła BoÂżej ÂŁaski. Buduj w cichoĹ“ci Dom Wiecznego Spokoju.


Duchowy CzÂłowiek – Ĺ’wietlisty Brat, widzÂąc kÂłótnie, konflikty, awersje, faÂłszywe zarzuty, uraÂżone ambicje i podobne ataki ciemnych siÂł odchodzi w samotnoϾ i trwa w niej, aÂż osiÂągnie PeÂłniĂŞ BoskoĹ“ci. Przebywa poza i ponad Ĺ“wiatem w peÂłni miÂłoĹ“ci, oddania, prawdy, Ĺ“wiatÂła.